По твое испаѓа дека треба да имаш шизофренија за да смееш да се впушташ во нејзино дијагностицирање и анализирање....
По твое испаѓа дека треба да имаш шизофренија за да смееш да се впушташ во нејзино дијагностицирање и анализирање....
MIKI1
Поставувач на неодговорени прашања.
Шизофренијата е болест на духот/умот човеков, под силно и непсоредно демонско влијание, каде заболениот се однесува како споделена личност. Таквите случаи-личности, не се способни да дијагностицираат туѓа облест, оти не се способни да ја согледуваат ни сопствената мака.
Сега не ми ја врти водата на друга страна.......јас само извлеков логичен заклучок од тоа што ти го напиша....:helou:
S
smart ass
Гостин
MIKI1;3206883[B напиша:
:pos2::pos2::pos2:
Даај жити се и ова ли да го дочекам и то 30 часа неспан....цццц..
Шизофренијата е болест,има различна јачина..може да е трајна,може-но во секој случај јак филм е...
MIKI1
Поставувач на неодговорени прашања.
...ама заклучокот ти е погрешен.
:pos2::pos2::pos2:
Даај жити се и ова ли да го дочекам и то 30 часа неспан....цццц..
Шизофренијата е болест,има различна јачина..може да е трајна,може-но во секој случај јак филм е...
....оди легни си.
S
smart ass
Гостин
Глеј го Beauty full Mind
IИспеј една во честа на децојебач Пахомијееееее
IИспеј една во честа на децојебач Пахомијееееее
A
ateist
Гостин
ПА САМАТА МЕДИЦИНА НЕ СЕ СОГЛАСУВА БАШ СО ТАКВИТЕ РАЗМИСЛУВАЊА .
Имајќи предвид дека без исклучок сите религии и вери како единствена причина за своето постоење го наведуват сеењето на СТРАВ , ЗАКАНИ , како главно оружје Сегде па и на форумов не забораваат да напоменат дека ако не се тие да ги застрашуваат луѓето со нивните богови наводно би настанал хаос .
Ширењето на стравови застрашувања , уште од најмала возраст кај деца (веронауки) но може да се јави и кај наивни постари лица предизвикува многу несакани медцински појави кај луѓето наречени верници ..........значи не збориме за екстремисти .
фобија (грч. phobos страв) мед. неоснован страв што некои болни го чувствуваат во извесни околности.
хистерија (грч. hystera матка) мед. еден вид душевна неурамнотеженост, вид нервна болест што се манифестира со повремени нервни напади придружени со грчови.
халуцинира (лат. hallucinari) има халуцинација, привидување на непостојни предмети.
ПСИХОТЕРАПИЈА НА ДЕТСКИ СТРАВОВИ ПРИ ЗАБОЛУВАЊА И СОМАТСКИ ПОВРЕДИ
Човечката цивилизација во сите фази на развојот е придружувана од разновидни стравови поврзани со болест, смрт, по-вреда, разделба, болка, осаменост, мрак, ИЗМИСЛЕНИ СУШТЕСТВА, природни појави итн. Стравот станува постојанен дел од човековото живеење и постојано бара своевидни механизми за одбрана. Значајно е да се каже дека тие се манифестираат кај децата. Стравовите добиваат специфична форма кај децата со телесна инвалиднност, болните, кај децата со слабо здравје и др.
Голем број автори ги објаснуваат детските стравови од повеќе аспекти поврзани со факторите и манифестациите на дадените облици на страв кај децата.
Стравот е вечен сопатник во животот на човештвото. Безумниот страв на првобитниот човек од пред 20.000 години, дека сонцето што заоѓа, следното утро нема да изгрее, денес е трансформиран во страв од непознат судар на нашава планета со некое друго космичко тело. Човечката цивилизација во сите фази од развојот е при-дружувана од разновидни стравови врзани со болест, смрт, повреда, болка, разделба, осаменост, настапувањето на ноќта, ИЗМИСЛЕНИ СУШТЕСТВА, природни појави итн. Стравот се претвора во основен дел од човековото живеење, од кое не може да се откаже.
Постојат разни експери-менти за класификација на детските стравови. Во Енциклопедијата за психологија на Каушопс! Ј. Согѕѓш, се разграничуваат два вида детски страва: фоби/а-интензивен, донекаде ИРАЦИОНАЛЕН страв, конкретно поврзан со определени објекти, СУШЕТСТВА , ситуации и растроеност - НЕПОЗНАТО чувство на СТРАВ, неизвесност или претстојна ОПАСНОСТ БЕЗ ОПРЕДЕЛЕН НОСИТЕЛ (6, с. 222). А. А. Ковалев зборува за: НАМЕТЛИВИ , НАМЕРНИ, ноќни, недиференцирани и неврза-ни детски стравови (3, с. 270, 271). N. Ѕпагпу од своја страна го врзува стравот со чувството за неспокојство, испитувано при изглед за опасност или при помислата за неа (17, с. 276). Некои германски психо-лози целосно го идентификуваат стравот со загриженоста (16, с. 617). Во случајов во основата на взаемно заменување се соод-ветните физиолошки состојби, а најмногу возбудата. Психотерапевтите од школата за психотерапија го разгледуваат стравот како израз на конфликт мегу сознајните и несознајните стремежи. Тој се јавува нејaсно на изразените усилби да се потиснат агресивните и сексуалните инстиктивни желби и е сигнал за помош, ако потиснувањето не е целосно успешно.
Причинителите, кои предизвикуваат страв кај децата, независно од нивниот психосо-матски статус, се најразлични. Факторите што ги условуваат, можат да бидат поделе-ни во три категории:
3. Мислење и вообразување. Тука детските стравови може да бидат провоцирани од неправилни претстави, идеи, разумни заклучоци, непознати ситуации итн.
Како кај возрасните, така и кај децата, стравот го придружуваат конкретни физиолошки показатели, првенствено од биохемиска и функционална причина. Расте адреналинот, пулсот, систоличниот крвен притисок и зачестеноста на дишењето.
Се нарушува волевата мозочна функција, проблеми со крвотокот, се појавуваат чувства за бодежи во градите, поточно во срцевата област, се појавува задишување, неможност за движење на екстремитетите, афективни грчеви. Се демонстрира кочење, ноќно мокрење, треперење, припаѓања, губење здив, натрапливости, неврози, АГРЕСИЈА , САМОАГРЕСИЈА, непријатни мисли, изнудено ТИРАНСКО и проблематично ПОВЕДЕНИЕ , тешкотии при заспивањето, активни протести, дезинтеграција, срамежливост, оттуѓување и др.
.
.
.
............ http://jser.fzf.ukim.edu.mk/index.p...eases-and-somatic-injuries-abstract&Itemid=58
LordDragonII
Dr.Strangelove
Па би требало да е болест, само незнам дали е болест на нервниот или на системот за варење.
Често доаѓа до заблуда.
Често доаѓа до заблуда.
МургоДШит
Чаршиска џукела
- Член од
- 3 ноември 2008
- Мислења
- 128
- Поени од реакции
- 19
@сите што a priori ја дисквалификуваат вербата:
Не сте ли помислиле дека луѓе веруваат бидејќи постои некоја празнина во нивното битие која истата ја пополнува?
Не зборам овде за односот на некои фанатични верници кон надворешниот свет, за нивните обиди да го потчина на правилата на нивната вера. Го оставам тоа на ateist, и на слични на него душегрижници.
Зборам за внатрешната потреба од непогрешив авторитет над се' друго, отелотворен во Бог како принцип кој ќе го вреднува сето позитивно што си го направил на овој свет.
Луѓето се непостојани, нивната љубов може да те напушти и покрај тоа што си саглам човек. Што ќе те одржи на правиот пат, кога ќе те напуштат сите и среќата ќе ти го сврти грбот? Што ќе те спречи да не се претвориш во животно? Кој морален компас ќе издржи, ако истиот си го створил ти самиот, во услови на извесна благосостојба, кога се' ќе се сврти против тебе?
Се тоа фино што сте просветлени и верувате во науката. Верувам во неа и јас. Агностик сум, не сум верник. Но прогласувањето на вербата за болест е нешто што само апсолутен кретен би го направил.
Не сте ли помислиле дека луѓе веруваат бидејќи постои некоја празнина во нивното битие која истата ја пополнува?
Не зборам овде за односот на некои фанатични верници кон надворешниот свет, за нивните обиди да го потчина на правилата на нивната вера. Го оставам тоа на ateist, и на слични на него душегрижници.
Зборам за внатрешната потреба од непогрешив авторитет над се' друго, отелотворен во Бог како принцип кој ќе го вреднува сето позитивно што си го направил на овој свет.
Луѓето се непостојани, нивната љубов може да те напушти и покрај тоа што си саглам човек. Што ќе те одржи на правиот пат, кога ќе те напуштат сите и среќата ќе ти го сврти грбот? Што ќе те спречи да не се претвориш во животно? Кој морален компас ќе издржи, ако истиот си го створил ти самиот, во услови на извесна благосостојба, кога се' ќе се сврти против тебе?
Се тоа фино што сте просветлени и верувате во науката. Верувам во неа и јас. Агностик сум, не сум верник. Но прогласувањето на вербата за болест е нешто што само апсолутен кретен би го направил.
Г
Господ
Гостин
Чекај малце??
Демонско :pos2:
Сакаш да кажеш дека на секој втор во бардовци треба да му извршиме егзорцизам:kesa:
Шизофренија е болест на психата се карактеризира со абнормална перцепција на реалноста(слично на теизам:N
а не Fucked up life of Emily Rose
Демонско :pos2:
Сакаш да кажеш дека на секој втор во бардовци треба да му извршиме егзорцизам:kesa:
Шизофренија е болест на психата се карактеризира со абнормална перцепција на реалноста(слично на теизам:N
а не Fucked up life of Emily Rose
A
ateist
Гостин
Strah
Koliko je razvoj nauke zaista doprineo uspostavljanju kontrole nad društvenom strepnjom? To je rat koji se, po svemu sudeći, još uvek vodi.
Piše: Slobodan Bubnjević za B-92
U danima kad nivo strepnje preraste normalne vrednosti, što je političko-društvena nepogoda koja postaje karakteristična za klimu našeg podneblja, bar nekakvo lično olakšanje može se doživeti u ubeđenju da je u modernom dobu uspostavljena značajna kontrola nad strahom. I da se, bez obzira na lokalno okruženje, ta kontrola održava zahvaljujući stalnom razvoju nauke, kao jedna od njenih pomalo zaboravljenih uloga. Da li se slažete sa tim gledištem? Ili smatrate da nauka, naprotiv, dodatno podstiče strahove?
Nastanak veštine sistematskog širenja straha i tehnologija upravljanja masovnim histerijama obično se vezuje za incident od 30. oktobra 1938. godine kad je u Noći veštica, radio-mreža Columbia Broadcasting System zajedno sa područnim stanicama, emitovala radio emisiju po motivima romana H. Dž. Velsa “Rat svetova”, koju su izveli Orson Vels i njegovi glumci iz pozorišta Mercury.
Mada je, kako se može pročitati u objavljenom transkriptu, spiker CBS-a više puta obaveštavao publiku da je u toku samo originalna dramatizacija, slušaoci su navedeni da poveruju kako je zaista u toku invazija Marsovaca na istočnu obalu SAD. Emisija Orsona Velsa je pre svog završetka izazvala veliku paniku – ljudi su u strahu od Marsovaca napuštali kuće, putevi su zakrčeni, telefonske linije su se usijale, a po mnogim naseljima izbili su neredi.
Međutim, širenje straha bitno je starije od ovog slavnog projekta Orsona Velsa – tradicija plašenja ljudi ima korene duboke kao ljudska civilizacija, ali se ovde nećemo vraćati tako davno. Naime, pre samo nekoliko vekova, u takozvanom prednaučnom dobu, bila je gotovo svakodnevna pojava da se sa lakoćom izazivaju masovne histerije, i to bez nekih posebnih veština propagande (koja je, uostalom, ozbiljno shvaćena tek u XX veku).
Dance macabre
U doba kad su nastajali Galilejevi prvi fizički eksperimenti, a Kopernikov novi sistem sveta još nije bio usvojen, crkva je bila jedino sigurno utočište za ljude zastrašene kugom, ratovima, kometama i utvarama, ali je ona i deo svoje vlasti, takođe, zasnivala na strahu. Opštu histeriju i strepnju stvarale su predstave pakla, pesme i slike plesova mrtvaca (Dance macabre) koje su neprekidno podsećale na prolaznost života, dok su pojedini hrišćanski misionari i propovednici obilazili sela i gradove sasvim specijalizovani za delatnost prepadanja ljudi.
Tako je kao jedan od mnogih, izvesni italijanski jezuita Paolo Senjeri držao zastrašujuće propovedi o paklu, obično u sumrak, na nekoj poljani na obodu naselja. Kad je njegova užasnuta publika dostizala stanje potpune zastrašenosti, Senjeri je go do pojasa i sa bičem, vodio “sve one koji su grešni” do crkve u kojoj se, uz svetlost sveća sprovodilo masovno samokažnjavanje i pokajanje.
“Vatra će sama vršiti službu svih dželata i zauzimaće mesto svih muka koje se mogu zajedno sastaviti”, uzvikivao je Senjeri. “Osećaće se istovremeno jara žeravice, studen ledenice, ujed guje, žuč aždaje, zubi lava, žestina mučenja, čupanje živaca, iščašenje kostiju, tuča kamenja, kiša udaraca bičem, vratni gvozdeni okovi, lanci na rukama, gvozdeni grebeni, vešala, točkovi i konji mučila, sve će se to sjediniti i sakupiti”.
“Početkom modernog doba strah je u Evropi, skriven ili otvoren, bio prisutan svuda”, smatra francuski istoričar Žan Delimo i time otvara svoju poznatu knjigu “Strah na Zapadu” koja se bavi stvaranjem osećaja straha u Evropi od XIV do XVIII veka. Izvesno da je u to vreme donji prag sveopšte strepnje bio dramatično niži jer sve do kraja XVII veka nije bilo mogućno pronaći relevantna naučna objašnjenja čak ni za elementarne prirodne pojave kao što su munja, magla ili zviždanje vetra.
Neprijatna emocija
Fiziološki posmatrano, strah kod jedne ljudske jedinke izaziva uzbunu u hipotalamusu koji potom vrši potpunu mobilizaciju organizma, što podrazumeva značajne promene u endokrinom sistemu. Potonja reakcija organizma može ga učiniti spremnim za opasnost koja preteći nadire, ali i sasvim suprotno, potpuno blokiranim.
Ima više definicija straha. Prema Vebsterovom rečniku, strah je neprijatna emocija koja se javlja zbog nadolazeće opasnosti, zla, bola, itd, bez obzira da li je pretnja realna ili umišljena. Većina drugih definicija vrti se takođe oko tumačenja straha kao osnovnog nagona koji je emocionalni odgovor na realne ili imaginarne opasnosti.
No, verovatno najbolji opis ove pojave dao je književnik Hauard Filips Lavkraft (1890-1937), koji je uz Edgara Alana Poa najveći „majstor strave“ u književnosti, u svom poznatom radu „Natprirodna strava u književnosti“ (koji je izdavačka kuća Logos – Omen ove godine ponovo objavila zajedno sa njegovim slavnim romanom „Slučaj Čarsla Dekstera Vorda“). Kako kaže Lavkraft, „najstarija i najjača čovekova emocija je strah, a najstarija i najjača vrsta straha je strah od nepoznatog“.
Strahovi mogu biti potpuno nevezani za tradiciju ili emocionalno uslovljeni kod svakog pojedinca, ali se obično smatra da je ovaj individualni fenomen utopljen u kolektivno. Naime, među brojnim fobijama koje ljudi imaju, neke se očigledno češće javljaju – strah od zmija mnogo je više rasprostranjen od straha od cveća.
„Nepoznato, a to znači nepredvidljivo, postalo je za naše primitivne pretke jedan strašan i svemoćan izvor blagodeti i nesreća koje su ljudski rod snalazile iz zagonetnih i vanzemaljskih razloga i koje su bez sumnje spadale u one sfere postojanja o kojima ništa ne znamo i kojima ne pripadamo“, smatra Lavkraft i zaključuje da „svi uslovi u kojima se razvijao taj divlji život u svojim prapočecima tako su snažno doprinosili osećanju natprirodnog da uistinu ne bi trebalo da nas čudi revnost sa kojom je čovek svoje nasleđeno suštastvo zasitio religijom i sujeverjem“.
Strah i strepnja
Psiholozi obično razlikuju strah i strepnju. „Bojazan, strav, užas, trepet pripadaju strahu; briga, zebnja, seta pripadaju području strepnje“, slaže se i istoričar Žan Delimo, objašnjavajući da se prva grupa emocija odnosi na poznato, druga na nepoznato. „Predmet straha je nešto određeno, čemu se možemo suprotstaviti. Predmet strepnje nije ništa određeno i doživljava se kao bolno iščekivanje pred nekakvom opasnošću koja je utoliko strašnija što nije jasno indetifikovana: ona je opšte osećanje nesigurnosti“, objašnjava Delimo.
U tom osećanju nesigurnosti, strepnja se vezivala za neobjašnjive prirodne fenomene, a posebno za nebeske pojave. Evropske hronike beleže čitav niz opisa tih „čudesnih znamenja“ u raznim godinama, od kojih su samo neke: „Nova i čudesna znamenja zbila su se u napuljskom kraljevstvu sa tri sunca koja su se pojavila oko četiri sata ujutru“ (1531), „Leteća zmija ili aždaja, velika i neobična pojavila se i svi su je mogli videti nad gradom Parizom“ (1579), „Nova kometa koja plamti nebom navešćuje nam da je blizu vreme kad se više neće čuti jauk, zapomaganje i krici zbog pogibelji“ (1604).
Povodom pomračenja Sunca od 12. avgusta 1654. godine, francuski hroničar Onore Buše kaže da su se „činile najveće gluposti“ po celoj Francuskoj, Španiji, Italiji i Nemačkoj: „Neki su širili glasine da kogod se nađe u polju u trenutnku pomračenja, neće dočekati veče, zbog čega su se najlakoverniji pozatvarali po svojim kućama. Čak su i lekari povlađivali ovim budalaština i govorili ljudima da vrata i prozore drže zatvorene i da se u sobi ne vidi svetlost do svetlosti sveća, kad se pojavila glasina da toga dana svi moraju stradati, došlo je do neviđenih obraćenja, zajedničkih ispovesti i pokajanja“.
Međutim, ljudski duh još uvek „neprekidno proizvodi strah“. Ova histerija podseća na sasvim sličnu paniku zbog potpunog pomračenja Sunca koja se, nažalost, u Srbiji dogodila ne tako davno, na samom kraju vladavine prethodnog režima, kad je „opšte osećanje nesigurnosti“ zatvorilo gotovo celu naciju i potpuno paralisalo zemlju.
„Isti takav proces naći ćemo i u ravni civilizacije“, smatra Žan Delimo. „U jednom dugom razdoblju kolektivnog traumatizma Zapad je nadvladao strepnju imenujući, to jest indetifikujući i čak proizvodeći posebne strahove“.
Natprirodne potrebe
Izvesno je da atmosfera društvene strepnje pogoduje natrprirodnom i nenaučnom. Prema istraživanju koje je ovog meseca objavljeno u časopisu Psychological Science verovanje u natprirodne pojave podstaknuto je usamljenošću. Ljudi koji se osećaju usamljenim češće veruju u natprirodne pojave, bilo da je reč o Bogu, anđelima ili čudima.
U eksperimentu koje je Nikolas Apli sproveo na Univerzitetu Čikago, ispitanici su videli tri filmske scene koje podstiču emocije usamljenosti, straha i zadovoljstva, da bi potom bili zamoljeni da opišu svoje kućne ljubimce. Ispitanici koji su osetili usamljenost životinjama su u mnogo većoj meri pripisivali antropomorfne osobine, a prilikom skaliranja svojih verovanja u natprirodne pojave, usamljenici su dali najveće ocene.
U drugom delu istraživanja ispitanicima su predstavljene kompjuterske predikcije njihove budućnosti koje su, navodno, bile napravljene na osnovu njihovih ličnih podataka. Grupa kojoj je predskazan usamljenički život pokazala je značajno veće verovanje u natprirodno od grupe kojoj je rečeno da će imati bogat socijalni život.
Logična je teza da ove natprirodne potrebe otežavaju racionalno sagledavanje sveta i u direktnoj su suprotnosti naučnom metodu. „Ispravno je pretpostaviti da ono što naša čula i naš um opažaju odgovara jedino samoj ljudskoj prirodi, a ne univerzumu i prirodi stvari uopšte“, napisao je još u XVII veku poznati mislilac i utemeljivač ideje o eksperimentalnoj nauci Fransis Bekon (1561 -1626) u delu Novum organon, kojim je u osvitu razvoja modernih nauka pokušao da preispita prevaziđeni Aristotelov naučni metod.
Upravo je Bekon produbio značenje grčke reč idol (eidolon) koja je označavala fanstastičnu sliku – utvaru, označavajući idolima „lažne pojmove koji zaokupljaju ljudski razum“ i koje treba otkloniti kako bi se razumevanje prirode produbilo i o njoj sakupilo što više podataka, a čovečanstvo zahvaljujući tome steklo veću moć. Bekonov program bio je temelj na kome se razvila savremena nauka.
Vatre svetog Elma
Međutim, odnos strepnje, društva i nauke bitno je kompleksniji. Dok sujeverja i zablude oblikuju atmosferu društvene strepnje i proizilaze iz sveukupnog okruženja, pojedini savremeni filozofi nauke smatraju da su upravo iracionalni strahovi dodatno podstakli razvoj nauke.
„Da je čovek već dugo i postojano zaokupljen postizanjem razumevanja izuzetno raznovrsnih, često zbunjujućih i ponekad pretećih pojava u svetu koji ga okružuje pokazuju mnogobrojni mitovi i metafore koje je smislio“, piše poznati filozof nauke Karl Hempel u knjizi „Filozofija prirodnih nauka“ objašnjavajući drevno ljudsko nastojanje da objasni „postojanje sveta i samog sebe, život i smrt, kretanje nebeskih tela, ravnomernu smenu dana i noći, promenljiva godišnja doba, gmljavinu i munje, sunčevu svetlost i kišu“.
A
ateist
Гостин
„Neka od ovih objašnjena zasnivaju se na antropomorfnim koncepcijama prirodnih moći, neka se pozivaju na skrivene sile ili činioce, druga se, pak, odnose na Božje nedokučive planove ili sudbinu“, smatra Hempel. Sa buđenjem i bujanjem nauke, razvilo se „shvatanje sveta koje je jasno i logički povezano sa našim iskustvom, te je tako sposobno za objektivnu proveru“. Pojava lotpastih munja ili pojava vatre Svetog Elma, koju su moreplovci viđali na svojim putovanjima, primer je fenomena koje su fizičari pokušali da objasne i koji su podstakli razvoj jedne naučne oblasti kao što je fizika plazme.
Misteriozna bolest
Naučno istraživanje neprekidno se suočava sa neobjašnjivim, ali to retko izaziva strahove u široj javnosti, čak ni onda kad je ugrožena čitava naučna paradigma – obični ljudi na početku XX veka ni približno nisu bili zbunjeni ishodom Majklsonovog eksperimenta sa etrom ili pojavom fotoelektričnog efekta, koliko ih je u to vreme uzbuđivao spiritualizam i mesmerizam.
Teško je i danas zamisliti kako štampa koja je sklona paranormalnom pravi senzaciju od čudnog ponašanja pojedinih superprovodnika ili od prevelike jačine kosmičkog zračenja. U istoriji nauke, međutim, ipak ima zaista jezivih primera.
U Opštoj bolnici u Beču, lekar Ignacije Zemelvajs je 1844. godine pokušavao da istraži takozvanu porodiljsku groznicu, fenomen za koji se nije moglo pronaći nikakvo racionalno objašnjenje. Naime, na Prvom odeljenju porodilišta ove bolnice smrtnost porodilja bila je četvorostruko viša nego na susednom Drugom odeljenju i mnogo veća nego kod žena koje su se porodile na ulici. U nizu proverenih i odbačenih hipoteza, Zemelvajs je do odgovora došao tek 1847. godine, kad je preminuo njegov kolega pošto se posekao skalpelom za vršenje autopsija, što je dovelo do infekcije.
U to vreme uloga mikroorganizama kod sličnih infekcija nije bila poznata, ali za razliku od Prvog, na Drugom odeljenju su se o porodiljama starale babice koje nisu vršile autopsije i Zemelvajs je shvatio da porodiljska groznica nastaje tako što su on i njegove kolege inficirali porodilje „materijom sa leševa“.
Zemelvajs je svoju hipotezu kasnije proširio na „gnojnu materiju koja potiče sa živih organizama“, kad su on i njegove kolege pregledali ženu sa rakom grlića materice, a potom bez pranja ruku prešli na druge žene, da bi inficirali i usmrtili jedanaest porodilja. Ma kako ceo slučaj bio okrutan, Karl Hempel navodi Zemalvajsov slučaj kao ispravan tok biranja i provere naučne hipoteze.
Lekoviti skepticizam
Skepticizam je najjače oružje protiv straha. Ako u kakvoj neosvetljenoj ulici ili tokom neočekivanog isključenja struje, zaista u tami ugledate nešto avetinjsko, što bi se moglo smatrati ne ili nat-prirodnim, uvek se možete prepustiti i „antropomorfnim koncepcijama prirodnih moći“. No, velika je verovatnoća da ćete, ako dovoljno sumnjate, za svaki svoj neuobičajeni doživljaj pronaći racionalno, nedvosmisleno i u više ponovljenih eksperimenata potvrđeno naučno objašnjenje.
Međutim, za većinu neobičnih i jezivih pojava pokazuje se da već u startu nisu smislene i da počivaju na lažnim svedočenjima. Izvesni doktor Kaldvel iz Ajove je 1877. godine u Njujorškom medicinskom biltenu objavio izveštaj o ekshumaciji kojoj je, navodno, lično prisustvovao. Kladvel je u izveštaju naveo da su kroz pukotine kovčega izbile kosa i brada čoveka koji je sahranjen glatko obrijan. Budući da je bio u potpunoj suprotnosti sa činjenicama o dužini rasta ljudske kose nakon smrti, ovaj izveštaj je odbačen kao lažan, mada je zabluda o rastu kose posle smrti i danas rasprostranjena. „Naučna objašnjena moraju zadovoljiti dva sistematska zahteva – zahtev relevantnosti i zahtev proverljivosti“, objašnjava Hempel, dodajući da to znači da se ni u kom slučaju ne smeju odbaciti nepovoljna otkrića kad su relevantna i proverljiva.
Snaga nauke nije u količini činjenica, već u skepticizmu. Inače, tokom naučnog istraživanja nije dovoljno samo prikupiti dovoljno podataka o nekom fenomenu da bi nastala upotrebljiva teorija. Podsetimo se da je još tridesetih godina XX veka slavni filozof Karl Poper (1902- 1994) predložio takozvani hipotetičko-deduktivni metod, tako da su po Poperu nauče teorije uvek privremene – one se neprekidno testiraju tako što se postavljaju eksperimeti koji potencijalno mogu da ih obore.
Najslavniji takav, mada nimalo strašan slučaj jeste niz neuspelih pokušaja da se ustanovi postojanje etra, posle čega je ovaj koncept odbačen, a mesto klasične fizike zauzela je Ajnštajnova teorija relativnosti. Prema poznatoj teoriji američkog filozofa Tomasa Kuna, naučne paradigme opstaju sve dok ne naiđu periodi revolucije kad se zbog neobjašnjivosti eksperimentalnih podataka moraju odbaciti. Ako se utvrdi da snažna i korisna teorija nije u skladu sa ponovljivim eksperimentom, usvaja se nova teorija, a prethodna se koristi samo u strogo definisanom domenu važenja, u kontekstu u kom ne pravi probleme.
No, da li je naučni skepticizam i sam zaslepljen? Često se naučnicima prigovara da oni zbog svoje karijere ili društvenih obzira nisu zainteresovani za ispitivanje fenomena koji tradicionalno izlaze iz domena nauke, kao što su astrologija ili telepatija, ali zapravo nauka nema razloga da se njima uopšte bavi. Takve paranaučne teorije nisu zasnovane na definisanim modelima niti su utemeljene na eksperimentu, što je samo po sebi sasvim dovoljno da se ne mogu shvatiti kao naučno validne.
Kultura straha
Mada su konflikti unutar naučnih paradigmi retko povod za širu, nenaučnu strepnju, razvoj nauke i tehnologije neprekidno indukuje nove strahove. Oni nisu samo posledica konzervativnog otpora napretku društva, kakav je svojevremeno bio strah od železnice, već imaju svoje donekle realno utemeljenje u mogućnosti masovnog uništenja.
Bez sumnje je projekat „Menhetn“ bio prekretnica u istoriji naučnih strahova – trenutak kad je nauka zauvek izgubila svoju nevinost. Naime, američka vlada je tokom Drugog svetskog rata na ovom tajnom projektu izgradnje atomske bombe, pod rukovodstvom Roberta Openhajmera okupila više hiljada naučnika u pustinji Novog Meksika. U takvom masovnom poduhvatu nastala su brojna sporedna otkrića, od kojih mnoga imaju tehnološku primenu, što je i danas motiv za pokretanje gigantskih naučnih poduhvata.
Međutim, glavni rezultat "Menhetna" bile su tri nuklearne bombe, od kojih je prva „Gadžet“ testirana u pustinji kod Los Alamosa, a druge dve su u avgustu 1945. godine bačene na japanske gradove Hirošimu i Nagasaki, gde su samo u prvom udaru zajedno usmrtile 140 hiljada ljudi i ranile otprilike isto toliko.
Time je svet ušao u epohu atomske strepnje koja je bila svepristuna tokom hladnog rata. Kad je u aprilu 1986. godine došlo do havarije na reaktoru 4 nuklearne elektrane Černobilj u Ukrajini, strah od atomske energije preneo se i na njenu civilnu primenu.
Uz ove atomske strahove, danas su u vezi sa naukom najrasprostranjenij i strahovi od pandemija, od kloniranja, genetski modifikovane hrane, toksina u vodi i hrani, kao i od raznog savremenog oružja. Jedna nepotpuna, ali obimna lista takvih strahova može se pronaći na stranici Vikipedije posvećenoj „kulturi straha“, što je inače pojam koji se odnosi na dominaciju straha u životu savremenog društva.
Ova tema posebno je aktuelna od kako je u SAD počeo rat protiv terorizma, dok pojedini mislioci poput Noama Čomskog smatraju da su strah i strepnja veštački stvoren državni mehanizam. Istraživanja inače pokazuju da čak 19 miliona Amerikanaca boluje od nekog oblika patološkog straha. Ova brojka je niža u drugim delovima sveta, ali je izvesno da je, uprkos naučnom napretku, strepnja još uvek prisutna u modernom svetu.
„Još uvek postoji fiziološka fiksacija drevnih nagona u našem nervnom tkivu zbog koje bi oni dejstvovali i onda kad bi se naša svest oslobodila svih izvora čudesa“, pisao je svojevremeno Lavkraft. Da li je to znači da nam fundamentalne nauke ništa ne pomažu u savlađivanju strepnje? Ili da je one samo podstiču?
Taj rat se, bez sumnje, još uvek vodi. Međutim, mora se priznati da bi u svetu bez nauke teško opstao bilo kakav moralni, ekonomski ili društveni sistem od onih koje danas poznajemo. U takvom svetu strah možda ne bi odmah postao jedini gospodar, ali više ne bi imao svog najvećeg i najljućeg neprijatelja.
.
.
.
.
.....http://www.it4um.com/forum/viewtopic.php?f=83&t=2361
.
.
.
.
Misteriozna bolest
Naučno istraživanje neprekidno se suočava sa neobjašnjivim, ali to retko izaziva strahove u široj javnosti, čak ni onda kad je ugrožena čitava naučna paradigma – obični ljudi na početku XX veka ni približno nisu bili zbunjeni ishodom Majklsonovog eksperimenta sa etrom ili pojavom fotoelektričnog efekta, koliko ih je u to vreme uzbuđivao spiritualizam i mesmerizam.
Teško je i danas zamisliti kako štampa koja je sklona paranormalnom pravi senzaciju od čudnog ponašanja pojedinih superprovodnika ili od prevelike jačine kosmičkog zračenja. U istoriji nauke, međutim, ipak ima zaista jezivih primera.
U Opštoj bolnici u Beču, lekar Ignacije Zemelvajs je 1844. godine pokušavao da istraži takozvanu porodiljsku groznicu, fenomen za koji se nije moglo pronaći nikakvo racionalno objašnjenje. Naime, na Prvom odeljenju porodilišta ove bolnice smrtnost porodilja bila je četvorostruko viša nego na susednom Drugom odeljenju i mnogo veća nego kod žena koje su se porodile na ulici. U nizu proverenih i odbačenih hipoteza, Zemelvajs je do odgovora došao tek 1847. godine, kad je preminuo njegov kolega pošto se posekao skalpelom za vršenje autopsija, što je dovelo do infekcije.
U to vreme uloga mikroorganizama kod sličnih infekcija nije bila poznata, ali za razliku od Prvog, na Drugom odeljenju su se o porodiljama starale babice koje nisu vršile autopsije i Zemelvajs je shvatio da porodiljska groznica nastaje tako što su on i njegove kolege inficirali porodilje „materijom sa leševa“.
Zemelvajs je svoju hipotezu kasnije proširio na „gnojnu materiju koja potiče sa živih organizama“, kad su on i njegove kolege pregledali ženu sa rakom grlića materice, a potom bez pranja ruku prešli na druge žene, da bi inficirali i usmrtili jedanaest porodilja. Ma kako ceo slučaj bio okrutan, Karl Hempel navodi Zemalvajsov slučaj kao ispravan tok biranja i provere naučne hipoteze.
Lekoviti skepticizam
Skepticizam je najjače oružje protiv straha. Ako u kakvoj neosvetljenoj ulici ili tokom neočekivanog isključenja struje, zaista u tami ugledate nešto avetinjsko, što bi se moglo smatrati ne ili nat-prirodnim, uvek se možete prepustiti i „antropomorfnim koncepcijama prirodnih moći“. No, velika je verovatnoća da ćete, ako dovoljno sumnjate, za svaki svoj neuobičajeni doživljaj pronaći racionalno, nedvosmisleno i u više ponovljenih eksperimenata potvrđeno naučno objašnjenje.
Međutim, za većinu neobičnih i jezivih pojava pokazuje se da već u startu nisu smislene i da počivaju na lažnim svedočenjima. Izvesni doktor Kaldvel iz Ajove je 1877. godine u Njujorškom medicinskom biltenu objavio izveštaj o ekshumaciji kojoj je, navodno, lično prisustvovao. Kladvel je u izveštaju naveo da su kroz pukotine kovčega izbile kosa i brada čoveka koji je sahranjen glatko obrijan. Budući da je bio u potpunoj suprotnosti sa činjenicama o dužini rasta ljudske kose nakon smrti, ovaj izveštaj je odbačen kao lažan, mada je zabluda o rastu kose posle smrti i danas rasprostranjena. „Naučna objašnjena moraju zadovoljiti dva sistematska zahteva – zahtev relevantnosti i zahtev proverljivosti“, objašnjava Hempel, dodajući da to znači da se ni u kom slučaju ne smeju odbaciti nepovoljna otkrića kad su relevantna i proverljiva.
Snaga nauke nije u količini činjenica, već u skepticizmu. Inače, tokom naučnog istraživanja nije dovoljno samo prikupiti dovoljno podataka o nekom fenomenu da bi nastala upotrebljiva teorija. Podsetimo se da je još tridesetih godina XX veka slavni filozof Karl Poper (1902- 1994) predložio takozvani hipotetičko-deduktivni metod, tako da su po Poperu nauče teorije uvek privremene – one se neprekidno testiraju tako što se postavljaju eksperimeti koji potencijalno mogu da ih obore.
Najslavniji takav, mada nimalo strašan slučaj jeste niz neuspelih pokušaja da se ustanovi postojanje etra, posle čega je ovaj koncept odbačen, a mesto klasične fizike zauzela je Ajnštajnova teorija relativnosti. Prema poznatoj teoriji američkog filozofa Tomasa Kuna, naučne paradigme opstaju sve dok ne naiđu periodi revolucije kad se zbog neobjašnjivosti eksperimentalnih podataka moraju odbaciti. Ako se utvrdi da snažna i korisna teorija nije u skladu sa ponovljivim eksperimentom, usvaja se nova teorija, a prethodna se koristi samo u strogo definisanom domenu važenja, u kontekstu u kom ne pravi probleme.
No, da li je naučni skepticizam i sam zaslepljen? Često se naučnicima prigovara da oni zbog svoje karijere ili društvenih obzira nisu zainteresovani za ispitivanje fenomena koji tradicionalno izlaze iz domena nauke, kao što su astrologija ili telepatija, ali zapravo nauka nema razloga da se njima uopšte bavi. Takve paranaučne teorije nisu zasnovane na definisanim modelima niti su utemeljene na eksperimentu, što je samo po sebi sasvim dovoljno da se ne mogu shvatiti kao naučno validne.
Kultura straha
Mada su konflikti unutar naučnih paradigmi retko povod za širu, nenaučnu strepnju, razvoj nauke i tehnologije neprekidno indukuje nove strahove. Oni nisu samo posledica konzervativnog otpora napretku društva, kakav je svojevremeno bio strah od železnice, već imaju svoje donekle realno utemeljenje u mogućnosti masovnog uništenja.
Bez sumnje je projekat „Menhetn“ bio prekretnica u istoriji naučnih strahova – trenutak kad je nauka zauvek izgubila svoju nevinost. Naime, američka vlada je tokom Drugog svetskog rata na ovom tajnom projektu izgradnje atomske bombe, pod rukovodstvom Roberta Openhajmera okupila više hiljada naučnika u pustinji Novog Meksika. U takvom masovnom poduhvatu nastala su brojna sporedna otkrića, od kojih mnoga imaju tehnološku primenu, što je i danas motiv za pokretanje gigantskih naučnih poduhvata.
Međutim, glavni rezultat "Menhetna" bile su tri nuklearne bombe, od kojih je prva „Gadžet“ testirana u pustinji kod Los Alamosa, a druge dve su u avgustu 1945. godine bačene na japanske gradove Hirošimu i Nagasaki, gde su samo u prvom udaru zajedno usmrtile 140 hiljada ljudi i ranile otprilike isto toliko.
Time je svet ušao u epohu atomske strepnje koja je bila svepristuna tokom hladnog rata. Kad je u aprilu 1986. godine došlo do havarije na reaktoru 4 nuklearne elektrane Černobilj u Ukrajini, strah od atomske energije preneo se i na njenu civilnu primenu.
Uz ove atomske strahove, danas su u vezi sa naukom najrasprostranjenij i strahovi od pandemija, od kloniranja, genetski modifikovane hrane, toksina u vodi i hrani, kao i od raznog savremenog oružja. Jedna nepotpuna, ali obimna lista takvih strahova može se pronaći na stranici Vikipedije posvećenoj „kulturi straha“, što je inače pojam koji se odnosi na dominaciju straha u životu savremenog društva.
Ova tema posebno je aktuelna od kako je u SAD počeo rat protiv terorizma, dok pojedini mislioci poput Noama Čomskog smatraju da su strah i strepnja veštački stvoren državni mehanizam. Istraživanja inače pokazuju da čak 19 miliona Amerikanaca boluje od nekog oblika patološkog straha. Ova brojka je niža u drugim delovima sveta, ali je izvesno da je, uprkos naučnom napretku, strepnja još uvek prisutna u modernom svetu.
„Još uvek postoji fiziološka fiksacija drevnih nagona u našem nervnom tkivu zbog koje bi oni dejstvovali i onda kad bi se naša svest oslobodila svih izvora čudesa“, pisao je svojevremeno Lavkraft. Da li je to znači da nam fundamentalne nauke ništa ne pomažu u savlađivanju strepnje? Ili da je one samo podstiču?
Taj rat se, bez sumnje, još uvek vodi. Međutim, mora se priznati da bi u svetu bez nauke teško opstao bilo kakav moralni, ekonomski ili društveni sistem od onih koje danas poznajemo. U takvom svetu strah možda ne bi odmah postao jedini gospodar, ali više ne bi imao svog najvećeg i najljućeg neprijatelja.
.
.
.
.
.....http://www.it4um.com/forum/viewtopic.php?f=83&t=2361
.
.
.
.
A
ateist
Гостин
Додека сите среќно си живееја, кој верник кој неверник, еден ненормално ретардиран човек со ник „атеист“ цел живот пробуваше да докаже дека не постои Бог. Абе гледај си го здравјето :pos2:...
Додека паниката може да се случи како последица на злосторство или некоја катастрофа, не е важно дали заканата Е РЕАЛНА ИЛИ НЕ . Најчесто, паничниот напад се случува неколку недели или месеци после стресната ситуација. Се случува почесто кај лица кои се многу загрижени, перфекционисти, социјално изолирани или кои имаат ТРАУМИ ОД ДЕТСТВОТО. Генетскиот фактор може да има улога со одреден дел. Она што ја продолжува паниката и што ја прави се почесто и поинтенивно да се јавува е крајната загриженост околу состојбата и исцрпувачкото избегнување на ситуациите кои се чини дека доведуваат до паника.
Паничниот напад се маскира како варијација на медицински нарушувања. Паниката речи си комплетно имитира медицинска состојба и со години може да се воспоставуваат погрешни дијагнози. Тоа би биле хипогликемија, комплексен парциален напад, ефекти на дрога, срцева аритмија и синдром на хипервентилација. Паниката делумно ги имитира и следниве болести: ангина, астма, колитис, иритиран стомак, вертиго, пост контузиски синдром, хипертензија, хипотензија и хернија. Речи си секој кој страда од паника е уверен дека има сериозна телесна болест и како што се појавуваат симптомите со години оди од доктор до доктор. Сепак постојат професионалци кои имаат искуство со пнични напади и лесно го дијагностицираат паничното нарушување.
.
.
.
http://segaiovde.com.mk/home/psihoterapija/index3.html.
.
.
.
Дали да се воведе веронаука во учил - од zveroid на 11 март, 2005 - 12:42
Јас лично сум против. Тврдев, и ќе тврдам, дека религијата е причина (и во многу случаи изговор) за конфликти. А на сеуште неоформени деца во основно да им се тупи религиозна пропаганда е погрешно. Да им се даваат ЛАЖНИ НАДЕЖИ И ИДЕАЛИ.. Имав во средно (Орце) една во клас што беше пример за испран мозок. Во секоја тема го вмешуваше господ, одговор на секое прашање и беше господ, и со жилети си режеше крстови по рацете. Екстремен случај, да, меѓутоа одличен пример за тоа до кои екстреми може да избутка религијата.
Јас сум атеист. Не верувам во ниеден бог, ниедна религија и ниедна виша сила. Одбивам да верувам дека се ми е одредено уште пред да се родам, и дека сум само пион во се. И според мене, ти е „само-откриени“ христијани, што во еден момент од животот се посветуваат на религијата, покажуваат слабост и неможност да се справат со проблемите во животот. Као Хед од Корн (ако не сте знаеле, ги напушти Корн пред 2-3 недели, и го посвети својот живот на Хесус). Слабак.
Енивеј, забегав од темата. Јас лично не би дозволил веронаука во училиштата - ни факултативно. Ако некој сака да се едуцира, ете му цркви, книги, што и да сака.. ако родителите сакаат да си ги осакатат децата.. ги имаат истите работи. Ама не во школо. Не на 10-годишни деца кои се сеуште под секакви влијанија..
.
.
.
...http://www.bagra.org/node/3789
..
.
Исус на пегла
Една жена во САД го видела ликот на Исус на нејзината пегла. Мери Џо Коуди прв пат го видела ликот вчера кога влегла во собата на ќерка и. Кафеавата флека на дното на пеглата личи на маж со долга коса. Коуди за весникот "Игл трибјун" изјави дека се надева дека нејзината приказна ќе ги инспирира и другите луѓе за време на празниците. Таа додава дека планира да ја чува пеглата во плакар и да си купи нова
МЕТУЕН, МАСАЧУСЕТС (АП) - Една жена од Масачусетс која неодамна се разделила од сопругот и добила помалку работни часови на работа, вели дека ликот на Исус што го видела на нејзината пегла и влеал надеж дека "животот ќе и биде во ред". Мери Џо Коуди прв пат го видела ликот вчера кога влегла во собата на ќерка и.
Кафеавата флека на дното на пеглата личи на маж со долга коса.
Четириесет и четиригодишната Коуди е воспитана како католик. Таа и нејзините две ќерки кои се сега на факултет се согласуваат дека ликот личи на Исус и дека е доказ дека "тој слуша".
Коуди за весникот "Игл трибјун" изјави дека се надева дека нејзината приказна ќе ги инспирира и другите луѓе за време на празниците. Таа додава дека планира да ја чува пеглата во плакар и да си купи нова. .
.
.
..... http://bagra.org/node/9024#new.
.
.
- Член од
- 24 јули 2008
- Мислења
- 667
- Поени од реакции
- 134
Нормално дека вербата во некоја натриродна сила, би рекол Бог, е болест.Знеаме дека на Бог ни текнува кога сме во тешки ситуации и ни треба нечија поддршка,а неговата е секогаш најпосакувана,поддршка од некое семоќно битие, или сила,сеедно.Но ако искрено гледаме на работите,знаеме дека ниеден човек не би верувал во некаков Бог доколку не му бил испран мозокот во детството од родителите или баба,дедо итн.Домашните се тие кои од мали деца не учат на тие натприродни нешта.После неколку години од константно "попување" од домашните, најнормално е дека тоа ќе ти се врежи во мозокот.Значи од мали не учат за некои си светци,Бог итн.Доколку нема такви работи, верѕвам дека многу малку ќе се декларираат како верници.Но за жал ја немаме таа среќа.Влијанието на црквата, (за среќа) одделена од државата, сеуште е големо, сепак како врви времето оние вистинските верници се се помалку а тоа е нормално добро.За оваа тема нема што многу да се дискутира.Доволно е да погледнете еден ден вести, и ќе ви стани јасно до каде може да оди "вербата" на еден верник.Погледнете го Блискиот Исток и се е јасно.Треба уште зборување?