Испровоциран (исфрустриран), од тоа што веќе 1 месец сме без Премиерлигашки фудбал, се решив да ја видоизменам поемата на Миладинов Т'га за Југ (кога веќе измислија и ремикс за Чија Си)
Т'га за Премиерлига
Орелски крилја как да си метнам
и на Емирати да си прелетнам,
На стадионот од Арсенал јас да идам
да видам Жиру, Санти да видам,
да видам дали Болд ги тренира тамо
исто како Пет Рајс, давно.
Ако уште трофеј не освојат
и ако уште мислат како Јоветич да го "посвојат"
по "Лондонскиот пат" јас ќе минам
да видам Челзи,
Абрамович да видам.
Овде е супер и среќа ме обвива,
еј, ене го Мата, низ тројца се пробива
Азар, Ба и Оскар акции прават,
но никако со гол-проблемот на Торес да се справат
Лампард ко од шала голови дава
а Бенитез со неговите изјави,
"автоголи си клава"
Не јас неможам овде да седам,
неможам Џон Тери да го гледам
дајте ми крила да си метнам
и на Енфилд Роуд да си прелетнам
каде што Џон Хенри царува,
и на Роџерс шанси му дарува.
Тука тренингот грее душа,
и "тики-така" се игра по тревата
големата Суаресова дарба
со неговото касање,
се руши како најобична градба
Карагеровата лојалност како зимски снег белее
а црномурестата кожа на Стариџ се повеќе темнее
магијата на Кутињо е присутна како голема планина
и сегде е присутна Агеровата убавина
да го гледам Џерард како со срце игра
и како Реина едвај чека да емигрира
Налетав на една од моите "фудбалски поезии". Не е дека сум Ник Хорнби ама не е лошо
Се сеќавам ова го пишував во Јуни месец, малку пијан, а повеќе фрустриран од тоа што беше завршена сезоната во Премиер Лига
