Цртам апстракции, најчесто со пенкало (ретко ми се наоѓа ротограф
). Чудното е како порано бев насочена стриктно кон реализмот, ништо друго не признавав за уметност, а камо ли апстракциите. Никогаш не сум ги ценела дека може да вредат. Ама нештата се сменија. Многу досадни и празни моменти на факс, понекогаш и моменти на тага и осаменост, комбинирани со потиснатата желба за творење, придонесоа за оформување на мојот стил (веќе можам да кажам стил, бидејќи тие што ме знаат препознаваат кога нешто е нацртано од мене). И сега што можам да имам против тој правец на уметноста? Хах чудни се патиштата на животот, понекад иронични.
Сега се е јасно. Чувствата говорат преку формите, сенките, боите....Тоа е мојот јазик со кој говорам, а понекогаш ни самата не го разбирам