Цитати

[Natural-girl]

Од еден фејсбук профил :

" Не. Светот не е во ред и не го чувствувам како таков. Не велам дека не постои начин, туку дека не постои постојана исцрпност на силите од нашите внатрешни извори кои би го победиле болот што го чувствуваме за ближниот свој, кога тој ќе не изневери, разочара или напушти од овој свет. Светот не е во ред. Го чувствувам тоа во своите жили, капејќи бистри, искрени солзи врз капачињата на мудроста. Пишувам за да оставам впечаток, да импресионирам. Пишувам заради суетност, заради амбициозноста како моја карактерна особина. Пишувам за да оставам траг на овој свет и затоа што ме исполнува. Тоа едно место во кое ќе се најде моето месо и крв, заборавено и запечатено. Тој храм кон кој имам нескротлива љубов да го изобликувам, да му се молам, да го креирам и уништувам потполно. Таа болка која ја делам со листот хартија додека очите ми се превртуваат, додека телото дише само по себе, а зборовите летаат низ моите бледи, изморени усни без да изустам ниту една мисла. Не верувам дека пишувањето се само парче глупави зборови напишани на лист хартија. Не верувам во чукање на машина. Само затоа што е некоја инвенција на минатиот век или векот пред тоа, не значи дека е позадоволителна околност од денешната технологија. Тоа им го оставам на луѓето кои не веруваат во зборот. На крајот се што ќе ни остане е тој мал слог, таа сликичка закачена во мојот распарчан новчаник која секогаш ќе ме потсетува дека постои надеж. Тогаш делото самото ќе проговори од мене и нема да имам потреба одново и одново да се образложувам или пак да ја нарушувам својата самодоверба, да плукам на мојот напишан збор и да се сомневам во себе. Ете, затоа одбрав да пишувам. "

Од "Тунел" (Ернесто Сабато):

" Искуството ми покажа дека она што мене ми изгледа јасно и очигледно, речиси никогаш не е така за остатокот од на мене сличните. Толку сум изгорен, што сега се двоумам илјадапати пред да докажувам или да објаснувам некое мое однесување и речеси секогаш, завршувам со затворање во себе самиот и не отварам уста."


" Би можел да ги задржам за себе мотивите што ме натераа да ги напишам овиестраници на исповед, но бидејќи немам корист од тоа да ме сметаат за ексцентричен, ќе ја кажам вистината, којашто во секој случај е прилично едноставна: помислив дека би можеле да бидат прочитани од многу луѓе, сега кога сум славен; и иако немам многу илузии во врска со човештвото во целост, а особено за читателите на овие страници, ме бодри слабата надеж дека некој ќе успее да ме разбере, макар да е тоа само една личност. "Зошто", можеби ќе праша некој, "одвај една слаба надеж ако ракописот треба да биде прочитан од многу луѓе?" Ова е типот на прашања што ги сметам за бескорисни. И, како и да е, треба да се предвидат, бидејќи луѓето секогаш поставуваат бескорисни прашање. Можам да зборувам додека не се уморам и со викање пред еден собир од сто илјади Руси: никој не би ме разбрал. Ќе сфатат ли што сакам да кажам? "

 

[Lyn]

„Еднаш посакав насила да се вљубам, дури и двапати. Па дури и патев, ве уверувам господа. Длабоко во душата не ти се верува дека патиш, подбив се разлева, туку сепак патам, и тоа вистински, токму како што е навистина; ме обзема љубомора, од кожа надвор излегувам...А сето тоа господа, само поради здодевност; инерцијата ме задушува.“
-Ф.Д.

 

[Mary Poppins]

“Narrow minds devoid of imagination. Intolerance, theories cut off from reality, empty terminology, usurped ideals, inflexible systems. Those are the things that really frighten me. What I absolutely fear and loathe. Of course it’s important to know what’s right and what’s wrong. Individual errors in judgment can usually be corrected. As long as you have the courage to admit mistakes, things can be turned around. But intolerant, narrow minds with no imagination are like parasites that transform the host, change form, and continue to thrive. They’re a lost cause, and I don’t want anyone like that coming in here.”

Haruki Murakami

 

[Setsuko]

„Да не заборавив нешто? Ако сум заборавила, значи, не било важно. Или не било за кажување. Но, ако е за право, ништо не е за кажување. Облеката е измислена за да ти ги покрива недостатоците. А зборот да ти го покажува и тоа што не се гледа. Па, сепак, нешто те тера да зборуваш. Ти мислиш дека така само се ослободуваш, а всушност, си ги признаваш своите слабости. И без да знаеш, си ги признаваш. Нема толку успешен збор што може да те обезгреви. Дури и кога мислиш дека искрено се исповедуваш. Зборот нема милост: на секоја кривина те чека за да те изненади. Секој збор има и свој лик и свој ум. Можеби тоа се токму твоите, но ти не си ги препознаваш. И секој погрешно употребен збор, може да те злоупотреби. И ќе ти ја уништи и чесната мисла што си сакал да ја соопштиш. Колку и да си претпазлив, ќе те изневери и ќе те предаде. Ќе го каже и она што не сакаш да се знае.

Но како да се воздржиш да не зборуваш? Можеш ли да ја премолчиш неволјата што те прогонува?“

„Тунел“ - Петре М. Андреевски​

 

[Lyn]

“If you do something too good, then, after a while, if you don't watch it, you start showing off. And then you're not as good any more.”

'Catcher in the rye'

 

[џимеј]

"Што е тоа успех? Тајна, неопишана сила, претпазливост, готовност... свеста дека вршам притисок на животниот тек околу себе со самото мое постоење... Верба дека животот ќе се прилагодува на моите желби... среќата и успехот, се' во нас. Ние мораме да ги држиме: цврсто, длабоко. Штом тука внатре ќе почне нешто да попушта, да се отпушта и да се изморува, веднаш се' околу нас се ослободува, се буни, се спротивставува, бега од нашето влијание... А потоа доаѓа едно по друго, пораз врз пораз и готов си. Последниве денови многу размислував за една турска пословица, што неодамна ја прочитав: Кога куќата е готова, доаѓа смртта. Но, не мора веднаш да биде смрт. Назадување... пропаѓање... почеток на крајот... Гледаш, Тони", продолжи и ја фати сестра си под рака, а гласот му стана уште потивок: "Се сеќаваш ли, кога го крстивме Хано? Ти тогаш ми рече: Чинам, сега мора да почне едно сосема ново време! Се уште јасно го слушам тоа и подоцна се чинеше како да имаш право, зашто имав среќа и бев избран за сенатор, а од оваа почва израсна и куќата. Но, "сенатор" и "куќа" се само надворешни работи, а јас знам нешто, на што ти се' уште не си мислела, го знам тоа од животот и историјата. Знам дека често, надворешните, видливи и опипливи знаци на среќата и подемот, се јавуваат, впрочем, тогаш кога веќе се' тргнало низ удолница. На надворешните знаци им треба време да се појават, како сјај на една онаква ѕвезда таму горе, а за која не знаеме дали веќе почнала да се гаси или сосема згаснала токму тогаш кога најсилно сјае..."
Буденброкови, Томас Ман

 

[Mark Renton]

'' He knew the he would for ever tie his dreams down to a human person - his grand imagination would no longer be free to wander through the universe. So he waited, listening for a moment longer to the music of the stars ''. - The Great Gatsby, F. Scott Fitzgerald.

 

[Mr. Mojo Risin']

” I start from the supposition that the world is topsy-turvy, that things are all wrong, that the wrong people are in jail and the wrong people are out of jail, that the wrong people are in power and the wrong people are out of power, that the wealth is distributed in this country and the world in such a way as not simply to require small reform but to require a drastic reallocation of wealth. I start from the supposition that we don’t have to say too much about this because all we have to do is think about the state of the world today and realise that things are all upside down.

If you don’t think, if you just listen to TV and read scholarly things, you actually begin to think that things are not so bad, or that just little things are wrong. But you have to get a little detached, and then come back and look at the world, and you are horrified. So we have to start from that supposition-that things are really topsy-turvy.

And our topic is topsy-turvy: civil disobedience. As soon as you say the topic is civil disobedience, you are saying our problem is civil disobedience. That is not our problem…. Our problem is civil obedience. Our problem is the numbers of people all over the world who have obeyed the dictates of the leaders of their government and have gone to war, and millions have been killed because of this obedience.

We recognise this for Nazi Germany. We know that the problem there was obedience, that the people obeyed Hitler. People obeyed; that was wrong. They should have challenged, and they should have resisted; and if we were only there, we would have showed them. Even in Stalin’s Russia we can understand that; people are obedient, all these herd like people.

Remember those bad old days when people were exploited by feudalism? Everything was terrible in the Middle Ages-but now we have Western civilisation, the rule of law. The rule of law has regularised and maximised the injustice that existed before the rule of law, that is what the rule of law has done.

When in all the nations of the world the rule of law is the darling of the leaders and the plague of the people, we ought to begin to recognise this. We have to transcend these national boundaries in our thinking. Nixon and Brezhnev have much more in common with one another than – we have with Nixon. J. Edgar Hoover has far more in common with the head of the Soviet secret police than he has with us. It’s the international dedication to law and order that binds the leaders of all countries in a comradely bond. That’s why we are always surprised when they get together — they smile, they shake hands, they smoke cigars, they really like one another no matter what they say

What we are trying to do, I assume, is really to get back to the principles and aims and spirit of the Declaration of Independence. This spirit is resistance to illegitimate authority and to forces that deprive people of their life and liberty and right to pursue happiness, and therefore under these conditions, it urges the right to alter or abolish their current form of government-and the stress had been on abolish. But to establish the principles of the Declaration of Independence, we are going to need to go outside the law, to stop obeying the laws that demand killing or that allocate wealth the way it has been done, or that put people in jail for petty technical offenses and keep other people out of jail for enormous crimes. My hope is that this kind of spirit will take place not just in this country but in other countries because they all need it. People in all countries need the spirit of disobedience to the state, which is not a metaphysical thing but a thing of force and wealth. And we need a kind of declaration of interdependence among people in all countries of the world who are striving for the same thing.

Howard Zinn.

 

[831]

"Every electron is the yawning mouth of a wormhole that leads to quadrillions of higher - dimensional universes that are completely beyond rational apprehension. Matter is not lacking in Magic, matter IS Magic."
- Terence McKenna.

 

[Natural-girl]

" На човек му е страв јавно да признае колку без некого му е незамислив животот и светот.Постојат луѓе што со своето присуство даваат надеж за светот.Тие луѓе треба да се негуваат и чуваат.Таа чистота што ја чувствуваме за нив е космичка и никогаш јавно не ја изустуваме, зашто се плашиме.Ја оставаме за себе, како наша тајна, како извор од кој само ние можеме да пиеме. "

- Синоличка Трпкова

 

[Natural-girl]

" Understand that she knows the difference between books and reality but by god, she’s going to try to make her life a little like her favorite book. It will never be your fault if she does."

(не го знам изворот)

 

[Windfucker]

Изгледаше папсан од огорченоста, така што ми дојде да му понудам една чашка од неговиот коњак...

-Умберто Еко, Прашки Гробишта

 

[Hank Moody]

Пред се и над се - детството. Огромното, чудесно, баснословно време на детството, време кога светот изгледа на еден неповторлив начин нов, време кога ги доживуваме мирисите, боите, облиците со интензитет кој никогаш повеќе не ќе го почувствуваме. Му приоѓаме тогаш на светот како на огромна тајна, влегуваме во него како во пештера со богатство, не знаејќи што попрво ќе допреме. Секој миг тогаш носи ново искуство и се што ќе допреме, се што ќе вкусиме, се што ќе видиме е на некој начин значајно. Врз се трепери светлината на откритието, а истовремено се крие во своето јадро некаква загатка што постојано, мамејќи не, ни бега.

Детство, лето, град ~ Влада Урошевиќ​

 

[Мачорка]

"He had many invitations to dinner, some of which he accepted. Persons got themselves introduced to him in order to invite him to dinner. And he went on puzzling over the little thing that was becoming a great thing. Bernard Higginbotham invited him to dinner. He puzzled the harder. He remembered the days of his desperate starvation when no one invited him to dinner. That was the time he needed dinners, and went weak and faint for lack of them and lost weight from sheer famine. That was the paradox of it. When he wanted dinners, no one gave them to him, and now that he could buy a hundred thousand dinners and was losing his appetite, dinners were thrust upon him right and left. But why? There was no justice in it, no merit on his part. He was no different. All the work he had done was even at that time work performed. Mr. and Mrs. Morse had condemned him for an idler and a shirk and through Ruth had urged that he take a clerk's position in an office. Furthermore, they had been aware of his work performed. Manuscript after manuscript of his had been turned over to them by Ruth. They had read them. It was the very same work that had put his name in all the papers, and, it was his name being in all the papers that led them to invite him."

........................................................................................................................................................................................................................................


"Why didn't you dare it before?" he asked harshly. "When I hadn't a job? When I was starving? When I was just as I am now, as a man, as an artist, the same Martin Eden? That's the question I've been propounding to myself for many a day — not concerning you merely, but concerning everybody. You see I have not changed, though my sudden apparent appreciation in value compels me constantly to reassure myself on that point. I've got the same flesh on my bones, the same ten fingers and toes. I am the same. I have not developed any new strength nor virtue. My brain is the same old brain. I haven't made even one new generalization on literature or philosophy. I am personally of the same value that I was when nobody wanted me. And what is puzzling me is why they want me now. Surely they don't want me for myself, for myself is the same old self they did not want. Then they must want me for something else, for something that is outside of me, for something that is not I! Shall I tell you what that something is? It is for the recognition I have received. That recognition is not I. It resides in the minds of others. Then again for the money I have earned and am earning. But that money is not I. It resides in banks and in the pockets of Tom, Dick, and Harry. And is it for that, for the recognition and the money, that you now want me?"

"Martin Eden" - Jack London

 

[CafeDelMar]

"Think you’re escaping and run into yourself. Longest way round is the shortest way home."

- James Joyce