Елитистичкава колекција на херои ми е малку постара.
Аделин Вирџинија Вулф, англиски новелист, писател, издавач, феминист е една од жените кои што го креирале феминизмот во неговата најздрава форма во раните 30‘ во Лондон.Позната е по своите романи „Госпоѓа Даловеј“, „Светилникот“ , „Текот на мислите“ , „Сопствена соба“ , „Орландо“ и итн.Завршила на Кембриџ, и со дел од своите тогашни колеги вклучувајќи го и нејзиниот сопруг Леонард Вулф учествува во создавањето на Bloomsbury Group, група на писатели и интелектуалци.
Таа го завршува својот живот како последица на тешка депреција, иако и биле дијагностицирани и други болести, од анкциозност до блага шизофренија, Вулф ги има напишано едни од најдобрите книги во англиската литература, таа сама по себе успева да вдахне мотив, инспирација и желба за живот иако самата можеби додека пишувала го немала.Сепак, според мене, секогаш мораш да бидеш малку луд за да се претвориш во толку брилијантен писател.
Извадоци од „Сопствена соба“:
„ Девственоста е од свето значење во животот на жената, и толку е веќе обвиена со преплет од нерви и нагони, што тие да се исечат и тоа да се ослободи, претставува невидена храброст.“
„Заклучи ги твоите библиотеки ако баш сакаш; но ја нема таа порта, го нема тој катанец, со кој би ја ставил под клуч слободата на моите мисли.“
„Поезијата зависи од интелектуалната слобода.“
Силвија Плат
Силвија Плат е американска поетеса и писателка. Нејзиното најпознато дело е “The Bell Jar” што е полу-автобиографска книга за нејзината борба со клиничката депресија. По нејзиното самоубиство таа добива статус на икона и се смета за една од најдобрите поети на нејзината генерација.Исто како и Вулф и Силвија Плат низ целиот свој живот има депресивни епизоди а нејзината генијалност постојано и носи стипендии и награди, кога се пишува од сопствената болка поезијата е обично најдобра.Во 1950 година добива престижна стипендија и влегува на Smith College каде останува до 1953 година. Работи во Madamoiselle магазинот во Њујорк и тука преживува неколку епизоди на депресија. Згрижена е во болница и се подложува на електро-конвулзивна шок терапија (ЕЦТ), но и покрај агресивната терапија, во август 1953 година, таа има обид за самоубиство.Дипломира на Smith College во 1955 година и истата година ја освојува престижната Glascock награда за нејзината поема "Two Lovers and a Beachcomber by the Real Sea".Плат се здобива со Fulbright стипендијата и се запишува на Кембриџ каде продолжува да пишува поезија, повремено објавувајќи некои од своите песни во студентскиот магазин Варсити. На Кембриџ се запознава со англискиот поет Тед Хјуџис. Во јуни 1956 година таа се мажи за Тед, но овој брак не опстојува долго покрај 2 деца во бракот, а Силвија преминува од манична депресија, шизофренија и компусивно-опсесивни епизоди кои што на крајот ја доведуваат до самоубиство со отровни гасови.
Претпоставувам дека самиот тежок ран живот на кој што била подложена, да го загуби својот татко на многу млади години ја носи до бројни психички пореметувања, но, повторно, генијалноста која што ја истакнува и начинот на кој што ми пишува ми бил пример мене лично низ животот за тоа како треба да изгледа добра поезија.
Daddy
You do not do, you do not do
Any more, black shoe
In which I have lived like a foot
For thirty years, poor and white,
Barely daring to breathe or Achoo.
Daddy, I have had to kill you.
You died before I had time---
Marble-heavy, a bag full of God,
Ghastly statue with one gray toe
Big as a Frisco seal
And a head in the freakish Atlantic
Where it pours bean green over blue
In the waters off the beautiful Nauset.
I used to pray to recover you.
Ach, du.
In the German tongue, in the Polish town
Scraped flat by the roller
Of wars, wars, wars.
But the name of the town is common.
My Polack friend
Says there are a dozen or two.
So I never could tell where you
Put your foot, your root,
I never could talk to you.
The tongue stuck in my jaw.
It stuck in a barb wire snare.
Ich, ich, ich, ich,
I could hardly speak.
I thought every German was you.
And the language obscene
An engine, an engine,
Chuffing me off like a Jew.
A Jew to Dachau, Auschwitz, Belsen.
I began to talk like a Jew.
I think I may well be a Jew.
The snows of the Tyrol, the clear beer of Vienna
Are not very pure or true.
With my gypsy ancestress and my weird luck
And my Taroc pack and my Taroc pack
I may be a bit of a Jew.
I have always been sacred of you,
With your Luftwaffe, your gobbledygoo.
And your neat mustache
And your Aryan eye, bright blue.
Panzer-man, panzer-man, O You----
Not God but a swastika
So black no sky could squeak through.
Every woman adores a Fascist,
The boot in the face, the brute
Brute heart of a brute like you.
You stand at the blackboard, daddy,
In the picture I have of you,
A cleft in your chin instead of your foot
But no less a devil for that, no not
Any less the black man who
Bit my pretty red heart in two.
I was ten when they buried you.
At twenty I tried to die
And get back, back, back to you.
I thought even the bones would do.
But they pulled me out of the sack,
And they stuck me together with glue.
And then I knew what to do.
I made a model of you,
A man in black with a Meinkampf look
And a love of the rack and the screw.
And I said I do, I do.
So daddy, I'm finally through.
The black telephone's off at the root,
The voices just can't worm through.
If I've killed one man, I've killed two---
The vampire who said he was you
And drank my blood for a year,
Seven years, if you want to know.
Daddy, you can lie back now.
There's a stake in your fat black heart
And the villagers never liked you.
They are dancing and stamping on you.
They always knew it was you.
Daddy, daddy, you bastard, I'm through.
*Благодарам Кафе Дел Мар.
Бар бабите си го сакаат хахахахаха
