Розеви редови
Станот беше навистина убаво уреден.Во него живееше таа,со нејзиниот сопруг и нивните две деца.Нивниот живот беше совршен,многумина би убиле да имаат таков среќен,хармоничен живот.Имаа убава работа,љубов,деца...Се беше совршено.
Но во последните неколку години,како нешто да се имаше променето.Едноставно,знаеше дека го сака,но осеќаше некое студенило,ладнокрвност кон нејзиниот сопруг,иако беше убедена дека тој е љубовта на нејзиниот живот.
Покрај тоа,тој доби унапредување,така што работата му налагаше постојано да патува,така што многу ретко беше дома.
Беше уште една таква долга,празна,тажна ноќ без него.Децата одамна беа заспани,а таа седеше пред телевизорот и на масата имаше чаша црвено вино.Иако телевизорот беше пуштен,таа сепак,не посветуваше внимание на програмата,со мислите беше залутана,некаде далеку.
Мислите и ги прекина телефонот.
-Ало - одговори,додека се враќаше во реалноста.
Тишина.
-Ало,кој е таму? - повтори.
Одеднаш линијата се прекина.
“Веројатно грешка“,помисли и се напи голтка вино од чашата.
15тина минути подоцна,повторно заѕвони телефонот.
-Ало?
Повторно тишина.
-Ало?Кој е? - веќе беше прилично нервозна.
-Здраво. - одговори тивок машки глас.
Се вкочани.Веројатно не е тоа што мислеше дека е.
-Да?Кого барате? - Се трудеше да остане сериозна
Се слушна насмевка. - Хм,мислам дека знаеш кој е.И да,тој сум.Долго време се мислев дали да ти го завртам бројот,но се плашев дека сопругот ќе крене.Изгледа имав среќа.- повторно се насмеа.
-Зашто се јавуваш?Сакаш да ми биде тешко?
-Не,сакав само да ти го слушнам гласот. - воздивна машкиот глас - Помина долго време...Како си?
-Добро сум.
Разговорот траеше не повеќе од 20 минути.
Ноќта не можеше да заспие и размислуваше за телефонскиот повик.
***
Наредниот ден,отиде заедно со децата во куќата на нејзините родители.Планот беше таму да се соберат сите,затоа што сопругот требаше да се врати од службениот пат.
Се поздрави со мајка и и татко и,а децата весело трчаа во дворот и се валкаа во зелената трева.Татко и трчаше со децата,мајка и отиде да внимава на ручекот,а таа отиде во нејзината стара соба.
Колку и беше интересно.Ништо не се променило.Се е истото уште од кога беше девојче.Постерите од Битлси,се уште висеа во нејзината соба.Седна на креветот.Се чувстуваше како 16 годишно девојче.
Го отвори плакарот и во аголот имаше една стара кутија.Ја извади старата кутија.Сакаше да види што има внатре.
Почна да вади секакви работи:Ластици,барбиката која што ја доби како подарок за 11тиот роденден,пенкала,цртежи.Се смееше,сето тоа и изгледаше...детски.На дното од кутијата,забележа една тетратка.Тоа беше нејзиниот дневник.Го зема во рацете и полека со раката го тргна слојот прашина кој се насобрал.Она беше сосем заборавила за постоењето на тој дневник.
Го отвори,ги прекрсти нозете и почна да го листа.Имаше секакви работи,секоја згода и незгода беше регистрирана.Моментите кога бегаше од дома преку прозор за да може да се забавува во дискотека со другарките и да игра,моментите кога бегаше од часови за да шетаат во трговскиот центар,моментите кога славеше родендени,првиот бакнеж,првата симаптија,дечко....Се' беше регистрирано.Се смееше,блага насмевка имаше на нејзиното лице.Во еден момент,нејзиното лице ја изгуби насмевката и доби тажен израз...Причината за тоа беше што стигна до страната каде што имаше слика од неа на 18тина години и еден млад дечко со светло кафени очи,2 - 3 години постар од неа. Двајцата насмеани,млади и очигледно заљубени. До сликата имаше натпис young & in love , forever in love.На секоја наредна страна таа зборуваше за колку е голема нивната љубов и колку секогаш ќе го сака.
Но,животот е доста непредвидлив така што заради многу злобни јазици,пречки од околината,нејзиното одење во Италија на студирање,тие мораа да се разделат.Тоа беше тешка разделба, но таа знаеше дека тоа е најисправната одлука,што се однесуваше на рационалноста.Последните денови се однесуваше многу ладно со него и го одбегнуваше иако тој постојано ја бараше. Сепак не сакаше да му прави да му биде потешко.Ни нему,ни на себе. И се правеше дека се е во ред. Но, во нејзиниот дневник имаше неколку редови, чии букви беа испишани со розево мастило.Во нив беше запишано:
Многу ми е тешко,не сакам да заминам,но мојата иднина зависи од ова.Тој мисли дека јас повеќе не го сакам,но јас сакам тој да мисли така.Подобро е за него. Но,никогаш нема да дознае колку многу го сакам и дека секогаш дел од моето срце ќе му припаѓа нему.
Драг дневнику,само ти го знаеш ова и само тебе ти го признавам ова: Убедена сум дека после него никогаш нема да можам да засакам друг.Но,тоа е животот.
Го затвори дневникот,не сакаше да продолжи понатаму.И навистина веруваше во тоа што го пишала тогаш.Затоа и затрепери минатата ноќ кога тој и се јави.Но, таа сепак одамна продолжи со својот живот и сега има сопруг кого навистина го сака и со кој има навистина убав живот и прекрасни деца.Многу пати се колебаше и сакаше да го побара,но реши да го задржи она што го има покрај себе.И не погреши.Иако дел од нејзиното срце сеуште припаѓаше на нејзината младешка љубов,сепак го сакаше нејзиниот сопруг и никогаш не би го напуштила.Иако некогаш жалеше за испуштената шанса од младоста.
Го врати дневникот во кутијата и ја врати кутијата во аголот од плакарот.Спомените треба да си останат спомени.Минатото е минато и поминало. И тоа е нешто што не може да се промени.Она на кое што треба да се концентрира е нејзината сегашност,за да може да изгради цврста иднина.Тоа е најважното и тоа е она што ќе остане.
-Мамо,мамо,еве го тато,доаѓа со колата.
Ги забрза чекорите и излезе надвор.
Човекот во прегратка ги држеше децата.Прекрасен татко беше и се уште е.Таа се залета накај нив и се фрли во нивната прегратка.Тоа беше прекрасен семеен момент.
Кога се ослободија,таа се заврти накај него,го бакна и му рече:
-Те Сакам најмногу.- и го гушна цврсто.
- И јас тебе те сакам.- Ја возврати нејзината прегратка.
Ги земаа децата во раце и се упатија внатре во куќата на вкусен фамилијарен ручек.Сите заедно.Како вистинско семејство.
