Тука пишуваме на зададена тема
- Креатор на темата Точкест
- Време на започнување
Точкест
I'm Awesome
- Член од
- 25 јануари 2007
- Мислења
- 7.641
- Поени од реакции
- 458
Отидов таму на планината од каде што се гледаше светот. Седнав на еден трупец и разгледував. За тоа место дедо ми починал, а сега веќе го немаме. Костур планина, Егејска Македонија сега по ново Грција. Бев, видов и се вратив во Скопје. Никогаш повеќе нема да отидам таму
- Член од
- 16 февруари 2007
- Мислења
- 2.780
- Поени од реакции
- 8.235
Синиот е горд човек.Мирисот на неуништивите облакодери го исполнува со некоја чудно исполирана сатисфакција.Денес е голем ден за неговата компанија.Денес Сивите мораат да се потчинат.Синиот се смешка.Денешницата ја игра неговата игра.Не ни сака да размислува зошто некој толку беден би направил нешто толку колективно глупо, како фактот дека Сивите без некоја особена причина почнале да се ебат,безобразно зголемувајќи го бројот на Сиви,што за Сините следствено би претставувал лесен начин да им се одземе душата на овие грешни души и да се присилат,по подолго време на ставање фамозен потпис,а воедно и жиг на нивното чело,дека тие даваат согласност да им се моча на скапаните души.
Се што е во преголем број и очајно брка една единствена патетика за да преживее,може да биде лесно сменето од Модерните Богови.А со тоа дека бедотијата во голем број е лесно заменлива,таа е и потрошна и подложна на уцени.Синиот,како перцептивен предатор го знаеше тоа,па го актуелизира моментот на сопствената победа и враќањето на Римско-Египедската слава.Робовите како концепт се една страшна бомба за егото на Мегаломаните.
And so it was.Синиот,од врвот на неговиот облакодер гледаше како бедните,набргу самопотврдени робови,ќе потпишат договор кој ќе им ги скрати примањата наполу,а тотално ќе им ги осакати здравствените покритија.Ако некој бедник одбие-бедникот лета.Приватната сабја е толку перверзно прекрасна.Таму се е возможно.Suck on that,Wizard of Oz.
Долу,меѓу калта и потта,стариот господин Едвардс штотуку го потпиша фамозниот документ за согласност за понатамошна соработка.Договор кој ќе го спаси неговото работно место под закана да биде завземено од многуте други бедни контејнер-гушкачи за кои неговата работа,макар и бедно платена,би била премија.Тој,како растоварач на јаглен,сега има два часа повеќе работа,третина помала плата,и никакво здравствено осигурување.Сепак се надева дека после триесет години работа,и ова ќе го издржи.
Заврши фарсата.Работниците полека си заминаа од облакодерот на Сините,гнасната 'рѓосана фабрика за јаглен.Стариот господин Едвардс ги гледаше неговите другари,тажни сенки на времето,костури на еден прекрасен империјализам....силуети без кои не би постоела романтиката на капиталистичката индустрија.Тивко запеа.Доволно тивко за да не се слушне ни самиот себе.Песна дојдена од и посветена на неговите мртви коски и нивната шуплива иднина.
I was born one morning when the sun didn't shine
i picked up me shovel and walked to the mine
i loaded sixteen tons of coal
the Blue-boss said:"Well,bless my soul"
You load sixteen tons and what do you get?
you get one day older and deeper in debt
Saint Peter don't you call me,'cause i can't go
i owe my soul to the company store
Well,some people say a man is made out of mud
i say a poor man is made out of muscle and blood
muscle and blood,and skin and bone
a mind that's weak and a back that's strong
You load sixteen tons and what do you get?
You get one day older and deeper in debt
Saint Peter don't you call me,'cause i can't go
i owe my soul to the company store
Се што е во преголем број и очајно брка една единствена патетика за да преживее,може да биде лесно сменето од Модерните Богови.А со тоа дека бедотијата во голем број е лесно заменлива,таа е и потрошна и подложна на уцени.Синиот,како перцептивен предатор го знаеше тоа,па го актуелизира моментот на сопствената победа и враќањето на Римско-Египедската слава.Робовите како концепт се една страшна бомба за егото на Мегаломаните.
And so it was.Синиот,од врвот на неговиот облакодер гледаше како бедните,набргу самопотврдени робови,ќе потпишат договор кој ќе им ги скрати примањата наполу,а тотално ќе им ги осакати здравствените покритија.Ако некој бедник одбие-бедникот лета.Приватната сабја е толку перверзно прекрасна.Таму се е возможно.Suck on that,Wizard of Oz.
Долу,меѓу калта и потта,стариот господин Едвардс штотуку го потпиша фамозниот документ за согласност за понатамошна соработка.Договор кој ќе го спаси неговото работно место под закана да биде завземено од многуте други бедни контејнер-гушкачи за кои неговата работа,макар и бедно платена,би била премија.Тој,како растоварач на јаглен,сега има два часа повеќе работа,третина помала плата,и никакво здравствено осигурување.Сепак се надева дека после триесет години работа,и ова ќе го издржи.
Заврши фарсата.Работниците полека си заминаа од облакодерот на Сините,гнасната 'рѓосана фабрика за јаглен.Стариот господин Едвардс ги гледаше неговите другари,тажни сенки на времето,костури на еден прекрасен империјализам....силуети без кои не би постоела романтиката на капиталистичката индустрија.Тивко запеа.Доволно тивко за да не се слушне ни самиот себе.Песна дојдена од и посветена на неговите мртви коски и нивната шуплива иднина.
I was born one morning when the sun didn't shine
i picked up me shovel and walked to the mine
i loaded sixteen tons of coal
the Blue-boss said:"Well,bless my soul"
You load sixteen tons and what do you get?
you get one day older and deeper in debt
Saint Peter don't you call me,'cause i can't go
i owe my soul to the company store
Well,some people say a man is made out of mud
i say a poor man is made out of muscle and blood
muscle and blood,and skin and bone
a mind that's weak and a back that's strong
You load sixteen tons and what do you get?
You get one day older and deeper in debt
Saint Peter don't you call me,'cause i can't go
i owe my soul to the company store
Medea
Облинеса
- Член од
- 25 април 2007
- Мислења
- 2.973
- Поени од реакции
- 3.269
Дојдов да му кажам дека нема ништо на креветот кај што ја бараше некоја си стара алка што ја изгуби....Почна да вришти кога го откри чаршафот на креветот, таму лежаше вистински костур, со парчиња месо на деловите околу главата, и малку коса...Не мирисавме ништо, а немаше ни кој да биде тоа...Остатокот од нашата врска.Не се врзавме никогаш повторно, немавме ист агол на креветот, а љубовта почнала да се распаѓа и без да сакаме. Костурот кажа се, само ние упорно правевме обиди да го вратиме во крв и месо.
R
Razorblade Kiss
Гостин
Сензационално е чувството кога сфаќате дека сте господар на сите ваши движења. На сите ваши непромислени потези. На сите ваши блудништва врз туѓи движења или не,подобро кажано,одбрани од вашите блудништва.Признавам,тоа ми е омилено. Блудничењето. А под виолетовото светло на реалноста сме само куп коски кои составуваат мозаик на е.д.н.о.
Што е тоа што не прави убави? Маската.
Што е тоа кое не прави да се разликуваме?Маската.
Хах,кој после вика дека еден одговор служи само за едно прашање. Алелуја,повеќенаменски мозочен систему. Каков те сакам-динстан или печен ?хм?
Молчиш. Добро,и јас молчам. Па во ред,сите молчиме. Овојпат јас повеќе. А вие? Не знам за вас,но јас ќе одам,ме чекаат црвите,доволно им ја одложував гозбата. Патем,имате зачинка,да не им бидам блуткава?
Што е тоа што не прави убави? Маската.
Што е тоа кое не прави да се разликуваме?Маската.
Хах,кој после вика дека еден одговор служи само за едно прашање. Алелуја,повеќенаменски мозочен систему. Каков те сакам-динстан или печен ?хм?
Молчиш. Добро,и јас молчам. Па во ред,сите молчиме. Овојпат јас повеќе. А вие? Не знам за вас,но јас ќе одам,ме чекаат црвите,доволно им ја одложував гозбата. Патем,имате зачинка,да не им бидам блуткава?
- Член од
- 30 јануари 2005
- Мислења
- 7.397
- Поени од реакции
- 1.308
Благодарам. Одиме понатаму... следната тема е:
Гром
Гром
Medea
Облинеса
- Член од
- 25 април 2007
- Мислења
- 2.973
- Поени од реакции
- 3.269
Шеташе низ улиците завиткан во едно парче лим, и беше комплетно неспособен да прави било што друго во животот.Луѓето го застануваа да го прашаат зошто шета така завиткан, зарем не го болат рацете, си мислеа.Ни тој не знаеше зошто, но му се сони дека мора да го стори тоа и да трага по улиците доволно голема куќа за да застане покрај неа, или дека ќе го забележи некоја златна девојка, па ќе го одведе во височините. Можеби се плашеше да биде самиот тој гром, молскавично да ги плаши и затресува луѓето, па одбра да биде она другото-да ги заштити од неволја.Но, не можеше да го достигне својот златен врв, и само талкаше, како куче кога изгубено го бара својот сопственик..Немаше ниту познаник во градот во кој се разбуди, и затоа се нагрна со лимот, за да не го гледаат луѓето каков е навистина.Осаменик кој одамна го загуби своето човечко лице и став, имаше само на ум да биде туѓ спокој. И таков и остана, чекајќи го новото невреме....
- Член од
- 27 јуни 2007
- Мислења
- 2.157
- Поени од реакции
- 507
Таа вечер сите модри бои се претопуваа на темната позадина. Ветрот дуваше хаотично , од сите страни. Доколку се задлабочев во неговиот страшен звук можеби ќе откриев што сака да ни каже.
Неговиот звук стануваше се пострашен. Ветрот како да во врискаше моето име. Стануваше неподносливо , па си заминав дома. Се заклучив во мојот мрачен стан. Пуштив убав чил , последниот диск што ми го сними мојата девојка , пред да раскинеме. И седнав покрај прозорот.
Тогаш видов како од земјата до небото се издигнуваат тие. Огромни пијавици кои како од мртвите да стануваат.Се појавуваа од никаде.
На небото се појави првиот гром.
Убава вечер. Дали е некој дома? Или се крие од светлината на таа искривена линија.
На небото громовите зачестија. Со секој нов , се будеше по едно ново прашање. Со секој нов се будеше по уште една мисла.
Кога сонот завладеа со мене , прашањата се претворија прав. Пијавиците се избубија , исто како да не ни беа. А громовите немаа више силниот звук на плач. Заминуваа некаде далеку , да создадат некоја друга илузија.
Неговиот звук стануваше се пострашен. Ветрот како да во врискаше моето име. Стануваше неподносливо , па си заминав дома. Се заклучив во мојот мрачен стан. Пуштив убав чил , последниот диск што ми го сними мојата девојка , пред да раскинеме. И седнав покрај прозорот.
Тогаш видов како од земјата до небото се издигнуваат тие. Огромни пијавици кои како од мртвите да стануваат.Се појавуваа од никаде.
На небото се појави првиот гром.
Убава вечер. Дали е некој дома? Или се крие од светлината на таа искривена линија.
На небото громовите зачестија. Со секој нов , се будеше по едно ново прашање. Со секој нов се будеше по уште една мисла.
Кога сонот завладеа со мене , прашањата се претворија прав. Пијавиците се избубија , исто како да не ни беа. А громовите немаа више силниот звук на плач. Заминуваа некаде далеку , да создадат некоја друга илузија.
CafeDelMar
Luminance
- Член од
- 29 октомври 2007
- Мислења
- 6.507
- Поени од реакции
- 14.693
Лелекот од шапката што ја носеше наговестуваше голема бура.
Таа така мирна продолжи да го пие своето кафе ,не свестувајќи се дека прозорите се затворија.
Атараксија велеа дека се случува во нејзината душа,а таа сакаше да јурне подалеку и од громот што го распарчуваше нејзиното тело.Ништо незнаеа,па ни тоа дека не и значи дали прозорот ќе биде отворен додека таа го чекаше своето друштво за читање дневни весници.Секако сакаше да се сокрие од порцеланските насмевки кои отскокнуваа од сите околни клупи.
Не умееше да се сокрие,се оставаше на шанкот во кафетеријата која ја посетуваше секое утро,а морничави се нејзините мисли,проникнуваат со обемност која не е опиплива ни со лепливите пеперутки во мојата глава.Но е девојка која умее со една насмевка да ја обиколи и најсекавичната мисла во мојата завиена глава.Умее дури и бојата на завесата да ја избере без да каже дека несака завеси...
Чекорите на уличните поминувачи наговестуваа голема бура.
Мораше да си замине,а сеуште го немаше проголтано текстот кој го спремаше...
Девојка која знаеше дури и со тишината да ме фрапира,девојка која јас сеуште ја немам видено,а знам дека ги сака громовите.
Таа така мирна продолжи да го пие своето кафе ,не свестувајќи се дека прозорите се затворија.
Атараксија велеа дека се случува во нејзината душа,а таа сакаше да јурне подалеку и од громот што го распарчуваше нејзиното тело.Ништо незнаеа,па ни тоа дека не и значи дали прозорот ќе биде отворен додека таа го чекаше своето друштво за читање дневни весници.Секако сакаше да се сокрие од порцеланските насмевки кои отскокнуваа од сите околни клупи.
Не умееше да се сокрие,се оставаше на шанкот во кафетеријата која ја посетуваше секое утро,а морничави се нејзините мисли,проникнуваат со обемност која не е опиплива ни со лепливите пеперутки во мојата глава.Но е девојка која умее со една насмевка да ја обиколи и најсекавичната мисла во мојата завиена глава.Умее дури и бојата на завесата да ја избере без да каже дека несака завеси...
Чекорите на уличните поминувачи наговестуваа голема бура.
Мораше да си замине,а сеуште го немаше проголтано текстот кој го спремаше...
Девојка која знаеше дури и со тишината да ме фрапира,девојка која јас сеуште ја немам видено,а знам дека ги сака громовите.
С
Сатори
Гостин
Гром
Што е громот во мојот живот?
Треба ли да има некакво значење?
Некоја фрустрирачка цел која што ќе ми го ебе животот додека јас сфатам дека е ебан?
Не, нема никаква битна функција, напротив, едино ако ме удри гром, па умрам онда би бил буквална причина за мојата смрт, инаку метафорички, никогаш не сум сакала громови, не сакам некој друг да прави промени во мојот живот се додека јас сама не ги посакам.
Но ... животот не е таков не?
Во суштина тешко срање е, а никој ништо не не прашува, сите сме марионети во нечиј театар, или во принцип, глумиме без некој да ни плати, се мачиме за некој што ни името не ни го памти, а притоа ние не го знаеме неговото и + сите фрлаат со трули плодови по нашта макотрпна работа, и да глумиш не е лесно ... има луѓе што тоа го научиле, али бателете ги нив, сјебани се.
Значи ... што заклучив јас од горе наведеното?
Дека сум затворена во кутија полна со фикција и илузија и дека громовите ми го контролираат животот, мојот, твојот, на сите нас ... и дека кога тогаш сите ние сме допрени и моделирани од нивната сила.
Ама ако ... некои од нас се слабаци, некои од нас само конзумираат, другите, се борат.
Јас, ма не е ни битно јас што ќе правам ... али, да го ебам, он ми е сега гром во животот.
Ете, почнав за тебе да пишувам.
Те љубам!
Што е громот во мојот живот?
Треба ли да има некакво значење?
Некоја фрустрирачка цел која што ќе ми го ебе животот додека јас сфатам дека е ебан?
Не, нема никаква битна функција, напротив, едино ако ме удри гром, па умрам онда би бил буквална причина за мојата смрт, инаку метафорички, никогаш не сум сакала громови, не сакам некој друг да прави промени во мојот живот се додека јас сама не ги посакам.
Но ... животот не е таков не?
Во суштина тешко срање е, а никој ништо не не прашува, сите сме марионети во нечиј театар, или во принцип, глумиме без некој да ни плати, се мачиме за некој што ни името не ни го памти, а притоа ние не го знаеме неговото и + сите фрлаат со трули плодови по нашта макотрпна работа, и да глумиш не е лесно ... има луѓе што тоа го научиле, али бателете ги нив, сјебани се.
Значи ... што заклучив јас од горе наведеното?
Дека сум затворена во кутија полна со фикција и илузија и дека громовите ми го контролираат животот, мојот, твојот, на сите нас ... и дека кога тогаш сите ние сме допрени и моделирани од нивната сила.
Ама ако ... некои од нас се слабаци, некои од нас само конзумираат, другите, се борат.
Јас, ма не е ни битно јас што ќе правам ... али, да го ебам, он ми е сега гром во животот.
Ете, почнав за тебе да пишувам.
Те љубам!
- Член од
- 30 јануари 2005
- Мислења
- 7.397
- Поени од реакции
- 1.308
Што да ви кажам друштво... животот води кон непредвидливи предели. Брдовити кривини каде патот е асфалтиран кога татко ми не ни бил роден па сега изгледа како козја патека повеќе отколку како дел од патната инфраструктура на зејата за која сите ние се боревме и ќе продолжиме без одглед на се`. Можеби не рамо до рамо но со копјата свртени кон непријателот.
Знам дека можеби и би требало да излезам јавно дека сум геј, знам и дека би требало да го завршам факултетот... но хеј, кој од нас е совршен. Верувајте ми, сите ние имаме мали тајни за кои никој не знае. Изгледаме како совршени снобови или како андерграунд интелектуални лепотани за во внатрешноста и во длабочината на нашето “јас“ да има некоја свиња од човек која и сами би ја искршиле од мавање. Многумина би ме мразеле за тоа што сум, некој од вас би застанале гордо крај мене и со задоволството би ја повторувале на сите пријатели што ги сметаат за доволно далечни речницата од типот “Знаеше за Џиџи?“
Не знам дали смеам да го правам тоа што го правам од морален аспект. Но се тешам со идејата дека сите сме ментално осакатени и дека сите дома имаме татко алкохоличар, мајка навлечена на дијазепам или баба која не` израснала а била злобна теткица која го мразела цело соседство и намерно го “заборавала“ цревото со вода за да ги иритра сите околу себе.
Верувајте, да имам сила и храброст би се извинил на светот за злото кое сум го нанел од чисто хедонистички причини. Се извинувам тука веднаш, но ова не се важи. Знаете вие, знам и јас. Сепак, велам извини за бурата која ја приредив некому, и велам извини за громот од ведро небо кој евентуално ќе удри на сред село, тукму во вратата на општинската зграда и ќе ја разруши, а ќе остане само прагот, да потсетува дека на тоа место некогаш нашата заедница со здружени сили изгради нешто што барем од далеку наликуваше на убаво уредена канцеларија каде животот беше детално евидентиран.
Во врска со тоа, близу мојата официјална адреса, има едно брдо, кое верувам дека воопшто и нема име. На врвот беше изградена семејна куќа. Стоеше гордо сама, сакаше да му каже на светот дека не и треба никој, а оние кои спиеја во неа беа најсреќните луѓе на светот. Црквата беше веднаш во подножјето и секогаш имаше вкусен бостан покрај свеќите за 5 денари.
Да... удри гром, куќата се пеплоса, семејството се префрли во црквата и живееше таму цела зима. На лето ја обнови куќата. Стариот сам ја издигна, никој не му помогна но тој и не бараше помош, немаше потреба. Додаде некој денар екстра, стави и громобран. Сега сади бостан и живее посреќно од сите нас, и покрај тоа што од Господ лично доби шлаканица.
Драги мои, за она кое што сме, вреди да се добие врела дланка по лицето и да се падне на дното. Бидејќи потоа ќе израснеме во истата куќа со истите навики, но со плус горд громобран.
Знам дека можеби и би требало да излезам јавно дека сум геј, знам и дека би требало да го завршам факултетот... но хеј, кој од нас е совршен. Верувајте ми, сите ние имаме мали тајни за кои никој не знае. Изгледаме како совршени снобови или како андерграунд интелектуални лепотани за во внатрешноста и во длабочината на нашето “јас“ да има некоја свиња од човек која и сами би ја искршиле од мавање. Многумина би ме мразеле за тоа што сум, некој од вас би застанале гордо крај мене и со задоволството би ја повторувале на сите пријатели што ги сметаат за доволно далечни речницата од типот “Знаеше за Џиџи?“
Не знам дали смеам да го правам тоа што го правам од морален аспект. Но се тешам со идејата дека сите сме ментално осакатени и дека сите дома имаме татко алкохоличар, мајка навлечена на дијазепам или баба која не` израснала а била злобна теткица која го мразела цело соседство и намерно го “заборавала“ цревото со вода за да ги иритра сите околу себе.
Верувајте, да имам сила и храброст би се извинил на светот за злото кое сум го нанел од чисто хедонистички причини. Се извинувам тука веднаш, но ова не се важи. Знаете вие, знам и јас. Сепак, велам извини за бурата која ја приредив некому, и велам извини за громот од ведро небо кој евентуално ќе удри на сред село, тукму во вратата на општинската зграда и ќе ја разруши, а ќе остане само прагот, да потсетува дека на тоа место некогаш нашата заедница со здружени сили изгради нешто што барем од далеку наликуваше на убаво уредена канцеларија каде животот беше детално евидентиран.
Во врска со тоа, близу мојата официјална адреса, има едно брдо, кое верувам дека воопшто и нема име. На врвот беше изградена семејна куќа. Стоеше гордо сама, сакаше да му каже на светот дека не и треба никој, а оние кои спиеја во неа беа најсреќните луѓе на светот. Црквата беше веднаш во подножјето и секогаш имаше вкусен бостан покрај свеќите за 5 денари.
Да... удри гром, куќата се пеплоса, семејството се префрли во црквата и живееше таму цела зима. На лето ја обнови куќата. Стариот сам ја издигна, никој не му помогна но тој и не бараше помош, немаше потреба. Додаде некој денар екстра, стави и громобран. Сега сади бостан и живее посреќно од сите нас, и покрај тоа што од Господ лично доби шлаканица.
Драги мои, за она кое што сме, вреди да се добие врела дланка по лицето и да се падне на дното. Бидејќи потоа ќе израснеме во истата куќа со истите навики, но со плус горд громобран.
Crazy in Love
Here's looking at you kid.
- Член од
- 25 јануари 2007
- Мислења
- 23.859
- Поени од реакции
- 25.413
Гром
-Ајде легни си, доцна е...(23:45)
-Немој да одиш таму, опасно е, се може да се случи, не е безбедно...
-А бе од каде да знам какви луѓе се тоа...
-(во 00:30 петок навечер т.е сабота наутро) Кога ќе си дојдеш, доцна е...
-што правиш?
*ништо.
*аха а што правиш?
*Ништо.
*НЕ УЧИШ?
Мојот живот. Единица. Галениче. Единствено девојче помеѓу најблиската фамилија, а за да биде уште поинтересно и најмала. И се разбира јас сум совршена во очите на другите. Јас најубавата, јас најпаметната. И секогаш бев чувана како во стаклено ѕвоно. Се со најдобра намера. Да бидам заштитена, да не ми се случи ништо лошо. Како да се трудеа да ме изолираат од светот, да ме прават да живеам во свет кај што јас сум ангел.
И се додека не видов дека не сум најубавата ниту пак најпаметната. Како што растев, не бев ни малку оставена на мир, ниту малку немав свој избор. Не ми беа дозволени некои ризици. И? Станав плашлива, претерано одговорна, со грижа на совест дури и ако не решам една задача од домашното математика.
А не ми беа забранувани работи и секогаш го добивав она што го посакував. Но таа опсесивна контрола, каде сум, со кој сум, јавување по 10 пати на денот, почна да ми пречи.
Стакленото ѕвоно ми е мало. Го надраснав. Почнува да ме гуши. И заради тоа сум заглавена измеѓу. Ниту девојченце, ниту девојка. Но, јас се уште сум мало девојче. Се уште прават муабет како да сум дете од 10 години, што ме фрустрира... што не ми оставаат крилја да летнам малку, да бидам слободна, да ризикувам, да паднам, да се изгребам.
Се било ризично, па ако сум отидела таму, ќе ми се случело ова, заговори што би било кога би било. Не ме оставаат некогаш ни да пробам.
Премногу ме заштитуваат. А тоа ме нервира, ме гуши, ме потиснува. Прави да се чувствувам дека немам живот. Дека мојот живот е празен, дека немам ништо значајно и дека мојата младост ја поминав однесувајќи се премногу одговорно, премногу сериозно. Во моментите кога требаше да бидам откачена и да правам глупости кои ми личат на годините, јас не ги правев. Затоа што бев научена да бегам од опасни работи, од глупости...
И сега ми велат: Удри грижа на веселење. Смеј се, дружи се, зезај се, глупирај се...
Го правам тоа, ама се чувствувам како да имам 35 години понекогаш. Зашто немам ништо видено. Дури и кога ќе направев нешто имав грижа на совест.
И дали ми направи некој услуга со тоа што беше премногу заштитнички настроен кон мене?
НЕ! Затоа што реалниот свет ме удри по глава, зашто долго време ме убедуваа друго и јас не можам да се опоравам.
Сакам да викам на цел глас, да се дерам, да отидам на планина и да го изгубам целиот глас викајќи, зашто не можам, премногу негативна енергија имам во себе.
А ја сакам повеќе од се. Таа е мојот живот. Жената која ми е се, мој идол, мој ангел. Ја сакам повеќе од животот, се би направила за неа, мојата болна точка. Ја сакам премногу.
Но претера со заштитничката улога. А знам дека го прави со најдобра намера. Знам дека се има изгорено многу во животот и дека не сака да ги повторам нејзините грешки. НО,сакам да грешам. Сакам да ризикувам. Сакам да правам глупости. Но,доцна е за тоа.
Само се надевам дека ќе го увиди тоа и дека некој гром ќе го скрши стакленото ѕвоно и јас ќе бидам слободна.
Но, веќе е доцна. Јас сум научена на тоа. И сега кога ми вели:Не биди толку здрвена, сериозна...не реагирам. Зашто кога така бев научена да се плашам и да бегам, сега нема назад. Кога сум со друштво, секој збор што ќе го кажам, отпосле го размислувам и се прашувам што ли сега мисли човекот за тоа. А за да не испаднам глупава,ќутам.
Мојот воз помина, мојот живот е празен.
И други работи на кои се надевав и се уште скришно се надевам - знам дека нема да се остварат.И за џабе е мојата надеж, моите скриени желби...Се е залудно...
Јас сум сосема сама. Без разлика што некои ќе го одречат тоа. Сама сум и не, никој не ме разбира иако велат дека ме разбираат. Не, драги мои, не се залажувајте себе, не ме разбирате. И не, не ве ни обвинувам, не ни треба да се трудите да ме сфатите.
И за крај од овој долг,за повеќето веројатно патетичен текст, неколку стихови од една песна која ја сметам како автобиографска:
I've learned the hard way
To never let it get that far
I'm forced to fake
A smile, a laugh everyday of my life
My heart can't possibly break
When it wasn't even whole to start with
And now I cry in the middle of the night
For the same damn thing
Because of you
I never stray too far from the sidewalk
Because of you
I learned to play on the safe side so I don't get hurt
Because of you
I try my hardest just to forget everything
Because of you
I don't know how to let anyone else in
Because of you
I'm ashamed of my life because it's empty
Because of you
I am afraid
За оние кои го прочитаа ова,благодарам на вниманието.
-Ајде легни си, доцна е...(23:45)
-Немој да одиш таму, опасно е, се може да се случи, не е безбедно...
-А бе од каде да знам какви луѓе се тоа...
-(во 00:30 петок навечер т.е сабота наутро) Кога ќе си дојдеш, доцна е...
-што правиш?
*ништо.
*аха а што правиш?
*Ништо.
*НЕ УЧИШ?
Мојот живот. Единица. Галениче. Единствено девојче помеѓу најблиската фамилија, а за да биде уште поинтересно и најмала. И се разбира јас сум совршена во очите на другите. Јас најубавата, јас најпаметната. И секогаш бев чувана како во стаклено ѕвоно. Се со најдобра намера. Да бидам заштитена, да не ми се случи ништо лошо. Како да се трудеа да ме изолираат од светот, да ме прават да живеам во свет кај што јас сум ангел.
И се додека не видов дека не сум најубавата ниту пак најпаметната. Како што растев, не бев ни малку оставена на мир, ниту малку немав свој избор. Не ми беа дозволени некои ризици. И? Станав плашлива, претерано одговорна, со грижа на совест дури и ако не решам една задача од домашното математика.
А не ми беа забранувани работи и секогаш го добивав она што го посакував. Но таа опсесивна контрола, каде сум, со кој сум, јавување по 10 пати на денот, почна да ми пречи.
Стакленото ѕвоно ми е мало. Го надраснав. Почнува да ме гуши. И заради тоа сум заглавена измеѓу. Ниту девојченце, ниту девојка. Но, јас се уште сум мало девојче. Се уште прават муабет како да сум дете од 10 години, што ме фрустрира... што не ми оставаат крилја да летнам малку, да бидам слободна, да ризикувам, да паднам, да се изгребам.
Се било ризично, па ако сум отидела таму, ќе ми се случело ова, заговори што би било кога би било. Не ме оставаат некогаш ни да пробам.
Премногу ме заштитуваат. А тоа ме нервира, ме гуши, ме потиснува. Прави да се чувствувам дека немам живот. Дека мојот живот е празен, дека немам ништо значајно и дека мојата младост ја поминав однесувајќи се премногу одговорно, премногу сериозно. Во моментите кога требаше да бидам откачена и да правам глупости кои ми личат на годините, јас не ги правев. Затоа што бев научена да бегам од опасни работи, од глупости...
И сега ми велат: Удри грижа на веселење. Смеј се, дружи се, зезај се, глупирај се...
Го правам тоа, ама се чувствувам како да имам 35 години понекогаш. Зашто немам ништо видено. Дури и кога ќе направев нешто имав грижа на совест.
И дали ми направи некој услуга со тоа што беше премногу заштитнички настроен кон мене?
НЕ! Затоа што реалниот свет ме удри по глава, зашто долго време ме убедуваа друго и јас не можам да се опоравам.
Сакам да викам на цел глас, да се дерам, да отидам на планина и да го изгубам целиот глас викајќи, зашто не можам, премногу негативна енергија имам во себе.
А ја сакам повеќе од се. Таа е мојот живот. Жената која ми е се, мој идол, мој ангел. Ја сакам повеќе од животот, се би направила за неа, мојата болна точка. Ја сакам премногу.
Но претера со заштитничката улога. А знам дека го прави со најдобра намера. Знам дека се има изгорено многу во животот и дека не сака да ги повторам нејзините грешки. НО,сакам да грешам. Сакам да ризикувам. Сакам да правам глупости. Но,доцна е за тоа.
Само се надевам дека ќе го увиди тоа и дека некој гром ќе го скрши стакленото ѕвоно и јас ќе бидам слободна.
Но, веќе е доцна. Јас сум научена на тоа. И сега кога ми вели:Не биди толку здрвена, сериозна...не реагирам. Зашто кога така бев научена да се плашам и да бегам, сега нема назад. Кога сум со друштво, секој збор што ќе го кажам, отпосле го размислувам и се прашувам што ли сега мисли човекот за тоа. А за да не испаднам глупава,ќутам.
Мојот воз помина, мојот живот е празен.
И други работи на кои се надевав и се уште скришно се надевам - знам дека нема да се остварат.И за џабе е мојата надеж, моите скриени желби...Се е залудно...
Јас сум сосема сама. Без разлика што некои ќе го одречат тоа. Сама сум и не, никој не ме разбира иако велат дека ме разбираат. Не, драги мои, не се залажувајте себе, не ме разбирате. И не, не ве ни обвинувам, не ни треба да се трудите да ме сфатите.
И за крај од овој долг,за повеќето веројатно патетичен текст, неколку стихови од една песна која ја сметам како автобиографска:
I've learned the hard way
To never let it get that far
I'm forced to fake
A smile, a laugh everyday of my life
My heart can't possibly break
When it wasn't even whole to start with
And now I cry in the middle of the night
For the same damn thing
Because of you
I never stray too far from the sidewalk
Because of you
I learned to play on the safe side so I don't get hurt
Because of you
I try my hardest just to forget everything
Because of you
I don't know how to let anyone else in
Because of you
I'm ashamed of my life because it's empty
Because of you
I am afraid
За оние кои го прочитаа ова,благодарам на вниманието.
^Кристи^
Dreamer
- Член од
- 1 ноември 2007
- Мислења
- 781
- Поени од реакции
- 41
Гром
Необично беше небото тој ден. Покриено со облаци кои на момент ќе му дозволеа на сонцето да го покаже својот зрак. Воздухот мирисаше на дожд, се навестуваше невреме.
Се движев по патеката со брзи чекори. Не сакав да задоцнам и да оставам впечаток на неодговорна личност. На лицето ја имав онаа вообичаена насмевка, која го криеше моето вистинско чувство. Работата бараше од мене секогаш да бидам отимист, да ги поттикнувам луѓето да го пронајдат светлиот излез, да излезат од мракот. Постојано во мисли ми беше ситуацијата од тоа утро. Се подготвуваше да заминеш. Трепереше од самата помисла дека тоа е клучниот состанок, од кој ќе зависи твојата понатамошна кариера. Секогаш ти се восхитував на упорноста, посветеноста на професијата и твојата жртвуваност.
Сплет од емоции. Само тоа го знаев. Среќа за твојот успех и напредок, но и голема болка. Самата помисла дека нема да те видам шест месеци ми го одземаше здивот. Навика ми беше твоето присуство уште од мајчината утроба, Божја волја. Се родивме близначки, секогаш постоеше некоја невидлива врска која не поврзуваше. Никогаш не бев сама, благодарение на тебе.....
Продолжив да чекорам со мисла дека не сум себична да те чувам само со мене, ќе те оставам да бидеш среќна по патот кој сама си го избра. Бев горда на тоа, но повеќе ме болеше помислата дека со месеци те нема дома, со семејството, со најблиските....
Влегов во канцеларија. Како и секое утро, го испив утринското кафе разгледувајќи ги обврските кои ме чекаат во текот на престојниот ден. По навика го вклучив телевизорот. Како да беше вчера се сеќавам. 9:50 наутро, вонредни вести. " Тешка сообраќајна несреќа се случи утрово на автопатот Скопје-Велес кога автомобил ЦЦ1 ја изгубил контролата и излетал од патот. Спасувачката екипа сеуште не може да го извади мртвото тело на возачот кој се наоѓа под остатоците од автомобил." Во истиот момент ме полазија морници по телото, ГРОМ од ведро небо беше тоа. Зошто, о зошто бев толку добра и ти дозволив да отидеш, овојпат засекогаш?!
Необично беше небото тој ден. Покриено со облаци кои на момент ќе му дозволеа на сонцето да го покаже својот зрак. Воздухот мирисаше на дожд, се навестуваше невреме.
Се движев по патеката со брзи чекори. Не сакав да задоцнам и да оставам впечаток на неодговорна личност. На лицето ја имав онаа вообичаена насмевка, која го криеше моето вистинско чувство. Работата бараше од мене секогаш да бидам отимист, да ги поттикнувам луѓето да го пронајдат светлиот излез, да излезат од мракот. Постојано во мисли ми беше ситуацијата од тоа утро. Се подготвуваше да заминеш. Трепереше од самата помисла дека тоа е клучниот состанок, од кој ќе зависи твојата понатамошна кариера. Секогаш ти се восхитував на упорноста, посветеноста на професијата и твојата жртвуваност.
Сплет од емоции. Само тоа го знаев. Среќа за твојот успех и напредок, но и голема болка. Самата помисла дека нема да те видам шест месеци ми го одземаше здивот. Навика ми беше твоето присуство уште од мајчината утроба, Божја волја. Се родивме близначки, секогаш постоеше некоја невидлива врска која не поврзуваше. Никогаш не бев сама, благодарение на тебе.....
Продолжив да чекорам со мисла дека не сум себична да те чувам само со мене, ќе те оставам да бидеш среќна по патот кој сама си го избра. Бев горда на тоа, но повеќе ме болеше помислата дека со месеци те нема дома, со семејството, со најблиските....
Влегов во канцеларија. Како и секое утро, го испив утринското кафе разгледувајќи ги обврските кои ме чекаат во текот на престојниот ден. По навика го вклучив телевизорот. Како да беше вчера се сеќавам. 9:50 наутро, вонредни вести. " Тешка сообраќајна несреќа се случи утрово на автопатот Скопје-Велес кога автомобил ЦЦ1 ја изгубил контролата и излетал од патот. Спасувачката екипа сеуште не може да го извади мртвото тело на возачот кој се наоѓа под остатоците од автомобил." Во истиот момент ме полазија морници по телото, ГРОМ од ведро небо беше тоа. Зошто, о зошто бев толку добра и ти дозволив да отидеш, овојпат засекогаш?!
Тикви4ка
Нарцис со сина крв
- Член од
- 1 март 2007
- Мислења
- 3.134
- Поени од реакции
- 273
Громот
Лежеше во неговата прегратка. Гушната во него се чувствуваше толку сигурна, толку безбедна, како да ништо на светот неможе да ја повреди. Размислуваше за убавите моменти кои им се случиле. И навираа сите сеќавања на деновите поминати заедно.. Првиот секс, првиот плач, првите караници, првото заедничко излегување, првиот бакнеж, првата прегратка... Првиот поглед... ех.. првиот поглед... Моментот кога таа почуствува кога за прв пат ја погоди гром, а викаат два пати гром на исто место не удира (да не ја побиваме теоријата со скери муви)...
Водата ги отсликуваше облаците, сонцето, околните бродчиња... Беше обичен сончев ден, најобичен. Со ниту едно темно облаче кое може да ја помати убавината на летниот ден. Не беше сама. Со нејзината другарка штотуку ги сумираа сите згодни момчиња кои ги видоа тој ден. Во околината имаше луѓе кои не ги ни забележуваа внесени во разговорот. Групата дечки до нив беа прилично гласни. Другарка и почна да колабира поради дијалектот... Слаба беше на одредени дијалекти.. Таа незаинтересирано премина преку тој факт и ја остави другарка и да се восхитува на нивниот дијалект а богами и на стилот. Зјапаше во езерото кога некој ја довикна. Се сврте и од ведрото небо ја удри гром. Гром кој смени се. Нешто што прв пат го доживеа. Најубавите темни очи гледаа во неа. механички одговори на прашањето и не и се веруваше...
Громот ненадејно удри и после него ништо веќе не беше исто, и најубавит темни очи исчезнаа, а со нив и надежта дека повторно ќе ги сретне... некаде... некогаш
После громот ништо веќе не беше исто. Ја помести од земја. Но темните очи ги немаше повеќе.
Поминуваа денови, недели, месеци, години... А сега сега таа лежи во прегратките на момчето со најубави темни очи. Во прегратките на момчето кое го предизвика громот во неа. Момчето кое ја смени.
Лежеше во неговата прегратка. Гушната во него се чувствуваше толку сигурна, толку безбедна, како да ништо на светот неможе да ја повреди. Размислуваше за убавите моменти кои им се случиле. И навираа сите сеќавања на деновите поминати заедно.. Првиот секс, првиот плач, првите караници, првото заедничко излегување, првиот бакнеж, првата прегратка... Првиот поглед... ех.. првиот поглед... Моментот кога таа почуствува кога за прв пат ја погоди гром, а викаат два пати гром на исто место не удира (да не ја побиваме теоријата со скери муви)...
Водата ги отсликуваше облаците, сонцето, околните бродчиња... Беше обичен сончев ден, најобичен. Со ниту едно темно облаче кое може да ја помати убавината на летниот ден. Не беше сама. Со нејзината другарка штотуку ги сумираа сите згодни момчиња кои ги видоа тој ден. Во околината имаше луѓе кои не ги ни забележуваа внесени во разговорот. Групата дечки до нив беа прилично гласни. Другарка и почна да колабира поради дијалектот... Слаба беше на одредени дијалекти.. Таа незаинтересирано премина преку тој факт и ја остави другарка и да се восхитува на нивниот дијалект а богами и на стилот. Зјапаше во езерото кога некој ја довикна. Се сврте и од ведрото небо ја удри гром. Гром кој смени се. Нешто што прв пат го доживеа. Најубавите темни очи гледаа во неа. механички одговори на прашањето и не и се веруваше...
Громот ненадејно удри и после него ништо веќе не беше исто, и најубавит темни очи исчезнаа, а со нив и надежта дека повторно ќе ги сретне... некаде... некогаш
После громот ништо веќе не беше исто. Ја помести од земја. Но темните очи ги немаше повеќе.
Поминуваа денови, недели, месеци, години... А сега сега таа лежи во прегратките на момчето со најубави темни очи. Во прегратките на момчето кое го предизвика громот во неа. Момчето кое ја смени.
girlll
§įмθπŞ ďª φΪШ
- Член од
- 28 јануари 2007
- Мислења
- 3.418
- Поени од реакции
- 111
Може да пишам со закаснување на темата Слаба точка?
Може.
Фала
:pos2:
Ех.. Секогаш правам глупости.
Таква сум. Го живеам моментот и правам глупости.
Не е дека сакав да те изварам. Знаеш нели? Би требало да знаеш, и да незнаеш не признавам. Премногу сум горда да признаам. Знаеш дека те сакам? И тоа не признавам ама знаеш сепак. Претпоставувам..
Те повредив знам. Знам дека те болеше, ме болеше и мене.. И ме боли сеуште. Бев пијана. Не многу ама бев. Не е дека немаше да го направам истото да не бев. Сепак нема никогаш да дознаеш колку ме боли. И во лице ти се смеев додека викаше така? Ми плачеше срцето.. И тоа многу. Ама само јас си знам. Сепак ти се смеев во лице. Кучка сум. Горда сум. Едноставно таква сум. Не се навикна на тоа?
Е да, одвратна сум. Ама те сакам. Мрази ме, ама јас те сакам.
Мислеше ќе дозволам да ме видиш како плачам кога ме остави? Никогаш не би си дозволила. А да, плачев кога ја затвори вратата од другата страна. Ама како и се останато не признавам ни тоа. Можда не вредеше да изгубам нешто што ми значело за едновечерно задоволство. Ама изгубив.. И жалам.. Ќе прежалам.
Што сакаш сега? Одмазда? Епа зашто викаше дека ме сакаш? Љубовта не трпи одмазда.. Или ја урнав јас како кула од карти? Претпоставувам тоа е.. Ако. За памет за другпат. Памет што пак нема да ми дојде после ова ама не е ни битно сега. Битно си се тешам за моментот. Ахаммм.. А дечко памтиш што ми рече пред да отидеш?
Јас памтам - *Знаеш што мразам најмногу, знаеш дека мразам да ме лажат и изневеруваат, и знаеш дека ми беше слаба точка. Веќе не си. Неверство не простувам. Никогаш. Те мразам. Ќе ја најдам ТВОЈАТА слаба точка.*
Ех, патетичен си. Апсурден. Сакаш одмазда? Сакаш да ми вратиш? За што? Затоа што ти го скршив срцето или ти ја е*ав гордоста во поим? Хах.. Ја бараш мојата слаба точка? Сакаш да ме уништиш?
Епа побрзај дур не е касно. Убиј се.
Ти си мојата слаба точка.
Те сакам.
Ништожник.
Може.
Фала
:pos2:
Ех.. Секогаш правам глупости.
Таква сум. Го живеам моментот и правам глупости.
Не е дека сакав да те изварам. Знаеш нели? Би требало да знаеш, и да незнаеш не признавам. Премногу сум горда да признаам. Знаеш дека те сакам? И тоа не признавам ама знаеш сепак. Претпоставувам..
Те повредив знам. Знам дека те болеше, ме болеше и мене.. И ме боли сеуште. Бев пијана. Не многу ама бев. Не е дека немаше да го направам истото да не бев. Сепак нема никогаш да дознаеш колку ме боли. И во лице ти се смеев додека викаше така? Ми плачеше срцето.. И тоа многу. Ама само јас си знам. Сепак ти се смеев во лице. Кучка сум. Горда сум. Едноставно таква сум. Не се навикна на тоа?
Е да, одвратна сум. Ама те сакам. Мрази ме, ама јас те сакам.
Мислеше ќе дозволам да ме видиш како плачам кога ме остави? Никогаш не би си дозволила. А да, плачев кога ја затвори вратата од другата страна. Ама како и се останато не признавам ни тоа. Можда не вредеше да изгубам нешто што ми значело за едновечерно задоволство. Ама изгубив.. И жалам.. Ќе прежалам.
Што сакаш сега? Одмазда? Епа зашто викаше дека ме сакаш? Љубовта не трпи одмазда.. Или ја урнав јас како кула од карти? Претпоставувам тоа е.. Ако. За памет за другпат. Памет што пак нема да ми дојде после ова ама не е ни битно сега. Битно си се тешам за моментот. Ахаммм.. А дечко памтиш што ми рече пред да отидеш?
Јас памтам - *Знаеш што мразам најмногу, знаеш дека мразам да ме лажат и изневеруваат, и знаеш дека ми беше слаба точка. Веќе не си. Неверство не простувам. Никогаш. Те мразам. Ќе ја најдам ТВОЈАТА слаба точка.*
Ех, патетичен си. Апсурден. Сакаш одмазда? Сакаш да ми вратиш? За што? Затоа што ти го скршив срцето или ти ја е*ав гордоста во поим? Хах.. Ја бараш мојата слаба точка? Сакаш да ме уништиш?
Епа побрзај дур не е касно. Убиј се.
Ти си мојата слаба точка.
Те сакам.
Ништожник.