Тука пишуваме на зададена тема

[Crazy in Love]

Слаба точка

Сериозност,дисциплина,одговорност.Карактеристика на жената која ретко се смееше.Знаеше само за нејзината работа и ништо повеќе.Не беше во добри односи со нејзината фамилија затоа што сметаше дека тоа само ќе и попречува во кариерата.
- Немам време за фамилија и за овие ваши фамилијарни собиранки. - рече и излезе од куќата.
Но,тоа беше пред 20 години.Таа беше заборавила на својата фамилија,на своите пријатели.Беше сама,не осамена.Нејзиниот начин за забава беше креветот и некоја книга која ќе и паднеше во раце.
Живееше во еден голем стан во центарот на Менхетен.Немаше животен партнер.Впрочем,не ни ја интересираше тоа.Беше оперирана од чувства.Имаше само едно мало куче,кое го најде на дождот пред неколку месеци.И пополнуваше простор,барем нешто живо да има во својот живот.
Добиваше награди и успеси.Немаше пријатели,само непријатели кои ги стекна за време на својата кариера.Луѓето ја мразеа,но тоа не ја погодуваше особено.Се занимаваше со своето куче.
На чуден,неортодокен начин,го засака тоа животинче,па целото слбодно време кое и онака го немаше баш,му го посветуваше нему.

Ја доби наградата за дизајнер на годината.Прегази многу луѓе,за да ја добие.Не ја интересираше ништо.Беше самозадоволна.

Беше на коктел забавата,која следуваше.

Стигна во нејзиниот стан.Забележа дека нешто не е во ред.Вратата беше отворена,а во станот неред.Забележа крв и го виде безживотното тело на кученцето на подот.
Падна на колена.Почна да плаче и да го гушка,почна да вика.Нејзиниот сосед дојде,проба да ја утеши,но не му успеа.Не сакаше да го испушти од своите раце.Тоа беше единствената светла точка во нејзиниот социјален живот.Немаше никој освен тоа кученце кое секоја вечер и мафташе весело со опашката.

Лошото кое што го правеше ја удри по глава.Ја удрија по единствената слаба точка која ја имаше,ја удрија во нејзината Ахилова пета.

Не го пријави случајот во полиција.
Знаеше дека тоа е заслужено и дека си ја заслужи одмаздата.

Само проблемот беше што и онаа мала светлина и позитивна енергија ја снема.Веќе немаше причина за живот.

Го продлжи својот беден и патетичен живот.
Упешна,но празна внатре.

 

[Raziel]

Наполеон бил смешно кускуле,
Хитлер немал маде,
Александар наш бил пеше,
Буш е имбецил,
Путин нема душа,
Груевски нема Р,
Тоше умре,
а јас сум многу скокотлив.

Се чувствувам недостоен на овие великани.Се мислев подолго време каде сум најкраток,и овде застанав.Многу сум скокотлив.Дури и ветар кога дува посилно,јас се тргам на безбедно бидејќи ќе почнам тотално безвезно да се смеам и да изгледам како поголем фрик од вообичаеното.

Митот за омнипотенција е мртов.Дури и концептот за семоќен и безгрешен Бог станува невозможен за докажување.Маните и пороците полека стануваат тренд.Денеска пијаниците се идоли на малите деца.Ако некој мршник може да испие 18 чаши коњак,тогаш типот е ебен јунак.Ако патем ебал џукела и спиел во контејнер,фраерот е Пикасо меѓу пијаниците и урбана легенда.Пивскиот стомак is something to have ако сакаш да бидеш мачо.Пијанството веќе не се смета за слаба точка,тука како new wave of cool.

Исто и Мери Џејн.Приказните за како некој тип гледал шини или шатори откога се напукал се нешто кое се смета како многу големо постигнување во трипот наречен живот.Денеска да "знаеш да го возиш филмот" е ниво кое те внесува во холот на славните моментални привремени генијалци.

Колку поголем порок,толку поголем denial.Толку повеќе слабостите на луѓето и оние ствари кои ги прават понесовршени се сметаат за прифатливи и се популаризираат како такви.И мене не ми се верува како човечките комплекси и несигурности станаа мејнстрим.Се создаваат групи на истомисленици,или подобро кажано еднакво самозаебани луѓе,се нарекуваат андерграунд движење и седат по гранки промовирајќи ја својата смрдеа како сосем нормална ствар.

Срам ми е што се задржав како здрава личност без психички слабости.
Како вицот со Босанецот кога Србите го фатиле во војната и откога ги убиле сите други заробеници со чекан по глава,него колку и да го мавале не можеле да го расцветаат.И човекот срам го фатило.Исто и мене.Срам да ти е да неможеш да си пронајдеш слаби точки.Уште посрам да ти е да не сакаш.Тоа значи дека си самобендисан,Те принудува општеството да најдеш причина да се мразиш.И на крај ја наоѓаш.Макар и да не постои.
Сечете вени.Доста ми е мене да се смеам.

 

[Nemiseverue]

Проблемот всушност во општествена слаба точка не е во преголемата интелигенција на поединецот во неинтелигентната средина. Проблемот е во неговото дистанциарње од истата. Општо познато е правилото во оваа релативна наука кое вели дека за да се потврди едно правило од него мора да има исклучок. Секако тој исклучок треба да се бара меѓу оние индивидуи кои одбиваат да бидат отфрлени од средината но исто времено сакаат и да партиципираат во донесување одлуки и изведување акции од било каков вид. Во тој случај тие се подложни на еден вид присилно извршување на дела кои се косат со нивните сфаќања но, ги прифаќаат како исправни со цел да не се одвојат од масата и со тоа да останат во трка за тронот, односно за добивање на титулата алфа мажјак во групата.

Сепак, истражувањата покажале дека оние индивидуи кои порано или подоцна биле оттргнати од таквата средина а интелектуално го надминувале просекот на истата успевале својот живот да го насочат во вистински правец или, дијаметрално спротивно на тоа, да го уништат до онаа мера која не е здрава за ниеден поединец. Имено, преселбата од еден кварт каде владее малограѓанскиот начин на живот, во друго, или од помал град во поголем, најчесто овие личности ги поттикнувале на менување на своите навики. Дел од нив стануваат заслужни членови на општеството кои се изборуваат за високи функции и подоцна го креираат општото мислење, ја создаваат државната политика или едноставно влијаат во голема мера преку своите новостекнати бизниси, или преоѓаат во сосема друга една крајност, кога се дистанцираат од секакви материјални добра, ја игнорираат општествената етика и морал и со еден збор “надокнадуваат“ за сето загубено време во “паланката“. Па така не ретко се случува да посегнат по тешки дроги обидувајќи се да го видат она што не успеале (а никогаш никој и не успева при здрав разум), или се посветуваат прекумерно на изучувањето на она што највеќе ги привлекува што е секако слично со “воркохолизмот“ од првата група која ја спомнавме. Со тек на време нивниот мозок ќе биде толку многу истрошен и исфрлен од реалноста што завршуваат како собирачи на табли за јајца од градските контејнери иако имаат сертификат за дипломирани студии по нуклеарна физика.

Слабата точка на општеството може да биде било кој од нас... затоа внимавајте.

“извадок од “Општествени правила“ на професор доктор Гризли Јетиевски.“

 

[Medea]

Слаба Точка, а можеби и запирка... тоа сум јас во твојот живот, клиенту мој.Стојам издолжена до тебе, ни слаба, ни точка, само грст женски клетки со дупки, минимум размисла и максимум отвореност... Смешка ми е тоа што не знаеш што ти правам сега... Знаеш ли воопшто која сум јас за тебе, погана усто, што ми ги собира сите остатоци од женственоста секое утро? а, толку си уверен дека имаш моќ врз себе... Сексуална точка, Г, или сеедно каква... Млакост низ прсти, ауууууу....
Не ме знаеш... Затое сум ти слаба точка... А, сакаш да ме запознаеш?

 

[MorrisonKA]

Се провлеков вчера низ улиците. Можев да ги слушнам нивните гласови. Се провлеков како темна, дамнешна агонија. Додека улиците го пиеја своето утринско кафе, јас потклекната над нив ги слушав нивните зборови. Сивилото, нерасонето се сончаше на нив. Бледнаа сенките. Луѓето спиеја, како и секогаш.
,, - Не, никако! Нашиот страв не смееме да го положиме под човековите ѓонови. Тоа нема да не одведе никаде. А, знаете често си спомнуваме за минатато. Токму тоа, во асфалтните пранги на нашето битисување говори за важноста на калта. Оттука, божеството од кал му дава бесмртност и на каменот. Затоа, Каменот не може да биде мртов, тоа е невозможно! Проверете добро, камениот пулс често тихува, тоа е стекнатата модификација по семинарот за примена на психологијата во начинот на живеење. Проверете сепак, не давајте тука-така заклучоци.
-Но, Магистрален Пату бр. 70653 , провериме еднаш, два пати, дури и три пати. Каменот не дише. Тој е мртов. Му откажало срцето, се чини.

- Нема потреба од чинување и претпоставки, потребна е лекарска потврда. Не може едноставно да му откаже срцето. Каменот имаше јако срце, помнам.

- Да, тоа е вистина што го зборувате. Но, заборавате на се‘ што се случи во изминатиов период. Сиот тој штрајк на тротоари, нападот од страна на премините, потоа масовното самоубиство на мостовите. И на крај, она за кое со солзи низ молк зборуваме...ах...принудената е-е-ерозија.
- Зборувате глупости. Тоа воопшто нема никакво влијание врз смртта на Каменот. Тоа се чисти глупости. Глупости од вашиот, регионален ранг. Не знам, зошто воопшто вас ве прашувам?! Одете си! И направете соодветна позиција за дупка триесет степени лево од вашиот новопоставен премин. Запомнете, бидете економични. Каменот е сепак мртов. ‘‘

Откако, мирисот на кафето испари од порите на улиците, дел од нив со подбрчкани фаци, налик тажалки започнаа да пејат.
,, Слава на мртвиот Камен
со слабо срце.
Умре.
Слава на мртвиот Камен
кој одеше на семинари
Сега, повеќе нема да оди.
Слава на мртвиот Камен.
Умре. Му откажа срцето. "
Имаше уште стихови. Немоќта за естетски стих на улиците ги правеше уште потажни. Откако ја завршија песната расобрани, се растегнаа на пладнето и опружени мируваа, минувачите од човечки род веќе почнаа да досадуваат. А, каменот беше мртов.

 

[dejan_k]

Не повторно. Ве молам овојпат не ме осудувајте и вашите казни нека не бидат строги како минатиот пат. Знам дека не требаше да и простам првиот пат. Знам дека не требаше да и простам вториот пат. Па иако имаше моменти кога бев сигурен дека никогаш нема повторно да ја примам назат , сепак згрешив. Сакав да ја мразам и да и вратам за се , но со се си вратив само себе си. И еве ме повторно заедно со неа. Знам дека после се , ова не го очекувавте повторно , но јас сум вљубен во неа. Ја сакам. Ако вие некогаш сте сакале тогаш знаете како ми е. Секој има своја слаба точка. Мојата е таа.

 

[Маwечко]

Слаба точка

Седеше пред телевизорот и гледаше. Никогаш порано не ја беа интересирале вестите, како малечка дури му се чудеше на дедо и кога упорно, дури со презир гледаше парламент и ги пцуеше тие цицачи на крв, народно наречени - политичари. Му беше веќе јасно дека лажат, уште кога ќе ја отвореа устата знаеше дека ништо од тоа нема да биде вистина и засекогаш ќе остане само кажано, со надеж и дека ќе стане заборавено.
Денес дедо и повеќе го нема, сигурно срцето би му се распарало од болка, како што и се пара сега на неа, додека гледа како некој пробува да ја натера да верува дека е никој и ништо, дека нејзиниот дедо, сите нејзини претци не биле она што таа е сега. Во лицата на тие луѓе ја гледа сета алчност, алчност по моќ, желба за поседување... нивната љубомора е толку голема, но тие никогаш нема да ја признаат, потајниот страв кој тлее во нивните души е тука, но тие се прават наудрени, а нивниот лажен идентитет ќе остане само лажен, додека тие гордо ги убедуваат другите во спротивното, но... кхм, фактите се тука. Можеби онаму каде што има сила, никогаш нема да има правдина, но сите ќе ја знаат вистината и ВИЕ - подли, лакоми, неморални души... ДА, сите вие, можеби ја имате силата, но никогаш нема да можете да се наречете МАКЕДОНЦИ, бидејќи НИЕ, МАКЕДОНЦИТЕ сме чесни, играме со отворени карти, ние сме моралните победници во оваа ситуација, а вие сте само палјачовци, правите најголеми будали од себеси, а се смешкате. Ако, нека е така, но кој последен се смее, најслатко се смее!
Таа би сакала, да зборува од политички аспект, да фрли еден поглед наназад, да се врати малце во времето и да зборува за историјата, но што ако? Што ако кога никој нема да ја слуша? Впрочем, што е многу контрадикторно, сите тоа го знаат, знаат со која рака е потпишано, знаат дека сега е само пепел и ништо не може да смени. Но тука е, како не го гледате? И на вас ви ги замачкаа очите или ви е страв да ја кажете вистината? Нели е сосема јасно дека тие ги прекршија правилата, дека играат нечесно? Па ако е, за кога и на кого е оставено да го реши тоа?
Почнува дури фактите да ги гледа со презир, бидејќи сите други се правеа слепци пред нив и ги игнорираа, некој дури од преголем очај по победа пробуваа да ги избришат од лицето на историјата. Па да, невозможно, но ако силно веруваш во нешто, дури и да е глупост, лесно ќе можеш да ги натераш и другите да веуваат... навидум толку едноставно.
Не, Не, и Не!
Како можат со чиста совест да бараат од некој да го “продаде“ својот идентитет? Зарем знаат што зборуваат? Зарем има некој кој што се движи по оваа навидум избалансирана елипсовидна топка, кој би се согласил на тој услов? Не? Па да, така и си мислев. Среќа што не сум единствена, има многу истомисленици кои гледаат подалеку од носот и ги загрижува иднината и што ќе биде понатаму... дали ова парче земја ќе биде безбедно за наредните генерации или ќе биде поле за физички и вербални пресметки помеѓи народите.
„Јас го разбирам светот како поле за културен натпревар меѓу народите“. - Гоце Делчев
... барем да имаше уште некој кои го гледа така...
Култура?
Зарем таа е некаков фактор за луѓе со погрешни вредности, погрешен поглед кон светот?
Сите се борат за бесмислени цели, кога ќе биде предоцна ќе го сфатат тоа, кога ќе видат дека изгубиле многу повеќе отколку што добиле... предоцна, предоцна.
Господе, чувај ја МАКЕДОНИЈА, чувај го она што е МАКЕДОНСКО, чувај ги МАКЕДОНЦИТЕ и казни ги оние кои сакаат да ги разединат. Сурово казни ги душманите, а на продадените МАКЕДОНЧИЊА отвори им ги очите, кажи по никоја цена да не го даваат својот идентитет, идентитетот за кој нашите борци, јунаци гинеле. Гоце Делчев, Даме Груев, Јане Сандански, Питу Гили... не дозволувајте НИКОГАШ да има причина за тие да се превртуваат во своите гробови.
И` се плаче од мака, и` се вика... посакува се` ова да е сон.
Таа сфати, почувствува болка, тага, празнина... сфати која е нејзината најслаба точка, она што некој сака да и го одземе, а всушност, тоа е се` што има. Таа е МАКЕДОНКА, нејзините родители се МАКЕДОНЦИ, нејзините претци се МАКЕДОНЦИ, МАКЕДОНСКОТО и е во крвта... МАКЕДОНИЈА е нејзината надеж, живот, поттик.
„Ќе удри утринската зора и за нас..." - Гоце Делчев

 

[CafeDelMar]

Чадот во просторијата создаваше големи вртлози ,олицетворенија на безличност.Со секоја негова насока се наговестуваше нов предизвик.
Обезличување.
Саботажа на воздухот.
Игрите на чадот веќе се распространија до девојката со црвени пердуви,танцуваше таа со сивилото.Сите погледи беа вперени во нејзиниот танц ,во нејзината уста исполнета со воздух.
Се распаѓаа маските на лугето кои својата бела боја ја беа одамна изгубиле.Се воодушевуваа на затворениот простор под сивата месечина.Грмеа со своите прсти направени од пластелин,им се склопуваа рацете за едно големо понижување,за еден аплауз кој одамна го немаа поклонето на девојка која ништо друго не правеше освен што го играше танцот на месечината.

Исчезна целата магија.Слабата точка на публиката да гледаат црвени пердуви престана.Девојката замина некаде заедно со циркусот од чад.
Остана само искушението на наредната жртва.

 

[Nemiseverue]

Мислам дека значението на овој збор ќе се измени во мојата глава, но јас сум само Дедо Мраз во вашите глави, што ли јас знам? Зборот, и темата воедно гласи: Костур

 

[Nemiseverue]

Понекогаш ми се чини како се` да знам на светот. Тврдам како дебел филозоф дека сите ситници ми се познати со цел да го убедам соговорникот дека си ја бара бељата. Но истовремено и знам дека сум доволно доблесен да си признаам... и покрај сите фијаско ситуации, сите успеси и сите неверојатни случки на полето на љубовта, јас сеуште сум мало дете. Она што не знам, симнувам капа и слушам со задоволство, но она што знам... од него нема бегање.
Денес сум уморен, и можеби буквите нема да изгледаат распоредени правилно, но и без оглед на тоа ми е дозволено од Бога да кажам дека чувствата се прекрасни. Кога би ги имал човек постојано, и тие се зелени и позитивни, планетата ќе цути ко на баба стрелициите од пред некоја година.
Од друга страна, сета дебелина и буцкост која ја доживувам во моментов, некогаш ми била и тенка костуреста става преполна со црни дамки на коските оставени таму од безмислосните удари на камшикот во истата боја. Нема потреба од грозни метафори, сум бил на дното... сум пател за и сум умирал од очај што не можам да спречам против. Преживеав се` и продолжив понатаму, ги доживеав истите бродоломи, видов и малечки искри на надеж што сепак беа само жарчиња. Удирав, копав, тегнев, корнев... и сега го фаќам возот кој ме носи сам на местото каде уживам со самото свое постоење таму. Возот на среќата која не наоѓа само нас и само ние знеме како изгледа. Да, нас. Мислам на мене, на тебе и на тебе CafeDelMar, и Mawечко, и Дејан... и сите ние, секој со својот воз.
Можеби ова дебело момче еден ден повторно ќе биде костур, но до тој ден, гордо ќе јадеме шпагети зачинети со што и да било што дебелее. Бидејќи вреди.

 

[Сатори]

~*~

Костур

Костурница.
Место каде што се чуваат познатите коски.
Костурница.
Стихови на Рацин и ладни мермерни плочи каде сум ги рецитирала познатите поети од Коста до Конески, еден од моите многу домови во мојот град.

Која сум јас кога сум таму, горе, каде светлата се топат со блескавата врата во која стои мозаикот на моите храбри предци?Само уште една млада девојка која што стои пред некој постар од неа, некој поискусен, а сепак млад, некој што прави да диши кога воздухот и е премногу тежок.
Да, која сум јас кога сум опкружена со костури?
Но навистина не е тоа битно, нели, овој текст не е за мене, за него е.За нас е ... можеби ќе бидеме заборавена вест утре, можеби ќе бидеме прекрасно виножито на прагот на вечноста, но и тоа не е битно, не?

Кога костурите ќе бидат тие што ќе го памтат првиот пат кога ме допрал, мирисот на дожд и пролет, светлата на градот во кој што пораснав, моментот кога сум застанала пред него, потполно своја за да можам да се растурам во пепел, таму горе.

Нема да пишувам многу, да правам разни метафори и да се обидувам да ја доловам магијата на љубовта, не, овој текст, ќе остане за него.
Недопрен.

 

[Natural-girl]

Костур

~ Знаете, мојот повеќекратно повторуван сон од детството е како костур со јаболко во рака се качува по скала...
- Костурот јаде јаболко; тој нема крв и месо, а јаболкот асоцира на здравје. Ха, можеби му треба енергија за да се искачи.
~ И што мислите, што кога ќе се искачи на скалата?
- Ќе премине на погорно, повисоко ниво, нов кат.
~ И што понатаму? Зар и таму ќе бара скала за уште погоре?
- Ако бара катови, нема проблем, живееме во облакодер. Ако го додржат коските и се потруди, ќе најде скали за секој нареден кат. Се` е околу тоа костурот да си го пронајде своето место.
~ А што ако стигне до најгорниот кат и сепак не го пронајде своето место? Оттука, нема ни нагоре, ни надолу. Премногу бара, или премалку му се нуди?
- Како и да е, има избор. Бира ниво во кое треба да ја одигра играта...
~ Зар и костурите играат игри?
- Да, и тоа играта на костурите се нарекува човечка. Иако се без крв и месо. Затоа што само тие останаа од луѓето.

 

[dejan_k]

Секогаш кога ќе се уплашам , морам сам да си помогнам. Мене нема кој да ме утеши и смири кога ноќе кошмарот ќе ме разбуди.Тука сме само јас и мечето. Тогаш силно ќе го гушнам и стравот полека попушта. Кога од темнината се шират разни звуци , тогаш моето мече , мојот најдраг подарок , е мој единствен пријател. Но минатата ноќ костурот излезе од под мојот кревет и ми го зеде. Костурот е зол. Костурот е најстрашен од сите. Не излегува секоја вечер , но тогаш кога ќе дојде е многу лош.
Никој не ми верува дека костурот живее под мојот кревет. Тој го украде моето плишано мече. Тој ги зеде моите родители и мојот брат. Костурот е лош. Но мене не сака да ме земе кај нив. Затоа го мразам најповеќе.

 

[Crazy in Love]

Костур

Флешбек.
Убави мигови,смеење.Среќа и радост.Безгрижно лебдење.
Наредни дојдоа лошите и црните спомени.Спомените кои таа радо сакаше да ги заборави.Боли.Навистина боли.Како да знаеше како да ги направи работите подобро.Да знаеше,да успееше.Но,не.Не можеше.Секој обид нејзин беше безуспешен.
Секојдневното гледање во огледало не донесе ништо позитивно.Само желба да биде како девојките од магазините.Да успее.
Полека престана да јаде.Потоа почна да се прејадува.Да повраќа.Килограмите се намалуваа,но и нејзината внатрешност почна да бледее.Нејзината насмевка почна да станува се повештачка и неискрена.Почна да добива воздишки каде и да оди.Додворувачите ја опседнуваа а тоа внимание и годеше.
Но не можеше да го прекине повраќањето.Секој ден беше се послаба и послаба.Луѓето почнаа да се загрижуваат за неа,но таа не можеше веќе а престане.Рачната беше отпуштена и не можеше да ја крене.Здравјето секој ден се повеќе и повеќе и се влошуваше.Беше празна.Шеташе како зомби.Флешбековите беа за времињата кога имаше вишок килограми,но барем беше среќна.Барем нејзината насмевка беше искрена и природна.
Но сега е доцна.Сега е само уште еден костур кој оди.Без душа,без насмевки,без ништо.Сама.Сосема сама.

 

[Sussaro]

Костур


Се сеќавам на неполна 7 годишна возраст како крдо деца без свест, знаење и разум не построија како дрворед во училишниот хол. Ни рекоа да носиме бели кошули. Откога беше воспоставен тиранскиот молк, почнаа на сите, еден по еден да ни ставаат црвена марама околу врат, која како згрутчена вампирска крв требаше да не направи како нив, старите вампири. Наместо молитва кон Отецот Наш не тераа да положиме заклетва пред човекот-бог, не тераа на идолопоклонство, не тераа на грев, не тераа да рецитираме дека неговата врела крв тече во нашите жили. Крвта на крвникот, на садистот, крвта на врколакот за којшто не постоеше ништо друго освен култот на себеси и тронот под кој ќе се раѓаат новите деца батерии врзани за Матриксот кој што ќе го снабдува него и неговиот систем со енергија. Новите деца бевме ние а тој ден беше церемонијалниот процес на инагурација во ментални робови.
Денес кога санувам поданик,
се колнам во името на Мозкопиецот
дека ќе бидам глуп и слеп заштитник
на нашето фатаморганско царство
каде што куќите се од чоколада
а прозорите од мармелада.
Се присетив на прадедо ми на кој родната земја наследена, од која што преживуваше му ја земаа, на дедо ми протеран од огништето заради тоа што светиот чин на венчавање го обави во храмот Божји, на татко ми следен од службите на Ад заради своите убедувања.
Нешто тешко се чувствуваше во етертот. Блудните деца на идолот се наворужуваа а нивниот творец иако мртов ги следеше како будното око на Зарон. Епилогот беше очигледен. Гледав масакар, гледав геноцид, гледав таканаречени браќа по крв како газат по сопствените коски. Се што имаа тие во нивната психа беше сатанистичкото учење на идолот. Се што ви остана на крај се неколку малоумни старчиња како поданици, уништени економии, осквернавени идеали, луѓе и народи без име и идентитет измелени во еднолична смеса, како уште една тула во ѕидот. Кај ви е сега богот, идолот, кралот што дволично ви се преставуваше како еднаков другар, сопственикот на имоти, куќи, Ролс Ројсови којшто ве учеше на скромност и поданост и дека парите се зло, којшто ве направи мрзеливи ништожници, предавници и безрбетници? Остана ли нешто од него освен костур којшто лежи во популарната Бодлерова градина на цвеќето на злото?
Вие сте семе на злото. А јас, јас сум егзорцистот. И се додека сум тука ќе ви бидам на патот да го бранам тоа што е свето за мене, ова мало парче хумус црница и глина.

Во име Оца, Сина и Свјатога Духа

Амин.