Тука пишуваме на зададена тема
- Креатор на темата Точкест
- Време на започнување
Setsuko
Модератор
- Член од
- 29 јануари 2006
- Мислења
- 6.403
- Поени од реакции
- 5.957
Отсекогаш имав проблем со снаоѓањето во просторот, ориентирањето никогаш не ми било јака страна. Поради тоа избегнував да се движам без придружба, посебно на места кои не ми се познати. Дури, честопати ми се случуваше да отидам некаде и потоа да не знам да се вратам назад. Се смеев на сопствена сметка дека би требало со трошки леб да си го означувам патот, ко во онаа приказната за Ивица и Марица во шумата. Никогаш не успеав да ја надминам оваа тешкотија. Со натчовечки напори се трудев да ги запаметам важните објекти на таа и таа улица, но секогаш кога ќе се најдев таму се соочував со дилеми, дали требаше да свртам лево или десно? Сепак, секогаш во глава ми остануваа билбордите и шарено обоените рекламни натписи. Ако имав среќа да не се тргнати или променети од последниот пат кога сум била на истото место, некако ќе успеев да стигнам на вистинската локација.
И не само тоа. Имав проблем со ориентирање и во затворен простор. Многупати по големиот одмор не можев да ја најдам училницата во која по цели денови слушавме предавања. Секогаш се лепев за некој соученик и покрај него стигнував на вистинското место. Се измачував. Долгиот ходник, сите тие врати, сите изгледаа исто. Никакви ознаки, никакви букви ни бројки кои би помогнале. Се чувствував како во лавиринт. А реално, во очите на другите тоа беше ходник со пет различни простории во кои пет класови ја следеа наставата. Сеедно, по долго време некако успеав и на другите да им ја всадам во глава таа идеја дека мораат да ми помагаат да се снаоѓам и дека тоа воопшто не е за потсмевање, на крајот на краиштата и дека еден таков проблем воопшто не е ни чуден.
Деновите за кои сакам да ви раскажам беа врнежливи. Мразев да носам чадор. Дури и да истураше, секогаш сакав да ги почувствувам свежите капки дожд врз лицето. Мислев дека ме освестуваат и на некој чуден начин ме водат во светот на фантазијата. Си мислев, зошто би ги спречувале капките весело да си играат врз нашите лица. Но, тоа беше само детски поглед на светот, само обид за некаква друга реалност.
Сепак, утрото пред да заминам на училиште сите настојуваа да го земам чадорот. Макар и да го чувам затворен. За секој случај. Тогаш се сетив дека би можела да му дадам практична примена. Го обоив врвот од чадорот со црвена креда. Кога сите ученици влегоа во ходникот го спуштив на подот и оставив неговиот врв да се влече по земјата, да го означува патот по кој се движам. Јасно се гледаше црвената линија до вратата од мојата училница. Никому тоа не му пречеше, напротив, моите соученици сметаа дека е забавно. Така, можев да се движам самоуверено без да зависам од другите.
Се осмелив дури да се шетам и во другите училници. На пример, патеката до училницата на вториот клас ја обоив со жолто, на третиот со зелено, четвртиот со сино. Лесно ги запаметив боите и во следните два, три дена се движев со леснотија каде и да посакав.
Мислев, останатите веќе навикнаа на тоа мое обележување, мислев го сакаат мојот шарен свет, мојата поинаква реалност. И навистина, детските очи го прифатија тоа без никаков проблем.
На четвртиот ден, на крајот од ходникот ја сретнав служителката задолжена за хигиената во училниците. Учтиво ја поздравив и влечејќи го чадорот тргнав кон излезот.
Зад себе слушнав строг глас, глас кој прекоруваше. Служителката почна да вика по мене. Конечно сфатила кој ги создава тие чкртаници по подот од ходникот. Ми зборуваше колку е тоа неуредно, некултурно, невоспитано и така натаму и така натаму, веќе не ни дослушнав. Ама, ме повика по име и морав да застанам, морав да се доближам до неа и да ѝ го предадам предметот што ја нанесуваше штетата.
Љубопитно и со остар израз на лицето ми го зеде чадорот. Некое време го разгледуваше. Потоа излезе надвор и го отвори. Само што ја допре рачката, се поткрена. Се креваше сè повеќе и повеќе. И замислете си, само замислете си, служителката полета.
Учениците во неверување ги протриваа очите и гледаа кон небото. Се насмевнував во себе. На никого досега му немав кажано дека тоа беше чадорот на Мери Попинс.
И не само тоа. Имав проблем со ориентирање и во затворен простор. Многупати по големиот одмор не можев да ја најдам училницата во која по цели денови слушавме предавања. Секогаш се лепев за некој соученик и покрај него стигнував на вистинското место. Се измачував. Долгиот ходник, сите тие врати, сите изгледаа исто. Никакви ознаки, никакви букви ни бројки кои би помогнале. Се чувствував како во лавиринт. А реално, во очите на другите тоа беше ходник со пет различни простории во кои пет класови ја следеа наставата. Сеедно, по долго време некако успеав и на другите да им ја всадам во глава таа идеја дека мораат да ми помагаат да се снаоѓам и дека тоа воопшто не е за потсмевање, на крајот на краиштата и дека еден таков проблем воопшто не е ни чуден.
Деновите за кои сакам да ви раскажам беа врнежливи. Мразев да носам чадор. Дури и да истураше, секогаш сакав да ги почувствувам свежите капки дожд врз лицето. Мислев дека ме освестуваат и на некој чуден начин ме водат во светот на фантазијата. Си мислев, зошто би ги спречувале капките весело да си играат врз нашите лица. Но, тоа беше само детски поглед на светот, само обид за некаква друга реалност.
Сепак, утрото пред да заминам на училиште сите настојуваа да го земам чадорот. Макар и да го чувам затворен. За секој случај. Тогаш се сетив дека би можела да му дадам практична примена. Го обоив врвот од чадорот со црвена креда. Кога сите ученици влегоа во ходникот го спуштив на подот и оставив неговиот врв да се влече по земјата, да го означува патот по кој се движам. Јасно се гледаше црвената линија до вратата од мојата училница. Никому тоа не му пречеше, напротив, моите соученици сметаа дека е забавно. Така, можев да се движам самоуверено без да зависам од другите.
Се осмелив дури да се шетам и во другите училници. На пример, патеката до училницата на вториот клас ја обоив со жолто, на третиот со зелено, четвртиот со сино. Лесно ги запаметив боите и во следните два, три дена се движев со леснотија каде и да посакав.
Мислев, останатите веќе навикнаа на тоа мое обележување, мислев го сакаат мојот шарен свет, мојата поинаква реалност. И навистина, детските очи го прифатија тоа без никаков проблем.
На четвртиот ден, на крајот од ходникот ја сретнав служителката задолжена за хигиената во училниците. Учтиво ја поздравив и влечејќи го чадорот тргнав кон излезот.
Зад себе слушнав строг глас, глас кој прекоруваше. Служителката почна да вика по мене. Конечно сфатила кој ги создава тие чкртаници по подот од ходникот. Ми зборуваше колку е тоа неуредно, некултурно, невоспитано и така натаму и така натаму, веќе не ни дослушнав. Ама, ме повика по име и морав да застанам, морав да се доближам до неа и да ѝ го предадам предметот што ја нанесуваше штетата.
Љубопитно и со остар израз на лицето ми го зеде чадорот. Некое време го разгледуваше. Потоа излезе надвор и го отвори. Само што ја допре рачката, се поткрена. Се креваше сè повеќе и повеќе. И замислете си, само замислете си, служителката полета.
Учениците во неверување ги протриваа очите и гледаа кон небото. Се насмевнував во себе. На никого досега му немав кажано дека тоа беше чадорот на Мери Попинс.
la-loca
Immortal...
- Член од
- 24 јули 2009
- Мислења
- 2.545
- Поени од реакции
- 1.252
Сончевите зраци тоа утро ја разбудија со насмевка на лицето. Денот и започна како и секој друг ден, со обврски. Вршејки си ги своите обврски наиде на човек со кого прв пат се среќава, а разговорот им течеше како да се познаваат одамна. Постар човек кој со годините може не беше стар, зашто сеуште брчките на неговото лице се не биле појавиле, но доволно повозрасен од неа. Доволно години кои би требало да и укажат дека не смее да се загледа во него. А и не беа само годините, тука беше и фактот дека човекот е женет одамна. Но љубовта е слепа и не бира. По разговорот сфати дека сеуште нема деца. И тоа и даде некоја надеж. А не смееше. Од старт знаеше дека нема иднина со таков човек. Ама неговиот поглед и искрите кои летаа додека разговараа беа толку мили, што не можеше да одолее и посака да е негова. И се случи магија. Барајќи човек со кого би ја потиснала осаменоста наиде на човек со кого ке се чувствува уште поосамено. Иако го поминуваа заедно секое слободно време и беа секојдневно еден до друг, таа знаеше дека на крајот од денот сепак тој ке се врати во својот дом. И тоа и ствараше гнев и лутина и љубомора и се мразеше себеси од дното на душата, и пак го сакаше и пак следното утро го пречекуваше со насмевка на лицето. Како оној сончев ден кога го запозна, но сега не и требаше сонце за да биде насмеана, сега го имаше него. Го имаше неговото срце, но го немаше неговото време и слобода. Не можеше да биде со него кога ке посака, и тој не беше покрај неа кога најмногу и требаше, зошто тие очи мораа да бидат покрај друга.
Не беше свесна колку многу го сакаше. А и тој неа. Барем тоа се гледаше. И не се плашеше да излезе со неа и да го гледа цел град. Сакаше со се да ја задоволи, само да биде негова. И само негова сопственост и само тој да ја има. Преголемата љубов ги тераше на кавга. Имаше краток фитиљ и лесно избувнуваше. Секој нејзин чекор го следеше и ја пратеше насекаде. Почна да се чувствува напнато, како во затвор, како роб... А тој знаеше дека она само него го сака и не и требаше никој друг. Почестите караници за ситници прават љубовта полека полека да згаснува.
Веке беше навлегла доволно длабоко во тајната врска која веке не беше тајна. Сите околу неа знаеа. И ја осудуваа. Немаше објаснување за никој. Се плашеше....
После долгата непреспана ноќ и долгата караница која заврши со крај, не сакаше да излезе надвор. Иако надвор сеуште беше сончево и требаше да се разбуди со насмевка на лицето, таа се срамеше да го напушти домот. Се плашеше да се појави пред лицата на другите кои ја гледаа со поинакви очи, кои ја сметаа за неморална.
Посака да има магичен чадор со кој ке се сокрие од останатите, од нивните напаѓања и предрасуди и ке може повторно да живее како до пред неколку месеци. Чадор со кој ке си го прикрие ликот и со кој ке се заштити од лошите зборови и соочувањата лице во лице со останатиот дел од светот кој знаеше за нејзината афера. Да го прикрие срамот кој ненамерно беше налепен по целото нејзино тело. Но таков чадор не постоеше.....
Не беше свесна колку многу го сакаше. А и тој неа. Барем тоа се гледаше. И не се плашеше да излезе со неа и да го гледа цел град. Сакаше со се да ја задоволи, само да биде негова. И само негова сопственост и само тој да ја има. Преголемата љубов ги тераше на кавга. Имаше краток фитиљ и лесно избувнуваше. Секој нејзин чекор го следеше и ја пратеше насекаде. Почна да се чувствува напнато, како во затвор, како роб... А тој знаеше дека она само него го сака и не и требаше никој друг. Почестите караници за ситници прават љубовта полека полека да згаснува.
Веке беше навлегла доволно длабоко во тајната врска која веке не беше тајна. Сите околу неа знаеа. И ја осудуваа. Немаше објаснување за никој. Се плашеше....
После долгата непреспана ноќ и долгата караница која заврши со крај, не сакаше да излезе надвор. Иако надвор сеуште беше сончево и требаше да се разбуди со насмевка на лицето, таа се срамеше да го напушти домот. Се плашеше да се појави пред лицата на другите кои ја гледаа со поинакви очи, кои ја сметаа за неморална.
Посака да има магичен чадор со кој ке се сокрие од останатите, од нивните напаѓања и предрасуди и ке може повторно да живее како до пред неколку месеци. Чадор со кој ке си го прикрие ликот и со кој ке се заштити од лошите зборови и соочувањата лице во лице со останатиот дел од светот кој знаеше за нејзината афера. Да го прикрие срамот кој ненамерно беше налепен по целото нејзино тело. Но таков чадор не постоеше.....
- Член од
- 3 ноември 2013
- Мислења
- 78
- Поени од реакции
- 126
“5 минути”– пишувам во СМС и ставам втор слој од маскарата. Лажам, секако. Треба да стигнам... Па не е далеку.. 10ина минути од мојата куќа, но.. Пред 15 требаше да стигнам. А јас.. Јас се шминкам.Ќе стигнам за неешто помалце од половина час.
Жени – Би рекол еден мој пријател сега, и би започнале дискусија без крај заради тоа што мразам генерализација. Сепак се чувствувам добро. Се смешкам. Женска вечер. Ќе лудуваме ние 3 вечерва.. Договорено е со денови, нема ништо на светов да ни ја уништи ноќта. “Шатро” причина за ова наше излегување е “лечење на моето срце”, кое јас искрено – не ни знам дали е баш скршено, но добро. Да се најде причина за чашка плус.
На радио свират евергрини, а на ТВ временска прогноза. Најавуваат – Пороен дожд. Ма дај. Облеков капут, ја зграбив торбата, телефонот, цигарите и тргнав.
Полека, но сигурно. Не заѕвонеле веќе скоро 15тина минути. Добро е, се замуабетиле, па бар на кратко ме подзаборавиле, или можеби ми даваат време, се знаеме од деца не дека ним не им е јаснодо каде навистина сум.
Си давам за слобода да одам полека и да ѕирнам во маалската теретана. Како да си пред малите екрани додека вежбаш е причината зашто не ја посетувам, но и истата зашто ја сакам. Стаклена врата, прозори до земја, нема многу ѕид да ги скрие полуголите,испотени машки тела. (Дали само момци ја посетуваат или само нив јас ги перципирам ќе остане можеби засекогаш дискутабилно ). Беше порано цвеќара, после тоа бутик, па затоа излогот остана – но сега е теретана. Скренав од темата. Можеби затоа што има некој конкретен кој подолго време упорно го барам со погледот во “излог” но.. Денеска или не дошол или порано си отишол, обично е тука и ми се смешка на поминување кога излегувам скоро секој петок навечер. Па и не само петок. Не и денес. Повеќе среќа следниот пат.
Небитно, поминав улица и по навика подзастанав пред продавницата за долна облека. Да фрлам око на можеби некој нов пар килоти и градник.. Ммм.. Нема ништо интересно.Продолжувам на ширинката и се разминувам со тројца момци.. За 30тина секунди ќе ми го коментираат задникот беше првото што помислив и се поднасмевнав горда на тоа што велам ја – Има и што да видат.
Имам уште 10тина минути пат, ајде на штикла сум, може да се 15 па ги ставив слушалките. Барам музика по телефон, веќе сум скоро на пола од ширинката и гледам.. капка.. 2,5.. уф по ѓаволите!!! Како да се отвори небото, истура како некој со кофа да фрла! А јас не така блиску до барот, на штикла од 15см, а и прилично да кажам пицната. Бар шминката ми е водоотпорна си реков во цела мака – Ја подпокрив со торбата косата и се затрчав кон маалскиот кафич. Влетав како накиснато маче внатре. Ех така ми е кога нејќам чадор да носам. А пред 3 дена купив мал за во торба. Сега ќе ми дојдеше како порачан. Ама.. Тоа е. Ајде, ќе и пишам на Маја дека ќе испијам една пијачка овде дур да подпреврне. Ќе ме причекаат.
Седнав на мало масиче во ќошот и го извадив телефонот додека да дојде некој да нарачам. Мислите ми се во општ хаос. Го бришам телефонот – Накиснал и тој, ама работи. Куцкам порака и таман пред да притиснам на копчето – Испрати, видов со ќошот на окото дека ми се приближува некој. Само што сакаше тој да отвори уста јас како навиена: “Ме фати дождов, донеси ми само кисела вода.”.
- “Ќе му пренесам на Марко. Јас дојдов само да те поздравам”– го дигнав погледот и го видов.. Дечкото заради кој одам до продавница поминувајќи покрај “излог-теретаната”, нашминкана и со средена коса и нокти скоро секој ден околу 9 часот навечер. Што вечерва го барав и го немаше. Дечкото што ми се смешка од излогот скоро на секое поминување. Неможев да поверувам.
- “Извини, јас стварно..”– промрморев изгубена, продолжувајќи да се губам во неговите зелени очи.
- “Хахах, ма во ред е, опушти се. Дарко, мило ми е.”– ми подаде рака и ме погледна некако сигурно и мило, нежно истовремено. Неописливо. Ме опушти тој поглед.
- “Марина, знам”- имаше јак стисок. И МИ ГО ЗНАЕ ИМЕТО?!?
- “Од каде знаеш?”–“Зар е битно?”– се насмевна.
- “Па незнам, битно ли е?”– го прашав и се запрашав и себеси. Колку долго го гледам, зашто јас не се потрудив да му го дознаам името порано.. Па сигурно 2 години го гледам во теретана, а штом е во овој кафич ништо чудно и да е од маалово и да ми е комшија, а јас да незнам. Хм..
- “Живеам во зградава. Се знам со Јасна од твоја зграда. Од основно уште.”
- “Мхм.. Па добро.. Мило ми е и мене”– збунета сум максимално. Неможам да зуцнам, а тој уште не ми ја пушта раката. Ми го одвлече вниманието од неговиот поглед звонењето на телефонот. Тој ми ја пушти раката, за да се јавам. Маја – Упс, изгледа не ја пратив пораката.
- “Извини стварно, ме фати дождов, а не носам чадор. Па влегов тука кај мене во кафич, чекам да преврне и ќе дојдам.”
- “Аха, ајде те чекаме ние.”– одговори Маја и спушти слушалка.
- “Те чекаат другарките?”
- “Па да, а не носам чадор, изгледа ќе мора да почекам овде.”
- “Земи го мојот чадор. Јас сум посекако во зградава. А и сеуште не планирам да си одам, оди да не те чекаат.”
- “Ма не.. Каде..”– дождот се имаште подсмирено, но сеуште не се одеше без чадор.
- “Инсистирам”– рече Дарко подавајќи ми визит карта – “А и.. Да чекам случајно да заврне и да влеташ во кафич уште 2 години за да исконтактирам повторно со тебе?”– се насмевна.
- “Вака ќе ми го вратиш чадорот некое дождливо попладне кога ќе те одведам на кафе.”– ме погледна чекајќи потврда.
- “Може”– реков со насмевка додека ми го подаваше чадорот. Ми ја отвори вратата од локалот го отворив чадорот и пројдов покрај него додавајќи несигурно – “Тешко да чекаше уште 2 години...”– го погледнав, се насмевна и.. Го чувствував неговиот поглед на себе како се одалечував од кафичот и вриштев во себе од среќа. Гледајќи во неговиот број, неговите очи не ми излегуваа од глава, а неговиот чадор го држев во рака како најголемо богатство.
2 години подоцна шетаме под неговиот чадор двајцата, во прегратка.
Жени – Би рекол еден мој пријател сега, и би започнале дискусија без крај заради тоа што мразам генерализација. Сепак се чувствувам добро. Се смешкам. Женска вечер. Ќе лудуваме ние 3 вечерва.. Договорено е со денови, нема ништо на светов да ни ја уништи ноќта. “Шатро” причина за ова наше излегување е “лечење на моето срце”, кое јас искрено – не ни знам дали е баш скршено, но добро. Да се најде причина за чашка плус.
На радио свират евергрини, а на ТВ временска прогноза. Најавуваат – Пороен дожд. Ма дај. Облеков капут, ја зграбив торбата, телефонот, цигарите и тргнав.
Полека, но сигурно. Не заѕвонеле веќе скоро 15тина минути. Добро е, се замуабетиле, па бар на кратко ме подзаборавиле, или можеби ми даваат време, се знаеме од деца не дека ним не им е јаснодо каде навистина сум.
Си давам за слобода да одам полека и да ѕирнам во маалската теретана. Како да си пред малите екрани додека вежбаш е причината зашто не ја посетувам, но и истата зашто ја сакам. Стаклена врата, прозори до земја, нема многу ѕид да ги скрие полуголите,испотени машки тела. (Дали само момци ја посетуваат или само нив јас ги перципирам ќе остане можеби засекогаш дискутабилно
). Беше порано цвеќара, после тоа бутик, па затоа излогот остана – но сега е теретана. Скренав од темата. Можеби затоа што има некој конкретен кој подолго време упорно го барам со погледот во “излог” но.. Денеска или не дошол или порано си отишол, обично е тука и ми се смешка на поминување кога излегувам скоро секој петок навечер. Па и не само петок. Не и денес. Повеќе среќа следниот пат.Небитно, поминав улица и по навика подзастанав пред продавницата за долна облека. Да фрлам око на можеби некој нов пар килоти и градник.. Ммм.. Нема ништо интересно.Продолжувам на ширинката и се разминувам со тројца момци.. За 30тина секунди ќе ми го коментираат задникот беше првото што помислив и се поднасмевнав горда на тоа што велам ја – Има и што да видат.
Имам уште 10тина минути пат, ајде на штикла сум, може да се 15 па ги ставив слушалките. Барам музика по телефон, веќе сум скоро на пола од ширинката и гледам.. капка.. 2,5.. уф по ѓаволите!!! Како да се отвори небото, истура како некој со кофа да фрла! А јас не така блиску до барот, на штикла од 15см, а и прилично да кажам пицната. Бар шминката ми е водоотпорна си реков во цела мака – Ја подпокрив со торбата косата и се затрчав кон маалскиот кафич. Влетав како накиснато маче внатре. Ех така ми е кога нејќам чадор да носам. А пред 3 дена купив мал за во торба. Сега ќе ми дојдеше како порачан. Ама.. Тоа е. Ајде, ќе и пишам на Маја дека ќе испијам една пијачка овде дур да подпреврне. Ќе ме причекаат.
Седнав на мало масиче во ќошот и го извадив телефонот додека да дојде некој да нарачам. Мислите ми се во општ хаос. Го бришам телефонот – Накиснал и тој, ама работи. Куцкам порака и таман пред да притиснам на копчето – Испрати, видов со ќошот на окото дека ми се приближува некој. Само што сакаше тој да отвори уста јас како навиена: “Ме фати дождов, донеси ми само кисела вода.”.
- “Ќе му пренесам на Марко. Јас дојдов само да те поздравам”– го дигнав погледот и го видов.. Дечкото заради кој одам до продавница поминувајќи покрај “излог-теретаната”, нашминкана и со средена коса и нокти скоро секој ден околу 9 часот навечер. Што вечерва го барав и го немаше. Дечкото што ми се смешка од излогот скоро на секое поминување. Неможев да поверувам.
- “Извини, јас стварно..”– промрморев изгубена, продолжувајќи да се губам во неговите зелени очи.
- “Хахах, ма во ред е, опушти се. Дарко, мило ми е.”– ми подаде рака и ме погледна некако сигурно и мило, нежно истовремено. Неописливо. Ме опушти тој поглед.
- “Марина, знам”- имаше јак стисок. И МИ ГО ЗНАЕ ИМЕТО?!?
- “Од каде знаеш?”–“Зар е битно?”– се насмевна.
- “Па незнам, битно ли е?”– го прашав и се запрашав и себеси. Колку долго го гледам, зашто јас не се потрудив да му го дознаам името порано.. Па сигурно 2 години го гледам во теретана, а штом е во овој кафич ништо чудно и да е од маалово и да ми е комшија, а јас да незнам. Хм..
- “Живеам во зградава. Се знам со Јасна од твоја зграда. Од основно уште.”
- “Мхм.. Па добро.. Мило ми е и мене”– збунета сум максимално. Неможам да зуцнам, а тој уште не ми ја пушта раката. Ми го одвлече вниманието од неговиот поглед звонењето на телефонот. Тој ми ја пушти раката, за да се јавам. Маја – Упс, изгледа не ја пратив пораката.
- “Извини стварно, ме фати дождов, а не носам чадор. Па влегов тука кај мене во кафич, чекам да преврне и ќе дојдам.”
- “Аха, ајде те чекаме ние.”– одговори Маја и спушти слушалка.
- “Те чекаат другарките?”
- “Па да, а не носам чадор, изгледа ќе мора да почекам овде.”
- “Земи го мојот чадор. Јас сум посекако во зградава. А и сеуште не планирам да си одам, оди да не те чекаат.”
- “Ма не.. Каде..”– дождот се имаште подсмирено, но сеуште не се одеше без чадор.
- “Инсистирам”– рече Дарко подавајќи ми визит карта – “А и.. Да чекам случајно да заврне и да влеташ во кафич уште 2 години за да исконтактирам повторно со тебе?”– се насмевна.
- “Вака ќе ми го вратиш чадорот некое дождливо попладне кога ќе те одведам на кафе.”– ме погледна чекајќи потврда.
- “Може”– реков со насмевка додека ми го подаваше чадорот. Ми ја отвори вратата од локалот го отворив чадорот и пројдов покрај него додавајќи несигурно – “Тешко да чекаше уште 2 години...”– го погледнав, се насмевна и.. Го чувствував неговиот поглед на себе како се одалечував од кафичот и вриштев во себе од среќа. Гледајќи во неговиот број, неговите очи не ми излегуваа од глава, а неговиот чадор го држев во рака како најголемо богатство.
2 години подоцна шетаме под неговиот чадор двајцата, во прегратка.
- Член од
- 3 август 2012
- Мислења
- 431
- Поени од реакции
- 1.012
Od mojot chador vrne dozhd
Go drzham neboto za rachka
Go vlecham so sebe
Vleguvam vo voz
Go zatvoram
Go potpiram pokraj prozorot da se sushi
Izleguvam od vozot
Go zaboravam neboto vnatre
Mojot chador vrne
Neboto se vozi vo voz
Peace out
Go drzham neboto za rachka
Go vlecham so sebe
Vleguvam vo voz
Go zatvoram
Go potpiram pokraj prozorot da se sushi
Izleguvam od vozot
Go zaboravam neboto vnatre
Mojot chador vrne
Neboto se vozi vo voz
Peace out
- Член од
- 27 јуни 2007
- Мислења
- 2.157
- Поени од реакции
- 507
Под мојот чадор нема место за никого. Сам висам под него, додека капките дожд се одбиваат од него. Се цедат околу мене, а јас сум сув. Се пробивам низ густата завеса од ладни капки. Минувам низ твојата улица со мојот црн чадор. Застанав под твојот прозорец, се поткачив за да те видам. Но тебе те нема. На заледениот прозорец почнав да те цртам. Со прстот ти нацртав глава и очи. Но, како да ја нацртам твојата уста? Затоа само се приближив и го бакнав замрзнатото стакло. Низ твоите очи ја видов само празната соба.
- Член од
- 9 август 2014
- Мислења
- 22
- Поени од реакции
- 31
Мал Принцу, да, јас бев единствената ружа на твојата планета што ја сакаше и штитеше будно и постојано. Како во книгата...Но, не знаеше дека бев див трн што успева да цвета без многу нега. Ми пречеше твоето ѕиркање до каде сум и како раснам. Ме поплави со вода. Ми беше незгодно од окото под стаклото. Ти го вртев грбот, иако знаев дека цвеќето нема грб. Ме болеше твојот допир на моите листови, па затоа почнав да те боцкам и да се бранам. Еден ден, толку силно те боцнав, што се откорнав. Отсекогаш знаев дека местото ми е на друга планета. Не да бидам единствена, не да бидам разгалена...Но, да бидам своја, разлистана и расцветана како што ме создала мојата Природа. Можеби така ми е сега. На оваа планета ми е убаво. До мене е силен даб кој знае што е сила и мудрост. Неколку мои чатали веќе се многу блиску до него. Овде сонцето не е толку силно како на твојата планета. Но, топлината ми одговара. Подобро разлистувам. Јас сум овде убава. Себично од мене, ќе речеш...Но, мислев ги прочита правилата за моето одгледување...
- Член од
- 17 октомври 2011
- Мислења
- 14.899
- Поени од реакции
- 37.016
Момент до тебе -
на друга планета сум!
Ти - пак далечна.
на друга планета сум!
Ти - пак далечна.
Љубовен Каскадер
fekalija
- Член од
- 28 декември 2011
- Мислења
- 4.371
- Поени од реакции
- 6.209
Ripples of light, waves shed from a welcoming sun caress my face. Each impulse is more relaxing than the one before, generating a perfect increment of nostalgia - soothing satisfaction.
Desire is dripping from every pore in my body, as if it’s desperately reaching out, begging to be embraced by a motherly touch.
It has been some time. An unanchored ship I have been, carelessly drifting across on my voyage, trying to run back home from an unknown planet. For the first time I traversed the uncharted.
The moment I blasted open the doors of my imagination chambers, I stepped into a world molded by malice. I resented it, I despised every square inch of it.
But mostly, I was afraid.
This is where monsters dwell. Cruel, relentless Krakens which could tear down the hull of any cruiser
that dared to cross their paths. Shady, hypocritical figures that hum you to sleep with their angelic hymn only to brutally spill your intestines and smear them across your confounded, questioning face.
The tree of liberty is constantly refreshed with the blood of the innocents. Of children who spend their days huddled in dark alleyways while the echoes of freedom and democracy are tearing their homes apart. Their charred bodies is the price this world pays to feel safe.
It is a litany of blood and betrayal. The most horrifying kind of novel you will ever live to see.
A world so different than mine, marked by the indomitable spirit of human cruelty.
I am unable to break free of its gravitational pull. The well of madness draws me in, subduing my will to go on as I am forevermore ambling towards the Eye of the Storm.
Our own personal singularity of pure terror.
There’s no way out of this hell. There is no way out.
Desire is dripping from every pore in my body, as if it’s desperately reaching out, begging to be embraced by a motherly touch.
It has been some time. An unanchored ship I have been, carelessly drifting across on my voyage, trying to run back home from an unknown planet. For the first time I traversed the uncharted.
The moment I blasted open the doors of my imagination chambers, I stepped into a world molded by malice. I resented it, I despised every square inch of it.
But mostly, I was afraid.
This is where monsters dwell. Cruel, relentless Krakens which could tear down the hull of any cruiser
that dared to cross their paths. Shady, hypocritical figures that hum you to sleep with their angelic hymn only to brutally spill your intestines and smear them across your confounded, questioning face.
The tree of liberty is constantly refreshed with the blood of the innocents. Of children who spend their days huddled in dark alleyways while the echoes of freedom and democracy are tearing their homes apart. Their charred bodies is the price this world pays to feel safe.
It is a litany of blood and betrayal. The most horrifying kind of novel you will ever live to see.
A world so different than mine, marked by the indomitable spirit of human cruelty.
I am unable to break free of its gravitational pull. The well of madness draws me in, subduing my will to go on as I am forevermore ambling towards the Eye of the Storm.
Our own personal singularity of pure terror.
There’s no way out of this hell. There is no way out.
Последно уредено:
Keepitreal
И сега ?....
- Член од
- 18 септември 2012
- Мислења
- 386
- Поени од реакции
- 371
Би заминал. Онака без збор, без поглед назад, без ништо. Би заминал. Храбар, како победник. Зошто ? Не би дал одговор. Ме учеа несакајки дека тишината е најдобар одговор. Па ете така и ќе постапам. Ќутам. Сакам да одам, и одам ама без сила, залудно. Каде отиде силата? Каде ?? И ете повторно ќутам. Раните се тие кој си го земаат долгот, ја земаат силата. Сакам да одам. Ми рекоа дека таму е се добро, се нормално и среќно. И како сојузник на раните мислите ме спречуваат, а сакам. Крстопатот е пред мене, таму или ваму. Го симнувам ранецот подготвен за таму. Полн е. Полн со црнило. Беда. Несакајќи се завртив, несакајќи те видов, несакајќи успеав ! И тргнав. Но сега посилен, појак и за чудо поуверен. Но не ми тежи повеќе ранецот, не ме заслепува црнилото и ја нема бедата. Една добра книга ме научи " неможеш да погодиш ако не намериш " а јас право во метата. Право кон тебе. Не те запрашав зошто, зошто знаев кој ќе биде одговорот. Тишина. И ете тука сме јас и ти. Тука сме јас ранет а ти лекот. Тука сме далеку од се. Далеку од патот по кој тргнав. Далеку од другата планета каде е се добро, нормално и среќно. Толку далеку на друга планета каде што се е уште подобро, понормално и посреќно а те има и тебе. Ете толку далеку.
Erich Zann
Модератор
- Член од
- 13 мај 2012
- Мислења
- 14.631
- Поени од реакции
- 31.841
Седам и гледам, не знам ни каде........ не знам ни зошто. Хоризонтот се спобудалил во оваа приквечерина. Како да голта се' што ќе најде пред себе. Голта и облаци и птици, па и луѓе голта, како да нема јадено со денови. И тука некаде сонцево се капи во крвови небаре е новороденче, туку извадено од мајчината му утроба, али некаго, заслужува. Денес цел ден грееше од лутина кон утринската магла. Му праќам абер по ветров, го поздравувам, али не ме рецка. На крајот на краиштата со што да го заслужив неговото внимание?! Во што сум јас посебен од овие останати милијарди луѓе?!
Животот беше милослив и ми подари нешто повеќе од 20-тина години..........а јас нему? Се чувствувам ко борчлија, ко некој што должи, а нема со што да врати, ниту па од некој да се позајми. Млад сум. Знам дека младоста е како првите мисли кои и не се така мудри. Се чувствувам ко Коперник без телескоп. Дали сум разумен? Дали сум логичен? Не знам и не е битно.
Го чекам затемнетото огледало над мене, да го видам бојазливиот ми поглед, таму некаде меѓу нацртаните ѕвезди. Kaко помал ми велеа дека со секоја смрт, по една ѕвезда паѓа. Блиските ми заминуваат, еден по еден. Со суперсонична брзина испаруваат, небаре стојат во близина на Црна Дупка, која едвај чека да ги вшмука во себе. Ќе ги видам ли некогаш, или никогаш?
На моменти ме нервира она пресечено парче сирење кое стои најголемо од сите. Месечина ја викаат, и секогаш е со тажен сурат, како да и таа жали по оние ѕвездички што згаснуваат. Куро ми жали, куро ми разбира.......џабе ја анализирам.
Како помал мислев дека кога умира човекот, завлегува во некој сон кој нема крај. Сестра ми ми го руши филмот кога ми кажа дека и мозокот умира...........а со тоа и сонот умира со смртта. И додека седам на оваа карпа и гледам таму не каде, не знам ни каде, не знам ни зошто, си ја планирам староста, онака во години, во денови, со внуци. Чинам смртта ја закопав под земја, да се мачи, да гребе, да пробува да се пробие над земја. А пак кога ќе излезе, таа ќе ме закопа мене.
На некоја друга планета, луѓето биле осудени на бесмртност во вечен сон. Што ли ќе сонуваат до недоглед? Таа планета е скроена токму ко за мене. Ја впива онаа мисла од претходно, и дава една поинаква димензија, и дава реализација. Но дали вреди таа друга планета, и дали сонот може да ги пружи сите оние убавини и задоволства, кои знаат да ја истиснат болката и тагата, тука, на овој ретардиран, смешен свет.
На крајот на краиштата секоја новина е само заборав. Па така е некако и со смртта. Оваа летаргија, ова трескавично бунило ми го погреба мирот. Ќе легнам, да отпочинам малку.....долга е ноќта......не се брзам никаде, а најмалку за кај онаа друга планета....ќе бидам тивок како гроб, без да кажам ниту еден збор...
Животот беше милослив и ми подари нешто повеќе од 20-тина години..........а јас нему? Се чувствувам ко борчлија, ко некој што должи, а нема со што да врати, ниту па од некој да се позајми. Млад сум. Знам дека младоста е како првите мисли кои и не се така мудри. Се чувствувам ко Коперник без телескоп. Дали сум разумен? Дали сум логичен? Не знам и не е битно.
Го чекам затемнетото огледало над мене, да го видам бојазливиот ми поглед, таму некаде меѓу нацртаните ѕвезди. Kaко помал ми велеа дека со секоја смрт, по една ѕвезда паѓа. Блиските ми заминуваат, еден по еден. Со суперсонична брзина испаруваат, небаре стојат во близина на Црна Дупка, која едвај чека да ги вшмука во себе. Ќе ги видам ли некогаш, или никогаш?
На моменти ме нервира она пресечено парче сирење кое стои најголемо од сите. Месечина ја викаат, и секогаш е со тажен сурат, како да и таа жали по оние ѕвездички што згаснуваат. Куро ми жали, куро ми разбира.......џабе ја анализирам.
Како помал мислев дека кога умира човекот, завлегува во некој сон кој нема крај. Сестра ми ми го руши филмот кога ми кажа дека и мозокот умира...........а со тоа и сонот умира со смртта. И додека седам на оваа карпа и гледам таму не каде, не знам ни каде, не знам ни зошто, си ја планирам староста, онака во години, во денови, со внуци. Чинам смртта ја закопав под земја, да се мачи, да гребе, да пробува да се пробие над земја. А пак кога ќе излезе, таа ќе ме закопа мене.
На некоја друга планета, луѓето биле осудени на бесмртност во вечен сон. Што ли ќе сонуваат до недоглед? Таа планета е скроена токму ко за мене. Ја впива онаа мисла од претходно, и дава една поинаква димензија, и дава реализација. Но дали вреди таа друга планета, и дали сонот може да ги пружи сите оние убавини и задоволства, кои знаат да ја истиснат болката и тагата, тука, на овој ретардиран, смешен свет.
На крајот на краиштата секоја новина е само заборав. Па така е некако и со смртта. Оваа летаргија, ова трескавично бунило ми го погреба мирот. Ќе легнам, да отпочинам малку.....долга е ноќта......не се брзам никаде, а најмалку за кај онаа друга планета....ќе бидам тивок како гроб, без да кажам ниту еден збор...
Последно уредено:
- Член од
- 31 мај 2012
- Мислења
- 228
- Поени од реакции
- 145
„На друга планета“
Имаше таа свои светови,
свое засолниште и бегство од светот,
имаше таа свои стравови
и доволно храброст за да ги надмине.
Го имаше него,
своја поддршка и извор на среќа,
го имаше него
и ништо друго не ѝ беше важно.
Имаше таа скршена насмевка,
но сјај во очите,
имаше таа скршени кријла,
но сепак умееше да лета.
Го имаше него,
за кого претставуваше цел свет,
го имаше него
на кому му викаше: „Ајде да одиме на друга планета“.
Имаше таа свои светови,
свое засолниште и бегство од светот,
имаше таа свои стравови
и доволно храброст за да ги надмине.
Го имаше него,
своја поддршка и извор на среќа,
го имаше него
и ништо друго не ѝ беше важно.
Имаше таа скршена насмевка,
но сјај во очите,
имаше таа скршени кријла,
но сепак умееше да лета.
Го имаше него,
за кого претставуваше цел свет,
го имаше него
на кому му викаше: „Ајде да одиме на друга планета“.
Последно уредено:
Makaron
КЕН ЛИИИИ лиду дибу даут јууууууу !!!!
- Член од
- 16 јули 2014
- Мислења
- 7.612
- Поени од реакции
- 11.740
Не дома, туку долу, на другата планета.
Таа темна, валкана, ладна, влажна, омразена планета.
Некои таму стигнуваа од нивниот кревет, моментите пред да заспијат, некои беа турнати таму од нивните блиски и оние кои се преставуваа како пријатели.
Многу души лутаат изгубени овде ! - Со овие зборови ги пречекуваше Сотир, самопрогласениот чувар.
Што чуваш будало ? Таму одат само изгубените, нив не им треба чувар, нив им треба љубов и желба, само тие можат да ги спасат.
Самите себеси ќе се изедат ако не сум овде. - тоа беше неговиот одговор.
Планетата ја имаше таа моќ, можеше да ти ја престави лагата како вистина, црнилата како светлина, љубовта како омраза, среќата како глупост.
Уживаше во таа моќ, уживаше како што мршојадец ужива во мршата.
Таму беше толку сташно што и најхрабрите полудуваа, потклекнуваа, пробуваа да се извлечат со помош на неморал, нечовечност.
Чумки тоа ќе и се допадне и ќе ги ослободи, но не знаеја дека за да си одиш од таму треба само да се отвориш, да ја подадеш раката и да ја прифатиш госпоѓата, и све што таа преставува.
Таа имаше моќ да го осветли и најтемното ќоше, таа никогаш не ги оставаше тие што сакаат да си одат, секогаш беше тука да помогне, секогаш.
Некои ја оставаја својата гордост и глупавост на страна и ја прифаќаја нејзината љубов и помош, додека останатите лутаа изгубено све до нивниот крај.
Таа темна, валкана, ладна, влажна, омразена планета.
Некои таму стигнуваа од нивниот кревет, моментите пред да заспијат, некои беа турнати таму од нивните блиски и оние кои се преставуваа како пријатели.
Многу души лутаат изгубени овде ! - Со овие зборови ги пречекуваше Сотир, самопрогласениот чувар.
Што чуваш будало ? Таму одат само изгубените, нив не им треба чувар, нив им треба љубов и желба, само тие можат да ги спасат.
Самите себеси ќе се изедат ако не сум овде. - тоа беше неговиот одговор.
Планетата ја имаше таа моќ, можеше да ти ја престави лагата како вистина, црнилата како светлина, љубовта како омраза, среќата како глупост.
Уживаше во таа моќ, уживаше како што мршојадец ужива во мршата.
Таму беше толку сташно што и најхрабрите полудуваа, потклекнуваа, пробуваа да се извлечат со помош на неморал, нечовечност.
Чумки тоа ќе и се допадне и ќе ги ослободи, но не знаеја дека за да си одиш од таму треба само да се отвориш, да ја подадеш раката и да ја прифатиш госпоѓата, и све што таа преставува.
Таа имаше моќ да го осветли и најтемното ќоше, таа никогаш не ги оставаше тие што сакаат да си одат, секогаш беше тука да помогне, секогаш.
Некои ја оставаја својата гордост и глупавост на страна и ја прифаќаја нејзината љубов и помош, додека останатите лутаа изгубено све до нивниот крај.