Кога го слушаш срцето и од тоа се разочараш барем еднаш, потоа си малку попретпазлив и се трудиш да те води разумот. Но, разумот е тој кој ти вели: "Внимавај пак да не згрешиш, внимавај повторно да не бидеш повреден".
Но, што ако еден ден разумот е тој кој ќе му каже на срцето: "Можеш да се отвориш, безопасно е, можеш да сакаш", срцето не одговори толку брзо на тоа бидејќи си навикналo да не го слушаш?
Подобро да го слушам срцето и да бидам повредена од тоа, отколку да не "одговорам" во вистински момент. Вистинскиот момент ќе си дојде кога-тогаш:icon_roll