Имам впечаток дека цела оваа тензија намерно ја одржуваат и Вучиќ и Тачи/Харадинај со цел замајување на нивното овчарско гласачко тело. Постојано во фокусот на медиумите во двете земји се борба, потенцијални мобилизацiи на војска и полиција, поделби, разграничувања, војска на Косово, оној циркус со Интрепол, Тачи и Харадинај се глупураат кој понационалистичка изјава ќе даде, Вучиќ мали шешељ секој втор ден свикува седници на совет за безбедност и држи вондредни седница на влада.
Цело време владее некоја предвоена состојба во двата табора, а во исто време Србија и Косово се на најотепани места за живеење во Европа, по сите можни параметри, нормално заедно со БиХ и Македонија, каде исто приоритетни прашања се национализам, поделби, имиња, идентитети, кур се тресе у ладна вода.
Tоа е нашата реалност, и ние очекуваме тука во овие издркотини од држави некој да се посвети на реални проблеми како еконoмија, социјална правда, екологија? Тешко тоа, отишол тој воз за нас уште 1989/90 година, кога националистичките гомнари од Вардар до Триглав станаа мнозинство над умерените либерални кругови, кога вториве имаа шанса преку мирна трансформација на политичкиот и економскиот систем на федерацијата (или конфедерацијата), со брза стабилизација некаде до 1995 заедно со Шведска и Австрија да ја внесат реформиранaта Југославија во ЕУ.
