Цел живот израснав опкружена само со Македонци.Мислев дека Албанците се нешто страшно,ги гледав само на телевизија како бараат факултети,како бараат образование на свој мајчин јазик,џамии,учество во власта и државната администрација.Кога отидов на факултет не имаше од секаде и од сите вери.Запознав прекрасни луѓе,албанци кој повеќе ми помогнаа,одколку нашите.До ден денес живеам со нив.Потоа тргнав на работа,каде за среќа се погоди моја колешка од Велешта,претпоставувам знаете кој и е татко.Прекрасно створење од човек.После таа работа тргнав на друга,каде јас сум малцинство во канцеларија.Тука успеав да ги разберам албанците во вистинска смисла на зборот.Овие Албанци живеат долго време во земјава,либерални се,почисто го говорат македонскиот јазик од албанскиот.Пасошот им е полн од шетање на страна и сите се високо образувани кадри на нашите државни универзитети.
Кога полагале испити,често пати оделе и пред комисија да полагаат како резултат на нивната етничка припадност.Не ми беше за чудење,бидејќи кај мене на факултет ги буткаа како од шала само поради тоа што беа албанци,добиваа реченици од типот„свиња на џамија ќе ви закачам“ и слично.
Исто како нас излегуваат,исто мирисаат,прекрасни се,културни,човечни пред се.Нивните ставови за името се исти како нас,нивната желба е иста како нашата.И они не ги сакаат простите,како што јас не ги сакам простите кои ме срамат како нација.Добро сфатив што значи да се школува на свој мајчин јазик и што значи соживот.
Од друга страна,несакам кога ми создава некој вооружени дејствија во земјава.Несакам барања кој им носат поени само на политичарите,а ние како народ се замразуваме.Несакам мојата земја некој да ја претвора во место каде може да прави што сака, и тоа луѓе кој не се македонци,туку се од други земји.
На крајот,подобро ни е заедно,отколку разделени и омразени.
Не треба да се гледа само едната страна и сите да влечеме по наше.Во склоп на ова ќе ја прераскажам случката на мојата колешка,која живее во чисто македонско опкружување.Она е единица и во близина има комшии кој си ги оставиле своите деца и се прежениле и премажиле,при тоа дечињата останале со бабата.Од чиста човечност додека биле мали,они им биле како втори родители,ги носеле на вечери,ручеци,одмори.Мајка и помагала во куѓата,со чистење перење,се со цел да се извадат овие деца на пат.После толку години,кога дојде конфликтот,токму едно од овие деца,сега возрасен маж сакал да им ја запали куќата со се нив,само зошто биле албанци.Па мајка му стара некогаш знаеме да бидеме животни.Вакви приказни сигурно има и од нашата страна,некаде во западниот регион.Затоа е добро да се чујат двете страни и да се заклучи дека од двете страни има радикални волови кои треба да се пратат на нива да ораат.