Скопје за мене е најубавиот град на светот...улиците со дупки, секаде по некое празно шише кока-кола или ќеса од чипс, непријатна миризба и по некој тежок сељак можеби се работи кои ги забележуваат сите оние кои не го почувствувале духот на Скопје...но јас живеам за шетањето во парк со другарките, кафето во „Мон Ами„ и трач муабетот кој никогаш не пресушува...Вардар можеби е мала валкана река, но за мене е волшебна река, посебно кога сме сите депресивни па шеткаме по кејот и оставаме сите проблеми да ги однесе подалеку од нас, барем некои петнаесетина минути додека уживаме во ѕвезденото небо и жуборењето на водата...Таксистите кои секој пат успеваат да ме насмеат со некоја од нивните мрднати приказни или нервозата поради шоферите што не знаат да возат или возат ко будали...секојдневната еуфорија во рамстор и гтц, метежот по улиците, саемите на книга, катастрофалната храна во „Жито Лукс„ и уште полошата програма на Мтв1...натрепаврите на Кометал и моето омилено чекање на Велигден пред Соборна, премногу луѓе, прекрасна атмосфера од горењето на свеќите, мирисот на скарата кој ги мами оние што постат, чукањето на камбаните, чукањето со јајца и одењето дома среќен и задоволен...пиењето на дрвен, седењето кај Фрос у дуќан со Емка и Маринка, бескрајните глупирања и смеења во нашето Орце...Копнежот кога се враќам од некаде и едвај чекам да ги здогледам добро познатите згради и куќи...Скопје е мојот град, дел од мене, дел од тоа што сум. На неговите улици е запишано моето минато, од неговиот воздух ја дишам мојата сегашност и се надевам мојата иднина...А во моето срце е неговото име, сега и засекогаш!