Нашиот разум, нашата интелигенција, постојано ни покажуваат дека овој свет е суров, мотив поради кој разумот е уништувачки и води кон скептицизам, кон цинизам и на крајот кон уништување. Но за среќа, човекот не е речиси никогаш разумно суштество и поради тоа надежта се раѓа повторно и повторно среде несреќите. И таа преродба на нешто толку бесмислено, толку нежно и крајно бесмислено, толку многу лишено од секаква основа е доказ дека човекот не е рационално суштество. И така штом земјотресите ќе срамнат некој голем регион во Јапонија или во Чиле, штом некоја огромна поплава ќе ликвидира стотици илјади Кинези во регионот на Јанг Ценг; штом некоја сурова војна за многумина од нејзините жртви без смисла, како триесетгодишната војна ќе осакати и измачи, ќе убие и силува, ќе изгори и уништи жени, деца и народи, преживеаните, оние што несомнено присуствувале, исплашени и немоќни на тие несреќи на природата или на луѓето, истите тие луѓе што во тие моменти на очај мислеле дека никогаш веќе не ќе сакаат да живеат, истите тие мажи и жени (пред сè жени, бидејќи жената е самиот живот и мајката земја, таа што никогаш не го губи последниот остаток надеж) тие кутри човечки суштества веќе почнуваат одново, како глупави, ама херојски мрави, да го издигнуваат својот мал секојдневен свет, мал свет, точно, ама токму поради тоа, понежен. Така што мислите не се тие што го спасувале светот, не е интелектот, ниту разумот, туку сè што е спротивно: тие бесмислени надежи на луѓето, нивната трајна силина да преживеат, нивната желба да дишат додека е можно, нивниот секојдневен, мал, тврдоглав и смешен хероизам пред несреќата.
-Херои и гробови, Ернесто Сабато.