Самоубиство!

[sneui]

Моја грешка, тоа со екстремниот живот ми останало од претходен пост кој само го започнав па ми се измеша со другото.
ОК ако е објект, ако е субјект го имаш тоа што го напишав погоре.

На екстремен живот мислам на опасни активности (никако наркотици) како екстремен спорт или нешто слично. Да се пумпа адреналин и да се одвлекува внимание. Може да биде и едноставно како лудачко возење со точак за да се почувствуваш неверојатно жив.
Креативната работа е исто така многу добра терапија. instructables.com е супер место за да се држат мозокот и рацете зафатени.

Одлично кажано, дроги кај емоционално нестабилни луѓе може да водат во насока на зголемување на интензитетот на емоцијата, зависно од емоцијата која во овие случаеви е најчесто негативна може да доведе до растројство или самоубиство.
Спорт или било каква работа во која може личноста комплетно да се внесе се одлични лекови, како и медитација. Спортот и натпреварувањето општо е канализирање на агресијата.
Можеби една од најголемите грешки е седење по цели денови пред компјутер и читање на форуми. Доста депресивно срање а овде никој нема да ви помогне.

 

[Emotional1]

Би сакала да пишам малку за мојата моментална ментална состојба. Луѓе мои, јас само преживувам, ништо друго. Животот го живеам онака бидејќи мора. Еве веќе 1 година се борам со вакво чувство кое повеќе неможам да го издржам и за жал немам поддршка од никој. Многу пати сум размислувала за самоубиство ама и за тоа немам храброст јбг. Се чувствувам поинаква од другите луѓе и поради тоа ми е многу тешко бидејќи не сум сфатена. Пак ќе повторам никој не ми верува и не ме подржува бидејќи мислат дека е период, ама јас напротив мислам дека почнувам и да се асоцијализирам, плашејќи се од луѓето да не ме повредат, бидејќи сум многу емотивна. Имам 25 години и немам ништо постигнато во животот. Едноставни непостои никаква надеж. Од минатата година имав надеж ама како што врви времето е се залудно. Јас не живеам.......изгубена душа.

 

[naumdb]

Не само ти, 99% од младите во Македонија немаат постигнато ништо. Барај и фокусирај се на позитивни работи и немаш гајле.

 

[Bodhidharma]

Би сакала да пишам малку за мојата моментална ментална состојба. Луѓе мои, јас само преживувам, ништо друго. Животот го живеам онака бидејќи мора. Еве веќе 1 година се борам со вакво чувство кое повеќе неможам да го издржам и за жал немам поддршка од никој. Многу пати сум размислувала за самоубиство ама и за тоа немам храброст јбг. Се чувствувам поинаква од другите луѓе и поради тоа ми е многу тешко бидејќи не сум сфатена. Пак ќе повторам никој не ми верува и не ме подржува бидејќи мислат дека е период, ама јас напротив мислам дека почнувам и да се асоцијализирам, плашејќи се од луѓето да не ме повредат, бидејќи сум многу емотивна. Имам 25 години и немам ништо постигнато во животот. Едноставни непостои никаква надеж. Од минатата година имав надеж ама како што врви времето е се залудно. Јас не живеам.......изгубена душа.

А кој кажал дека мора да постигнеш нешто во животот?
Прво што мораш да разбереш(преку самопосматрање) дека постигнувањето во животот не е твоја идеја, туку проекција на твоето опкружување. Ова важи скоро за секоја можна работа што веруваш дека треба да ја постигнеш во животот.
Идејата дека треба да си направиш нешто лошо, како што гласи темава е исто проекција на опкружувањето.....ова е најбитната работа што мора да си ја детектираш.
Till the false is seen as false, truth is not.
Јас овде ти пишувам за нешто што никогаш немаш ни сонувано дека постои За една состојба во која не "постои" товарот на постигнувањето(амбиции). Не дека нема да постојат(kako верглање на умот), целата поента е што нема да се идентификуваш со истите. Целата проблематика е во мислите, од кај тие произлегуваат и тоа што е потоа ефект во реалниот свет како продукт на истите. Мислите се нешто како звук што произлегува од грамофонска плоча......бесконечно верглање.
Незнам колку знаеш англиски.....гледам дека си умно моме.
Thought is verbalized sensation; thought is the response of memory, the word, the experience, the image. Thought is transient, changing, impermanent, and it is seeking permanency. So thought creates the thinker, who then becomes the permanent; he assumes the role of the censor, the guide, the controller, the molder of thought. This illusory permanent entity is the product of thought, of the transient. The entity is thought; without thought he is not. The thinker is made up of qualities; his qualities cannot be separated from himself. The controller is the controlled, he is merely playing a deceptive game with himself.
http://www.dasglueck.de/download/krishnamurti/The_Book_of_Life.pdf
Биче боље

 

[Смрт за зони и пајак воз.]

Имам 25 години и немам ништо постигнато во животот.

А јас имам 62 години и ништо немам постигнато во животот.
Јас сум огорчен и бесен.
Власта ми ги донесе во мојот дом криминалците од Топлификација и сега власта ме присилува да им плаќам на овие криминалци
Затоа секоја сабота протестирам.
Така направи и ти.
Најди кој е виновен за твојата состојба и удри на него. Барем ќе знааат дека ги мразиш
Не се предавај, удри на тие кои ти нанесуваат болка.

 

[Moon Child]

Би сакала да пишам малку за мојата моментална ментална состојба. Луѓе мои, јас само преживувам, ништо друго. Животот го живеам онака бидејќи мора. Еве веќе 1 година се борам со вакво чувство кое повеќе неможам да го издржам и за жал немам поддршка од никој. Многу пати сум размислувала за самоубиство ама и за тоа немам храброст јбг. Се чувствувам поинаква од другите луѓе и поради тоа ми е многу тешко бидејќи не сум сфатена. Пак ќе повторам никој не ми верува и не ме подржува бидејќи мислат дека е период, ама јас напротив мислам дека почнувам и да се асоцијализирам, плашејќи се од луѓето да не ме повредат, бидејќи сум многу емотивна. Имам 25 години и немам ништо постигнато во животот. Едноставни непостои никаква надеж. Од минатата година имав надеж ама како што врви времето е се залудно. Јас не живеам.......изгубена душа.

Отвори го твојот ум, и легни.
Размислувај кои се нештата што ти се допаѓаат, и сакаш да ги направиш, но од некоја причина досега не си се осудила да ги направиш.

Јас размислував исто како тебе. Што сум постигнала, и што ЌЕ постигнам јас во животот. Го најдов одговорот во сопствената фрустрација од мојот тогашен љубовен живот, од мојата тогашна бедна плата од 5000 денари, и од моменталната состојба со младината во Македонија. Ја најдов својата фрустрација во бесот поради немоќта да променам нешто во нивното размислување, секој неуспешен обид дополнително ме фрустрираше и се најдов себеси угушена помеѓу таквите луѓе.

Кога сфатив дека јас само дополнително се фрустрирам по сите точки кои ме фрустрираат во животот, го направив нештото што не се осудував предходно поради немањето храброст.
Реков, тоа е тоа. Повеќе нема што да се изгуби.
Кренав раце, им покажав среден прст на сите точки кои ме фрустрираа, почнувајќи од љубовниот живот, на платата од 5000 денари и покажав два средна прста и се чувствував неверојатно добро, им реков на сите ЕБЕТЕ се, се спакував и се преселив од Македонија!
Неможеш да замислиш колку е добро чувството кога им кажуваш ЕБИ СЕ на своите фрустрации.
Сега сум среќна.
Барај ја твојата среќа таму каде што е. Ако ја нема таму каде што си сега, сигурно постои на некое друго место.

 

[moni_moja]

Си биле еднаш одамна две кофи. Се наоѓале на еден лост. Селанецот секој ден ги носел на ист начин до бунарот и ги враќал дома полни со вода.
Едната кофа била оштетена. Додека да стигнел селанецот до дома пола вода во неа ја немало. Е заради ова втората кофа и се смеела на првата.
Често и зборувала дека е неупотреблива и дека едноставно селанецот треба да ја фрли. Првата кофа ги слушала овие зборови и гледала дека до дома носи половина од водата и сама за себе почнала да мисли дека е безвредна и дека треба да ја нема.

Едно утро од мака прозборела на човечки и му рекла на селанецот да си купи нова кофа. А другата веднаш ја поддржала и рекла дека такво друштво не сака. Тогаш селанецот рекол да одат уште тоа утро по вода па утредента пак да разговараат.

Утредента ја прашал здравата кофа:
-Што виде на патот?
-Камења и прашина, што да видам друго?
А потоа скршената:
-Ти што виде на патот
-Трева, цвеќиња, мравки...

Да не се истураше водата по патот секој ден, ќе го немаше ни животот на таа страна од патот.

Никој не е безвреден, разведри се со тек на време ќе си се пронајдеш во нешто ќе уживаш, кога ќе има некоја забава ќе се смееш
Никој нема се што сака во животот, никој не постигнал се што треба, ама ако тебе те нема или ако си постојано тажна во срцата на луѓето што те сакаат онаа тревичка и цвеќињата ќе свенат, животот ќе замре. Она што не можеме да го измениме ќе го прифатиме, ќе станиме ќе се средиме и ќе постоиме. И ќе се насмееме ако треба. Некому сме му потребни.[DOUBLEPOST=1428577858][/DOUBLEPOST]

А јас имам 62 години и ништо немам постигнато во животот.
Јас сум огорчен и бесен.
Власта ми ги донесе во мојот дом криминалците од Топлификација и сега власта ме присилува да им плаќам на овие криминалци
Затоа секоја сабота протестирам.
Така направи и ти.
Најди кој е виновен за твојата состојба и удри на него. Барем ќе знааат дека ги мразиш
Не се предавај, удри на тие кои ти нанесуваат болка.

Да. Само нека има мерка колку удира, зошто ти удираш со протест мене на пример некогаш ми иде да удрам со остар предмет.

 

[Безидејазаник]

Би сакала да пишам малку за мојата моментална ментална состојба. Луѓе мои, јас само преживувам, ништо друго. Животот го живеам онака бидејќи мора. Еве веќе 1 година се борам со вакво чувство кое повеќе неможам да го издржам и за жал немам поддршка од никој. Многу пати сум размислувала за самоубиство ама и за тоа немам храброст јбг. Се чувствувам поинаква од другите луѓе и поради тоа ми е многу тешко бидејќи не сум сфатена. Пак ќе повторам никој не ми верува и не ме подржува бидејќи мислат дека е период, ама јас напротив мислам дека почнувам и да се асоцијализирам, плашејќи се од луѓето да не ме повредат, бидејќи сум многу емотивна. Имам 25 години и немам ништо постигнато во животот. Едноставни непостои никаква надеж. Од минатата година имав надеж ама како што врви времето е се залудно. Јас не живеам.......изгубена душа.

имаш порака во сандаче, ѕирни ја

 

[Emotional1]

А јас имам 62 години и ништо немам постигнато во животот.
Јас сум огорчен и бесен.
Власта ми ги донесе во мојот дом криминалците од Топлификација и сега власта ме присилува да им плаќам на овие криминалци
Затоа секоја сабота протестирам.
Така направи и ти.
Најди кој е виновен за твојата состојба и удри на него. Барем ќе знааат дека ги мразиш
Не се предавај, удри на тие кои ти нанесуваат болка.

За жал никој не е крив, едноставно сум јас крива што неможам да се вклопам во овој свет и што сум толку многу слаба....Овој живот е за храбри и неемотивни луѓе, кои едноставно немаат чувства и само фураат напред. Жал ми е што не припаѓам на таа група и само се борам со самата себеси.[DOUBLEPOST=1428613193][/DOUBLEPOST]

Отвори го твојот ум, и легни.
Размислувај кои се нештата што ти се допаѓаат, и сакаш да ги направиш, но од некоја причина досега не си се осудила да ги направиш.

Јас размислував исто како тебе. Што сум постигнала, и што ЌЕ постигнам јас во животот. Го најдов одговорот во сопствената фрустрација од мојот тогашен љубовен живот, од мојата тогашна бедна плата од 5000 денари, и од моменталната состојба со младината во Македонија. Ја најдов својата фрустрација во бесот поради немоќта да променам нешто во нивното размислување, секој неуспешен обид дополнително ме фрустрираше и се најдов себеси угушена помеѓу таквите луѓе.

Кога сфатив дека јас само дополнително се фрустрирам по сите точки кои ме фрустрираат во животот, го направив нештото што не се осудував предходно поради немањето храброст.
Реков, тоа е тоа. Повеќе нема што да се изгуби.
Кренав раце, им покажав среден прст на сите точки кои ме фрустрираа, почнувајќи од љубовниот живот, на платата од 5000 денари и покажав два средна прста и се чувствував неверојатно добро, им реков на сите ЕБЕТЕ се, се спакував и се преселив од Македонија!
Неможеш да замислиш колку е добро чувството кога им кажуваш ЕБИ СЕ на своите фрустрации.
Сега сум среќна.
Барај ја твојата среќа таму каде што е. Ако ја нема таму каде што си сега, сигурно постои на некое друго место.

Дааа, ама јас немам моментално никаков излез. Јас знам дека многу њдоб[DOUBLEPOST=1428613311][/DOUBLEPOST]

Отвори го твојот ум, и легни.
Размислувај кои се нештата што ти се допаѓаат, и сакаш да ги направиш, но од некоја причина досега не си се осудила да ги направиш.

Јас размислував исто како тебе. Што сум постигнала, и што ЌЕ постигнам јас во животот. Го најдов одговорот во сопствената фрустрација од мојот тогашен љубовен живот, од мојата тогашна бедна плата од 5000 денари, и од моменталната состојба со младината во Македонија. Ја најдов својата фрустрација во бесот поради немоќта да променам нешто во нивното размислување, секој неуспешен обид дополнително ме фрустрираше и се најдов себеси угушена помеѓу таквите луѓе.

Кога сфатив дека јас само дополнително се фрустрирам по сите точки кои ме фрустрираат во животот, го направив нештото што не се осудував предходно поради немањето храброст.
Реков, тоа е тоа. Повеќе нема што да се изгуби.
Кренав раце, им покажав среден прст на сите точки кои ме фрустрираа, почнувајќи од љубовниот живот, на платата од 5000 денари и покажав два средна прста и се чувствував неверојатно добро, им реков на сите ЕБЕТЕ се, се спакував и се преселив од Македонија!
Неможеш да замислиш колку е добро чувството кога им кажуваш ЕБИ СЕ на своите фрустрации.
Сега сум среќна.
Барај ја твојата среќа таму каде што е. Ако ја нема таму каде што си сега, сигурно постои на некое друго место.

Дааа, ама јас немам моментално никаков излез. Јас знам дека многу е добро да имаш можност да го напуштиш местото кое те потсетува на твоите моментални проблеми. Ама не е лесно. Работа нема, пари за самосталност нема, љубов нема, можност за напуштање на државата нема......така да ЕБИ СЕ не би ми помогнало многу

 

[Memento Mori]

Би сакала да пишам малку за мојата моментална ментална состојба. Луѓе мои, јас само преживувам, ништо друго. Животот го живеам онака бидејќи мора. Еве веќе 1 година се борам со вакво чувство кое повеќе неможам да го издржам и за жал немам поддршка од никој. Многу пати сум размислувала за самоубиство ама и за тоа немам храброст јбг. Се чувствувам поинаква од другите луѓе и поради тоа ми е многу тешко бидејќи не сум сфатена. Пак ќе повторам никој не ми верува и не ме подржува бидејќи мислат дека е период, ама јас напротив мислам дека почнувам и да се асоцијализирам, плашејќи се од луѓето да не ме повредат, бидејќи сум многу емотивна. Имам 25 години и немам ништо постигнато во животот. Едноставни непостои никаква надеж. Од минатата година имав надеж ама како што врви времето е се залудно. Јас не живеам.......изгубена душа.

Можам да кажам дека до некаде те разбирам. Зашто мора да ти веруваат и да те подржуваат? Види вака кој не ти верува нека иде у пм. Ако ти самата сметаш дека ти е тешко односно ако ти е тешко не барај луѓе да те сожалуваат тури им пепел. Знаеш што? Едина позитива во се ова е што НЕ МОЖЕ ДА БИДЕ ПОЛОШО!!! Сфаќаш???? Значи ако вчера си била на 0 сеа си на 0.001! Значи ти си го преживеала вчерашниот ден, значи си ПОБЕДИЛА. Една минијатурна победа, за многу луѓе безвредна, си издржала уште еден ден!!! Значи не може да биде пострашно, тоа е минато више сеа идеш пополека напред. Го оставаш минатото позади, значи не го забораваш ама се навикнуваш со тоа да живееш. Секој ден пробувај различни работи за да најдеш нешто што сакаш. Секој ден одсабајле коа ќе станеш само кажувај си дека можеш. Значи мене ми има помогнато, ќе застанам пред огледало и ќе зборам самиот со себе дека можам да издржам се и дека ќе успеам во било што. До пред 2 години бев најголем песимист што постои, сеа се чудам самиот на себе каков ефект имаше тоа над мене, нон стоп да си кажувам дека ќе издржам, пишував у книги "No matter how bad it is or how bad it gets, i'm going to make it". И ме дупеа, пошо не ме сфаќаа и ми се смееја. И види сеа кој се смее - ЈАС!
Така да ПРОНАЈДИ ГО ТОА ШТО ГО САКАШ И ЗАПОМНИ НИКОГАШ НЕ Е КАСНО!! За ништо не е касно!!!! Ден за ден и со малце позитивна мисла ќе видиш коа најмалце ќе очекуваш ќе ти се измени се.
Поздрав и со лесно!

 

[Magde.]

Идиот на соцјализмот е казнет.
Кој има нешто забавно/смешно/интересно да каже нека го направи тоа во другите милион теми. Оваа не е соодветна за вашите бисери и досетки.
Ако мислите дека можете некому да му помогнете, да го посоветувате - супер. Апсолутно ве поттикнувам да го направите тоа. Се друго ќе биде избришено и казнето.[DOUBLEPOST=1428615997][/DOUBLEPOST]

Би сакала да пишам малку за мојата моментална ментална состојба. Луѓе мои, јас само преживувам, ништо друго. Животот го живеам онака бидејќи мора. Еве веќе 1 година се борам со вакво чувство кое повеќе неможам да го издржам и за жал немам поддршка од никој. Многу пати сум размислувала за самоубиство ама и за тоа немам храброст јбг. Се чувствувам поинаква од другите луѓе и поради тоа ми е многу тешко бидејќи не сум сфатена. Пак ќе повторам никој не ми верува и не ме подржува бидејќи мислат дека е период, ама јас напротив мислам дека почнувам и да се асоцијализирам, плашејќи се од луѓето да не ме повредат, бидејќи сум многу емотивна. Имам 25 години и немам ништо постигнато во животот. Едноставни непостои никаква надеж. Од минатата година имав надеж ама како што врви времето е се залудно. Јас не живеам.......изгубена душа.

Мој искрен совет е да посетиш лекар. Оди кај својот матичен и кажи му дека ова ти се случува. Пбарај упат за психијатар ако он не може да ти помогне. За жал на малкумина им доаѓа идејата да одат да побараат помош а се борат со депресија.
Ова ти го кажувам од искуство со член од моето семејство. Истово ми го опишуваше што ти го пишуваш.
Оди и пробај. Нема што да изгубиш.

 

[Emotional1]

Идиот на соцјализмот е казнет.
Кој има нешто забавно/смешно/интересно да каже нека го направи тоа во другите милион теми. Оваа не е соодветна за вашите бисери и досетки.
Ако мислите дека можете некому да му помогнете, да го посоветувате - супер. Апсолутно ве поттикнувам да го направите тоа. Се друго ќе биде избришено и казнето.[DOUBLEPOST=1428615997][/DOUBLEPOST]

Мој искрен совет е да посетиш лекар. Оди кај својот матичен и кажи му дека ова ти се случува. Пбарај упат за психијатар ако он не може да ти помогне. За жал на малкумина им доаѓа идејата да одат да побараат помош а се борат со депресија.
Ова ти го кажувам од искуство со член од моето семејство. Истово ми го опишуваше што ти го пишуваш.
Оди и пробај. Нема што да изгубиш.

Да бидеме искрени, менталитетот кај нас е таков што неможам ни тоа да си го дозволам. Потекнувам од град кадешто скоро секој се познава и се срамам од тоа што може секој да ти се смее, а доста ми е од сожалување од страна на луѓето.

 

[Magde.]

Да бидеме искрени, менталитетот кај нас е таков што неможам ни тоа да си го дозволам. Потекнувам од град кадешто скоро секој се познава и се срамам од тоа што може секој да ти се смее, а доста ми е од сожалување од страна на луѓето.

Ако отидеш кај матичен лекар нема да знае секој зошто си отишла. А лекарот по закон не смее да дискутира со други луѓе за тебе и твоето здравје.
Освен тоа, твојот живот и здравје се побитни од што другите ќе кажат. А луѓето секогаш ќе најдат нешто да кажат.

 

[Emotional1]

Ако отидеш кај матичен лекар нема да знае секој зошто си отишла. А лекарот по закон не смее да дискутира со други луѓе за тебе и твоето здравје.
Освен тоа, твојот живот и здравје се побитни од што другите ќе кажат. А луѓето секогаш ќе најдат нешто да кажат.

Закон??? Каков закон ? Дали кај нас има нешто такво....Најпрво да кажам дека матичната ми е роднина така што ете од старт знам дека ќе знае дел од мојата фамилија, а тоа не го сакам. Ама ок, ти благодарам на советот во секој случај.

 

[Down]

Би сакала да пишам малку за мојата моментална ментална состојба. Луѓе мои, јас само преживувам, ништо друго. Животот го живеам онака бидејќи мора. Еве веќе 1 година се борам со вакво чувство кое повеќе неможам да го издржам и за жал немам поддршка од никој. Многу пати сум размислувала за самоубиство ама и за тоа немам храброст јбг. Се чувствувам поинаква од другите луѓе и поради тоа ми е многу тешко бидејќи не сум сфатена. Пак ќе повторам никој не ми верува и не ме подржува бидејќи мислат дека е период, ама јас напротив мислам дека почнувам и да се асоцијализирам, плашејќи се од луѓето да не ме повредат, бидејќи сум многу емотивна. Имам 25 години и немам ништо постигнато во животот. Едноставни непостои никаква надеж. Од минатата година имав надеж ама како што врви времето е се залудно. Јас не живеам.......изгубена душа.

И што и ја сум 25 и ја неам ништо позначајно направено па кој кур? Треба да паднам на колена и да се давам у сопствените солзи?!? Најлошо нешто е да се самосожалуваш. Животот ни ти должи ништо. Ако сакаш нешто да направиш излези и направи го никој нема тоа да го направи за тебе. А тоа дека се чуствуваш поинаква верувај дека не си сите сме исто гомно. Така уместо да се сожалуваш отвори пиво запали фиш/цигара што ти прија и не се замарај.