Самоанализа - Кој сум јас?

[RocknRolaa]

Чале ( за кој мајка ми ќе рече дека сум карактерно плукната) одамна ме научи дека еден живот е премал за човек да разбере зошто е на земјата. А про по тоа, не можам да се самоанализрам премногу квалитетно како човек. Уште не научив доволно за себе. Јас имам само спомени и туѓата перцепција за мене. Има неколку приказни преку татко ми се обидел да ме научи нешто, а една од нив е оваа: Го прашале некој 100 годишен човек, за толку време на земјата што научил и тој им рекол дека тоа време е прекратко за да одговори. Како растев, се повеќе ми се потврдува таа негова приказна, животот е колку да пукнеш со прсти, оп уште некој месец и ќе наполнам 25 години.

Се обидувам да се сетам на детски спомени и неколку ми надоаѓаат на ум. Првата е кога имав три години, во куќата во село трчам нагоре на втор спрат и треснувам на скали па почнувам да плачам, мајка ми испоплашена вика по мене (карактеристика која не ја изгуби до ден денес, да вика кога ја фаќа паника), а пред мене стои дедо ми кој пак нејзе ја прекорува да не ми вика. Облечен е во темносин работнички капут. На ликот не можам да му се сетам. Го знам само од слики. Друг спомен од него ми е кога се убив од плачење додека колеа некое теле во двор во село. Го натера татко ми да ме тргне од прозор зашто не можеше да ме гледа како плачам. Само на тоа се сеќавам од него. Почина кога имав три или четири години во несреќа. Тој е единствениот човек кој никогаш не го запознав, а кој мислам дека го знам цел живот и кој ми недостига. Според описот и приказните за него, мајка ми греши. Повеќе наликувам на нејзиниот свекор отколку на татко ми.

Другиот дедо пак ме научи се што знам. Ниту еден ден не поминав во градинка или забавиште. Ме исчуваа родителите на мајка ми. Дедо ми ми ја разви љубовта кон книгите. Првата тетратка, молив и гума ми ги има купено тој. Ми текнува гумата беше розева и мирисаше убаво. Ме научи да пишувам, читам, собирам и затоа во прво одделение ми беше смртно здодевно. Затоа и мојот наставник влегуваше во конфиликт со мене, зашто цртање полжави и кругови ми беше малтене глупа работа. Тој ме научи да играм и шах. Инаку човекот е со вечерно, и на свои 72 години уште работи. Не можам да го замислам да седне. Да е здрав и жив уште сто години и да работи до крај оти гледам дека тоа го исполнува. Баба ми ги прави најубавите кришки на светот. Ми текнува како деца со брат ми се будевме со тој мирис кога седевме таму. Исто така секогаш ама баш секогаш една гугутка ( јас мислев дека е една те иста ко дете ..) ме будеше. И до ден денес кога ќе чујам гугутка ме потсетува на утрата кај баба ми и дедо ми.

Моето детство го поминав рака под рака со брат ми. Де во конфликт, де за рака. Од првиот до последниот ден, тој ми е мојата слаба точка.

Никогаш не ми била тешка социјализацијата, макар што многу често ми се случувало да имам страшна аверзија кон одреден тип на луѓе чија карма ја осеќам од далеку и кои прават да се чувствувам непријатно, а тоа ме прави да молчам. Отсекогаш сум ги сакала добрите души. И најпростиот човек на овој свет ќе добие се од мене, ако ја осетам таа добра жичка. За добрите луѓе не ставам цена, макар ги сретнала еднаш во својот живот. Страшно ми влијаат на психа туѓите животни приказни. Ми се случува толку да ме погодат, да со денови мислам како да решам туѓ проблем. Секако никогаш не сум го решила, ама нејсе. Исто така истиот тој човек нема никогаш да дознае дека имам непроспиени ноќи ради него. Не гледам додуша ни потреба тоа да му го кажам. Таква ми е ќудта.
Ретко зборувам за себе, за минато, за соништа. Некако премнгоу ми се свои тие работи за да ги делам. Не сакам фалбаџии и егоисти. Човек кој пет пати во пет реченици вика ЈАС нема почитување кај мене макар бил Алберт Ајнштајн. Сметам дека делата зборуваат за луѓето не тие самите за себе. Се друго е вишок.

Страшно сум горделива. Мразам сарказам со лоша намера, циници и луѓе кои се исмеваат од било која причина. Не умеам да исмевам човек. Да ме праша за најпростата работана светот секогаш се поставувам како да ме прашале најтешката. Така и им одговарам. Едноставно не ја разбирам туѓата потреба да се прават паметњаковичи. Ако те прашал некој нешто, цени што се дрзнал да ти се обрати за помош. Ако не сакаш да помагаш, барем не одмагај. Не сакам луѓе кои зборуваат за својата интима, домашни проблеми, кои ги озборуваат пријателите, дечкото, девојката, не сакам прељубници, безобразни и невоспитани луѓе. Не сакам остра реторика и секогаш се обидувам да имам коректен однос кон сите. Многу ретко ми се случило да се развикам или да излезам од кожа. Два три пати во мојава кариера. Не плачам. Не знам зошто едноставно не можам. Порано додуша потежок карактер бев, сега малку омекнав.

Како минува времето гледам дека музиката ми стана еден вид религија. Тоа си е посебен свет за мене, кој никогаш нема да го опишам. Исто како кога гледам добар филм.

Не можам да се пожалам дека не ме љубеле, но можам да најдам замерка дека тоа никогаш не биле луѓе со кои сум имала нешто заедничко. И тоа ме прогонувале интензивно. Секогаш во ранг од три до четири години. Никогаш не видов што гледаат во мене за толку долго време да ми се додворуваат. Никогаш сум немала ништо со таквите. Мислам оти за нивно добро подобро што било така. Оти човекот за мене не е вреќа која можам да ја шутирам. Ако осетам дека нема никакви емоции кај мене, не давам лажна надеж. Тука доаѓа она моето, до 12 сум рационалист од 12 натака емотивец. Рациото ме победува ама буквално секој пат. И фала богу што е така.

Некогаш бев поприлично амбициозна, после тоа сфатив дека чале има право. Човекот работи колку да има што да прави со себе од кога ќе стане додека да си легне. Титулите на работните места ги лепат самите луѓе, а и онака сите сме прав и пепел. Ама си викам на себе доста често, да се родев на малку поинакво место досега ќе бев многу понапред.
Си ги сакам пријателите. Они се истовремено толку исти, а толку различни од мене. Ме исполнуваат таму кај што немам, јас пак давам кај што немаат тие. Тоа се така фини односи кои по дефиницја не може да ги фатиш. Битно поврзаноста со нив три, нема никогаш да згасне. Пријатели какви што ова време ретко познава.

Мојот сон е да си бидам раат. Да не ме боли глава за пари, болест, осаменост, да не ми патат драги луѓе. Не ми треба многу. Едно човече кое личи на Гилмор, а има боемска душа ко на Џибони или Шербеџија, дом кој ќе го создадам заедно со него, и дечки кои ќе бидат подобри од мене во секоја смисла.

На стари години ќе пишувам книги осеќам....

 

[Mary Poppins]

Ова ми е најтешката задача до сега, па затоа самоанализата ќе оди на овој начин.

1. Јас како што ме знаат сите
Родена сум еден октомврски ден како второ (и последно) дете на моите родители. Имав едно прекрасно и незаборавно детство какво што сметам дека заслужува секое дете. Моето семејство никогаш не е било доволно финансиски моќно да може да ми ги исполни сите желби и каприци, но затоа секогаш сме имале љубов, здравје, слога и хармонија во семејството, благодарение на кои јас израснав во една физички и психички здрава личност.
Сум била многу темпераментно дете кое го интересирало се' и не сум можела ни две минути да седам мирна.
Со влегувањето во пубертетот тоа дете исчезна и денес од него нема ни трага ни глас. Тоа дете се претвори во најмирното и најсрамежливото суштество на планетата.
Пубертет како пубертет - знаете сите. Кога првпат добив менструација плачев цел ден и не и дозволував на мајка ми да каже некому. Моите две најдобри другарки за мене беа се'. Со нив ги поминав најлудите моменти од мојот досегашен живот и тие беа единствените на кои им се отворав и кои за мене знаеја повеќе од моите родители. Можеби е чудно, но јас никогаш не сум зборувала со мајка ми за тоа како се чувствувам.
Од мала ми е всадена идејата дека Морам да учам ако сакам да постигнам нешто во животот, а откако се запишав во средно училиште сфатив дека навистина е така. Сега учам затоа што Јас сакам, а не поради моите родители.
Никогаш не сум била многу дружељубива затоа што поради срамежливоста не знам како да им пристапам на другите.
Најголема утеха наоѓам во книгите - тие ми се единствените вистински пријатели. Сакам да се дружам, да слушам рок музика и да помагам на другите (никого не одбивам). Цело време експериментирам и ќе продолжам и понатаму се' додека не сфатам каде припаѓам.

2. Јас како Јас
Со самото растење и созревање почнав да ја чувствувам таа поголема наклонетост кон мојата сестра. Отсекогаш ме сметале за посилното и похраброто дете, па затоа и не сум имала проблеми со тоа со кого сум била излезена, каде точно сум била излезена, дали сум се вратила дома на време или сум задоцнила неколку минути. Причината поради која сум затворена и срамежлива ја наоѓам во недоволната посветеност на моите родители. Никогаш не сум отворено разговарала со мојата мајка или сестра за моите проблеми, соништа, стравови, желби... Се' се врти околу мојата сестра што многу често на мене и забораваат. (Пр. Една година да не ги посетам баба и дедо тие тоа нема да го забележат.)
Далеку од тоа дека мислам дека моите не ме сакаат. Тие би направиле се' за да бидам среќна и да не ми недостига ништо. Само што тие мислејќи дека јас сум една самостојна личност со свое Јас не сфаќаат колку всушност јас сум слаба и имам потреба од внимание и разговор.
Со другарките се е ОК. Имаме доверба една во друга, тие секогаш ми се обраќаат за совет или кога им треба некој за да се испразнат. Зошто јас тоа не можам да го направам? Премногу сум емотивна, а никогаш не плачам пред нив. Секогаш најмногу доверба имаат во мене затоа што и се восхитуваат на мојата храброст и издржливост. А тие воопшто не ме познаваат.
Се прашувам дали сум виновна јас што никогаш не сум им кажала отворено како се чувствувам или се тие, бидејќи по толку години дружење не сфатиле дека насмевката на моето лице и безгрижноста се само маски. Барем ми признаваат дека премногу сум мистериозна и дека никогаш не знаат што мислам.
Не сум постигнала ништо во животот на што се гордеам, но си ветив дека ќе постигнам многу и нема да дозволам се' да помине незабележано како до сега.
Најмногу се плашам од смртта. Не како што се плашат другите, туку многу повеќе.
Најзначајно нешто за мене е љубовта. Јас сум непоправлив романтичар кој никогаш нема да престане да го чека принцот на бел коњ и секогаш ќе верува во вечна љубов како онаа на Аладин и Јасмин.
Кога не сум опседната со депресивни мисли, сакам да се забавувам. Го мразам слободното време и сакам кога се' ми е испланирано, па немам време да размислувам. Сакам да сум среќна. Сакам да љубам и да бидам љубена.
Сакам да имам мирен и спокоен живот и да им докажам на другите дека мирните и повлечени деца не се чудовишта и сериски убијци туку обични души кои имаат потреба од љубов и внимание.

 

[Windfucker]

In the Flesh?

Мало исфрустрирано битие по неколку месеци седење во матката, од нешто помалку од 2 кила ги загледа флоуросцентните ламби на градската болница и им даде повод на неговите постари роднини да локаат цела вечер.

The Thin Ice

Неговата вродена интроверност со сервилноста наметната од родителите не му беше некоја формула дека ќе успее во улицата каде што владееше законот на појакиот или што би рекол Милан "страх,насиље и смрт"

Another Brick in the Wall Part 1

Извонредната меморија, солидната логика и желбата за читање му ги донесоа најголемите звездени моменти, учество на натпревари по математика и резервен голман во училишниот тим.

The Happiest days of our Lives

Физичката инфериорност му овозможи да развие друг дефензивен систем кој се темелеше на употреба на когнитивни способности кој не секогаш беа доволни па многу пати џентелменските дуели не завршуваа славно.

Another Brick in the Wall Part 2

Ова е периодот кога сите го мразеа, кога никој не го разбираше, кога ја запозна музиката како бегство од тоа што го сублимираше, први емоционални победи и падови кој ретко ги споделуваше со некој друг.

Mother

Некој би рекол едипов комплекс, но јас не бев патрихијално воспитан како дете и моите симпатии не одеа кон посилната страна, уметничкиот тач во мене е од татко ми, но ако имав само 10% од нејзината работна етика ќе бев навистина човек како Киплинг што го спомнува во неговата поема.

Goodbye blue Sky

Живееме во светот на суровиот неолиберализам во кој мојата фамилија не можеше да се снајде од причини што беа само обични работници кој ги конвертираа во стечајци, благодарение на тие црни денови кога во фрижидерот имаше само маргарин Кристал од Велес и домашен мармалад од сливи подарок од тетка ми можам да живеем аскетски живот без да се пожалам.

Empty Spaces

Не знам да експресионирам емоции, не знам ниту да се борам за нешто што темел е емоција, едноставно оставам да тече по некој свој тек се додека не направи ерозија и истече порано или покасно. Од тие причини моите пријателства се лабави, моите љубовни врски релативно кратки.

Young Lust

Немам ништо против промускуитетноста, но го мразам концептот "набивање на рогови" за време на врска. И покрај мојот лајф-стајл секогаш сум бил коректен кон партнерот ако го имам во моментот.

One of my turns

Мојот сарказам и иронија која ја употребував и на несоодветните места понекогаш знае(ше) да биде голем непријател посебно на професионален план. Во последно време се подобрувам на тој план, и се обидувам да разграничам приватно од професионално но никако не можам да ја искоренам мојата вградена мрзливост.

Don't leave me Now

Моите најголеми стравови се поврзани со останатите, се стресувам кога мојата внука е болна, кога брат ми пак сјебал некоја работа, кога татко ми одбива да ги пие пилулите за срце, кога другарот се разведол со жената.

Another Brick in the Wall Part 3

Се обидувам во рамките на моите можности да помагнам дали финансиски или пак на некој друг начин на останатите во општеството, не верувам во религии, ниту во некој организирани форми кој нудат експресни билети за подобар живот.

Goodbye Crue World

Приоритетите во животот ми се следни
Јас
Моето поблиско семејство и пријатели
Моето подалечно семејство и пријатели
Луѓето кој непосредно се во моето опкружување, а не ги познавам но се потенцијални пријатели.
Светот и се во него.

Се ова нормално се обидувам да го донесам во некаква синергија.

Hey You

Не сум совршен и кога донесувам одлуки се обидувам да прашам некој кој по дифолт е некој авторитет во таа област, но потоа правам анализа сам и се обидувам да го разграничам авторитетот на личноста, неговиот совет и да донесам одлука сам.

Is there Anybody out there

Не се обидувам да го наметнам мојот став како омнисцентен на секого, иако жолчно го бранам и стојам на него. (понекогаш и премногу)

Nobody Home

На мојата интроверност и следува најмалку еден час дневно најчесто со музика за да ја регенерира енергијата што ја троши со останатите.

Vera

Имам оптимизам, имам надеж, делувам локално на подигнување на нивото на свест, верувам дека еден ден ситуацијата ќе се промени на глобално ниво иако информациите ми викаат поинаку .

Bring the boys back home

Не сакам милитиристички сојузи, се гадам на секаква форма на насилство, не го сакам ниту овај монетаристички систем кој не претвори во шрафови и ги уништи сите вредности на човекот на сметка на конзумеризмот и конформатизмот наметнат од мејнстрим медиумите к во форма на 40 инчен ТВ, софа, спа, одмор во Тајланд, Boo миленик .

Comfortably Numb

е една од моите најомилени активности во последно време, се обидувам да останам глув на ниски удари кој ги слушам квантитивно во последно време.

The Show Must go On

Yes indeed!! Паѓам и продолжувам понатаму, знам дека не сум најбистрата личност на светот, но доволно сум свесен дека треба да се потрудиш за нешто што сакаш.

Run like Hell

Не бегам од одговорност иако знам да се поставам премногу дефанзивно кога некој се обидува да ги предочи моите грешки или сlаби страни. Работам корекција на тоа

Waiting for the worms

Не дозволувам да ми го исперат мозокот, не гледам телевизија, не гледам вести, но и немам параноја дека сум во 1984.

Stop

Знам да речам и посебно сум горд на тоа. Откажување на цигарите, успех на професионален план по стопирање на некој мои лоши навики, раскрстување со некој духови од минатото.

The Trial

Самокритичен сум доста, дури и во моментов се самокритикувам дека изгубив еден час за да си го задоволам некој мој хирови, критичен сум и кон останатите кој ми се блиску до мене, но се обидувам да не давам никаков суд а приори кон никого. Сакам да се шегувам на сопствена сметка посебно кога сум опкружен со духовити луѓе.

Outside the Wall

Тоа погоре беше моето алтер его кое во главно е исто како јас само што не е толку мрзливо и не прави граматички грешки кога пишува.

 

[rakometar]

едноставно најјак, најдобар, најубав, највисок, најпаметен и се нај нај....

 

[Anne.]

Компјутерот и интернетот го немаше кај нас додека бев дете, па имав нормално и среќно детство на кое денешните деца може само да завидуваат.
Првото сеќавање ми е од баба ми, како седи до мене и ми вели дека скршената рака ќе ми помине. Тоа бил единствениот ден кога татко ми требало да ме чува, зашто брат ми правел операција тој ден и мајка ми била со него. Сме излегле да се прошетаме, да не ја барам мајка ми, и сум паднала и сум ја скршила десната рака. Овој момент придонел татко ми да ми удоволува во се‘ што ќе посакам и навидум, да изгледам ко разгалено дете. Се дружев со моите постари браќа, па тоа влијаело малце да сум машкуданка, играчки да ми се автичиња и пиштоли и една сеуште неотпакувана кукла. Сите трки по калдрмисаната улица и сите пропратни паѓања се виновни за сите белези и лузни кои ги имам по телото.
Со учење немав проблеми, научив да читам кога брат ми појде на училиште. Од мала сакав да читам и библиотекарката ме научи, па штом се вратеше некоја книга од другите деца, ја тргаше на страна за мене и ми дозволуваше да земам повеќе книги одеднаш. Најголем интерес покажував за цртањето. Идењето во ликовна секција ми помогна да се усовршам и наскоро следеа признанија. Својата бујна фантазија ја пренесував преку цртежите и тоа ми беше еден издувен вентил. Најголема подршка добивав од татко ми. Имав слух и за музика. Членував во училишниот оркестар, а хорот го одбив зашто не ми беше интересно. Татко ми ми ја пренесе љубовта кон Азра, Галија и Балашевиќ.
Никогаш не покажував особен интерес за дружење, далеку од тоа дека немам другари, тие неколкуте од прво одделение останаа до ден денес. Тачно дека сме ептен различни, али ме сфаќаат и прифаќаат ваква.
Веќе крај на шесто почнав да се двоумам за средно. Имав две опции-уметничко или економско. Иако повеќе ме влечеше првото, сепак размислувањата за моите приходи во иднина, беа пресудни да си го тргнам на страна сонот и да пишам економско.

Dark ages and Sunrise
Последните години во основно и почетокот во средно беше време кога пробував да бидам како сите други. Сета моја фантазија и креативност ја поттиснував и очајно пробував да се стопам со другите. Не знам зашто се срамев од тоа, ама тинејџер си, не си свесен дека си надарен, а не унакажан. Па следеше појава на комплекси и губење на самодоверба-ниска сум, грда, чудак, не вредам, глупава сум, носот ми е голем, косата вртена (!) и што уште не...додека да сфатам дека за себе треба да сум си најубава и најважна. Склопив нови пријателства, запознав прекрасни луѓе, кои ме сакаа баш ваква- со чуден и морбиден хумор.
Логиката секогаш ми беше јака страна, ама со математика почнав да се дружам дури во средно, и полека ме одведе до нови признанија. Почнав пак да цртам, ама никако не успевав да го довршам цртежот. Блокада.

Fucks
Економски факултет-Скопје, не сум најдобра, ама сум меѓу подобрите студенти. Амбициозна сум, ама сепак како да не давам се од себе, не се внесувам целосно. Ми иде и го сакам тоа што го студирам, само самиот факт што се откажав од нешто, го нагрдува сево ова.
Полека почнав да им давам шанса на луѓето, научив да верувам во другите и горда сум на пријателствата што ги склопив. На распуст сме, па еве кога мислам на нив ужасно ми фалат.

Сеуште постојат луѓе што ме гледаат ко чудак, ама па искрено нивна штета е што не ми даваат шанса. Не се сметам за лош човек, се трудам колку можам да помогнам на другите, мака ми е кога некој се чуствува лошо ради мене. Не сакам кога се понижува и исмева некој друг, ама кога тоа ми го прават, не бирам средства со кои ќе возвратам. Сепак, човек сум.
Поттиснувам емоции, и кога наеднаш ќе ме преплават не знам како да се справам со нив. Сепак, колку нешто и да е силно, при одлучувањето го следам само разумот. Прифаќам шега на своја сметка, најчесто и самата си ги правам, само постои една тема што ужасно ми смета-кога ќе ме дирнат таму, пламнувам, ама брзо се смирувам и превземам контрола над себе.
Кога сум лута, бесна, се повлекувам во соба, не сакам на друите да им го пренесам. Легнувам на кревет слушалки во уши и пејам... за саат-два сум препородена.
Не се наметнувам. Она што го знам, го знам за себе, нема потреба да се експонирам, па може затоа и луѓето што не ме знаат доволно ме сметаат за глуперда, нешто што не ни пробувам да го сменам. Најбитно е најблиските како ме гледаат.
И денес и се препуштам на фантазијата-преку цртање, книги, филмови и серии... да, реалноста ми е толку досадна и обична, но сепак треба да се знае до кај треба да се иде за да не се изгуби допирот со неа

Th, th, th, th, th... That's all, folks.

 

[Dzish]

Побрзо би напишал кратко упатство како да промениш мотор на Мерцедес отколку да се самоанализирам... Знам дека ќе ми биде тешко да се изјаснам, ама ќе пробам...

Кој сум јас? Кратко и едноставно, човек кој што си го бара местото под сонцето... И притоа прилично сум упорен. Како и да речам, упорноста си ја сметам за една најјака моја особина. Не сум плачко, и не се откажувам лесно од работите што ми се цел на интерес. А кога ќе ги добијам, најчесто знам да се израдувам, а притоа тоа радување трае... долг временски период.
Нешто слично се случува и со личностите што ми го привлекуваат/заслужуваат моето внимание. Но, тука има една граница по мое наречена кршење на филмот. Упорен сум, дури не ми се скрши филмот. После тоа, нагло губам интерес. Толку, кога еднаш сум кренал раце од тоа, и таму ќе остане...

Идол во животот ми е мојот дедо по татко (по кој сум крстен). Човекот по професија беше наставник, а во слободното време имаше некој воен чин... Можеби не постигнал ништо посебно во животот, ама јас го памтам од една страна како цврст, строг карактер, спремен да одговори на секој предизвик, а од друга страна емотивец, особено кога стануваше збор за неговото прво внуче т.е. јас Тој ме научи на многу работи, особено на дисциплина и ред. Се трудам да ја достигнам таа ладнокрвност и тоа „војничко однесување“ и мислам дека доста добро ми оди.

Меѓутоа не би овај што сум денеска, ако не сум одел по своите инстинкти... Секогаш ме интересираше што има зад вратата, и од каде тоа доаѓа. Е за тоа ја имав мојата тетка (нажалост замина во Америка па ја имам видено еднаш во последниве 14 години), која што знаеше да тури доволно масло во огнот колу да се разгори. Знаеше да ми објаснува како настанала земјата, како настанале планетите... Колку од тоа денеска би можел јас да го пренесам на мало дете, стварно незнам, па понекогаш се запрашувам која била таа сила да му зборуваш нешто на мало дете со ? дали ќе те разбери...

Јас бев првото дете во улицата што знаеше како да го расклопи точакот до последно штрафче, и како да врати се назад. За тоа, кривец е татко ми. Малечка гаража, опремена со алат... не многу, но одлично место за тепање на досада и поправање ситници по автомобилите. Па не памтам марка на кола, која што не сум ја знаел. Буквално се ме интересираше околу колите. Ми се чини дека со возилата и нивните изгледи пораснав. Татко ми е кривец и за моето музичко образование. Моите почетоци, беа поттикнати од него.
Не дека имав којзнае каква желба да свирам, ама ете почнав. И се заразив, прилично многу, особено со македонската староградска музика. Се запишав и завршив ниже музичко. Притоа настапив еднаш на државен натпревар и освоив второ место.

Кога почнав да одам во основно, најмногу нешто што ми одеше беше математиката и логиката. Притоа во учењето, бев (и уште сум) голема мрза. Особено за работите и нештата кои што ги сметам за беззначајни, беспотребни или кратко кажано, кога ќе ми притребаат знам од каде да ги прочитам па не ги памтам (овде ги турам предметите од типот на хемија, билогија, географија)... Но, од друга страна, работите што ме интересираа, можев да ги запамтам со едно до две читања.
И дојде моментот, кога требаше да се запишам средно... Инструмент VS наука беше изборот... Е сега ајде кажете ми што знае дете од 13 години да одлучи? Тешка одлука, донесена по прилично големо размислување... Сепак избрав наука, се запишав електротехничко средно. И не погрешив, со инструментите и автомобилите и ден денес се занимавам, ама тоа ми е хоби. Не дека имам нешто против да заработувам за живот со свирење или поправање автомобили.
После средно, и факс... Штета што факултетот беше на пониско рамниште од средното, и освен трпението, ништо позначајно не открив од книгите стари по 20 и повеќе години.

Од мајками ја имам наследено смиреноста. Жената не реагира буквално на ништо (освен на алармот на сабајле). Таков сум и јас. Знам да ја применам народната три пати мери еднаш сечи, па сериозните одлуки најчесто ми се донесени со ладна глава. Не за друго, сум имал баеги проблеми со одлуки поткрепени од емоции, наместо од размислување...

И така доаѓаме до сликата на денешниот Џиш, иако малкумина ме знаат во вистинско светло. Онај Џиш што го гледате насмеан и весел, тоа е секојдневната слика. Некогаш, треба да се побара подлабоко. Но, сметам дека сум премногу затворен. Тоа можеби ми е маана, можеби предност, којзнае... И таков ќе си останам, бидејќи на тоа поле неможе никој да ми помогне. Ми треба доста време за да се отворам со билокој... Од друга страна стално пријателски сум расположен и знам да исслушам кога некој има некаква мака.

Остварена животна желба - сопственик на олдтајмер, јасно јас го склопувам. Неостварена животна желба број 1 на листата (засега) близнаци

Мислам дека доволно напишав, иако за да добиеш слика за човек треба да го запознајш (малку) повеќе... ако некој мисли дека грешам или сака да ме надополни, бујрум.

 

[noodle ®]

Кога дошол моментот моето неолицетворено битие да добие облик, Земјата се наоѓала во состојба на пренаселеност од сопствениот вид и на такмичењето со останатите планети платила највеќе кеш за да ја разбие монотонијата помеѓу своите луѓе. Така, јас речиси цел свој живот (и даље) маневрирам меѓу обидите да се претопам во нејзината маса и да ја исполнам својата мисија овде и обидите да дознаам што сум јас.

Спојлер

Luke, ako chitash: I'm your father.

 

[StormRage]

Џиш... во голема мера се пронајдов себеси во твојот пост, посебно за учењето, и првиот дел...
Мојата да речам мана или можда предност е тоа шо сум тешко маскиран, или да речам бев, некако во последно и не ми е така ама се враќа... Се смеам ко хиена дури и да ми се плачи, ретко да искажам нешто одвнатре. Нерви од коњ, ама исто како коњ ако го пренервираш ќе те прегази. Обожавам да прам секакви лудории, пошо то е то шо сум, се глупирам често (едноставно го барам детето во мене, мислам така барем) и обожавам адреналински срања ме исполнуваат. Идоли неам, не се нашол некој за кој сум рекол е сакам да сум ова не знам зошто е така. Не сум тежок љубоморко никогаш ама има моменти кај шо ми пука се. Ми свртиле грб многупати досега, научив да продолжам и знам да продолжам и да одам секаде сам, можда некој вид снаодливост. Одтогаш ми остана то: Ако ми свртиш грб, ќе ти ја скршам кичмата, не дека сум одмаздољубив туку едноставно кога неколку пати од пред нос ќе ти земат нешто за шо си се трудел долго време, си остајл многу настрана само ради едно нешто ќе ти препука. Мислам дека можам да се вклопам секаде, освен на места кај шо има музика шо не ми одговара. Ако за нешто сум тежок критичар то е музиката и во себеси. Многу се критикувам, знам шо ми фали и касно сваќам за работи кој требало да ги направам и секогаш чекам втора шанса за да ги направам.
успат ионака не знам друго шо да напишам, тој шо ме прочитал под маската сигурно се трудел долго или сум му се отворил (а таквите се ретки... многу ретки)

 

[Дмт]

Who am I ?
The gross body which is composed of the seven humours (dhatus), I am not; the five cognitive
sense organs, viz. the senses of hearing, touch, sight, taste, and smell, which apprehend their
respective objects, viz. sound, touch, colour, taste, and odour, I am not; the five cognitive senseorgans,
viz. the organs of speech, locomotion, grasping, excretion, and procreation, which have as
their respective functions speaking, moving, grasping, excreting, and enjoying, I am not; the five
vital airs, prana, etc., which perform respectively the five functions of in-breathing, etc., I am not;
even the mind which thinks, I am not; the nescience too, which is endowed only with the residualimpressions of objects, and in which there are no objects and no functioning’s, I am not.
--- надополнето: Jun 17, 2011 11:29 PM ---
If I am none of these, then who am I?
After negating all of the above-mentioned as ‘not this’, ‘not this’, that Awareness which alone
remains - that I am.

 

[Tetro]

WHO AM I?

I will conquer what has never been conquered. Defeat will not be in my creed. I will believe where all those before me have doubted. I will always endeavor to uphold the prestige, honor and respect of my team. I have trained my mind and now my body will follow!
WHO AM I? …. I AM A CHAMPION!!!
I will acknowledge the fact that I am an elite warrior who arrives at the cutting edge of battle by any means at my disposal. I accept the fact that my team expects me to move further, faster and fight harder than our opponents. Never shall I fail my comrades. I will always keep myself mentally alert, physically strong and morally straight and I will shoulder more than my share of the task whatever it may be. One hundred percent and more
WHO AM I? …. I AM A CHAMPION!!!
Gallantly will I show the world that I am a specially selected and well trained warrior. My heart and my soul will be the fuel to carry my body when my limbs are to weary. I will never falter, I will never lose focus as long as there is hope in my mind and my heart still beats. I will never give in to the evil that is weakness and I will fight that evil with my dying breath.
WHO AM I? …. I AM A CHAMPION!!!
Energetically will I meet my enemies, no one will challenge me, none will stop me from my goal. I shall defeat them on the field of battle for I am better trained and will fight with all my might. Surrender is not a Champion’s word. I will never leave a fallen comrade to fall at the hands of my enemy and under no circumstances will I ever surrender.
WHO AM I? …. I AM A CHAMPION!!!
Readily will I display the discipline and strength required to fight on to my objective and I will complete my mission. I will rise when I fallen. I will rip the heart from my enemy and leave it beating on the ground. My enemy need not fear me but he will respect me and if he does not. I will make him respect me with all that I have to give.
WHO AM I? …. I AM A CHAMPION!!!
History will remember my name and he will not have to be kind. For I will have denied his criticisms and put in my own praise, No one will define me, no one will tell me what I can achieve, none will say I have not given all I have to give and none will take my glory.
WHO AM I? …. I AM A CHAMPION!!!

 

[Natural-girl]

Предобра тема, сериозно.

 

[bebush]

Прочитав неколку мислења на темава, каде што членовиве се отвориле на еден или друг начин, пишувајќи за детство, за што биле научени од постарите и слично.
И кога завршив со последното читање, сфатив, дека јас немам нешто посебно да кажам околу тоа.

Не сум имала сјајно детство, не ме научиле ништо постарите, а сепак еве сум, здрава 20 годишна девојка која се обидува да ги исполни своите амбиции.
Мајка ми ми кажувала, дека од мала сум била интелигентно дете, во што секако не верувам.Сум комуницирала со сите околу мене, на некој необичен но сепак сфатлив начин.Можам само да и се заблагодарам, за сите непреспани ноќи кога учевме заедно математика, кога и покрај тоа што утредента бев прва смена во школо, останував до касно за да ја сфатам таа проклета математика, а таа, беше тука покрај мене, и неуморно ме учеше на формули и решавање задачи и проблеми.Заклучив уште од тие рани години дека ја сум една комплциирана личност, што дури и на фиксните формули, јас им барав потекло.Зашто мора таа формула, од каде потекнува, од кои други формули е составена, за да после сепак, ги научам на памет затоа што тоа беше единственото решение да ги запамтам и напишам на тест.Не сум ништо поразлична денес, секогаш и во најмалите нешта барам причина, потекло и на тежок начин го откривам и прифаќам решението.
За мајка ми, има многу нешта да се кажат, и добри и лоши.Имало моменти коа од нејзините зборови сум се чуствувала како хероина, полна со задоволство, но имало и моменти коа сум се чуствувала подоле од гомно.Благодарна сум на сите тие зборови, закани, расправии, кои направија повеќе да верувам во себе, но не и во другите, па други ни во моето семејство.Не знам дали другите родители така ги воспитуваат своите деца, но сигурна сум, дека јас нема да ја пренесам традицијата од моите родители, на моите деца.
Татко ми, ех, за разлика од мајка ми, за него немам многу да кажам, во себе се уште го немам дефинирано како татко кој се грижи за своето дете, од различни причини.Затоа и не сакам многу да зборувам за него секогаш кога ќе ме прашаат, затоа што знам дека во мене ќе се разбудат чуства, кои се закопани длабоко, а тоа нема да биде на арно.
Сепак, и покрај двајцата родители, на баба ми сум и најблагодарна.Ме чуваше кога моите беа на работа, не идев во градинка од не знам која причина, но секогаш ја имав баба покрај себе, до ден денес.Се зезаме, пцуеме, оговараме, пушиме заедно цигари уз кафе но, и разговараме за проблеми отворено меѓу себе, и знам дека кај неа секогаш ќе ја најдам поддршката која ми треба, кој и да е мојот проблем или решение.
Не знам како ме гледаат другите од страна, порано многу се грижев за тоа.Денес, па и не многу.Научив да бидам своја, да бидам упорна и секогаш да одам по тоа што го сакам кое најчесто и го добивам.Никој нема да направи ништо за тебе освен да рече фала, ако ти за него направиш некое добро.Од тој прв жар на мојата кожа, научив да бидам себична, но не секогаш.Не плукам по тоа што не ми се свиѓа, но и не го возвишувам обратното.Животот ме научи дека и ако плукаш, и ако нешто возвишуваш, пак ќе ти се враќа лошо.Можеби од тие причини станав дрска, често без контрола во тоа што го кажувам и правам.Не се гордеам со некои мои однесувања во раното детство(како и сега), кога бев ранлива и дозволував сите да ме газат.Не дека денес не сум, но мислам дека не дозволувам секој да влезе во моето срце и да ја искористи топлината што моето срце ја дава.
Претпазлива сум, сериозна и инатчија голем, но знам кога треба да попуштам и да ја погазам мојата гордост воедно.Често затворена.Никогаш не зборам за мојот живот, особено оној дома.Луѓето ме гледаат како една весела девојка која успешно го остварува своето образование, нема проблеми, добива се што сака на златна лажичка и има време за се.Но тоа е така затоа што таа слика јас на нив им ја прикажувам а тие мислат дека е онаа вистинската.
Но сепак, има време, тек сега следуваат поголемите промени, ги осеќам дека надоаѓаат.Затоа и веќе немам што да кажам на темава, затоа што верувам дека за година или две од сега, ќе го надополнам постов со новите промени кај мене кои можеби ќе се задржат на краток период, а можеби и ќе останат да ме дружат во ова патување наречено живот.Лесно е да речеш, смени се, но се додека други ти висат над глава со такви барања, ти вршат притисоци и скоро секој ден некако успеваат да ги вметнат тие зборови во реченица, не знам за другите, но јас чуствувам едно големо понижување при што ме фаќа инат но и различни мисли ми се мотаат во глава... Дали сум доволно добра? Дали задоволувам нечии очекувања? Дали навистина има потреба да се сменам?
Овие прашања, долго ќе останат во мене, а се додека не ги расчистам, немам зошто повеќе да пишувам на темава.Во моментот кога ќе ги одговарам, ќе се дополнам на текстов, па така и јас ќе дознаам повеќе за себе, и другиот кој чита ќе дознае повеќе за мене, ако воопшто чита

 

[Stef Bachatero]

Промена е работа што секој човек во својот живот треба да го направи.Тоа е дел од процесот на градење на твојот карактер.Роден сум од продукт на љубовта на мајка ми и татко ми.Сега сме 3ца членови лесна му земја на татко ми тој беше голем човек кој за својата фамилија се грижеше како никој друг.Оствари многу почнал со 101 и приколка со еден Ром кој му беше менаџер но работите се променија и тој мораше да замине.За на крај отвори фирма која е просперитетна 3 камиони секогаш да има работа и секогаш да мисли за таа проклета работа кој заради него сум јас и сите други.За него немам зборови освен дека беше голем човек и дека сакаше да ја осетам суровата реалност.Да ја осетив минатата година и за една година се променив.Разбрав дека амбициите го движат човек напред и се иде како што треба,љубов,пријатели и нивните успеси да ги делиме заедно тоа феноменално.Роден сум во 7 часот на 1 јуни 1988.Тогаш сум запнал да се родам и полека сум се движел кон реалноста.Во основно бев мирен но знаев да забегувам.Во средно пак истиот но се променив бев послаб,појак и се случија некои работи што ги паметам.Се затрескував во било која,дур си млад се се простува.Дојде факултетот се запишав на електро но се откажав,сакав да студирам анимација во Бугарија.Иако тука имаше нешто мислев дека таму е подобро и беше се дур не дознав за таа кобна вест која ми го промени животот.Останав со мајка ми да водиме фирма,беше тешко но успеавме некако.Со тоа отидов на одмори и си купив кола.Чувството е супер,но без татко ми јас нема да бидам нешто.Ќе бев чистач или келнер и пак ќе бев горд на себе.Во животот ќе ти се случуваат толку многу работи ти треба да бидеш спремен за нив дали добри или лоши.За мајка ми што да кажам скоро иста како мене емотивна но цврста,малку изгубена но реална.И благодарам за шансата што ми ја дале да бидам во реалноста и реалноста е тоа што секој човек еден ден треба да ја разбере и да биде подготвен за предизвиците што следат.Секогаш промената е добра за свое добро па после се иде.Нека успехот ви е целта и во животот се ќе ви биде полесно.Јас тоа го ценам кај успешните луѓе што сами се нашле и не барале помош од никој.Сакајте се себе но не премногу не си цвет за мирисање.Мудроста е да сите мислат дека си прост,а колку повеќе кажуваш за себе тие толку повеќе те сметаат за луд.Уживајте во животот и се ќе биде во ред.

 

[POWER-MKD]

Темава ме тера да поврзам некои работи од една друга тема, која се однесуваше на влегувањето во машината на животот, во системот кој е направен да го диктира животот по одредени правила, кои ќе завршат кога електроенцефалограмот ќе ја покаже правата линија.
Многу работи низ годините ми се мотаат во глава, верувам дека сите сме такви, исто така верувам дека нема човек кој нема проблеми, макар и минорни, кои секако највеќе зависат од тоа во која фаза од животот се наоѓа самата личност.
Со 24 години, не можам да речам дека сум наполно возрасен човек, нормално кога сеуште зависиш од некого за некои битни работи и кога средината во која егзистираш ти налага дел од начинот на живеење. Едноставно- сакам да сум дете, повозрасно дете, за некои работи кои го прават животот посреќен, макар во овој дел од него, во овие 24 години. Никако не сакам да се затворам во себе и да изигравам сериозна личност, пензионерски настроена, иако пред некое време, по малце се однесував така.

Јас сум личност која понекогаш сака да направи список на работи кои би имале некаква смисла на животот, и преку кои би живеел понатаму. Не знам од каде тој внатрешен страв тоа и да го направам. Цело време кога сакам да испланирам работи кои ги сметам за битни, се повлекувам, размислувам кратко во себе и се откажувам од тоа, од страв дека истите ако ги испланирам нема да се остварат.
Исто така, не знам дали е тоа дел од мене, или само период низ кој минувам, за некаква ситница која ќе ме изнервира, тешко се враќам во колосек од кога истата ќе се случи, ќе се напнам во себе, ќе си го уништам убавиот момент, заради некоја ствар која друг човек не би ја ни приметил.
Едноставно, во себе понекогаш чуствувам страв дека ќе се случат лоши работи, иако во друштво не го ни помислувам тоа, туку ете само во некои мои интимни моменти додека седам сам, гледајќи тв, читајќи книга, одејќи накај работа и сл. Има делови од денот кога мислам дека само јас не можам некоја работа да завршам ,дека ќе оплескам проста ствар, дека некој строго ќе ме казни за тоа и што е најлошо не го покажувам надвор тоа такво размислување, туку си го чувам за себе.
Не сакам некој да помисли дека цело време се однесувам вака према себе, или дека постојано се замарам со такви работи, но ете постојат да речеме 2 сати во неделата, кога јас некако од свој аспект ги анализирам работите, кои би испаднале лоши, и како јас би се справил со нив ако се случат.
Цело време ќе си речам во себе дека не е убаво таквото размислување, дека треба да се мисли позитивно, но ете, некоја подла микронска мисла наеднаш ќе ми ја нападне моториката и веднаш се заглавувам во неа, макар и на 5 секунди. Па скоро и да е невозможно човек да мисли позитивно цело време во вакво динамично окружување, во време на брзање, обврски, немање доволно време за себе...

Чудната работа е што само за себе ги мислам овие работи а не за некој друг. Не ми паднало на памет да помислам за некого нешто сериозно лошо, да му посакам да му се случат катастрофални работи, ко што има некои луѓе кои го прават тоа. Напротив, во одредени моменти сум си себе најголем непријател, иако повторувам, тоа може и да биде на неколку секунди, кои знам дека се доволни да ми уништат барем 30 минути од денот, пред да се вратам на позитивното рамислување.
И сеуште знам дека останав недоискажан, дека можам барем дупло да напишам од сево ова, но сепак ете, потсвеста ме влече некако да престанам со пишување.
Секако, со оглед на текстов нема да заклучам дека сум негативна личност, многу далеку од тоа, напротив ги сакам луѓето, барем оние кои ме сакаат мене и ги почитувам дупло повеќе оние кои ќе направат да се чуствувам среќен барем пола сат во денот, но ете ова беше само претставување на некои чудни работи кои можат да се случат во човековата потсвест.
Убаво рекле дека човекот е самиот на себе најголем непријател. Јас би додал дека скоро и да не постои причина која што не терала да се однесуваме лошо по нашето расположение, а да не е на било кој начин повторно поврзана со нас.

 

[shutrak]

eden den se obidov da se spoznaam sebesi., gi zatvoriv ochite i vlegov vnatre., ., najdov malku kopnezhi., nekloku sekavanja., sonishta., imaginacii i takvi raboti.,no nemozhev da najdam nishto i nikogo tamu., -<>-ne mozhev da se najdam sebesi-<>-a ushte pomalku da najdam soznanie koj sum jas., dolgo prekratko vreme sum tuka na svetov., za da najdam bilo shto