Прозни искри

[Синдикат]

Цинизам...

Абе треба чоек во живото да е безобразен и циничен, оти колку појќе следиш некоја релативно безопасна морална етика толку поголем е фалусот шо те обработва ректално. Колку и да нејќам да продавам мадиња за изнутрици, ко ќе пукни филмо мора да се отвори дизната, да се излај нервозата. Факат е олакшање, бичим визитарски прдеж чуван ко ќе потпуштиш по топлинчиња. Исто така и испадот, намалва интестинален дискомфорт ама те засмрдува во очите туѓи, неизбежна деградација ствара. Ама па ко ќе ја земиш во предвид гениталната болка за то шо мислат другите, приоритетите не се баш во склоп на алтруизам. Забегав малце со алибито, ама нема врска и дефанзивен да си малце чини.
Иначе ќе велев, две најобратно пропорционални моменти во егзистенцијата се искреноста и правдата. Сеа уште од старт се изземам од Др. Хаус сценарија кај шо сопствената мизерија преминува во смисла на живото, пошто та антрополошка илузија захтева позадлабочена пенетрација. Нејсе, муабето ми е кај шо завршва фантазијата тука завршва лезето. Во моменто ко ќе престаниш да го прајш филмо и ја испрдиш досадната реалност без претпазливост, без страв, најискрено, во истио тој момент добиваш тужба. Се исправаш пред морален суд и за иронијата да е најболна ти суди идентично на тебе лајно, истио ебан хипокрит шо си бил пред да ја отвориш душицата. И осуден си, ебан си, оти не си спремен на компромис, да згазиш принцип за послатка цел. Друго да се разбериме, делумна искреност не постои, истата претставува компромис, а со компромис до среќа мало морген.
Е сеа јас знам едно место кај шо вградват ’рбет за да стоиш испраено и ќе ви кажам кај е, на работ на мизеријата еден чекор потаму. Зато цинизам деца е права ствар, еби ти морал и етика, умре то време.

 

[Crazy in Love]

Среќна, насмеана... живот полн со љубов и среќа. Слобода и младешки дух. Ноќни излегувања, штикли, алкохол, фустани, панталони, (не)елеганција, (не)женственост. Насмевки и пеење до зори, заљубување и одљубувње. Нервирање, глупави нервози, проблеми, некои лесни, некои потешки. Предавства, бегање од реалноста, криење во својот оклоп. Отвореност и позитивност. Долги разговори, идеализирање на светот, луѓето и животот. Искреност кон сите освен кон самата себе. Замарање со глупости, успеси во полето на образованието, не толку успешна во полето на љубовта... Сето ова звучи и е далеку подобро од она со кое се соочуваше порано. Окпружена е со луѓе кои ја сакаат, ја поддржуваат, има со кого да излезе, со кого да се напие, со кого пее... Навистина е среќна, иако ја нарекуваат наивна, будалетинка. Сака се што постои на светов. Полна е со љубов кон сите освен кон една личност. А таа личност е личноста која ја гледа од другата страна на огледалото. Секој ден, секое утро. И да, навистина, се горе наведеното звучи како убав, солиден живот. И да, нејзиниот живот е убав. Многу поубав од порано. Има прекрасни спомени и прекрасни луѓе со кои ги споделува тие прекрасни моменти.
Но, на крајот од денот, се уште и се појавуваат солзи во очите кога ќе се погледне во огледалото. На крајот од денот се уште е свесна за нејзиниот изглед. На крајот од денот, посакува огледалата никогаш да не беа измислени. На крајот од денот посакува еднаш во нејзиниот живот да се чувствува убаво. Физички убаво. На крајот од денот, го мрази нејзиното тело. На крајот од денот... заспива со помислата на убавите работи што и се случиле.
И секој нов ден, го почнува со помислата дека ова ќе биде убав ден. И навистина е така. И секој нов ден се окупира со се останато освен со себе, бега од себе, бега од огледала, за да не го види и да не мисли на нејзиниот изглед.
Едноставно на крајот... таа е само грдото пајче кое никогаш нема да се претвори во лебед.

 

[Fantasy]

Се гледаше загриженост во неговите очи. Таа го слушаше. Тој и веруваше. Таа беше секогаш покрај него, разбирајќи ја состојбата на неговата душа. Пречка му беа родителите кон остварувањето на својот најголем сон, музичар. Родителите сакаа тој да направи своја адвокатска кариера, но дали тоа го интересираше? Неговата љубов беше музиката. Но неговиот талент не беше видлив во очите на неговите родители. Тоа го болеше, го правеше ранлив. Несакаше да се врати дома и повторно да се соочи со своите проблеми. Сакаше само да седи на меката софа и да разговара со неа. А таа, прекрасна девојка со весел дух знаеше секогаш да го насмее и расположи. Тие беа заедно како една душа и едно тело. Тие го живееа сонот на вљубените, сонувајки со отворени очи, сонувајќи во боја. Таа беше под негова закрила, на заштитникот. Таа го погледна. Тој се загледа во нејзините топли очи. Само силината на чувството тајновито и невидливо, испратено од единствениот поглед успеа да го допре мигот. Бакнеж. Чист и невин. Пријатни морници им стуеа низ телото.
Таа кажуваше дека ќе му помогне да го оствари својот сон а тој ќе и го подари својот сон на неа. А кои се тие? Тој и таа. Љубов.

 

[G-ca Ljubov]

Човек! колку тоа сјебано звучи..уф по ѓаволите повторно опсесија ми е тоа примитивно животно. Понекогаш си велам Why? зошто кога седам во кафич се пулам во плафон?, веројатно да не им ги гледам простите селјачки фаци, боже мој лигуши на сите страни, Македонија станува лигушкарска земја од толкаво лигавење на сите страни од политика до бизнис и некаков си отеран у пичкуматер патриотизам никој не стапнува на ово тло..често странските ивеститори се лизгааат на нашите привлечни свежи постбирократски закони...
Седам и нешто топло ме загушвит ев овде кај грлово си велам море горештина кафево.. Другарками јадеше нешто за новиот епизод на Шехерезад и како почнал да ја пали турскиот јазик , ех си велам сеа мама да те слушнеше ке речеше турци на кланик ти седнале.. Па заеби кој се замара со нешто вредно.. ефтина курвалана фрчи на сите страни , тигрести дезени, тон пудра, циркончиња на нокти , бижутерија во боја на златно... а јас онака фурам па ме гледет што сум ставила јакна во таква впечатлива боја , е сеа мора некад, понекад што би рекле скопјанчишчана шо ни го мочет езероно налето , морат нешто да делит диско диско ,ретро ретро , Зоханнн..
друга вечер ..некој клошар застанал изводит обезбеџенје јака манга два шамари да му врзиш како пичкица ке избегат, другпат резервации бараше, влагам у тоа диското , абе шо диско и половина, два на два целото елитен клуб по ала коњско и велгошти стандарди:pos2::pos2: .. некое дебело мрсно типче со огромна дамка под мишките денсаше на некое од странските до болка досадни ремикси. Си велам кај појдоф , кај се запустив вечерта си ја зацрнив, убо, дојде некоја келнерка шо не можев да ја опуљам убо некое мало мало ама техничарче шо јават коњи слично како Ноне некое, е сеа шо коњи јават не знам јас то... и јас како паметна девојка нарачав сок абе Фанта ак дојте некогаш во Охрид ке ме познајте по то шо пијам фанта освен во мецофорте таму Миранда пијам зш скарани биле нешто со дотичниот од скопска пивара ... Не пијам алкохол не за друго ми велат без то сум ко камен а мојш да замислиш шо ке бидит да испијам водка или она шо имаше име од коњ.. не ми теквит сеа.. карпа ке бидам можда.. И поденсав јас така во стил на мајкл фраерот една типка ме опули чудно ама скен од глава до петици , боже мој сакав да и ја врзам една ,како би ги мачела тие шопски курви ама ај ме смири та до мене..заминав и се почуствував мокно што сум македонка..
Автор : Госпогица Љубов.


Сите права на овој текст се задржани,секое неовластено копирање, умножување, презентирање на материјалот или делови од него е строго казниво со закон..
п.с Заеби закон ова е транзи-цицка македонија полна со млеко шмукни и ТИ.
Ти си иднината ова е Македонија..

 

[Fryda]

Јас + некој извадок од Сашо Тасевски,Пеперутка...

Единственото нешто кое што најмногу ме боли во животот е кога ме напуштаат,кога ме оставаат.Мразам разделби,уште повеќе мразам кога некој си заминува од твојот живот без да ти каже...тоа е полошо од разделбата затоа што на разделбата барем знаеш дека тоа е тоа,си викаш чао..се гушкаш,ова-она,се трудиш да го зачуваш тој момент forever.... а вака,некој си оди,те остава и можеби никогаш нема да знаеш дали му било гајле за тебе или не.Барем да речеа Збогум.. но од друга страна има една реченица на англиски-where is the good in goodbye? Хех.. кој знае!Теорија на спротивностите.
Така си заминаа и тие.Знаам дека е малце апсурдно да зборувам за личности а да не го кажам нивниот идентитет но за мене тие се тие. И точка.
Крајот на септември наближува,календарски летото веќе заврши од вчера...
Она што допрва доаѓа е нештото што најмногу го мразиш,влажните врнежливи денови кога ти надоаѓа депресијата и не можеш да ја запреш.А она од што најмногу се плашиш веќе те стигнало,тоа што си сам.
Колку празно звучи- С А М.
Можеби ти самиот така си одбрал,но факат боли.Тука се некои пријатели кои што би можеле да ти помогнат но ти одбираш да си сам знаејќи дека нема полошо од тоа да си сам.Околу тебе има толку многу луѓе,но ти сепак си сам.
Тешко е,но така ти си одбра... да поминеш сам низ некои работи,сигурно поради потребата малку да узрееш и да искусиш некои работи сам(приказната за лошите другари што те изневеруваат,муабетите шо ти ги вадат идиотите шо ни на сон не можат да бидат како тебе ниту пак нешто подобро од тебе,долги-кратки врски и тоа после нив.. итн итн..) и се поминуваш сам,седиш на маса в кафич предозиран со цигари и сите пијани се клатат околу тебе а во позадина пуштена Лепша од ночи,а тебе ти плачи душата.Али не е толку лошо,средно-мизерно би рекла.Си се тешиш дека било и полошо.
Но,не е толку тешко колку што си замислуваш.Без проблем се станува наутро,лесно се поручува,се оди на кафе со старите и новите и добрите и недобрите пријатели,си прајш лице со пола од нив:срце,муце,сонце,многу те сакам,многу те поштовам...лесно си легнуваш и одма заспиваш навечер,времето летнало,денот поминал исполнет со обврски ова-она,се на се супер е но сепак си сам.Тие те оставија.Некогаш е доволно да те остави еден за да се почувствуваш сам на светот како сите да ти свртиле грб а уствари ти си им го свртил нив грбот,си се затворил дома и слушаш песни како што е Игри без граници.
Досадно е,го затупувам малце муабетов али ајде ќе преживеете и така,кога сте стасале до овде со читањето свака ви част,мислев дека одамна сте го напуштиле шоуто.Се е без везе,се е глупаво..
Сашо Тасевски,Пеперутка(извадок)------> глупаво е и кога ќе речат “Без секого се може”-глупости.Никогаш не верував во такви срања.Само да знам кој го измисли тоа би го казнила пострашно од Шпанската Инквизиција.Прво,ќе му го пресечам јазикот со ножици за кастрење живи огради,па ќе го натерам да си го изеде сам.Потоа,ќе го врзам за дрво,откако претходно целиот ќе го намачкам со гомна за да му се залепат муви и да го искасаат до коски и на крај,ако преживее,полека низ уши ќе му го извлечам мозочето со кука за да го претворам во билка.Нека вегетира малку.Така треба со оние што трескаат “зелени” секогаш кога сакаат да оправдаат некоја гомнарија што ја прават.БЕЗ СЕКОЈ СЕ МОЖЕ!- Не постои поимбецилно тврдење од ова само не сфаќам зошто најимбецилните работи некако најлесно влегуваат во уво.Некој ќе истресе нешто како од ракав,а потоа,по некое непишано правило,тоа што го истресол одеднаш станува универзална вистина.Нешто коешто почнува да се применува насекаде и во коешто верува секој.Оди после докажи дека тоа во што верува е глупо!Да ти пукни пична жила <--------Сашо Тасевски,Пеперутка(извадок)

Нема везе,бесмислено е..како и тоа во 2 после полноќ да седиш и да пишуваш за својата самотија... и така секој ден,секоја вечер... и си помина животот ..добро де,мислев на прекрасните луди години и дошло време да бидеш малку посериозен а ти абер си немаш.. а на сите им поминуваат тие години верувајте.Сите не снајдува истото порано или подоцна освен ако не ви текни да си го вперите пиштоло в гла или да се накркате една рака лексилиуми и да ставите крај на се.Претставата заврши,то е то.Со ова се одјавувам.Збогум.

 

[Пеам на свадби]

Бескрајно сме сиромашни во мислите. Сронати како колено после невин детски пад. Паѓаме шеснаесет пати дневно и уште неколку, по потреба. Заврзани ни` се срцевите аорти, како коленото кога ќе го заврзе оклоп полн со јод. Така шеговито си играме со раните кои гнојат, со сиромаштијата во душата, со интелектот за пари како ништо друго и да не може да го купи, како ништо друго и да не го заслужува неговото величество. Умот...Отиде со парите.
Си ги копаме очите. И трепкити би ги искубале една по една ако треба, за да обраснатата малициозност не не` изеде до темел. Жолчно ќе плукаме по другиот, дури до небеса би плукнале нагоре и до пеколот надолу, додека не ни` се истроши плунката и додека жлездите не почнат да ни откажуваат бескорисна љубов.
Ќе фрламе врз раката што не` храни и со жезла и со факели, дури и со боздоганот на Крале Марко, за да ја покосиме таа „надмоќната“. Клети сме и прогонети од вечно злобното его. Или егоистично. Тие се едно те исто. Лицемерни сме и оној пат кога на телелвизија ќе здогледаме срце, а тоа има црвена боја. Знаеме и самите дека „моќнициве“ не` лажат, за да заборавиме за момент дека срцата ни се реално со боја на масло за компири, употребено повеќекратно. Црни, како црна гробна земја, како мислите алчни и змијски, срцата ни се, како Каин и Авел. Секогаш се тешиме, дека ние сме Авел. Клетници бедни, мизерни створови на демек „природна“ лицемерност, не сте Авел! Другиот сте. Гледате ореол над мојата глава? Не гледам ни јас над вашите!

 

[[vladimir]]

Вечерва сите четири ѕида одлучија ненадејно да ме нападнат. Не можев да побегнам – вратата ја заѕидале! Нечујно втонав во нивните прегратки.... Ноќ. До последен здив се борев да ги срушам, заедно со сите простум исправени ѕидови. Попусто! Тулите останаа совршено подредени.... Си реков утрото можеби ќе исчезнат. Згрешив. Утрово сфатив дека колку и да се обидувам никогаш нема да ги срушам. Зошто зад секој еден, се јавуваше нов уште поцврст.

 

[Fantasy]

Како мала, гледаш многу филмови и ти се допаѓа некој лик и сакаш да бидеш како него. Но со тек на време станува посериозно. Седиш дома покрај печката, разочарана, депресивна без воља за ништо. И решаваш дека ти треба промена. Сакаш да играш улога на некој лик од Hollywood, од некоја позната книга. И почнуваш така да се однесуваш. Секое утро појадуваш чај со маргарин, баш како во типичен американски филм, иако го мразиш чајот и го пиеш само кога си болна. Ги менуваш навиките. Размислуваш што би направила таа Х персона во таа ситуација во која си ти, и постапуваш така. На твоите верни пријатели не им се допаѓа новата ТИ, те напуштаат без пардон бидејќи во тебе неможат да го видат она што го имало порано, а ти се тешиш со тоа дека промената бара и промена на пријатели, запознавање нови луѓе според твоите нови стандарди на живеење. Само што нели, престануваш да бидеш новата ТИ, сега си сосема друга личност. Едно е да смениш облека, друго е да го смениш карактерот. Мислиш дека си среќна, но ти си само она што другите сакаат да го гледаат. И некаде длабоко во тебе, твојата вистинска јас се бори за здив. Поминува времето, чувствуваш таинствена празнина во себе. Кого лажеш малечка? Другите или себе си? Но знаеш што е најтрагично? Што не е се како во филмовите. Што некогаш неможеш да покажеш емоции доколку имаш улога на некоја ладнокрвна кучка. Да се вратиме на делот каде што си депресивна и тажна. Знаеш што можеш најдобро да направиш? ДА БИДЕШ ТИ. Никоја друга замислена личност нема да ти помогне, мора да се избориш сама за себе, со ТВОЈОТ КАРАКТЕР, како знаеш и умееш. Бидејќи си една и единствена, нема никој како тебе. Луѓето можат да ја сменат бојата на косата, но не она што им е во срцето. Онаа другата улога која ја играш е само бедна илузија. “Волкот го менува крзното, но не и карактерот.”

 

[Пеам на свадби]

Замисли да посакаш да влезеш во твоите стари чевли, во таа триесет и шестка, а потоа и во песокта и водата и да треснеш долу наземи, како во минатото. Да знаеш дека тоа ќе ти е најмалку болниот пад во животот, сигурно не би ни треснал. Би си го чувал, како џокер, за тогаш кога навистина ќе боли.

 

[marsovka]

Зошто ?!



Улицата е мрачна светилките одамна не ги вклучуваат штедат струја во овој од бога заборавен град . Нема никој а е девет часот навечер се враќам од работа . Се шетам во овој град кој секој ден губи по стотина жители. Изграден за половина милион сеа живеат околу 300 000 . Секоја трета куќа е празна . Се прашував како добиваше по неколку стотини нови жители вој град кој до пред неколку декади секојдневно добиваше по неколку стотини жители, за кој имаше тепачка за место плус за живеење каде секојдневно се градеше до таа мера што сеуште во центалното подрачје надвиснуваат десетини гротескни градби кои биле изградени набрзина само колку да се добие некое живеалште плус сеа е само пуста руина. Ретко здогледував некое дете. Нема ни возила кои поминуваат тоа е многу ретко. Се обидов да се присетам на дел од муабетите на завчерашната забава коа прашував што се случувало овде за да се испразни градов толку многу . Оние кои беа моите работодавачи воедно и странци како мене одмавнуваа со раката и коментираа не прашвај гледај си ја својата работа . Кога ќе прашав некој кој живеел овде со налудничав поглед и страст ми објаснуваше дека за некакви ми ти зли сили кои сакале да го потиснат македонското за некаков ми ти индетитет за некакво ми ти име и спор. За предавници и александар македонски и за грција, дека продадените души заминале одовде и се спасиле од нив дека вака им е подобро . Ја гледав страста и воедно лудилото во неговиот поглед...Што се десило војна сигурно не ... сум гледал градови како се опуштосуваат поради пропаѓање на индустриски капацитети но овој град растел и после пропаѓањето на фабриките негови.
Градот е пуст зјааат повеќето куќи празни се довлекувам во петкатната зграда без лифт која има околу десетина дуќани од кој само еден работи останатите нема ни наслов го издавам излозите одамна искршени . Се прашувам што ли е тоа што истерало одовде скоро двеста илјади жители а останатите ги доведува до некакво лудило кое секој пат излага на видело коа ќе прашам зошто ? Зошто нема иднина овој град и зошто изгледа како чума да прошло ... како странец веројатно никогаш нема да ја дознаам вистината ...зошто некои ја жртвуваат иднината за нешто што и онака исчезнува. Нешто што се топело а сеа одамна стопено нешто што сите држави и градови го губеле ...
Зошто овој град одбил да расте и да стане просперитетен ...
Зошто ?!

 

[[vladimir]]

„Уф, никогаш не ги сакав чоколадите со лешници. Ги осекав како измама. Уствари чекај малку, зошто јас зборувам во минато време? Па, јас сеуште мразам чоколади со лешници!! Зошто? Па колку повеќе ги има, толку помалку останува од слаткото задоволство....млеко, какао, шеќер, ммммјамииииииии....“ размислуваше, како што лека-полека чекореше по патот, со неговиот добро познат празен поглед....

„Не, воопшто не бев изненаден што не го најдов она што упорно го барав и кое мислев дека случајно ќе го најдам! Кретен! Кога бев малечок, дедо ми ми кажа дека ќе го најдам неочекуваното на место кое не е покриено од ништо, а ќе остане суво и по пороен дожд. (Сакаше да каже дека секогаш ке ми биде предочи она што го барам)!!! Иако стоев над тоа место, не ја најдов таму. Не бев изненаден, ниту малку! Му верував. Знам дека никогаш не ме имаше излажано ’’старчето’’, ама сигурно мислел на некоја друга суша, нечија друга душа....“

„Кога бев дете, дедо ми знаеше да подвикне по мене – дедо ДАДИ! – Секогаш се лутев кога ме викаше така. Кога го прашував зошто така ме нарекува, ми кажуваше најразлични приказни, но најверојатна од сите ми изгледаше онаа приказна која ми ја кажуваше најмногу пати, дека сум го потсекал на некој старец од неговото детство кој така се викал, а кој бил голем и силен, исто како и јас! Ми раскажувасе дека имало нешто карактеристично за големите луѓе, не се раѓале често...Копиљ мислев дека сум херој со големи мускули...’’

Пораснав...
„Колку само ја барав и колку само знаев дека ја загубив засекогаш кога не можев да ја најдам. Ја немаше никаде на вообичаените места!! Ја барав? Чинам не. Или? Па, од каде да знам?! Не беше се чисто во мојата глава деновиве. А, кога пак било? Не! Не можев да ја помирисам, не можев да ја допрам на стомакот, не можев да ја видам, не можев да се помирам... знаев дека ја нема! Никогаш и ја немало....“

Јас сум човекот кој знаеше дека ќе заврши сам на крајот на краиштата(оној крај над краевите, оној маестралниот крај, крајот кој е еден и единствен, уникатен, крајот по кој нема ништо) секогаш кроев планови со кои сакав сопствената мака да ја заробам во рамка бев херој несмеев да попуштам. А таа, инаетливо одбиваше да биде фатена, се до тој ден, кога сфатив оти ќе завршам сам, престана и моите обиди за заробување. Знаев дека морам да престанам да пишувам. Тука и сега!!!

Чуден горчлив вкус ми кажуваше дека од сето зјапање во иднината, заборавив да погледнам еден чуден миг која се викасе Сегашност!!!

 

[smart ass]

На секое зошто-затоа што

ЕДНО ПРАШАЊЕ имам до вас??

Но прашање од овој тип......е ретко,така да осеќајте се привилегирани.


монентално мојата психофизичка состојба Т.Е како се осеќам.


Имам тотална самоконтрола врз моите психофизички особини.:salut::salut:

многу сум весел.:party3: и во некои сфери

Во собата во која сум покрај тоа што пишувам,истовремено слушам музика)Но има и друго лице кое гледа тв.т.е јас слушам музика и ТВ Адам фрилан е закон DJ.....моментално на телма има вести,банални вести вообичаени:jaj:,како министерот за здравство бла бла...,палење за википедија(да не има на македонски но и организираат работна група,платена за да пишува-бидејќи ние имаме 39000 статии(повеќе партиски БОТОВИ ИМА!!!!)-тоа е најмалце на балканот.
Мора мозокот така да вежба со вршење мулти функции, и нивно одлично интерпретирање


моментално микса една добра трака од Mr Oizo-flat beat

еве јас вчера заспав навреме и денеска станав во 9(види,види)

толку


Мора мозокот така да вежба со вршење мулти функции, и нивно одлично интерпретирање:icon_idea


и согласно ова т.е Емот иконите вие че ми кажете како се осеќам?(сега палам цигара

Ехх и по број на стаитии сме надолу...туу абе има и интернет оговарачи:pos2:

 

[Гладиус]

Time...meaningless

Да беше животот свеќа оставена на ветрот, мојата дефинитивно деновиве ќе се угаснеше. Да беше животот брод кој плови во немирни води, дефинитивно ќе потенеше. Да беше животот штотуку запалено чкорче, лесно ќе догореше.
За среќа, животот е камен кој изложен на силни ветришта, стои на врвот на една висорамнина и полека се тркала кон огромната бездна. И покрај тоа што е камен, ветровите успеваат од време на време да го поместат. Дури и еден сантиметар може многу да се одрази на човек. Замислете колку се одразија поминатите 10 сантиметри врз мене.
Верував дека луѓето не се менуваат, а по се изгледа, откако јас се сменив многу, редно е да си го променам ставот.
Можеби вештачката насмевка на лицето ќе ме скрие пред другите. Но што е кога таа насмевка ќе ја видам во огледало?
Разочарување, истоштеност и тмурност прикриени зад една линија од заби.
Поубаво да гледам навистина тажни очи, отколку толку лажни насмевки.
Во туѓи очи, светот за мене е розев. Но во моја кожа, розевата е најлошата можна боја во која животот може да ти се обои.
Ако некогаш повторно бидам истиот оној од пред еден месец, тоа значи дека би си погазил се што сум го градел до сега.
Најважно е дека сфатив колку е тешко да се постават темелите. Градбата после лесно ќе оди нагоре.
Доста ми беше од претходно нацртани скици. Ќе градам онака како што мојата имагинација ќе ми претстави.
Времето за нови почетоци само што не изминало. Среќа моја што го фатив претпоследниот воз.
Сепак, ништо не оставам во последен миг.
Збогум и добредојде.

 

[Very Nice Girl]

Постои совршенство

Сакав да напишам пост. Долг и испуцан, нафрцкан со сите нервози што ме чешкаа зад левото увце. Ама ете, ми поминаа. Не се нервирам веќе. А не можам да кажам дека се глупости, зашто не се. Само едноставно сакам да не се замарам со нешто за кое други треба да се замараат. И така нека си биде..

Си јадам карамелчиња и си праам совршени моменти. Еве сеа да не биде темата моите нервирања почнати а не докажани ќе си пишувам за совршеност. Постои ли? Се допира ли? Колку трае?

Викаат ништо не е совршено. Може до некаде се во право. Можеби нема совршена личност, безгрешна или идеална, но има совршени нешта, совршени моменти. Еве ептен обично. Животните. Има ли нешто посовршено од тие мали суштества кои едноставно прават денот да ти тргне на убаво. Да не праиме муабет колку се убави и слатки, смешни и интересни. Некој дебил би рекол им фали уште да зборуваат. И би ги напраил несовршено, со недостаток. Па и не им фали да зборат, тие доволно, па и премногу знаат и не би било пожелно да ги извадат тие муабети надвор од собата

Доста за животните. Јас како љубител си дрндам за нив, а како несовршена личност никогаш не ја завршувам поентата.

Евее, стануваш наутро, сеуште неизмиен ни несреден, но со ужасна суша во уста. Прво нешто што ќе го напраиш е да испразниш една голема чаша полна до врвот со ладна вода. И? Не е ли совршено тоа? Тие моменти кои траат околу 6 секунди се најсовршени и не ни треба ништо друго. И светот да би се распаѓал. Еве јас, кога си шмљацам Милка ништо не ми треба во моментот. Најубаво ми е. Едноставно совршено.

И затоа не ми е јасно. Зашто толку сте запнале дека ништо не е океј, дека секоја работа може да биде подобра ако е поразлична, дека секогаш може да се направи нешто подобро од ова што сега е. Како да сме програмирани да бараме маани во секој и сешто, наместо да се гледа истото нешто од друг агол и да се исклучиме во добрата страна. Еве си пијам вода. Најубаво ми е и ми се крши филмот кога некој ќе ми каже дека бубрезите ми се ко избигорисан бојлер.
​

Во моментов си јадам карамели па не можам ни да раскажам колку карамелите ме излечија и мене и ми ги смирија живците. И не знам веќе што да лупнам, ми избега мислата

 

[Fantasy]

Ја потргна тиркизната завеса и фрли поглед на убавината на Нујорк и бурниот ноќен живот кој се откриваше од високатницата.
"Во тој случај пресудно е да зборуваме со амбасадорите.." - се слушна длабокиот глас на нејзиниот соговорник и колега. Климна со главата незаинтересирано.
Кој го интересираше воопшто за амбасадите? Веќе цел месец се водеа дебати и не се најде решение. Не смееше да го меша личниот живот со работата, но се што и се случуваше беше премногу.
Тишина. Сакаше да почуствува мир, момент на релаксација. Вежбите по јога не помогнаа многу, можеби бидејќи беше и премногу уморна за да присуствува на часовите и под голем стрес.
Отпи една голтка од мартинито и седна. Не обрнуваше внимание на неговите безначајни зборови, но и се сврте во главата. Собра сили за да стане и потоа оддеднаш се струполи врз фотељата.
Се разбуди во болница. "O не, сега сите ќе дознаат дека забременив."
Се обиде да стане ама болката ја кутна доле. И се врати секавање на таа ноќ. Ја заплиска бран од задоволства. Уживање, телесна љубов која пламтеше со голем интензитет.
Следното утро со раката го осети празното место во постелата. И остави само дамка крв на постелата и.. малечок организам во стомачето?
Животот е енигма, загатка. Секој ден се потешко го разбираше.