Мене ми е тешко сфатливо дека некој кој не ја знае разликата помеѓу доброто и лошото неможе да направи нешто лошо. Затоа верувам дека Адам и Ева сигурно имале такви грешки но се до моментот да посегнат по забранетиот плод тие биле лесно опростливи со изговорот дека грешеле во незнаење.Ако Адам и Ева биле марионети, тогаш немало да има теоретски шанси да згрешат. Но баш затоа што не биле марионети, тие имале можност да згрешат. Библијата за тој грев (јадењето од забранетото дрво) зборува како за првиот престап/грев, така што тие немале направено друг грев пред тоа.
Адам и Ева не би згрешиле ако каснале од друго дрво, затоа што сите други дрва им биле дозволени од Бог, така што каснувањето од другите дрва не би било грев.
Не било под лажно име, во спротивно Бог би лажел или дека била лажно пренесена таа вистина во Библијата. Но ако веруваш во било која од овие тези, тогаш тоа би значело дека се во Библијата би можело да е лага. А во тој случај бесмислена е дискусијата да продолжи понатаму затоа што се сведува на „зошто Бог направил вака или онака, а уствари ја не ни верувам дека тоа воопшто се случило“.
Но моментот со каснувањето на плодот и понатамошните постапки веќе настапува промената. Со каснувањето на плодот веќе би требало да го имаат сознанието но збунка сум што и пред и после каснувањето Адам и Ева си остануваат непроменети во мислата и желбата за независност и самостојност во одлуките. Забранетиот плод ми делува како плацебо.
Поинаку ќе беше ако приказната беше во стилот: еден ден Адам и Ева како новопечен брачен пар посакаа да се одделат од Бог и да си живеат сами во стан под кирија или сл...отколку каснаа па знаеја ама несакаа да признаат па се криеја итд, итд..