Помош! - ми треба одредено дело/проект...

[RealGirL]

posto mi ide pisuvanjeto na esei obozavav koga gi pisuvav,sekogas imav nekoja inspiracija za da napisam nekoj esej...se do 2-god.koga edna profesorka ne zamarase so tie esei i bese mn.naporna sto sekoj cas ne terase esej da i pisuvame...od trogas toj zbor e skrtnat od mojot recnik!

 

[doti4nata]

epa esej e zakon rabota...ja imam moshne stroga profesorka mk i bara sovrheni esei i pismenite vsushnost ni se esei taka da ko sto ona ni kaza osnovni se voved,glaven del i zaklucok vo soodnos 1:5:1 otprilika,vazno e da ja pogodis temata,recnikot-vokabularot e mnogu biten,tocki,zapirki i takvi stvari mora da se zapazat i toa bi bilo se iam napisano mnogu esei,mnogu ubavi esei...nekoi kako pismena rabota,nekoi za obrabotka na lektira,a nekoi onaka cisto od nemanje sto da pravam...sea pri ruka nemam nekoj taka da nekoj sleden pat kje vi iskucam

 

[BeBe11]

Semata za Esej e namesto Voved, Sodrzina i Zaklucok ovde e: Kazi im sto ke im kazuvas, Kazi im vo 4 naslovi, Kazi im so si im kaza!!! toa e pisuvanje na esej na amerikanski nacin...

Да, а тоа и многу ме нервира. Имам дарба за пишување, не е некоја кој знае колку, али си ја имам, на некои луѓе кога им е тешко 2 страни да напишат за одредена тема, јас пишувам и по 7-8. Само Американскиот начин на пишување ептен ме упропасти. Затоа што повеќе пишуваме на посериозни теми, дали е некој проблем во светот, дали е анализа на литература, и такви работи, и бараат ептен сериозен тон. Секогаш викаат дека ”ептен било битно да си го пробиеш твојот глас” во есејот, али тоа никогаш не го почитуваат. Ептен сакаат суво пишување, изнеси им ги фактите, кажи им што мислиш (ако уопште и сакаат твое мислење), дај им решение на проблемот или пак краен заклучок, и толку. Јас до пред некоја година пишував со чувство, го читаш есејот и осеќаш колку сум била стравствена додека сум го пишувала тоа, али сега го читаш и ептен е суво, нема никаков карактер. Ај баш ќе ставам пример во наредниот пост од еден од есеите што ги напишав, па од тие што знаете англиски ќе видете на што мислам.

А инаку општо за есеите, имам напишано безброј, по англиски всушност само тоа и секојдневно го правиме, затоа што на крајот есеите ти се едно добри 85% од оцената ако не и повеќе.

 

[BeBe11]

718163
​

Literary Analysis

English II Honors

6 December 2005
​

The War Within

”My war ended before I ever put on a uniform; I was on active duty all my time at school; I killed my enemy there” (196). Thus ends the novel ”A Separate Peace” by John Knowles, and along with it end the saga and turmoil within the main character’s mind. ”A Separate Peace” exhibits a remarkable depiction of the power of envy on the human mind, showing its capability to flourish into evil and delusion. The novel’s plot and theme revolve around the main character’s inner conflict, displaying how a single thought can grow and occupy one’s mind, consequently impacting many other lives. The author effectively manipulates the element of conflict throughout the novel, with the purpose of making a transition from innocence to iniquity, and makes it the basis for the theme, motif, and plot of the novel.

The novel takes place during World War II, a time of uncertainty and hostility among the nations of the world. The United States shifted toward a total war, making war supplies the number one priority in the nation.

” Nylon, meat, gasoline, and steel are rare…Trains are always late and always crowded with ‘servicemen’…To waste anything in America is immoral…All pleasurable things, all travel and sports and entertainment and good food and fine clothes, are in the very shortest supply, always were and always will be. There are just tiny fragments of pleasure and luxury in the world, and there is something unpatriotic about enjoying them” (32-33).

Gene describes a frantic society, one where unity and sacrifice take a much higher position over self-preservation and satisfaction, a society of martyrs where ”no one notices or rewards achievements involving the body unless the result is to kill it or save it on the battlefield,” (33-34) a society tremendously impacted by the war to the extent that that all thoughts, prayers, and actions involve it in some way. Yet, absorbed in his own made-up world, Gene appears aloof to the gravity of the situation around him, unaware of the conflict arising in him.

His inability to recognize the harm in being so self-absorbed in such a time of crisis leads to his inability to recognize his inner conflict. Gene’s strive for attention and acknowledgement emerges a thought that ”everyone has a moment in history which belongs particularly to him…[And] for [him], this moment – four years is a moment in history – was the war” (32). His obliviousness to the fact that the earth revolves around the sun – not him – makes him susceptible to insecurity, furthermore making him envious toward characters he views as superior. His envy kindles a desire to emulate those ”superior creatures.” He dresses up as Finny, and describes the feeling he procures as ”a sense of strangeness and distinction” (54). His desire for parity suddenly intensifies when he arrives at the wrong conclusion that his mission in life is ”to become a part of Phineas” (77). He gets an eerie sense of relief from the thought that he ”was Phineas. Phineas to the life” (54). The author paints a vivid picture of the distorted mind of Gene, showing the severity of his inner conflict, and yet making it unbeknown to Gene himself.


Gene’s ignorance towards his instability stems the many other conflicts, which in return create the plot. At the beginning of the novel, Gene interprets his feelings toward Finny as harmless feelings of envy. He even states, ”I couldn't help envying [Phineas] that a little, which was perfectly normal. There was no harm in envying even your best friend a little” (18). However, oblivious to the magnitude of the envy thriving within him, he suppresses his growing problem until his spite escalates to dangerous levels. Ignoring the effect of the war on the society, he focuses on himself and his own feelings. He begins imagining a competition between himself and Phineas, constantly comparing himself to Finny, and striving for equality. ”Then we would both have come out on top, we would be even, that was all. We would be even...” (43). His inner conflict finally reaches its peak, causing paranoia in his mind. Thoughts of Phineas sabotaging him occupy his mind; he starts considering Phineas a threat, a conspirator disguised as his best friend. ”You are even,” he states. ”You are even in enmity. You did hate him for breaking that school record, but so what? He hated you for getting an A in every course but one last term. You would have had an A in that one except for him. Except for him” (45). His paranoia and conflict finally cause an infirmity in his mind, and he injures Finny by causing his fall off the tree.

Consequently, more inner conflicts commence within Gene after Finny’s fall. Gene comes to the realization that the competition originated in his mind, and feelings of guilt overwhelm him. Reminiscing back to all his past thoughts, he states, ”And I thought we were competitors! It was so ludicrous I wanted to cry” (58). His mixed feelings about Finny cause another inner struggle; his guilt haunts him constantly, causing immense desire to confess, but his mind pushes him into maintaining the tree incident a secret. He describes his summer of incertitude as ”an atmosphere of reverie and unreality” (59), and when he finally decides on freeing himself from his culpability, Finny’s inner conflict and his denial of the situation prohibit him from achieving it.

Phineas, often described as carefree and insouciant, displays a perfect representation of innocence. Gene’s instability, however, obliterates Finny’s naivetј, and causes an enormous inner conflict within Finny’s mind. Subconsciously aware of the truth about his accident, Finny suppresses his intuition and pushes it aside, still having faith in his best friend. Even when exposed to the truth, he refuses it because of his fear of betrayal. However, the reader can sense Finny’s denial and inner conflict. Phineas struggles in preserving the purity of his and Gene’s friendship by repelling the truth and ignoring what his mind tells him. The asperity of his inner conflict grows immensely, overshadowing and erasing any of Phineas’ thoughts about the war. The war, a conflict that previously occupied every aspect of his life, develops into a suppressed, insignificant speck in his mind. The author leads up to Finny’s downfall and shifts his nature from innocent to dark through the effective use of conflict.
​

The author transitions many characters through the use of conflict. He starts out describing the boys as naпve, a perfect image of ”what peace was like, [they] boys of sixteen” (16), and he eventually leads them to iniquity and their downfall. Gene, a goodhearted, intelligent person, grows into a vicious, ill-natured individual. Phineas, a spirited young man, falls into a dark place. Leper develops a metal illness, and therefore a new personality, which directly contrasts his gullible and appreciative nature. The author [FONT=&quot]bases the plot on a single, seemingly insignificant thought, exhibiting how much potential it contains. Much like the wave of Nazi idealism sweeping through Europe, the wave of self-doubt, envy, and insecurity sweeps through Devon High School, showing how a harmless thing can amplify to pure evil.


Ова е еден пример од есеите што ги имам напишано, Ова е анализа на внатрешните конфликти на еден од главните ликови во една книга за втората светска војна.
[/FONT]​

 

[NeMiRnA]

lele eseiiiiiii gi obozavam,koa ke se raspisuvam po 6 strani pisuvam,pa toa napliv na idei i mi se desava da se zbunam.Inaku treba da se zapazi strukturata na esejot,probav da ja napraam so linii ama nemoze

 

[kLiNkA]

да де убаво е да си пишуваш есеи по 6страни... и ја така би сакала, али морам од 250-350 зборови (во кои што се вклучуваат и интерпукциските знаци)

 

[Stefanos_M]

Ej, bravo za temava. Eseite se ubava rabota, ama kaj nas makedonski epten tupi so niv. Shto e najtragichno i ubav esei da napishesh kje mu najde mana. Se sluchuvalo da napisham glup esei, kako shto vika taa i da dobijam podobra otcena, od nekoj shto e podobro napishan kade sum dobil poslaba. Ne e vazno...
Ubava rabota se eseite zatoa shto , preku niv go iskazuvame sopstvenoto mislenje za nekoja rabota, delo itn. Odnosno go tolkuvame.

 

[kLiNkA]

Ej, bravo za temava. Eseite se ubava rabota, ama kaj nas makedonski epten tupi so niv. Shto e najtragichno i ubav esei da napishesh kje mu najde mana. Se sluchuvalo da napisham glup esei, kako shto vika taa i da dobijam podobra otcena, od nekoj shto e podobro napishan kade sum dobil poslaba. Ne e vazno...
Ubava rabota se eseite zatoa shto , preku niv go iskazuvame sopstvenoto mislenje za nekoja rabota, delo itn. Odnosno go tolkuvame.

znam kolku go tupi... ina4e se soglasuvam so toa... deka go iskazuvame svoeto mislenje Opsto za nekoja odredena tema, ili rabota

 

[kLiNkA]

Сонот на една младост​

Родителите ни се такви какви што се.
Средината ни е таква каква што е.
Општеството ни е такво какво што е.
Но!!!Нашите сознанија, и покрај тоа што се од истата основа, носат и доста современост, како и сопственото претчуство за времето во кое ќе живееме.
Јасно согледаните пропусти треба да ги отстраниме и ништо да не прифатиме, но не и да се впуштиме во беспоштедна борба и робување на тоа што било и тоа што е денес.
Некои стекнале лоши навики затоа што не можеле да се ослободат од сопственото робување. Тие еднаш се нашле во таа беспоштедна борба и сега –не учат, пушат, пијат алкохол, се расправаат па дури и се дрогираат. Имале сопствено време, но, се впуштиле во невремето и стекнале лоши навики. Лошо за нов, но и за нас.
Тие што умееле, успеале да се задржат во сопственото време и да ги уживаат благодетите на сопствените личности, на средината, работата и природата.
Пишувам за доброто и злото и таа вечна, иконска борба што се води во самиот човек и надвор од него. Пишувам и истовремено сонувам. Сонувам дека во таа борба на доброто и злото, во секој човек ќе победи доброто. Таа борба се среќава насекаде, демнее, се притајува и повторно како лава од вулкан бликнува со сета сила... Во оваа вечна борба се добива и се губи, А, во мојот сон голема е вербата дека секогаш на крајот доброто мора... и ќе победи.
За да победи доброто човекот мора да биде вооружен со многу знаења и постојано учење. Учењето на човекот започнува во најраната детска возраст и трае се додека е жив. Знаењето го упатува човекот во сопственото создавање и оспособување за да го совлада искушението и да не падне под влијание на злото и темнината.
Ние сме во предност. Нашето време е сегашноста, изборот е пред нас, сега и тука, нашиот сон може да биде јаве. Максимално треба да го искористиме нашето време, а не невремето. Тоа е сигурно, бидејќи знаеме дека во него се влегува на ширум отворена врата, но, без излез, а можноста за враќање е сосема минимална и речиси секогаш со последици,
Затоа, да го живееме нашиот сон, сонот на секоја младост. Да не наседнуваме на сладостите со привремена сласт и измама. Не треба да го задоволиме сиот апетит со првото послужување. Треба да научиме да одложуваме, да ги забележиме својствата на поимите и содржините, да ги научиме и дознаеме сознанијата- знаење кое ќе може да „гарантираме“ со искуството и мудроста, па да го ползуваме дозираното во секое време и на секое место.
Да вградиме ред во нашите карактерни особености особености. Тој ред, доколку го негуваме, доколку продолжиме да го повторуваме, ќе прерасне во полезна навика, пат што секогаш ширум ќе се отвора пред нас и ќе нè води по рамнините и убавините, ќе ни се оствари нашиот сон. Без да се трошиме, околу нас сè ќе се разубавува и подобрува.
Средоточените мисли и делувањето на човечкиот ласер, кој кога е насочен кон позитивното, практично не знае за граници.
Зошто да се зборува, пред сè, за да не се слуша, да се слуша без да се разбере: така сè почнува во брзоплетото, вознемиреното општество.
Се разбира, секогаш не е така.
Она доброто, позитивното, светлата страна во секого од нас да надвладее. Да продолжиме така. Да го оствариме сонот на нашата младост.
Секогаш и секаде има место за сопствена слобода, живот и спокојство...Секогаш имаме место да го оствариме сонот на нашата младост...

 

[kLiNkA]

Животот е минлив, делата остануваат!​

Кога времето забрзано го има својот тек, секој миг останува запишан во просторот, како доказ дека животот е таинствениот писар на нештата. Нештата, се секогаш непредвидливи, како водостојот на големата река на случувањата што секогаш забрзано и немирно ги брануваат своите мигови. Токму тие- нештата се она што по нас останува, она по што не паметат, она по што го добиваме своето место под сонцето.
Можеби најдобар начин да се биде запазен е да се следи примерот на Мајка Тереза:
„Ако правиш добро, тоа ќе си го припишеш на своите себични цели. Не е важно, прави добро.“
„Ако направиш денес добро, тоа утре ќе биде заборавено. Не е важно, биди искрен“
Искреноста и чесноста ќе те направат ранлив. Не е важно, создавај. Важно е дека само доколку упорно, истрајно и трпеливо чекориме по патот кој сме си го зацртале, можеме да очекуваме успех, можеме да се надеваме дека еден ден ќе стигнеме на целта. А секој пат има свои препреки кои треба да се совладаат, работи кои треба да се погазат, нешта над кои ние самите треба да се издигнеме. Ништо не е совршено, ниту пак идеално, меѓутоа може да испадне онака како што ние го замислуваме. Животот е “процес” кој не треба да се проживее или да се преживее туку напротив да се живее.
Знаете, за една ѕвезда не е важно колку силно ќе свети,туку колкава трага ќе остави зад себе. Па така е и за нас, луѓето. Бидејќи секој од нас сака да биде познат по нешто, сака да биде запамтен, за нашите потомци да бидат горди на нашето постоење.
Не секогаш, е секој успешен во тоа, во создавањето, но сепак вреди да се проба, ако е тоа за наше добро, за доброто на луѓето кои ги сакаме и почитуваме.
Денес во овој брз, бесчуствителен свет “најтешка” работа е да чуствуваш, а да чуствуваш значи дека даваш. Можеби не даваш нешто материјално, нешто што “свети” меѓутоа даваш дел од себе, а тоа нема цена. Уште подобро кога за тоа што го даваш од себе, не бараш ништо за возврат, а сепак си среќен, бидејќи правиш некој да се чуствува убаво, среќно, почитувано, а тоа не се заборава. Впрочем се памети.
Токму поради сето ова, и додека сме се уште мали, полни со животен елан да создаваме подобар живот за нас, за оние по нас. Светот ни останува нам на младите, па зашто тогаш да не го направиме подобро место за живеење, за нас, нашите деца, внуци... Секој по малку да се потруди, да вложи, да даде бидејќи ние сме неговата движечка сила, успехот нема да изостане, впрочем успехот е неизбежен. А тоа ќе се случи тогаш кога ќе сфатиме дека: “Откако животот ќе помине не останува тоа што сме го собрале, туку она што сме им го оставиле на другите.” ... и на крај по нашиот живот, единственото што останува се нашите дела!

 

[zoko]

jes deka go tupi ali veruvajte deka ke ni treba, ja i neam nekoj problemi so eseite ali kolku i da ti e ubav neso mora da fali, stefan ne e sve u toa so go mislis fintata e kako ke go preneses toa so ti e na pamet, mora da ima still i premostuvanje) zvucam ko prof nali?

 

[Stefanos_M]

jes deka go tupi ali veruvajte deka ke ni treba, ja i neam nekoj problemi so eseite ali kolku i da ti e ubav neso mora da fali, stefan ne e sve u toa so go mislis fintata e kako ke go preneses toa so ti e na pamet, mora da ima still i premostuvanje) zvucam ko prof nali?

Kako ne, nema veze. Koj still treba. Samo da napishesh kako shto na nea i se sviga. Odnosno, kako profi misli, pa esejot e shto ti mislish, ne shto profesorkata, ama odi kazi i

 

[bosab]

Ми треба помош ако може некој да ја реши задачава.



Во секоја од 5 куќи обоени во 5 различни бои живее по еден човек, со националност различна од останатите. Петте сопственици пијат некој тип пијалок, пушат некој тип цигари и имаат некој домашен љубимец. Ниту еден сопственик нема ист миленик, не пуши ист тип цигари, ниту пак пие ист пијалок.
Британецот живее во црвена куќа.
Швеѓанецот чува кучиња.
Данецот пие чај.
Зелената куќа е лево од белата куќа.
Сопственикот на зелената куќа пие кафе.
Човекот кој пуши Раll Маll одгледува пилиња.
Сопственикот на жолтата куќа пуши Dunhill.
Човекот кој живее во централната куќа пие млеко.
Норвежанецот живее во првата куќа.
Човекот кој пуши Воѕѕ живее до оној кој чува мачки.
Човекот кој чува коњ живее до човекот кој пуши Dunhill
Сопственикот кој пуши Маrllboro пие пиво.
Германецот пуши West.
Норвежанецот живее до сината куќа.
Човекот кој пуши Воѕѕ има сосед кој пие вода.
Кој ја чува рибата?

 

[Divider]

Италијанецот.

 

[Bacillus gagous]

Италијанецот.

Ако е истата што ја решив пред годин дена ондак ќе да е Германецот

Бај д веј нема италијанец меѓу петторицата гарфилд