Знам дека е од Волтер, ама еве каде доаѓа до израз и неговата поента во една од неговите концепции кон проблематиката за Бог.
Да разјасниме, Волтер не бил атеист, туку агностик и скептик во текот на целиот живот, а подоцна, односно на смртната постела, донекаде и отстапил од ставот и констатирал нешто друго.
Значи да те цитирам:
А, поентата и на самиот Волтер е, доколку Бог постои, или сака, а не може да го спречи злото во светот, или може, а не сака.
Војна, глад, сиромаштија, нарушеност на секаква морална вредност, непочитување на моралните кодексите, криминал, корупција, убиства, природни катастрофи, неправда, нетолеранција, стереотипи...
Пасивен е или немоќен пред сите овие појави?
И еве го оноа шо ја го пишав во постот кој го цитираше, односно само го изрецетирав вашиот концепт:
Очекуван одговор од ваша теистичка страна нели?
Истото е ништо повеќе од само една обична и неуверлива спекулативна поставка, со која теистите се чукаат во гради откако ке ја изречат некому, сметајќи дека аргументирано го побиле или поразиле.
Подоцна, како шо горе ти потенцирав за неговата отстапка од ставот, е моментот кога при крајот на својот живот како и многумина други, благодарение на стравот (една од темелните причини за потпирање кон Бог (фиктивна подршка во умот на верникот) ) се изјаснил дека Бог само го креира светот, а понатаму целата просперитетна процедура е оставена на дејствувањето на самиот човек.
Колку понижувачки и деградирачки е да отстапиш од сопствениот став кој си го конципирал во текот на целиот живот, си изградил авторитет, стравопочит, историски ентитет, енормно обемен импакт врз човековата мисла и тогашното општество и подоцнежната процедура, врз база на тој став, од еден прост и смрден страв кој те потиснува, а тоа е стравот од неизвесноста за тоа шо следува после смртта.
Поголема глупост од овоа, ни баба не би ми кажала.
Секако не го слушаме прв пат, цитираното е истотака еден од наводно моќните и цврсти теистички аргументи.
Мики, помина времето на феудализмот, одржување на синџирот на благородниците, концепции за вродени идеи/слики повеќе не постојат.
Единствено вродено кое го поседуваш после раѓањето се неколку условни рефлекси и ништо повеќе.
Идејата/сликата/преставата за Бог твојот ум ја акцептира во периодот на социјализација кога средината ти ја наметнува.
Најпрво си крстен во црква (и ако немаш никакво право на избор тогаш, и ти се наметнува религијата во зависност од средината), а потоа и концептуално ти ја пикаат идејата за Бог во мозочето која тогаш делува прилично ефективно, пошто умот ти е во најмоделативна форма, и поприменото искуство тогаш е од страшен ефект за подоцнежната процедура.
Земи за прост пример, дете кое би било оставено од своето раѓање да егзистира во дива, примитивна и напуштена средина (а, има такви случаи во прилично добар број, кога за напуштени деца во дивината се грижат животни).
Како тоа дете, а подоцна и човек би ја имало идејата за Бог кога нема кој да му ја наметне?
Имено, и еден сколастички филозоф, Анселмо Кентербериски, ја поставува оваа поставка и тврди дека онтолошки доказ за постоењето на Бог е самата идеја која поседуваме и теистите и атеистите.
Идејата ја поседуваме пошто е Бог креација/идеја на човековиот ум и опстојува како таков низ целата процедура на историјата, а паралелно со неа и се наметнува и опстојува низ системот.
А, воедно и е вечна проблематика и вечно прашање, подложено на дискусија.
А, не затоа шо ни е вродена идеја.[/quote]
Поднаучи троа па ќе прајме муабет....
-Да беше Бог совршен, немаше да не створи нас, несовршени суштества.
Бог е совршен и створи совршен човек по тело (Адам) а неговото (Адамовото духовно усовршување допрва претстоело, согласно Божјата промисла: „...по наш
образ и
подобие...„. Уподобувајќи се кон Бога, Адам би ја постигнувал Божјата совршеност, но никогаш не би ја достиглан во полнота - 100%.