Патолошката потреба на нетуркиските источнобалкански народи по секоја цена да се идентификувaат како огурски (туркиски) Бугари

[121314]

Словенци

Во зората на нивното историско постоење, Словенците (Словинци, Хорутанци, Карантанци) биле големо и моќно словенско племе, а со текот на времето станало едно од најмалубројните.

Предците на современите Словенци за време на масовната преселба на словенските племиња на Балканот во VI-VII век ги заземале перифериите на Балканскиот Полуостров на југозапад (од извориштата на реките Сава и Драва до Источните Алпи и Јадранскиот брег до Фриулската Долина) и се населиле во средниот дунавски регион и долната Панонија. Така, се појавиле две словенечки области - Алпска (Карантанци) и Дунавска (Панонски Словени).



Кога предците на Словенците се населиле во Алпските земји и северозападниот дел на Балканот, паднале под власта на Аварите. Кон крајот на VI век раселени од Аварите од Панонија (Унгарија), тие од VII–XI век ја зазеле Штаерска, Корушка (Карантанија), Јужна Австрија, дел од Тирол и Салцбург. Од Аварите ги ослободил. Дел од ослободените Словенци во првата половина на VII век создале независно кнежевство Карантанија.

Од 772 година, Карантанија паднала во вазалска зависност од баварскиот херцог, а малку подоцна ја признала превласта на франкскиот крал Карло Велики. Започнува германизацијата. Ова било олеснето и од Христијанството, кое Словенците го усвоиле од италијанските (од Аквилеја) и германските (од Салцбург) проповедници на римокатоличкиот обред во VII-VIII век.

Оттогаш, Словенците започнале да се повлекуваат од своите територии, од северозапад кон југ и југоисток, оставајќи ги Алпските региони на Германците. На почетокот на IX век Карантанија станала дел од Германската Империја. Започнала интензивна германска колонизација, а словенечката аристократија се германизирала. На крајот на IX век некои од Словенците се населиле во Долна Панонија, потпаднале под власта на Унгарците и биле делумно асимилирани од нив. Во 13 век. Словенците компактно се населиле во Крањска, во дел од Штаерска, во северниот дел на Истра, во Североисточна Корушка, Горица, во Западна Унгарија и Удинската област во Италија. Рано отсечени од другите словенски племиња, Словенците, политички и културолошки, потполно потпаднале под влијание на римско-германскиот свет. Јазикот на пишување и образование бил латински. Словенечкиот јазик е зачуван во народното предание.

На почетокот на XVI век поголемиот дел од словенечките земји биле освоени од австриските Хабсбурзи. Борбата на Словенците за етничка независност започнала за време на Rеформацијата (XVI-XVIII век) векови), особено била видлива за време на револуцијата од 1848 година. Појавата на Кралството на Србите, Хрватите и Словенците (1918, од 1929 година - Југославија) не го обединило целиот словенечки народ - една третина од неговата територија потпаднала под власта на Италија (Словенечкото приморје, северниот дел на Истра) и Австрија (дел од Корушка). По Втората Светска Војна, најголемиот дел од словенечките земји влегле во Југославија, а потоа станале дел од суверена Словенија, чие главно население се Словенците.

https://marinknezovic.info/wp-content/uploads/2016/01/slovzem.jpg

 

[121314]

Хрвати

Предците на Хрватите (племињата Качиќи, Шубиќи, Свачиќи, Магоровиќи и др.) во VI-VII век заедно со другите словенски племиња мигрирале на Балканот во поранешните римски провинции Далмација, Илирија, Панонија и се населиле на исток од Далматинскиот брег во Јужна Истра, во областа помеѓу реките Сава и Драва и во Североисточна Босна (притоа асимилирајќи дел од локалното население). Заедно со Словенците и Србите, тие создале држава – заедница на одделни окрузи под власта на Људевит Посавски (VII век). Се нарекувале и Илирски Словени. Николај Карамзин во XIX век сведочи дека „...Илирските Словени сè уште го слават Денот на Свети Вит (Видовдан) со пагански обреди“.



По распадот на оваа држава, Хрватите создале посебна држава на чело со Томислав (910–930), кој ја добил кралската титула од Римскиот Папа; Влијанието на Рим било посилно од византиското, затоа Хрватите се католици. Хрватите постојано војувале со Франките, Маџарите и Венеција. На почетокот на XII век (1102) Маџарите ја освоиле Хрватска, а главниот дел од хрватските земји станал дел од Кралството Унгарија. До средината на XV век Венеција, која уште во XI век зазела дел од Далмација, го зазела целото хрватско Приморје (освен Дубровник). Во XVI век дел од земјата била под власт на Хабсбурговците, дел од територијата била заземена од Отоманската империја (во истиот период дел од Хрватите преминале во Ислам). Кон крајот на XVII – почеток на XVIII век хрватските земји станале дел од Хабсбуршката Империја, каде што беше извршена целосна германизација. Во 1790 година, Хрватска ја признала административната и политичката зависност од Кралството Унгарија, кое спроведувало политика на маѓаризација. Во 1918 година, Хрватите, заедно со другите југословенски народи, се обединиле во Кралството на Србите, Хрватите и Словенците (1929 – Југославија). Денес Хрватска е суверена независна држава.



Далмација и Дубровник. Далматија (Далмација) е тесен појас на Јадранскиот брег, кој започнува на север кај островот Премуда, се стеснува, се протега на југ и завршува кај градот Кастел-Ластва на црногорската граница. Главни градови се Задар, Сплит и Дубровник, кои настанале на местото на древниот Епидаур.

Словените се појавиле во Далмација во VII век, истиснувајќи ги Римјаните, кои ги асимилирале со текот на времето (X-XIII век). На крајот на XI век oвие градови формирааt сојуз за да се борат против своите непријатели со заеднички напори. Тие ја признаваат надмоќта на Византија и ѝ плаќаат почит. Далмација преоѓа од раце в раце во војната помеѓу Византија и Хрватска. Дубровник се издвол во посебна република во IX век и ја одржуваl својата независност со векови. Венеција во XV век ја презела Далмација, но Дубровничката Република останува независна. Во XV – XVI век нејзината трговска флота броеше околу 500 големи бродови. Дубровник имал трговски односи низ Медитеранот со Турција, Италија, Сицилија, Шпанија, Александрија, Левант, натпреварувајќи се со Венеција и Џенова. Територијата на Дубровник се состоела од жупа (области), кои ја задржуваат локалната самоуправа. На чело на жупите биле банови или кнезови, но важните работи се решавале на Вече. Државниот систем потсетувал на Новгородската Република.

До крајот на XIII век Републиката имала демократска природа, од крајот на XVI век Дубровник започнал да пропаѓа, но неговата внатрешна структура била зачувана до почетокот на XIX век. Денес Дубровник е еден од туристичките градови во Хрватска.

 

[121314]

Црногорци

Територијата на современа Црна Гора била дел од римската провинција Далмација под името Диоклеја, со градовите Диоклеја (Дукља) и Медеон (Медун). Во VI-VII век тука се населиле Срби и создале своја жупа наречена Зета. Главен град на Зета е Скадар (Скутари). Христијанството се проширило во Зета во IX-X век, а преовладувало Византиското Православие.



Територијалните и државни здруженија на територијата на Црна Гора (до XI век – Дукља, потоа Зета, од XV век – Црна Гора), кои предците на Црногорците ги населиле во V–VII век н.е., во текот на Средниот Век биле независни или биле дел од древните југословенски држави, како и од Византија, Бугарија и Венеција. Во XII век Зета била дел од Србија како провинција. Во XIV век кога српската држава пропаднала, Зета станала посебна држава, предводена од војводата Балша во 1367 година. Во XV век територијата на Зета се стеснила: Венеција ја отсекле Зета од морето на југ, Албанците го зазеле Скадар, а Херцеговина ја зазела земјата на север.

Црногорците воделе тешка борба против отоманската експанзија на Балканот (во 1499 година Црна Гора станала дел од Отоманската Империја). Оваа борба, која трае од XVIII век, поддржанa од Русија, донела де факто независност во 1796 година. До средината на XIX век власта во Црна Гора била од световно-црковна природа (на чело на државата бил владика-митрополит). Во 1918 година, Црна Гора стана дел од Кралството на Србите, Хрватите и Словенците (од 1929 година – Југославија). По потекло, култура и јазик, Црногорците се блиски до Србите, иако имаат значителни разлики поради долгата борба со странските освојувачи, милитаризираниот начин на живот и географската изолација во планинските региони. По распадот на Југославија, Црногорците заедно со Србите создале република - Србија и Црна Гора. Од 2006 година, Црна Гора, како и Србија, е посебна суверена држава.

Кононенко А.А. Энциклопедия славянской культуры, письменности и мифологии

Харьков: Фолио, 2013. — 2600 с., ил.— ISBN 978-5 -99-74860-0. Эта книга знакомит с волшебным миром праславјанској мифовселенној – ее магиеј, богами, духами, богатством народных обрјадов. На основе исследованиј, этнографических работ, наблјудениј, разведок ав...

www.studmed.ru

 

[121314]

 

[121314]

 

[121314]

https://s8.hostingkartinok.com/uploads/images/2016/07/1d88f6a4bfdb60a7fbc468f31d6fbacd.jpg

Haplogroup R1a (Y-DNA)

History and description of Haplogroup R1a (Y-chromosomal DNA) and its subclades. Haplogroup R1a is the dominant paternal lineage in Northeast Europe and southern Central Asia. It was diffused around Eurasia by the Indo-Aryans and Balto-Slavic people.

www.eupedia.com

 

[121314]

Ethnic groups of Europe : an encyclopedia : Free Download, Borrow, and Streaming : Internet Archive

xx, 442 p. : 26 cm

archive.org

 

[121314]

Haplogroup I2 (Y-DNA)

History and description of Haplogroup I2 (Y-chromosomal DNA) and its subclades. Haplogroup I2 is continental Europe's largest Mesolithic paternal lineage. It is common among Slavic and Germanic people.

www.eupedia.com

 

[121314]

European Y-DNA haplogroups frequencies by region

Frequency tables showing the percentage for each Y-DNA haplogroup by country and region in Europe, the Middle East and North Africa.

www.eupedia.com

 

[121314]

Mitochondrial DNA (mtDNA) haplogroups frequencies by country in Europe, the Near East & North Africa

Frequency tables showing the percentage for each mtDNA haplogroup by country and region in Europe, the Middle East and North Africa.

www.eupedia.com

 

[121314]

https://dais.sanu.ac.rs/bitstream/handle/123456789/6307/bitstream_19777.pdf

 

[121314]

32 За Србите и земјата во која сега живеат. Точно е дека Србите потекнуваат од некрстените Срби, наречени и Бели, кои живееле во Турција од таму во местото наречено Боики, кон кое се приближува и Франкија, како и Велика Хрватска, некрстената, наречена и бела, токму таму живееле овие Срби од почетокот; Двајца браќа, откако го наследиле владеењето на Србија од својот татко, еден од нив, преземајќи ја половината од народот, побегнал кај Ираклиј, римскиот крал, кого истиот крал Ираклиј го примил и обезбедил место за логор во Темата Солун, Србија, која оттогаш се заканувала со таква закана. Меѓутоа, Србите се нарекуваат „робови“ на римскиот дијалект, па оттука и вообичаениот обичај чевлите на робовите да се нарекуваат „сервили“, а „џербулијци“ оние кои носат евтини и сиромашни чевли. Србите го добиле ова име бидејќи станале робови на римскиот крал. По некое време ги покани овие Срби на истите места, а кралот ги испрати. Кога ја преминале реката Дунав, се покајале и преку генералот, кој тогаш го држел Белград, го молиле кралот Ираклиј да им даде друго место за кампување. И бидејќи сегашната Србија и Паганија и земјата наречена Захлуми и Тербунија и онаа на Каналите беа под власта на римскиот крал, а таквите земји станаа пустини поради Аварите (зашто од оние Римјаните кои сега ги населуваа Далмација и Дирахиум беа протерани), {и} кралот ги улогоруваше овие Срби и ги доведоа римските поданици Рим, ги крсти и ги научи добро да ги извршуваат работите на побожност, Тој им ја објасни христијанската вера. Но, Бугарија беше под власт на Римјаните, *** односно на српскиот владетел, кој побегнал кај кралот, кој умрел, последователно дошле неговиот син, и повторно неговиот внук, и така натаму од неговата генерација владетели.

По неколку години, од нив се роди Војсетлав, и од него Родослав, и од него Просигоес, и од него Властимир, а до овој Властимир, Бугарите живееја мирно со Србите, како соседи и граници, сакајќи се меѓусебно, но беа робови и потчинети на римските кралеви и беа наклонети од нив. На почетокот на овој Властимир, дошол Пресијан, архонтот на Бугарија, по војна против Србите, сакајќи да ги потчини, но по тригодишна борба, не само што ништо не добил, туку и го загубил најголемиот дел од својот народ.

http://khazarzar.skeptik.net/pgm/PG_Migne/Constantinus%20Porphyrogenitus_PG%20112-113/De%20administrando%20imperio.pdf

Location of White Serbia cca. 560 AD, according to Francis Dvornik

 

[121314]

https://i.pinimg.com/originals/35/08/ec/3508ec52a4f3365390e1634b3242b234.png

 

[121314]

Првите државни формации на Словените

До почетокот на Првиот милениум од нашата ера, за време на Големата преселба на народите, Словените се населиле на огромна област. Тие заземале значајна територија во Источна Европа, се населиле на Балканот и почнале да ја напаѓаат Византија. Словенските племиња постепено се разликуваат и престануваат да формираат сесловенско единство. Раните средновековни историчари и писатели сведочат за постоењето на VI век н.е. на неколку словенски здруженија: Венди, Склавени и Анти – во суштина Западни, Јужни и Источни Словени, како што укажуваат местата на нивното населување.

Во процесот на колонизација на нови земји, Словените постојано се среќавале со различни народи. Овие судири ја зајакнуваат воената организација на Словените, придонесуваат за раслојување на општеството, распаѓање на примитивниот комунален систем и создавање на првично племенски, а потоа и државни здруженија. Првите словенски држави се познати од VII век од нашата ера. Тие се појавуваат првенствено таму каде што Словените ги потиснуваат народите кои веќе имаат свои државни формации: на територијата на поранешните византиски провинции, а потоа и во Централна Европа. Фредегар (околу 660 г.) раскажува за едно од овие здруженија.





Државата Само

Според „Хроника на светот“ на Фредегар, во 623-624 година Словените се побуниле против Аварите (Обри), номади кои ја зазеле Панонија, една од римските провинции, околу средината на VI век и постојано ги напаѓале Франките, Византијците и Словените. На бунтовните Словени им се придружиле и франкските трговци кои пристигнале во тоа време да тргуваат, меѓу кои и Само, роден во сенонската област Тракија. Само поради некоја причина престанаl да тргува со Аварите и во битките против нив на страната на Венeдите се покажал како вешт и храбар воин, добар стратег, способен да води луѓе. По победата над Аварите, Само бил избран за водач на Словените. Владеењето на Само траело триесет и пет години. За тоа време, тој создал огромна држава која ги опфаќала земјите на Лужичките Срби, Дулебите, Чесите, Моравците, Словаците, Црните Хрвати и се проширила надвор од Дунав до територијата на Панонија и Јужните Словени. Главниот град на државата Само станал Вишехрад на реката Морава.



Државата Само била племенска унија која и се бранела од непријателите и вршела пљачкашки походи врз своите соседи. Според хрониката на Фредегар, државата на Само водела постојани војни со Хуните, Аварите, Франките, Алеманите и Ломбардите. Конкретно, Фредегар раскажува за три битки помеѓу Словените и воините на кралот на источниот дел на Франкската Држава, Дагоберт, кои произлегле од убиството на франкските трговци од страна на Словените и дрското одбивање на кнезот Само да му ги предаде виновниците на кралот. Во битките со војските на Алеманите (на територијата на современа Австрија) и Ломбардите (во Хорутанија), Словените биле поразени, но во последната битка кај тврдината Вогастибург (според хрониката на Фредегар, битката траела три дена), војската на Дагоберт била поразена, а Словените ограбиле неколку региони на Франкската Држава.

Според Фредегар, Само владеел од 623 до 658 година, но по неговата смрт државата се распаднала и покрај тоа што Само зад себе оставил дваесет и два сина и петнаесет ќерки од дванаесет словенски жени.

 

[121314]

Карантанија (Хорутанија)

По распадот на државата Само, во сливот на реката Мура и горниот тек на реката Дарва била формирана ранофеудална држава на Словенците, Карантанија (Хорутанија – VII – XI век). Информациите за оваа држава се содржани во трактатот „Преобраќање на Баварците и Хорутанците“ (втора половина на IX век), а терминот „Карантани“ во овој споменик постојано се користи како етноним што означува посебна словенска етничка група која ја населувала областа помеѓу Баварија и Долна Панонија. Како посебен словенски народ, Карантанците се појавуваат и во руските хроники:
„А тоа се Словените: Белите Хрвати и Срби и Хорутани“,
Формирањето на Карантанското Кнежество донело одредена стабилизација во животот на Словените од Алпскиот регион и довело до нивно обединување. За тоа сведочи унифицираната археолошка култура што се развила овде на почетокот на VIII век. Очигледно, со формирањето и развојот на Карантанската Култура започнал и процесот на формирање на посебна словенска националност.

Меѓутоа, околу 745 година, Карантанија паднала под контрола на Каролиншката Империја. Оттогаш, активниот процес на христијанизација на Карантаните започнал со мисионери од Баварија и Италија. Во 20-тите години на IX век, Карантанија на крајот станала дел од империјата на Карло Велики, а Алпските Словени ја загубиле својата државност. Алпската словенска етничка група никогаш немала време да се формира. Во XI - почетокот на XII век, Карантанија била поделена на мали административно-територијални ентитети: Корушка, Штаерска, Крањска. Во исто време, започнал интензивен процес на колонизација на овие земји од страна на германските селани и, во исто време, германизација на словенското население. Ако во XV век тука сè уште имало Словени кои се сметале за посебна етничка група, тогаш информациите за нив подоцна исчезнуваат.

Потомци на Aлпските Словени сега се само Словенците. Се верува дека формирањето на нивниот јазик датира од периодот на постоењето на Карантанија. Голем број фонетски појави на словенечкиот јазик веќе се развиле до крајот на IX век.