Идејата за Светското дрво, во словенската интерпретација - дабот, е многу тесно поврзана со потеклото на светот и земјата. Неговите корени се поистоветуваат со подземјето, а во корените живеат секакви зли духови и „нечисти“ животни – јазовци, змии итн.; стеблото е поврзано со светот на луѓето, Земјата, пчелите ги градат своите кошници во стеблото, донесувајќи мед; крошната - со небото, боговите, тука е домот на славејот. Светското дрво е центар на универзумот, што ги поврзува небесното и земното. Светското дрво може да се користи за искачување на кое било од деветте небеса што ја опкружуваат Земјата. Секој од небесата има свои жители: Сонцето и ѕвездите; Месечина; облаци и ветрови; Зора; бездните на небото; предците на птиците и животните итн. Словенскиот рај „Ириј“ (6) или „Островот Бујан“, исто така се наоѓа на седмото небо. Плодовите на Светското дрво се семиња на сите дрвја и билки. Сликата на Светското дрво е отелотворена во бајките, чиј мотив е семе од грав или желад, кој, откако паднал под земја, расте прво до подот, потоа до таванот, а потоа до небото, каде што херојот се качува по стеблото на израстеното дрво. Оваа слика се рефлектира во гатанки (
„Кога се роди светлината, тогаш дабот падна, а сега лежи“ - Пат. „Стои даб. На дабот има 12 гранки. На секоја гранка 4 гнезда. Во секое гнездо по 7 јајца“. Една година, 12 месеци, 4 недели, 7 дена), во магии
(Еве ги почетоците на некои од магиите:„На западната страна е Црното Море. Во тоа море има остров.На истиот остров порасна дрво, на истото дрво-корен и гранки, на истото дрво седи железен човек ... “;
„На морето-Кијане има широколисен даб, тој даб има сто гранки и ниту една гранка не се свиткува од ветрот, не се кине од дождот...“;
„Таму е океанот-море, на папочната врвца лежи Латир-каменот, на тој Латирски камен стои дамаскин даб, а гранките и корените се дамаск...“), на свадбена церемонија. Светското дрво е постојан мотив во обредниот и заштитниот вез на Словените. Се наоѓа во центарот на композицијата, симболизирајќи го почетокот на почетоците, центарот на универзумот. Многу често на крпите се појавуваат не едно, туку две Светски дрвја како ехо на антички словенски мит.
Во бајките, словенските хроники, а исто така и во отфрлените книги („Мисленик“, „Разумник“) се отсликани неколку идеи за потеклото на човекот. „Mолња ја погоди Земјата, а на Земјата се запали ПРВИОТ ПОЖАР ВО СВЕТОТ, од чиј јаглен се родени првите луѓе во светот; маж чие име било СОПРУГ и жена што се викала СОПРУГА“ (7). Овој антички мит се рефлектира во народната уметност. Тесно е поврзан со култот на печката (огништето, огнот) и е испреплетен со култот на предците. Огништето станува нивно место на живеење. Во бајките „Иван Попјалов“ и „Телпушок“, херојот се раѓа од пепел, парче јаглен завиткано во крпа.
Почести се митовите дека Бог го обликувал човекот од тесто или глина. Овде, несомнено може да се следи библиското влијание врз словенската митологија. Сепак, библискиот мит само делумно се повторува. Во создавањето на луѓе меѓу Словените, по правило, интервенира куче. Тоа или го јаде мажот или жената, и Бог мора одново да ги обликува; или му се одвлекува вниманието од нешто, а потоа ѓаволот ги намачка луѓето со нечистотија; или му го краде на Бога реброто од Мажот, а Бог ја создава Жената од опашката. Постојат варијации на митот во кој не кучето, туку ѓаволот го краде реброто на Човекот, а Бог, фаќајќи го ѓаволот, му ја откинува опашката; од неговата опашка ја создава Жената. Ова ја објаснува женската непостојаност, снаодливост и лукавство. Ако, според библиската легенда, Бог го создал човекот и му вдахнал душа, тогаш во некои верзии на словенските митови, Сатаната го создал човекот, а Бог само ја завршил работата: „Бог се изми во топла бања и се испоти. Зеде партал, се избриша и го фрли од Небото на Земјата. Ѓаволот го зеде овој партал и од него создаде човек, а потоа Бог му вдахна душа“ (8). Токму така древноруските волвхи (жреци) го гледале создавањето на човекот, како што е опишано во Лаврентиевата Хроника.
Мотивот за протерување на луѓето од рајот (Ириј) е карактеристичен и за словенската митологија. Верзиите со падот или јадењето на јаболкото (Сатаната ѝ се појавува на жената во форма на крастава жаба) се многу добро познати овде, словенската верзија е протерување на човекот поради мрзеливост и непослушност. Последната верзија на митот го отсликува и земјоделскиот начин на живот на Словените: „Кога Бог ги создал луѓето, на човекот му дал лопата и плуг, а на Ева родан и вретено, за да можат да живеат во рајот и да работат. Еден ден Бог и Човекот излегоа да го ораат полето. Бог го зазеде местото на орачот, а човекот го направи гонич на воловите. Напладне Бог ги откачи воловите, легна да се одмори и му рече на човекот: „Ете, не спиј. Вечерај си, напој ги воловите и чувај ги, а кога сонцето ќе заврти попладне, разбуди ме“. Човекот ручал, малку ги чувал воловите, а потоа легнал под една грмушка и заспал. Кога Бог се разбуди, денот се приближуваше кон крајот и никаде не можеше да се видат воловите ниту Човекот. „Човеку, еј, човече! – вика Господ. Нема шанси! Човекот ниту се слуша ниту се гледа. Бог почна да го бара Човекот и виде дека лежи под грмушка и 'рчи. Бог го удри човекот со стап и рече: „Ти си проклето суштество, осквернето од ѓаволот, непослушно како и тој самиот. Не си достоен да живееш со мене во Рајот. "Оди кај врагот!" „Така, Бог ги истерал првите луѓе од рајот“ (9).
Светот на Словените им се чинел како единствена целина: сè во него било меѓусебно поврзано и сè имало свое место и време. Многу современи истражувачи на словенскиот фолклор и традиции привлекуваат внимание на распространетоста на бинарните опозиции овде, обединувајќи спротивни принципи. Овие спротивни принципи ги опфаќаат не само космогониските митови (земја – небо, Бог – Сатана, Ириј (рај) – пекол, маж – жена, раѓање – смрт, Сонце – Месечина), туку и останатиот дел од словенската митологија. Нормално, светот не стоел во место, во него постојано се појавувало нешто ново, а ако оваа новост не се коси со начинот на живот на луѓето, нивниот здрав разум, моралните закони, климатските услови, тогаш и тој се обожувал, влегувал во кругот на верувањата на Словените.
6.
Ириј (Вириј) е античкото име на словенскиот ведски рај. Според различни верзии, градината Ириј се наоѓа на другата страна на облаците или лежи далеку на исток, во близина на морето. Таму е вечно лето, и таму птиците летаат за зимата. Таму расте Светското дрво (нашите предци верувале дека е бреза или даб), на чиј врв живееле птици или души на мртвите. Кулата на сонцето се наоѓа во Ирија. Клучевите од Ириј некогаш биле кај една врана, но таа ги налутила боговите, а клучевите ѝ биле дадени на една ластовичка. Според народните легенди, во Ириј, во близина на бунарите, има места подготвени за идниот живот на добри, љубезни луѓе. Тоа се извори со чиста изворска вода, каде што растат миризливи цвеќиња, на дрвјата созреваат подмладувачки јаболка, а рајските птици слатко пеат. Овде тече река од млеко. Такво неискажливо блаженство ги чека праведниците во Ириј што времето ќе престане да постои за нив. Целата година ќе лета како еден неуловлив миг. А долгите триста години ќе изгледаат како само три кратки, среќни, слатки минути. Ириј е управуван од Сварог, поради што во митовите Ириј понекогаш се споменува под името Сварга.
