Патолошката потреба на нетуркиските источнобалкански народи по секоја цена да се идентификувaат како огурски (туркиски) Бугари

[121314]

Падот на Хазарскиот Хаганат

Во Х век, скандинавските водачи ги обединиле племињата на источните Словени и создале голема држава - Русија. Киев станал главен град на Русија.

На почетокот на Х век, Суварите, кои се наоѓале во Волшка Бугарија, биле поделени на две племиња. Аскили - на чело со поранешното, старо семејство - Ас, му биле лојални на муслиманскиот хан на Бугарите. Тие се населиле на десната страна на Волга, таму основајќи го градот Асел (Ас-јал или Асли).
Племето на жените - Амазонки, кое постоело во земјата на Бугарите, очигледно исто така се наоѓало на десната страна на Волга (Атил). Нивниот центар бил градот Чатерама (чув: женски шатор). Веројатно се наоѓал на местото на модерниот Улјановск. До Амазонките, од степите, номадите можеле да донесат волна од овци. Амазонките ја пределе и ткаеле волнени ткаенини, платно - сембир. На чувашки, волната е „сем“, а ленот е „ела“ (бир).



Повеќето од Суварите (Хуните Савири) не ја поддржувало желбата на владата за ислам. Суварите сè уште се сеќавале на инвазиите на Арапите кои ги опустошиле нивните поранешни територии во близина на Кавкаските Планини. Суварите поканиле владетел од Скандинавците, кои биле наречени Варјаг или Вирис (Варјаз). Во тоа време постоела голема мода за Скандинавците во Европа.
Реката Днепар, по која често пловеле Варангите, Хазарите и Бугарите ја нарекувале Варух.
Скандинавците ги научиле предците на Чувашите, номадите, да градат бродови. Подоцна, Чувашите биле препознаени како добри бродари. Татарите ги нарекувале Чувашите „су-ас“ - водни асови, а „су-баши“ - главните на водата или „су-ар“.

Во средината на Х век, воинствениот владетел на Русија, по име Свјатослав, ги нападнал Хазарите. Русите ги уништиле градовите на Хазарите и во голема мера ја поткопале нивната моќ. Русите почнале да ги контролираат териториите во близина на градот Шоракил (Саркил, Шоркил) на реката Дон и градот Тјумен-Тархан во Кубан. Русите ги нарекувале Белаја Вежа - Шоракил, а Тмутаракан - Тјумен-Тархан.
По смртта на Свјатослав од Печенезите, неговиот син Владимир ја добил власта над Русија. Тој се обидел да ги докрајчи Хазарите под нивниот последен хакан по име Каин, познат во руските легенди како Калин Цар, но Волшките Бугари станале во одбрана на Хазарите. Бугарите ја презеле контролата врз териториите на Волга долж коритото на реката.

На Волга имало упоришта на Бугарите, поранешните градови на Хазарите, како што се: Самар, Сарату, Сарисин (Сарашен). Во регионот на делтата на Волга, за да го замени опустошениот главен град на Хазарскиот Хаганат - Атил, Бугарите подигнале нова тврдина Ас-Тархан, што на чувашки значи - Виш владетел. Можеби името може да значи - Тархан од кланот Ас, античко семејство на владетели - Суварски елтивери. Асите владееле со градовите на устието на реките, на Дон тоа било Ас-Карди - тврдината на Асите, на местото на некогашниот Танаис.



До XI век, Куманите, во степите на Сибир, се засилиле. Тие ги протерале Огузите од Централна Азија. Куманите го преминале Атил (Волга), ги заобиколиле утврдувањата на Волшките Бугари и ја нападнале опустошената Хазарија. Куманите (Половци) го довршиле падот на Хазарскиот Хаганат.

Голем број хазарски Евреи, следејќи ги Мадијарите, почнале да се преселуваат во земјите од Источна Европа, каде што се развивала трговија и занаетчиство. Многумина ја населиле Волшка Бугарија и земјата на Буртазите. Започнал егзодусот на Хазарите, како и поранешниот егзодус на Евреите од Палестина, која ја заземале Арапите. Насекаде Хазарите го прифатиле јазикот на локалното население. Освен во Волшка Бугарија, каде што дијалектите на Бугарите биле сродни со јазикот на Хазарите.
Хазарите од Белаја Вежа (Шаркил) станале русифицирани и ги довеле донските Козаци. Русија, под ударите на Куманите и Хазарите - Касоги (Козаци) преселени кај нив, го загубила кнежевството Тмутаракан. Русифицирани Хазари Черкаси (Черкези) (чув. шар (чер) - војска; и каси - дел, гранка; воена гранка), или на друг начин, касоги-козаци (од чув: кас'к (касок) - сегмент, гранка, одред ) се повлекле до степските граници на Русија. Тука тие ги создадоа руските и украинските Козаци. Русифицираните потомци на Хазарите, заедно со потомците на Печенезите, почнаа да ја бранат периферијата на руската држава. Тие се нарекувале секако, но себе си се именувале како сонародници - Берендеј, од чувашките „пер-ендиј“ (бер-ендеј) - сограѓанин, од една земја. Подоцна, преовладало заедничкото име - Козак.



Во XII век, еден од претставниците на хазарскиот клан Асен (Ашина) успеал да добие власт над Бугарија на Дунав. Кланот Дуло ја изгубил власта над Дунавска Бугарија пред средината на VIII век. Дулo потоа бил заменет со претставници на кланот - Вукил (Укил, Ху-кил), потомци на древниот шанјуски клан Ху (Ху-Ен) Сјунгну. Потоа, при царевите Крум и Симеон Велики, повторно преовладувал македонскиот огранок на кланот Дуло. Асените му ја одзеле власта на Дуло над Дунавска Бугарија.

Волшките Бугари воспоставиле сигурна трговија на Волга благодарение на утврдените упоришта и договорите со степските народи. Бугарите ја ппенесуваа својата стока низводно главно на сплавови. Скандинавските водачи на Суварите (Савирите) ги научиле како да прават бродови. Спротиводно, реките, бродовите и сплавовите се возеле нагоре со помош на волови, коњи или човечки робови. Сплавовите од трупци, очигледно, биле главното средство за пловидба по реките. Во зима, трупците од сплавовите се користеле за греење и градење живеалишта.
Главна стока за Русија била касписката сол, на чувашки - „товар“. На исток (југ) оделе главно крзна и кожа, како и ленени ткаенини. Меката кожа направена од Бугарите била високо ценета. Се наоѓале кљови на мамут и џиновски волнен носорог. Странците се плашеле од нивните останки.
На местото на современиот град Улјановск, порано познат како Симбирск, би можело да има женска населба, позната во Европа (на картата на Фра Мауро) како Чатир-Aмa (Чатермa), што на чувашки значи женски шатор. Исто така, овој град бил наречен Сембир, што значи - платно од волна, ткаенина. Степските луѓе овде донесувале овча волна, а локалните ткајачи правеле предиво и ткаенини од неа.





Асите, претставници на благородниот хунски клан, ги граделе своите градови во близина на реките. Во Волшаа Бугарија, градот Аскел (Асјал, Асли). Постоела пловидба по Дон до тврдината Ас (Азов, Танаис), и понатаму до Крим и Византија. Стоката од Волга, преку точката Сарисин (Царицин, Волгоград), се транспортирала по копно до реката Дон (чув: Тан).
Следствено на тоа, Татарите ги нарекле Чувашите „СуАс“ - Водни (речни) Aси, или „су-aр“, од татарски „су“ - вода.

Волшките Бугари често ги граделе своите утврдувања од тули. Главниот материјал бил дрво.
Бугарите направиле ѕидови и кули од дрвени куќички. Внатрешниот дел на куќата од трупци бил прекриен со глиница, внимателно набиена. Кога непријателот го напаѓал бугарскиот град и кога ќе ја запалел дрвената опрема на ѕидините, останувал прилично силен земјен (или глинест) бедем. Бугарите на оваа подлога подигнувале штитови од штици и ја продолжувале одбраната.

До XI век, сите потомци на Огурските Хуни се собрале во Бугарија на Кама и Волга. Така, единствениот јазик на потомците на Хуните бил јазикот на Бугарите - предците на Чувашите.

 

[121314]

Амазонија на Волга

Во составот на Хуните - предците на Бугарите, Хазарите и Чувашите, влегле многу племиња од европските степи: Саки, Масагети, Скити, Сармати, Савромати и многу други. Едно од нив било племето на Амазонките.
Според легендите за Грците, Амазонките се споиле со некои од Скитите и го формирале народот Савромати. На почетокот на ерата на модерната хронологија, Савроматите паднале под влијание на Сјунгну (Хуните), кои се движеле на запад. Хуните ги истребиле Савроматите или ги истерале понатаму во Европа. Жените, наследници на Амазонките, Хуните ги земале за свои сопруги. Хуните создале ново племе, со повеќе патријархални традиции. Во името „Савромат“ индоевропскиот завршеток „мат“ - што значел женски и мајчинск принцип, исчезнал.
Истражувачите ги сметаат Скитите и Савроматите (Сарматите) за племиња кои зборуваат ирански. Иранскиот (персиски) припаѓа на индоевропското семејство на јазици. Во чувашкиот јазик има многу персизми.
Произлегло хунското племе со името „Савр“ - Савир, Сувар. Отпрвин, ова племе се наоѓало на просторите на современиот северен Казахстан и јужниот дел на западен Сибир. Според источната традиција, ова племе се викало Сабир. Од името Сабир (Сипир) настанало името за целата територија на северна Азија - Сибир.
По распадот на империјата на Атила, Сабирите-Савирите (Суварите) се преселиле понатаму во Источна Европа. Дел од Хуните останале во Сибир, тие ги владееае локалните уралски племиња, кои подоцна станале познати како: Маџари, Угри или Унгарци.

На светската мапа на средновековниот картограф по име Фра Мауро, територијата на модерната Чувашија се нарекува Амазонија. На картата, оваа земја лежи во близина на реката - Еdil, тоа е реката Волга, во античко време наречена Атил (или Итил).




Во средината на XV век во Венеција живеел монахот Фра Мауро. Титулата „фра“ го определувала монашкото достоинство, наликува на обраќањето „брат“ - брат Мауро.
Фра Мауро по потекло бил или арапски Мавар (Мауро), или можел да биде од регионот на Волга, или Унгарец. Фра Мауро создал мапа на светот познат во тоа време - средината на XV век, нарачана од португалскиот крал Алфонсо V, четири децении пред откритијата на Колумбо. Според источната традиција, тој ја прикажал картата наопаку, каде север е долу, а југ е горе. Исток, соодветно, на левата страна, а западот на десната страна.
Островот на кој се наоѓа Амазон е помеѓу два ракавци - Волга (Едил) и реката Сура, кои се спојувале, според мислењето на Фра Мауро.
Во Амазонија се наоѓале два града: Ведасуар и Чатерма. Името на градот Ведасуар е преведено од чувашки како - Мал Сувар (Суар), од зборот „веде“ - мал, дребен. Ведасуар е предок на модерниот Чебоксари. Чебоксари, на чувашки - Шубашар, ова е подоцнежно име.

https://www.zaryanin.com/alexander/histchuv-en/framauro/fra_mauro_1.jpg

https://www.zaryanin.com/alexander/histchuv-en/framauro/framauro2.jpg

Чатерма е друга приказна.
Во современиот чувашки јазик, мажот се означува со зборот „арзын“ (арçын), каде што „aр“ е машки род, а „зын“ (çын) е човек. Жената на современиот чувашки јазик се нарекува со израз „херарам“. Ова е сложен збор, каде што „хер“ е девојче или девојка, „арам“ е мажена жена. Во античко време, зборовите „херарам“ или „херам“ („хер“ + „ам(а)“ - женски) се користеле за да се означи женскиот дел од куќата - јуртата, на чувашки „сјурт“.
Самата жена во античко време, во античкиот чувашки јазик, била означена со зборот „амазын“ (амаçын), во кој: „aмa“ е женски род, „зын“ (çын) е човек.

На почетокот на Х век, кралот на Волшките Бугари, по име Алмош, решил да ја прифати муслиманската вера. Тој, во сиот свој муслимански изглед, забранувал да се именуваат жени заедно со мажи, користејќи го зборот „зын“ (çын) - човек. Оттогаш, Бугарките - Чувашки, почнале да се нарекуваат како што порано го нарекувале женскиот дел од куќата - херарам (херам, харем). Старото име „амазин“ било заборавено.
Можеби, некое време постоела земјата на Амазонките на десниот чувашки брег на Волга. Нејзин главен град бил градот Чатерма од картата на Фра Мауро. Името Чатерма доаѓа од чувашките зборови: „чатер“ (чатãр) - име, шатор и „ама“ - женски. Така, Чатер-ама е женски намет, шатор на жени.

Чатерма (Чатерама) - името на главниот град на чувашките Амазонки.

Чатер е изворен чувашки збор од алтајско потекло. Рускиот збор „шатор“ доаѓа од турската ознака на оваа конструкција во форма на структура од лесна ткаенина. Во другите турски јазици, руската верзија на „шатор“ се означува со слични зборови, како што се: татарски - чатир, узбекистански - чодир, азербејџански и турски - чадир, казахстански - шатир, башкирски - сатир итн. Во повеќето словенски јазици, таквата лесна структура се нарекува намет.

Локацијата на градот Чатерама, веројатно била на местото ма денешниот град Улјановск. Претходно градот бил познат под името Симбирск. Името Симбирск доаѓа од чувашкото „сембир“, што значи волнена ткаенина; составена од чувашките зборови „сем“ - волна, и „пир“ (бир) - платно. Во античко време, во овој град била донесувана волна од степите. Жените, очигледно Амазонки, се занимавале со предење и ткаење на волнена ткаенина.




Чувашките жени се потомци и наследници на легендарниот и очигледен, антички народ на жените - Амазон или Амазин.
Денес јазикот на Амазонките е чувашкиот јазик, наречје на Хуните-Чуваши.





Со древните чувашки племиња често владееле жени. Боарикс (од болјар (пој-ар) - водач) владеела со Савирските Хуни на почетокот на VI век. Кралицата со името Акака (Чув. Акка - постара сестра, тетка) владеела со Црноморските Бугари-Утигури на крајот на VI век. Ханшата (ханамата) Парсбит - владеела со Хазарите на почетокот на VIII век, нејзиното име може на чувашки да значи - Тигрово лице, лице на леопард.

Чувашите од хазарско потекло (Казари, Касоги, Черкаси), откако биле поразени од принцот Свјатослав, почнале да ѝ служат на Русија и да ги штитат нејзините степски граници. Тие ги создале руските и украинските Козаци и Берендеите. Берендеј - од чувашкиот „пер-ендиј“, „бер-ендеј“, што значи - од една земја - сонародник. Така се нарекувале сите Козаци од хазарско-чувашко потекло.
Жените воини на Козаците (Касоги, Чаркаси) во Русија биле познати под името - Пољаници.

 

[121314]

Чувашки речник:

Электронлă сăмахсар

samah.chv.su

 

[121314]

Хуни - Сјунгну - Сјуну - Вуну

Империјата на Сјунгну, во центарот и на истокот на Евроазија, била создадена од шанјуто Моде (Маодун). Тој беше најстариот, но не и најомилениот син на шанју по име Тјумен (чув.: Чемен, Темен). Моде ја создаде својата послушна гарда - Мадијар. Со помош на неговата гарда, Моде се справи со своите противници и стана шанју. Покорувајќи ги соседните племиња и борејќи се против кинеската империја Хан, Мод емногукратно ги проширил имотите на Сјунгну. Кина се обидела да се изолира од воинствениот Сјунгну со огромен ѕид.

Хуните, како и Турците и Хазарите подоцна, се сметале себеси за потомци на десетте синови на нивниот прв предок. Можеби името на првиот предок било Тогар (или Тугар). Веројатно е дека владејачкото јадро на Сјунгну биле потомците на алтајските и сајанските Скити, од андроновските племиња, археолошката култура Тагар, минусинските и пазиричките древни народи. На планините Алтај и Сајан, источните Скити, под влијание на локалните племиња, формирале нов јазик, предок на чувашкиот јазик и на турските јазици.





Андроновска култура

Цивилизација од степски тип.
Цивилизација на номади од индо-ирански тип.
Името доаѓа од селото Андроново кај Ачинск, каде што биле откриени првите погребувања во 1914 година.
Првото историско население на оваа територија биле Кимерите, Саките и Скитите, што е забележано во асирските летописи.
Андроновската цивилизација опфаќа групи на сродни археолошки култури од бронзеното време во XVII-IX век п.н.е.
Територијата на цивилизацијата го опфаќала Западен Сибир, западниот дел на Централна Азија и Јужeн Урал.

АНДРОНОВСКАЯ КУЛЬТУРА • Большая российская энциклопедия - электронная версия

АНДРОНОВСКАја КУЛЬТУРА, Большаја россијскаја энциклопедија - электроннаја версија

old.bigenc.ru

Тагарска култура

Исто така, Минусинска курганска култура.
Железно и Бронзено Доба.
Датирање: VIII-III век п.н.е.
Културата е именувана по топонимот - островот Тагарски на реката Енисеј.
Тагарската култура беше заменета Таштикската култура.
Спомениците се широко распространети на територијата на Хакаско-Минусинскиот Басен и во североисточниот дел на регионот Кемерово, односно во степската и шумско-степската зона во сливот на Средниот Енисеј и неговите притоки - реките Абакан, Туба, Сида, Ерба и други и во сливот на реката Чулим и нејзината притока Урјуп.
Тагарското население кое потекнува од атанасиевското, е индоевропско, делумно иранојазично. Динлините, означени како носители на тагарската култура, се сметаат за туркојазични.

ТАГАРСКАЯ КУЛЬТУРА • Большая российская энциклопедия - электронная версия

ТАГАРСКАја КУЛЬТУРА, Большаја россијскаја энциклопедија - электроннаја версија

old.bigenc.ru

Пазиричка култура

Железно Доба.
Датирање: VI-III век п.н.е.
Главните пронајдени предмети во Горен Алтај.
Носителите на оваа култура живееле на пограничните територии на Казахстан, Република Алтај и Монголија.
Културата е класифицирана кон „скитскиот круг“. Пазиричката Култура е производ на развојот на Атанасиевската култура.
Културата го добила своето име по споменикот во месноста Пазирик во Улаганскиот Регион, каде што биле ископани гробниците на племенското благородништво.
Главното занимање на населението било номадското сточарство.
Во антрополошкиот состав на населението на Пазиричката се идентификуваат три основни компоненти (долихокранијален кавказоид со високо и широко лице, брахикрански монголоид со кратко лице и мезодолихокрански монголоид со високо лице). Заедно со сродните племиња од Тагарската култура, тие биле нападнати од Пра-Сјунгну.

ПАЗЫРЫКСКАЯ КУЛЬТУРА • Большая российская энциклопедия - электронная версия

ПАЗЫРЫКСКАја КУЛЬТУРА, Большаја россијскаја энциклопедија - электроннаја версија

old.bigenc.ru

 

[121314]

Шиверска култура

Епоха на Енеолит.
Датирање: XVIII-IX век п.н.е.
Културата се развила во Прибајкалскиот регион.
Културата настанала како резултат на интеракцијата на античките Сјунгну со древните Тунгуси.

Од претходната Гласковска култура се разликува по развојот на металната техника и близината на келтската култура во однос на карактеристиките на секирите.
Исто така, постои сличност во поединечните компоненти со културата на архаичната Кина од династијата Ин-Шан. Врвовите на копјата исто така ги повторуваат инските, а бомбите и ножевите припаѓаат на архаичните варијанти на плоснатите ками Карасук.

Сјунгну, главните носители на културата, биле протерани од Кина во Сибир на крајот на XII век п.н.е. Тие усвоиле некои кинески културни карактеристики.
Шиверската етапа на Прибајкалската и културата Карасук се појавиле од истата причина и во нивниот развој покажуваат културно-хронолошка синхроност.





Култура на плочести гробови

Исто така, Плочести гробови.
Исто така и плочи од гробови.
Епоха од крајот на Бронзеното Доба. Почеток на Раното Железно Доба.
Датирање: 13-3 века. п.н.е.
Културата постоела во Јужно Забајкалие.

Центарот на ширење на културата е Монголија, Јужен Сибир и Внатрешна Монголија. Спомениците се наоѓаат во Монголија, во јужно Прибајкалие и Забајкалие од Сајан до Манџурија, на Мал Кинган, висорамнината Веичан, во северозападна Кина (Ксинџијанг).
Името на Културата на плочестите гробови е изведено од главниот тип на погребувања во форма на правоаголни огради од вертикално поставени гнајсни или гранитни плочи.
Носителите на културата припаѓаат на предците на народите што зборуваат монголски и се нарекувале плочкари.

Културата на плочестите гробови, Сјунгну и Дунху, претставувала една етничка заедница - монголската. Носителите на Културата на плочестите гробови биле директни предци на Сјунгну и Монголите.

Плочкарите биле етнички поблиску до Дунху отколку до Сјунгну. Но, нема значителни разлики меѓу Сјунгну и плочкарите. И Сјунгну и плочкарите припаѓале на монголоидната раса. Северозападниот дел од плочкарите бил измешан со кавкаски (европеидни) групи. Може да се претпостави дека економската структура на плочкарите практично не се разликувала од начинот на живот на номадските Монголи.

Облеката и чевлите од гробовите се поелегантни од секојдневните, има разни украси од бронза, коска и камен: плакети, копчиња, мониста, привезоци, огледала, школки. Повремено има придружни предмети: игли и игларници, ножеви, келтски секири. Поретко - оружје: врвови од стрели, ками, крајни влошки за лакови. Во единечните гробови има предмети од коњски запреги, рачки од камшици. Има предмети направени од бронза, поретко железо и благородни метали.

Глинени садови од тип на тегли, мали со тркалезно дно. Се среќаваат и триподи - три комбинирани резервоари на три нозе. Украси на садови во вид на разни печати, налепници, имитации на дупки. Уметноста на Културата на плочестите гробови бола наречена „животински стил“. Прикажани се домашни и диви животни, животот на луѓето и нивните главни занимања.

Уметноста има многу заеднички карактеристики со културите на Јужен Сибир: Карасучката, Тагарската.



По природата на погребниот обред, обичајот да се поставува ограда од големи камени плочи над погребот, носителите на оваа култура ги нарекуваме „плочкари“. Вистинското име на овој народ не е познато.

Од „плочкарите“ во степите останале многубројни погребувања. Во некои случаи тоа се цели гробишта, кои имаат јасен распоред и строг редослед. Кај езерото Балзино има околу сто гробови, кои формираат кругови и четириаголници. Тие се наоѓаат, како по правило, на издигнати, добро осветлени места.

Монументалните погребувања сведочат за големината на номадскиот народ што некогаш живеел овде. Тие станале составен дел од културниот и историскиот пејзаж на Трансбајкалските степи. Околу 600 вакви гробници се ископани на територијата на Забајкалие и Источна Монголија.

Во конструкцијата на гробовите понекогаш можело да се најдат и плочи со изгравирани различни слики. Тоа се таканаречените „еленски камења“. Името го добиле бидејќи на нив бил втиснта лик на елен.

Гробиштата на „плочкарите“ не се само збирка погребувања, туку цел комплекс од култно-религиозни и погребни структури. Покрај гробовите и „еленските камења“, имало и ритуални жртвеници, понекогаш во близина имало и натписи.

Плочкарите се првите номади на Забајкалските степи. Во тоа време овде се појавуваат нови типови живеалишта, транспортни средства, облека, јурти, кошари, столбови за врзување коњи, крда коњи и стада овци.

Во гробовите се пронајдени многубројни и разновидни врвови од стрели, ножеви, мечеви, бронзени оклопи. Подоцна, се појавуваат производи од железо. Производството на керамика е целосно поврзано со занаетот од домашна природа.

Најновите плочести гробови датираат од VI век п.н.е., а најраните споменици на Сјунгну, следната култура во времето, датираат од II век. п.н.е. Јазот е најмалку три века, но спомениците кои би ја пополниле оваа хронолошка празнина се речиси непознати.

Во последните фази од постоењето на Kултурата на плочeстите гробови, во степите се појавиле носители на Kултурата Керексур. Керексури во Централна Азија се нарекуваат камени могили затворени во огради со различни форми. Формирањето на оваа култура се случило во Западна Монголија и Алтај, се претпоставува дека ја оставило население од кавказоидна (европеидна) раса.

Зголемена аридизација на климата во степската зона на Евроазија кон крајот на II милениум п.н.е. нагло ја намалило продуктивноста на пасиштата и предизвикало интензивно движење на античките пасторални групи на население. Затоа, синхронизирано започнало спротивставување на двете сточарски култури. Како резултат на тоа, керексурите се појавуваат на територијата на Северна и Централна Монголија, Југозападно Забајкалие, а плочестите гробови - далеку на запад, во подножјето на Алтај.

ПЛИТОЧНЫХ МОГИЛ КУЛЬТУРА • Большая российская энциклопедия - электронная версия

ПЛИТОЧНЫХ МОГИЛ КУЛЬТУРА, Большаја россијскаја энциклопедија - электроннаја версија

old.bigenc.ru

Керексуры

Керексу́ры, древние каменные сооруженија на Алтае, территории Тувы и Монголии, в Забајкалье. Насыпь, окружённаја округлој или подквадратној оградој с...

bigenc.ru

 

[121314]

Археолошките култури наречени Андроновски, можеле до одреден степен да бидат под влијание на мигрантите од Сумер, по заземањето на просторот помеѓу реките Тигар и Еуфрат - од Акадците, а подоцна и Аморејците. Името Сумер останало во називите на племињата на Кимеријците - Гумер, Гомер. Самоименувањето на Сумерите е Киемегир - Кимер (земјата на мајчиниот јазик).
Сумерите можеби ги основале древните населби на југот на Урал, сега наречени Аркаим.
Можни територии за населување на потомците на Гомер, синот на Јафет, според Мојсеевата Тора (Библија): Рифати (Рифеи) - во јужниот дел на Урал (Рифејски Планини); на запад од нив Ашкенази (Ашкуз, Аскиз) - Скити; источно од Урал, регионот Тогарма (Тохаријци), од кои се појавил родот Ху (Сјунгну) на Алтај.





Чувашкиот јазик е потомок на сјунгну јазикот. Чувашкиот број „вунну“ - десет, е варијанта на етнонимите: Хуну (Сјунгну), Уну, Сјуну, Хуни (Гуни).

Сјунгну зборот „сагадак“ значел еден вид обувки, како чувашкиот „сјабада“ - папучи (чоботи), и „сомада“ или „козјада“ - чизми од филц, од „адо“ - чизми, чевли. Можеби „сагадак“ биле специјални чизми во кои можеле да се вметнат стрели, па дури и лак. Подоцна, рускиот „сагајдак“ означувало колчан (футрола за стрели). Сагадак - чизмите на Саките.
Сјунгну потекнува од древниот клан Ху, Хујан - од кинески извори. Ху-Јен - по чувашки Земјата на Ху.
Името на еден од шанјута на Сјунгну на кинески беше - Хуханје. Тоа можеле да се изговара од страна на Сјунгну како Хуханер, или Хухањен - џан (цар) од земјата на Ху.
Имало и други благороднички семејства: кланот Лан - змија, или змеј (турски - елан, жилен); претставници на кланот Сјујбу (Сјујбју) се занимавале со судски прашања, името „суј-бју“ доаѓа од чувашките зборови „суја“ - лага, измама; и „бју“ - началник, командант; односно началник над лагите. На пример, други чувашки зборови на „бју“: вунбју - надзорник, шеф на десет, од кратенката „вун“ од „вунну“ - десет; сербју - стотник, од „çер“ - сто; ембју - голем војвода, суверен, „мој владика“.

Чувашкиoт и монголските јазици имаат многу лексички преписки. Ова е од далечните времиња на блиска интеракција помеѓу чувашките Сјунгну и античките предци на Монголите. Монголскиот „хјун“ (хун) и чувашкиот „çын“ (çынни) - што означуват човек, може да произлегуваат од етнонимите - Хуну (Сјунгну) или Сјуну.







Потомците на Моде ја изгубиle неговата моќ. Граѓанските војни започнаle во империјата Сјунгну. Сјунгну се поделил на северен и јужен. Северните, царските Сјунгну, останале верни на древните сјунгну кланови.

Кинезите го искористиле граѓанскиот судир помеѓу Сјунгну. На крајот на II век, Кинезите, во сојуз со бунтовничките племиња, ги истерале царските Сјунгну од Алтај во денешен западен Сибир. Поразените царски Сјунгну заминале по коритото на реката Иртиш до нејзиното свртување кон север кај устието на реката Тобол. Сјунгну пловеле со своите пљачки по текот на Иртиш, затоа, Иртиш е наречен со комбинација од чувашките зборови „ирт“ - оди, поминува и „ыш“ - плива.

 

[121314]

Сјунгну се населиле долж реката Тобол и на бреговите на реката Тура (чув. божествена), недалеку од вливот во Тобол, изградиле зимско живеалиште, наречено Тјумен, по името на првиот шанју.
Откако се утврдиле во Западен Сибир, Сјунгну ги покориле племињата од фино-уралски тип. Хуните ја сочинувале владејачката елита на тие племиња, напредувајќи до Скандинавија. Нивното заедничко име - Фини (Финци) доаѓа од етнонимите - Хуну (Сјунгну), Сјуну или Вуну. Хуните имале опипливо влијание врз целиот фински свет, особено врз материјалната култура.
Напредувајќи во степите на современ Казахстан, Сјунгну превзеле многу Сака племиња.
Од третиот век, Сјунгну-Хунит, кои станале посилни, го започнале својот добро познат поход на територијата на Европа. Инвазијата на Хуните предизвикала значителни промени во етничката географија на Европа, именувана како Епоха на големата преселба на народите.



Како Сјунгну станале Хуни?



По уништувањето на државата, дел од Сјунгну, кои останале во својата татковина, го сочинувале населението на другите номадски империи, другиот дел се преселил на запад. Во првата половина на II век, доселувањето на племињата Сјунгну започнало на територијата на Казахстан и Централна Азија, а потоа и во прикасписките степи. Ним им се придружиле и други номадски и полуседентарни племиња од Јужен Сибир и Урал. Меѓу нив имало Бугари и Сувари - едни од предците на современите Татари.

Во 375 година, Сјунгну ја преминале Волга и Дон и продолжиле понатаму - во Источна и Западна Европа. Во Источна Европа се појавуваат под името Хуни и за кратко време освојуваат огромни територии. Масовното напредување на Хуните на запад дало поттик за Големата преселба на народите, која траела неколку векови.

Во 445 година, Атила станал водач на хунскиот сојуз. Тој бил тежок владетел, талентиран организатор и брилијантен командант. Предводени од нивниот цар, Хуните стигнале до границите на Римската Империја и активно учествувале во распадот на оваа робовладетелска држава.



Хуните, најверојатно се претставници на најраните турски говорни групи во Евроазија.











Како кои сте? Турци и јаничари!
За какво се борите? Ни вие самите не знаете!




Помеѓу 12 и 14 август, во Бугач, Унгарија, се одржа по седми пат Курултај - традиционалниот настан на народите од централноазиско потекло

Секоја година претставници на народите од хунско и турско потекло се собираат и го слават нивното заедничко потекло со „заедничко сеќавање на древните традиции“

На настанот учествуваа и Бугари. Бугарското знаме се вееше заедно со знамето на Турција и другите земји



ИМПРЕСИВНО!

Българи участваха в събора на представители на хунски и тюркски племена в Унгария - Курултай - БГ Новини

Между 12 и 14 август в Бугач, Унгарија се проведе за седми п'т Курултај – традиционното меропријатие на народите с централноазиатски произход Всјака година представители на народи от хунски и тјуркски произход се с'бират и празнуват обштија си произход, като “заедно си припомнјат древните традиции” В...

www.bgnovini.eu

Tiele 鐵勒, Tölöš (www.chinaknowledge.de)

Tölöš, Chinese rendering Tiele 鐵勒, is a common designation for the various Türkish peoples that lived in the northwestern regions between the 5th and the 9th century.

www.chinaknowledge.de

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/mn/8/8b/%D0%A5%D2%AF%D0%BD%D0%BD%D2%AF_5.jpg

http://otval.spb.ru/img/klashtorny-savinov-2005-ins-10.jpg

 

[121314]

Под владетелот на Хуните, наречен Атила, „варварската“ империја на Хуните се протегала од Рајна на запад до Иртиш на исток; од земјите на Суоми (Сами) на север, до Аралското Море и Кавкаските планини на југ. Атила станал основач на нова династија на номадски империи - Дуло. Називот (титулата) Атила доаѓа од чувашкиот „aтте“ - татко; "аттила" - по татковски, или "аттеле" - татковски. Вистинското име на Атила можно е да било Атл (Ател), така Чувашите, потомците на Хуните, ја нарекуваат реката при која живеат (Волга) и легендарниот јунак на нивните легенди.

Атила поразил една од гранките на древниот скитски или меотски клан Ас. Тие владееле со племето Аказири (Акацири), предците на Хазарите. Преживеаниот принц (шад) Асен се сокрил на исток, на Алтај. Неговите потомци го создале светот на Турците.

Античкиот град на Асите бил Ас-карди (Танаис, Асгард) - тврдина (град) на Асите. Бегајќи од гневот на Атила, еден дел од Асите (Аскилити) отишол на исток кај Хуните Сабири (Савири). Некои други Аси се преселиле во Скандинавија. Овие Аси станале кралеви на Скандинавците. Дивите и полугладни Скандинавци го обожувале Асите. Асите дале значаен придонес во борбените квалитети на Скандинавците, кои се манифестирале подоцна. Исто така и во занаетчиското производство.

Скандинавската титула конунг има хунски (чувашки) корени. Како и англиската кралска титула - кинг, изведена од - конинг. Овие класични означувања настанале во Европа од хунската титула - кан, од чувашките и турски зборови „кон“, „кун“ (исто така „кан“) што означуваат - Сонце, дневна светлина.
Слично потекло имаат и руските - књаз, кнез.







Некои Сјунгну (хунски) титули во Европа

Кај пост-Сјунгну народите, владетелите честопати се нарекувале со титулата „кан“. Оваа титула доаѓа од турските и чувашките зборови „кон“ или „кун“, понекогаш и „кан“, што означува дневна светлина или Сонце. Владетелот - тој е Светлината за државата што му е доверена. Канот кој управувал со каните што му се подредени се викал - каган; кан на каните - император.
Оваа титула „кан“ од Сјунгну (Хуните) дошла и кај народите со германско потекло. Кај Скандинавците тој бил дополнет со завршетокот „унг“, создавајќи глаголски именки, герунди и партиципи. Скандинавците ги нарекувале своите водачи - конунг. Конунг - значело владеење, водечки (сјаен, осветлувачки). Оваа титула стигнала и на Британските Острови. Овде завршувала со англискиот завршеток „ing“, што одговарал на скандинавското „ung“. На почетокот, титулата на водачите (кралевите) звучела како - конинг, подоцна титулата била скратена на - кинг (king) - крал на современиот англиски јазик.

Титулата - кан, ne се вкорениla само кај Германците. Рускаta титула - књаз, е со исто потекло. Во почетокот оваа благородна титула се изговарала како - коназ. На чувашки тоа значи - Главно светило, или Светило од родот Ас. Како и во англискиот: конинг -> кинг; со текот на времето се променила и руската верзија: коназ -> коњаз -> књаз.
Влијанието на древните Сјунгну (Хуни) не може да се потцени. Ова влијание е многу подлабоко отколку што вообичаено се верува. Примерите презентирани во оваа студија се само врв на огромна санта мраз.
На пример, руската титула „бојарин“ доаѓа од комбинација на чувашки лексеми: пој, појан (бој, бојан) - богат човек, благороден; со додавање на „ар“ - маж; тоа е - бојар- благороден маж.
Бугарското - бојла, од чувашки - појла (пујла), значи - богат.
Можно е западноевропската титула „барон“ да произлегува од „бојарин“.



Символы дома Ху Ен, Ву Ху:



Символика дома Асень, Ашина:



Тотемистика дома Дуло:



Ас Кил - Дом Асов:





Хуните им донеле на германските племиња систем на пишување заснован на руни, сличен на рунското писмо на Турците.

 

[121314]

По смртта на Атила, меѓу бројните народи во Хунската империја започнале меѓусебни судири. Помладиот син на Атила, Ирнак (Ирна, Ирник), го водел својот народ од проблематичната централна Европа до Црното Море. Овде ги нарекувале Огури, со крајот „гур“ додаден на имињата на нивните племиња: Oногури, Утигури, Кутригури, Улсингури, Алциогури итн. Исто така, се нарекувале со заедничкото име - Бугари.
Огур - доаѓа од чувашкото „вогур“ - бик. Веројатно, тие Хуни стапиле во сојуз со племињата на Крим - Таври. Можеби имале култ кон бикот. „Тавр“ - на грчки исто така значи бик.

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/mn/7/78/%D0%A2%D2%AF%D1%80%D1%8D%D0%B3%D0%B8%D0%B9%D0%BD_%D1%85%D0%B0%D0%B0%D0%BD%D1%82_%D1%83%D0%BB%D1%81_2.jpg

Земјите од Урал до Алтај, а на југ до Аралското Море и езерото Балхаш биле земјата на Сабирските Хуни - Сабирија. Луѓето од Сабир (Сибир) го дале името на денешната огромна територија, цела северна Азија - Сибир. Сабирите ги бранеле источните граници на огромната империја на Хуните.
Во Алтај, Хуните, потомците на јужниот Сјунгну, повторно ја презеле власта. Тие се нарекуваат Жоужани, Жужани или дури и Роурани. Очигледно, тие се нарекувале себеси Оби, Абар или Авар. По појавата на Асен Шад (Асјан-Ше, Ашина) и неговите Хуни, моќта на Аварите се зголемила. Западните Хуни со себе ја донеле најдобрата технологија за производство на оружје и оклоп од тоа време. Тие ја донеле технологијата на лесни оклопи.




На југ, на териториите на современа Централна Азија, имало племиња на други Хуни - Сарагури (Шора-Огури) или Бели Хуни (Огури), познати како Ефталити.
На северот на тогашната Сабирија (Сибир), покрај северните Тобол и Ишим, се појавиле Прото-Маѓарските племиња. Тие биле потомци на ловци и сточари на ирваси, поврзани со модерните Ханти и Манси.
Сабирите првично ги потиснале Сарагурите. Но, Аварите и Сарагурите влегоа во сојузнички односи. Дел од Савирите, под притисок на Аварите и нивните сојузници, морале да одат на запад, преку реката Атил (Волга). Или, тоа било нивно намерно движење кон ослободените земји по распадот на империјата на Атила.

Сабирите заземале територии во Северен Кавказ, во близина на Каспиското Море. Тука се населиле и Хазари и локални Барсили. Сабирите, во степите на Источна Европа, станале доминантна сила, пред доаѓањето на Аварите и Турците. На Кавказ, Сабирите биле наречени - Савири. Со текот на времето, ова име се трансформирало во Сувари (а можеби и понатаму во Сувази).







Савирите, кои останале во Сибир, го создале народот Мадијар, кој се состоел од племиња на поранешни ловци и сточари на ирваси, поврзани со современите Ханти и Манси.

Бугарите, или Оногурите (или Хунугурите) - Хуните на Атила и неговиот син Ирник, „познати по безброј катастрофи (Јордан)“ за Римската Империја, некое време останале во сенка на Савирите. Пред доаѓањето на Турците.

Па, тогаш знаете што се случило...

Патот на Огурите беше долг и драматичен. Болгарите (Б'лгарите) и Савирите (С'варите), Хазарите и многу други народи од Големата Степа го создале современиот народ - Чуваш (Ч'ваш).

Добрата нација Чуваш е наследник на културата, јазикот и историјата на сите антички номади на Евроазија. На крајот на краиштата, Скитите, Сарматите, Саките со Масагети и многу други им се придружиле на Хуните - предците на Чувашите.
Чувашкиот јазик има многу позајмици од многу јазици на евроазискиот континент, од Кина и Монголија, до Грција и Ерменија, од Иран и Арабија, до Чукотка и чувашка лексика во јазиците на народите од Европа и Азија.

Историјата на Чувашите можеби некому му изгледа чудесна. Таа е исполнета со легенди и традиции. Оваа приказна ја раскажувале многу народи, во секој древен извор таа тече низ тивок степски ветер и беснее со силни урагани.

 

[121314]

Според кинеските извори, кланот на Сјунгну шанјута бил клан по име Ху; или на друг начин - Ху-Ен (Хујан), што значи на чувашки - земјата на Ху.
Од коренот „ху“, или друга верзија на „ха“, имало многу изведени зборови: Сјунгну - потомци на десетте, десет (чув: вунну); халик - народ; хан (чув: хун) - суверен; хакан - император (хан на хановите).
Ху - потекнува од западната Сјунгну (чувашка) традиција на у-изговор; Ха - од источната Сјунгну, турска традиција на а-изговор, источниот дијалект на древниот чувашки јазик.

Клан Ac - од чувашкиот корен "ac" (aсли) што значи - старец, поглавар, голем. Кланот на Асите можеби потекнува од скитското племе Агатири, или Аказири, и од Меоти, Готи или Алани. Асите се одликувале со нивниот голем раст. Асите биле главниот клан на владетелите на Хуните-Савири, Савир Илитвер Алп можел да припаѓа на родот Ас. Во Русија, Алп бил познат како Свјатогор Богатир (крстителот на Савирите е Светиот Горштак), меѓу Чувашите - главниот лик на чувашкиот епски џин Улп-Батур, меѓу Турците Алп-Манас (чув. Ман-Ас) - Големиот Ас. Градот на предците на Асите бил градот Аскарди (Асгарди) „Асгард“, на местото на античкиот Танаис и современиот Азов. Чувашкото „карда“ значи - ограда; "кар" - заштита, зајакнување, тврдина. Чувашкото име на главниот град на модерна Чувашија (Чебоксари) - Шубашкар, значи - Тврдина на Господар на реката (водата).
Континентот Азија (Азија) бил именуван од Грците во чест на античкиот скитски (меотски) клан Ас.

Кланот Ашина е огранок на кланот Ас. Ас-Ен - на чувашки, Земјата на Асите. Затоа, на почетокот, Хуните-Савири биле верни сојузници на Хазарите Ашина. Хазарите (Казарите) потекнуваат од скитското племе Аказири (Агатири) асимилирани од Хуните.

Името на бугарскиот, огурски клан Дуло доаѓа од чувашкиот збор „туло“ - полно (исполнето), цело.

Во современиот чувашки јазик, хунските зборови кои започнуваат со грлено „ху“, со текот на времето, почнале да се изговараат со в-изговор на „ву“: хунну - вунну (десет); Хунгари - Венгрии; хурман - вурман (шума); хурин - вирин (место); хогур (огур) - вогур (бик) итн.
Во другите туркиски јазици, почетното гутурално „х“ целосно исчезнало: ун - десет, урман - шума, урин - место итн.

Во државата на Дунавските Бугари, кланот Дуло бил заменет со кланот Вукил. „Кил“ на чувашки - дом, семејство. Ву-Кил - доцна верзија, со вокализација, на името на родот Ху-Кил - Домен Ху. Вукил се потомци на древниот клан Ху. Ги викале и Укил, на турски без в-изговор.

Квартот на Ас-карда (Асгард) бил Вули-кала (Валгала), контролиран од кланот Ву (Ху). Вула-хала ја чуваа млади Амазонки - вули-хир (валкири, вулгари), од чувашкото „хир“ - девојка, девица.

Ова е толкувањето на големите чувашки кланови и династии од Големата Степа: Ху (Ку-ен), Вукил (Укил), Ас (Аскил), Ашина (Асен), Дуло (Туло).

 

[121314]

 

[121314]

https://savchenkova.ucoz.ru/_tbkp/18561.pdf

 

[121314]

Оро - древен народен кружен масовен обреден танц

Невозможно е да се означи времето и местото на потекло на ората, бидејќи тие припаѓаат на длабоката антика и првично биле дел од античките празнични обреди. Ритуални ора постоеле меѓу древните Асирци и Вавилонци. Кај Старите Грци, ритуалите нужно вклучувале свечени ора со песни на жртвениците, наречени „каравино“. Специјални ора во храмот исполнувале млади девици и младинци.

Чувашкото кружно оро има многу важно значење во откривањето на тајната на потеклото на животот на Земјата

Секоја пролет, Чувашите започнувале нов циклус на земјоделски ритуали. Тие биле темпирани да се совпаѓаат со најкритичните моменти, кои, според древните Чуваши, бараат поддршка од Турă - времето на сеидба, зреењето на лебот, почетокот и крајот на жетвата.





Чувашкото оро било составен дел од ритуалните дејствија.
Кружното оро е најстариот чувашки танц - предок на сите видови народна кореографија.
Неговата кореографија е исклучително едноставна. Меѓутоа, во своето значење и цел, овој чувашкиот танц ја има, можеби, најмоќната света основа. Неговиот дизајн го одразува обликот и движењето на сонцето, оддавајќи му почит на светилото, кое се обожувало во паганските времиња. Во тркалезниот танц се бришат личните граници и се остварува идејата за обединување на луѓето и нивната сила, идејата за споделена меѓусебна радост.

Затоа, кружниот танц го придружувал речиси секој празник на Чувашите. Ова чувашко оро било незаменлив атрибут на ритуалните празници и „омилено“ на народните свечености.

Нашите предци воделе ора за да ги усогласат човечките енергии, за да не го изгубат чувството за интегритетот на нивното племе и единството со природата, во однос на силата на нивното влијание, некои ора се покул од медитациите по јога. Орото е главниот елемент на скоро сите чувашки празници. Сите чувашки ора се поврзани со годишните времиња, секое годишно време има свое оро. Има летни ритуали, има пролетни што ја будат земјата - овие ора не можат да се водат во зима: природата може да реагира, а снегот ќе се стопи. Има ора за момци и девојки за да сепо чувствуваат едни со други, да се заљубат. И има - само за девојки. Едно од најтешките - оро за обединување на кланови, се изведувало на денот на ослободувањето на мртвите и комеморација за починатите роднини. Но, за жал, луѓето заборавиле како да слават без алкохол. И ако има пијан во кругот, тогаш природната космичка енергија не поминува.





Чувашко оро - сакрално свето дејство, можеби најстариот феномен во развојот на чувашкиот етнос. Тоа е еден вид народна уметност, што значи дека ората се создавале колективно. Затоа тие ги носат длабочините на колективното несвесно, тие се израз на потсвеста на секој човек, развивајќи се во општа слика за светскиот поредок, здрави хармонични интеракциски матрици заеднички за сите луѓе, сите народи, во секое време.

Чувачките ора се архаични сами по себе, содржат длабоки значења и мудрости од повеќе од една генерација, поради што преживеале до ден-денес во својата првобитна чистота.

Чувашките ора хармонично се комбинираат: музика, песна, танц, зборови, ритам, темпо.
Затоа, „водечките кругови“ внатрешниот космос на секоја личност доаѓа во хармонија, сè наоколу е смирено, усогласено, модел на хармонична, креативна, плодна интеракција во општеството и во спарени машко-женски односи е потсвесно изграден во внатрешниот свет на една личност.

Чувашките ора не можат да се водат сами или „сами по себе“, затоа, секој човек учи да се изразува на свој начин, без да ги нарушува границите на другите луѓе, не спротивно на природниот начин на живот, со почит и уважување кон светот на секоја личност со која танцуваат заедно.
Додека водат ора, луѓето учат да се слушаат и чувствуваат едни со други, да дејствуваат хармонично, да ги ценат разликите во функциите на мажот и жената.





Во ората, момчињата и девојчињата отсекогаш извршувале различни функции, во случај на кршење, орото едноставно не можело да се одржи, се распаѓало.
Чувашките млади го поставувало ритамот и темпото на орото, ја граделе неговата структура. Важно било тоа да се направи на таков начин што на девојката ќе ѝ биде лесно да ја следи оваа структура, да биде лесно да се пее и песната да не се прекинува, да тече како река, понекогаш дури и тажно.

Така, чувашките младинци, шеговито и разиграно, учеле да се однесуваат со девојчињата со грижа и почит, да водат на таков начин така што „сакаат да ги следат“, стекнувааа потсвесно знаење дека среќата на девојките зависи од нив, од нивните постапки, усовршувајќи ја својата доминантна улога во односите.

Чувашките девојки имале поинаква функција во тркалезните танци. Морале да го следат младиот човек, непречено, континуирано, убаво да пеат песна и да се движат. Така тие научувале да смируваат, да доведат сè наоколу во хармонија, да го исполнуваат просторот со љубов, убавина, нежност. Така чувашките девојките потсвесно научувале да создаваат простор во кој сакате да бидете, во кој сте исполнети со енергија, одморајќи ја душата и телото.

Водејќи такви ора, младите мажи и жени го програмираа својот живот да биде спокоен, мирен, течен, умирувачки , стабилен, лесен, весел и убав како и самото оро.

 

[121314]

Shartan - Chuvash meat dish


Puremech - a kind of cheesecake with cottage cheese


Huplu - yeast pie with potato and meat filling


Kabartma - unleavened dough cakes


Kakai-shurpi


Chykyt - Chuvash cheese


Chuvash beer


Honey wine - Sim-ardor (Chuvash drink)


Birch sap wine - Erech

Chuvash national cuisine. Chuvash cuisine recipes

 

[121314]

Oдиме на петнаесеттата хипотеза во која се тврди дека Аспаруховите Бугари биле западно-сибирски турски народ.

БЪЛГАРИТЕ - КОИ СМЕ?

iankov.blogspot.com

- Само вие во времето на социјализмот се осмеливте да речете дека Прабугарите се западносибирски турски народ? Зарем тоа не звучи премногу смело?

- Да. Отсекогаш сум велел дека во библиотеките има многу повеќе факти отколку што може да открие научна експедиција. Таму имам направено многу такви „експедиции“. И јас анализирав и собирав факти. Мојата книга „Турко-Бугари и Маџари“ денес се продава во антикварниците за 120 лева, а ниту една книга од бугарски професор нема таква цена. Подоцна ја открив и старата легенда за Игрил и Богрил (р. а. - древноунгарски и древнибугарски херои), што го докажува заедничкото потекло на Бугарите и Унгарците. Но тогаш беше светогрдие да се каже дека Бугарите и Унгарците имаат ист корен и дека се турски народи. Како можеш да тврдиш дека Бугарите не се Словени? Згора на тоа, Николај Державин, кој уживал голем авторитет, ги обвинил старите бугарски историчари дека намерно тврделе дека Бугарите имаат турско потекло за да ги одвојат од големото семејство на словенски народи. А самите Бугари се дефинираа како Словени. До 1982 година во Бугарија постоел „Словенски комитет“ кој требало да ги штити интересите на Бугарите во странство. Во Унгарија барем го имавме истото апсурдно име, но „Светска унија на Унгарците“. На 24 Мај Бугарија не го слави денот на бугарскиот јазик, туку денот на ... словенското писмо и култура. Дури и Русите изјавија: „Бугарското писмо личи на руското“. И мене ми е несфатливо како еден народ не може да си го заштити потеклото и својата писменост. Значи, римската писменост ја создале Римјаните кои живееле во околината, слично на грчката. Овие племиња исчезнале пред 20 века, но нивната писменост сè уште се нарекува латинска. А бугарскиот народ преживеа, но не ја признаваше својата писменост. Всушност, тој уште не ја заборавил животната филозофија на робот и резигнирано вели: „Наведната глава, остра сабја не ја сече“.

Диктатурата на банките замени диктатурата на оръжието | Собственик