Патолошката потреба на нетуркиските источнобалкански народи по секоја цена да се идентификувaат како огурски (туркиски) Бугари

[121314]

https://bulgartimes.hu/maket2012-1.pdf

 

[121314]

Според Ватрослав Јагиќ, Бугарите го преименувале македонско-словенскиот јазик во бугарски - според името на државата на нивните туркиски предци.

 

[парва]

Брат дали си добар?
Мислиш дека некој ти ги чита овија стфари? Кд и да гу отфору тему само лепиш некои сликовнице и статистике.
Мислу која ти е логика на сфе овој?
Како бијонс си.

 

[Ska Maniac]

Брат дали си добар?
Мислиш дека некој ти ги чита овија стфари? Кд и да гу отфору тему само лепиш некои сликовнице и статистике.
Мислу која ти е логика на сфе овој?
Како бијонс си.

Е не претеруј сега и ти.
За Бугариве кој ги ебе, ама поназад тоа руското книгиче за 4то-5то одд што му го побарав за историјата, културата, религијата и потеклото на јазикот на татарскиот народ доста интересни и научни работи може да се дознаат.
Одобено делот ме интересираше за предисламското верување. После тоа со празниците можеш да си поврзеш колку христијански, колку старословенски, колку старотурски, колку исламски ритуали и верувања имаат испреплетено во својата култура.
Меѓуредови кога читаш многу повеќе корисни информации се наоѓаат.

 

[Trakiya]

За Бугариве кој ги ебе...

 

[121314]

Juichiro Imaoka:

 

[121314]

Бидејќи крвта на нивните турански предци тече длабоко во телата на Бугарите, нивните души се вечно поврзани со нивните турански браќа, како Турците и Унгарците, и секогаш сочувствуваат со нив.

Вистина ли е ова, Б'лгарчета?

 

[121314]

Бугарските власти започнале подготовки за голем пропаганден проект. Познато?



Потпишување договор за пријателство. Познато?



Составување на пропагандна брошура на османлиски турски јазик во која се опишува благосостојбата на муслиманите во Бугарија, која бесплатно би се дистрибуирала помеѓу муслиманите во османлиските европски провинции со надеж дека ќе ги променат своите гледишта. Познато?



Предлогот веднаш бил одобрен од бугарскиот премиер Рачо Петров. Ами како!
Во текот на следните месеци се вклучило и бугарското Министерство за надворешни и верски работи.
Оваа министерство дури им наложило на неколку управители да обезбедат фотографии на некои од подобро сочуваните џамии во нивните области.



Бидејќи Бугарија ги немала потребните капацитети за печатење голем број висококвалитетни материјали со арапско-персиски букви, а со оглед на доверливоста на проектот, Министерството го задолжило бугарскиот дипломатски претставник во Виена да организира печатење на 5.000 примероци од брошурата во една од локалните пeчатници. Познато?




Во брошурата е промовирана нова теорија за потеклото на локалните Турци, нагласувајќи го турскиот карактер на Бугарите кои ја основале Првата бугарска држава во Седмиот век.

 

[121314]

Најоригиналниот дел од брошурата е историскиот дел. Претставува истражување во историјата на Турците и Бугарите кое на крајот се обидува да ги докаже нивните историски врски и заедничкото етничко потекло.

Извештајот започнува со античките времиња кога во Горна Азија живееле луѓе кои потекнуваат од еден од синовите на Јафет по име „Турк“. Тие биле предци на Турците, Татарите и Монголите. Околу 3.400 години пред хиџра овие племиња формирале моќна турска држава на чело од Огуз Хан. Подоцна тие се поделиле на Турци и Татари. Третиот народ (кавм), Монголите, се појавил откако некои од овие племиња го преминале Кинескиот ѕид и нивните мажи се венчале со кинески жени.

Мехмед Мурад Беј како „познат историчар“ дал и детален опис на различните групи во рамките на „големиот турски народ“ (azim Türk kavm), како што се Хуните, Унгарците, Бугарите, Печенезите, Татарите и Монголите. Тој исто така експлицитно докажал дека Бугарите биле Турци, а не Татари.



Од оваа точка, дискусијата се фокусира на „Бугарските Турци“ (BulgarTurkleri). Откако се рашири низ Русија, едно од нивните племиња во износ од „неколку милиони“ формираше моќна држава под водство на ханот Кубрат на бреговите на Волга. По смртта на Кубрат, ханатот Волга се распаднал и секој од синовите на владетелот водел некои од племињата во друга насока во потрага по нови богатства.

Третиот син, Аспарух, водел околу стотина илјади луѓе кон реката Дунав. Тие, според авторот, биле „Турци“ кои заборавиле дека се „Бугари“.

Ви звучи познато ваквата бугарска пропаганда?

Како што ќе се покаже подоцна, тие ќе го обноват своето „бугарско“ име на поинаков начин. Авторот продолжува со приказ на настаните што довеле до формирањето на првата бугарска држава јужно од Дунав. Само, спротивно на стандардните бугарски наративи кои го нагласуваат предимството на словенскиот елемент, брошурата сугерира дека Бугарите го потврдиле својот авторитет над Словените.

На таков начин ја основале првата бугарска држава. Авторот посветува посебен дел за етничкото потекло на Бугарите и „обновувањето на нивната националност“ (tecdid-i milliyetleri) заедно со објаснување на етимологијата на името Булгар.

Обновување на нивната националност? Повторно, ви звучи ова однекаде познато?

Кога Аспарух и неговите луѓе пристигнале на брегот на Дунав, никој не се распрашувал за нивната „вистинска етничка припадност“ (cins-i hakikireli).

Трагедија! Никому не му било гајле за нивната вистинска етничка припадност. А кога има вистинска, тогаш треба да има и лажна, нели?

Бидејќи потекнувале од Волшкиот ханaт, биле наречени „Волгали“ или „Волгар“. Името претрпело дополнителни измени на латински, па „Волгар“ на крајот станало „Бугар“. Како резултат на оваа случајност, заклучува авторот, овие луѓе кои во суштина биле „турски бугари“ (Türk Bulgarı) го презеле и го потврдиле своето првобитно име.

 

[121314]

Според авторот, бугарското преминување во Христијанството, бил чист политички акт.



Авторот потоа презентира нова теорија за потеклото на туркофонските муслимани во Бугарија.

По османлиското освојување, некои од локалните жители преминале во Ислам за да си ги зачуваат животите и имотот. За да им помогнат на новите муслимани да се навикнат на исламските обичаи и да се осигураат дека нивното преобраќање не е само измама, Османлиите донеле многу муслимани од Мала Азија во областа.

Меѓутоа, поради „јазични и национални причини“ овие новодојденци, наречени Јуруци, не се измешале целосно со локалните муслимани. Како резултат на контактот со нив, преобратениците брзо го научиле турскиот јазик. Тоа било лесно, бидејќи тие всушност биле „од турска етничка припадност“ (турски cinsiyetinden) и нивниот оригинален јазик бил чагатај.

Во некои области каде што новите муслимани не се мешале со османлиските дојденци, тие ги зачувале нивните оригинални јазици, факт што исто така ја потврдувал нивната етничка припадност. Ова бил случај со муслиманите кои зборувале бугарски што живеат во делови од Бугарија и Отоманската империја, Албанците и гркофонските муслимани на Крит.

Накратко, оваа комплексна и повремено некохерентна теза сугерира дека многу од туркофонските муслимани во Бугарија не биле турски доселеници од Анадолија кои дошле по османлиското освојување, туку потомци на турските Бугари кои преминале во ислам.

Чувството за нивната оригинална турска етничка припадност и јазик повторно се појавиле спонтано по контактот со Османлиите и на тој начин ја олесниле нивната акултурација во отоманското општество.

Сепак, како што сугерира авторот малку подоцна, врската со нивните христијански браќа никогаш не била изгубена,
создавајќи природен афинитет помеѓу овие два елемента.



Потоа драматично ја открива причината за ваквиот толерантен однос: тесната етничка поврзаност меѓу Турците и Бугарите, факт одамна признаен од вторите.

Бидејќи Бугарите знаеле дека се „етнички браќа и другари сонародници“ со локалните муслимани, тие ги направиле своите закони на таков начин што ќе ги обединат двете групи.

 

[121314]

Брошурата претставува типичен пример за прикриена пропаганда, бидејќи се обидува индиректно да влијае на својата публика. Ги репродуцира бугарските тврдења без да го открие идентитетот на иницијаторите. Својата порака суптилно ја пренесува преку зборовите на двајцата протагонисти, Бугаринот и Отоманскиот муслиман, и деталите околу нивната средба.

Прикриена бугарска пропаганда. Познато, нели?



Сепак, брошурата не се потпира едноставно само на побивање на стереотипите изговорени од измислените ликови, туку вешто користи факти за да ја унапреди својата порака.

Во својата социолошка студија за пропагандата, Жак Елул ја оспорува преовладувачката перцепција дека пропагандата се состои од лаги. Наместо тоа, посочува тој, успешната пропаганда користи корисни точни факти манипулирајќи со нив на начин погоден за нејзините цели. Толкувањето е тоа што е погрешно, а не фактите.

Ова е modus operandi и modus vivendi на Бугарите!

Недостатокот на кохерентност често е намерен. Брошурата е во согласност со овој пристап. За да ја покаже својата автентичност цитира Берлински договор, бугарскиот устав и разни закони, факти кои лесно може да се потврдат. Може да се проверат и насловите на периодичните списанија, имињата на муфтиите или локацијата на вакуфите. Исто така, историскиот дел се однесува на конкретни дела, како што се светската историска книга на Мизанчи Мурад и патеписот на Ал Масуди. Конечно, беа наменети фотографиите од џамиите кои требаше да бидат вклучени во конечната верзија на брошурата и кои претставуваат некои убави примери на отоманската архитектура, беа наменети да обезбедaт неоспорно визуелно сведоштво за заштитата на муслиманското верско наследство.




Брошурата, исто така, вешто ги користи историските информации, поконкретно турската теорија за потеклото на Бугарите, за да ја поддржи централната точка за етничката врска меѓу Турците и Бугарите. Иронично, теоријата беше најмалку прифатлива за пошироката бугарска публика.

Турската хипотеза беше една од четирите теории за етно-јазичната позадина на Бугарите.
Според застапниците на овие теории, Бугарите биле соодветно од турско, тракиско, словенско или финско потекло. До почетокот на дваесеттиот век турската теорија добила огромна поддршка во европските научни кругови и главниот бугарски академски естаблишмент. Меѓутоа, хипотезите кои укажувале на несловенското потекло на Бугарите не уживале голема популарност меѓу Бугарите.

Дури и оние што ги прифатиле, го истакнале организацискиот импулс на Бугарите, но го отфрлиле нивното влијание врз етничкиот состав на денешните Бугари. Таквото објаснување што ја нагласува разликата меѓу Бугарите (туркиски) и Бугарите (словенски) се чинело веродостојно и погодно, бидејќи им овозможило на вториве да се сметаат себеси за Словени пред сè поголемите докази за несловенското потекло на Бугарите. Предлогот дека Бугарите биле Турци би предизвикал уште поголемо незадоволство бидејќи ќе ги поврзе со Османлиите, често нарекувани Турци.

Изгледа почнале да се освестуваат.

 

[121314]

И покрај тоа што турското потекло на Бугарите не беше детал на кој повеќето Бугари лесно укажуваа додека ја раскажуваа историјата на нивните предци, Недков јасно го сметаше за погодно за целите на пропагандниот проект како што беше наведено од неговото првично испраќање. Згора на тоа, тој премолчено го одобрил акцентот на етничките врски меѓу Турците и Бугарите и покрај распространетите ставови меѓу неговите сонародници кои го нагласувале словенскиот карактер на Бугарите.




Од прагматична перспектива на агентот, двојната цел да се спаси угледот на Бугарија и да се задуши непријателството во османлиските европски провинции ги оправдал средствата. Сепак, историскиот извештај имал некои елементи што го направиле потенцијално прифатлив за многу Бугари. Замрсениот аргумент што сугерирал дека Бугарските Турци всушност биле потомци на Бугарите на Аспарух добро се вклопувал во новите наративи кои го нагласувале локалното потекло на муслиманите во Кнежевството.

Првично, фокусот бил на Помаците кои, според народните сфаќања, биле потомци на Бугарите принудени да преминат во ислам за време на османлискиот период. За споредба, имало помалку истражувања за позадината на Турците, иако нивната концентрација во источните делови на земјата предизвикувала интерес. Тие се сметале за потомци на доселеници од Анадолија помешани со Бугарите кои се преобратиле во исламот.

Сепак, некои поставиле поинаква, нова хипотеза. Во 1898 година, браќата Карел и Херменгилд Шкорпил, прославени чешки археолози кои живееле во Бугарија, шпекулирале дека Турците во североисточните делови на земјата се потомци на турските Бугари. Реакциите на оваа хипотеза остануваат непознати, но очигледно таа имала одредена привлечност.

Неколку години подоцна, истакнат етнограф користел слично размислување за да постави хипотеза за бугарското потекло на населението Кизилбаш во Бугарија.

Аргументот на брошурата има некои сличности со теоријата на браќата Шкорпил, но сепак не е јасно дали нејзините иницијатори позајмиле од неа или дошле до таков заклучок независно. Исто така, можно е и двата извори да ги одразуваат тврдењата кои веќе неформално кружеле наоколу.

 

[121314]

Брошурата јасно има за цел да им служи на бугарските интереси. Но, што е со улогата на Халил Зеки во овој потфат? Тој беше оној кој го напиша текстот на брошурата и зеде активно учество во нејзиното планирање. Корисно е да се дадат некои информации за неговото потекло бидејќи тоа е важно за неговото вклучување во проектот. Драгоманот е роден во 1875 година во Ловеч, тогаш дел од Отоманската империја. За време на Руско-османлиската војна од 1877-1878 година неговото семејство побегнало во Македонија. Иако станале отомански граѓани, тие никогаш не ја изгубиле врската со родната земја. Кога таткото на Халил Зеки се пензионирал од отоманската служба, тој се вратил во својот роден град, сега под бугарска власт, за да служи како заменик муфтија. По завршувањето на рушдијата во Битолскиот вилает, Халил Зеки му се придружил на својот татко во Ловеч за да учи во тамошната бугарска гимназија.

Потоа се вратил во империјата и се населил во Солун каде што го завршил своето образование во француското католичко училиште Фрер. Драгоманот имал талент за јазици: течно говорел турски, француски, бугарски и шпански, а знаел и италијански, германски и српски јазик. Извесно време работел во различни приватни училишта во Солун, вклучително и директор на елитното приватно училиште „Шемси“. Во 1900 година Халил Зеки се приклучил на отоманската државна служба.
Работел како инструктор по турски јазик во бугарското училиште во Тетово, потоа директор во Скопје и на крајот како инспектор на бугарските училишта во косовскиот вилает. Веројатно вака го привлекол вниманието на скопската трговска агенција, која пролетта 1905 година го ангажирала како драгоман.



Халил Зеки бил особено погоден за составување на брошурата: тој ги знаел стереотипите кои преовладуваат во отоманското општество, како и бугарските аргументи и одговори. Но, зошто некој како него, кој од прва рака знаел за тешкотиите на муслиманското бегалско искуство, како и за проблемите на неговите соверници во Кнежеството и за крајната цел на бугарските аспирации во Отоманската империја, би соработувал во пропагандниот проект? Следните настани го даваат клучот за да започнете да одговарате на овие прашања. Тие, исто така, откриваат дека Халил Зеки не бил само алатка во бугарските раце, туку ја користел пропагандната иницијатива за да ја унапреди сопствената агенда.

Што мислеа Бугарите? Дека само тие знаат пропаганда?



Дополнителните докази сугерираат дека вмешаноста на Халил Зеки во пропагандниот проект бил дел од пошироката стратегија чија цел била да се смири јавното мислење во Бугарија и во османлиска Македонија, како и да се ангажираат сојузници за младотурската кауза. Во месеците што доведоа до пропагандниот проект Халил Зеки објави неколку анонимни статии во две списанија кои излегуваа во Бугарија - Ejкaр-и Умумије (1904-05) и Шaрк (1905-06). Списанијата излегуваа на отоманско-турски и бугарски, а нивната самопрогласена цел е турско-бугарско зближување.

 

[121314]

Тие (списанијата) стигнале и до османлиските европски провинции. Содржината на некои анонимни написи објавени во нив не остава сомнеж дека Халил Зеки е нивни автор. Најзабележително, долгата статија објавено во Шарк во октомври 1905 година содржи аргументи слични на оние во историскиот дел од брошурата. Неговата цел била промовирање на сојуз меѓу Турците и Бугарите. Написот открива дека исто како и другите националности во Отоманската империја, и Турците основале свој патриотски комитет чија цел била објавување на устав кој би донел правда за сите отомански поданици.

Ги повикува националистичките комитети да ги напуштат своите сепаратистички аспирации бидејќи раздорот им служи на интересите на странските сили и апелира до нив да работат на зајакнување на отоманската татковина. Авторот потоа се фокусирал на застапување сојуз (итифак) меѓу Бугарите и Турците.

Таквиот сојуз бил природен од повеќе причини: овие две групи беа најбројни во османлиска Македонија, каде што споделуваа заеднички економски и политички интереси за да ги одвратат навлегувањата на Големите сили и соседните балкански држави. Но, уште поважно, тие имаа блиски етнички врски. Потоа, написот повторуваше слични аргументи како оние во историскиот дел од брошурата.

Само овој пат Бугарите на Аспарух беа прогласени за Татари, а не за Турци, иако врските на Турците со Татарите, Монголите и Унгарците беа посебно нагласени.

Делото нагласува дека муслиманите од Бугарија биле Бугари преобратени во ислам, цитирајќи ја значајната статија на Мидхат Паша, „La Turquie: son passe, son present, et son avenir“ („Tурција: нејзиното минато, сегашност и иднина“).

Бугарскиот дел образложува:

„...[Ние] муслиманите од Румелиja си го поставуваме прашањето зошто да не се поврземе во политички и економски сојуз со народ, кој е различен по религија, но со кој делиме заедничко потекло? Зошто не го почитуваме и не го претпочитаме пријателството и добриот лојален однос на бугарскиот народ, кој расно е од нашето чисто турско семејство и род?“

Отоманско-турската верзија се одвиваше на слична линија:

„Во овој случај не треба ли ние, муслиманите од европска Турција, да склучиме сојуз со народ кој е од различна вероисповед, но од иста етничка припадност (cins)...?“

 

[121314]

Комитетот за унија и напредок (CUP) е основан во 1889 година од група студенти по медицина во Истанбул. Тоа беше чадор организација на различни, понекогаш идеолошки конфликтни групи, чија заедничка цел беше депозицијата на режимот на султанот Абдиилхамид II (1876-1909). Кога комитетот беше откриен од страна на османлиските власти во 1894-95 година, многу негови симпатизери побегнаа во Западна Европа, соседните балкански држави и Египет окупиран од Британците. Во поголемиот дел од периодот до револуцијата во 1908 година, Младотурците главно дејствувале во егзил. Во 1902 година, по поделениот конгрес на османлиската опозиција, Комитетот практично се распадна. После тоа, Младотурците се појавија поделени во два меѓусебно непријателски табора.

Меѓутоа, во 1906 година, поборниците за порадикални акции го основаа Комитетот за напредок и унија (CPU) во Париз. Како што CPU започна со политичка активност, почна да регрутира сојузници. Во 1907 година се спои со Османлиското друштво за слобода (OFS) во Солун. Токму оваа нова група младотурци ја изврши револуцијата во 1908 година. CPU вложи значителен напор во проширувањето на својата мрежа во османлиска Македонија, бидејќи стана јасно дека областа ќе стане главно оперативно поле за политичко дејствување, ставајќи под нејзина организациска мрежни постојни младотурски симпатизери и нови регрути.



CPU, исто така, направи увертира за Бугарите потенцијално сочувствителни за нејзината кауза со аргументи за заедничките етнички врски.

Комитетот апелираше до таканаречените „анархо-либерали“, расцепена фракција во Бугарската работничка социјалдемократска партија (BWSDP) - социјалисти во потесна смисла на зборот. CPU беше заинтересиран да воспостави контакти со нив поради нивните блиски врски со ВМРО и затоа што тие не беа против зачувување на интегритетот на империјата. Некои од нивните членови го унапредиле поимот за мултинационална федерација во границите на османлиската држава.



Во дописите со групата, раководството на ЦПУ се свртело на своите идеолошки убедувања, нагласувајќи ги сопствените пацифистички склоности и посветеноста на отоманизмот. Но, дополнително Комитетот оценил дека е неопходно да се повикаат на други убедливи аргументи во полза на политичкиот сојуз.

Ги нагласиле заедничките етнички врски меѓу Бугарите и Турците, повикувајќи ги нејзините „анархо-либерални“ контакти во Бугарија „да им дадат информации на оние кои не знаат дека потеклото на Турците, Бугарите, Унгарците и Татарите е исто“.

Сега замислете, идаат пропагаторите на оваа идеја помеѓу македонското население во периодот помеѓу Илинденското Востание и Балканските Војни и ги убедуваат Македонците дека се Бугари, а притоа им велат дека Бугарите, Турците, Татарите и Унгарците се од исто (заедничко) потекло.

@Trakiya, @roden, што не напишете нешто за ова, туку со останатите Бугари, ќутите како мумии?