Последен мој пост? :icon_conf Оф леле... Ќе испадне све мене убави работи ми се дешаваат на крај.
А не е така.
Последното што ми се случи сакам да го пишам овде. Неодамна, моја другарка со која бевме неразделни до пред неколку години, си замина.
Бевме неразделни, зашто таа реши дека повеќе не треба да сме. Не и` простив никогаш што ми отиде, односно што се скаравме, бидејќи нејзина беше вината. Сега ја нема и физички. Многу пројдов со неа, навистина многу... Еден од ликовите без кои детството не би ми изгледало онака како што изгледа кога ќе се сетам на него денес. Почетоците на нештото наречено пријателство ги имав токму со неа.
Иако брканиците по школскиот двор, ластикот и плочката, и труењето цртани филмови никогаш не преминаа во бегање од часови, бркање дечковци или заеднички вечери во дискотека, дури и на она што го правевме како дечишта, се`уште се сеќавам совршено. Неа ја снема, не беше до мене.
Е, пред да си отиде... Ме побара. И ми одржа говор, што уште ми зуи во ушите. Убав муабет направивме, сосе плачки (она), сосе викање (ја), сосе све... Најубавото нешто што го направила... Направила многу за мене. Затоа и ми беше другарка. И кажала исто многу, ама ете, крајов беше најзначаен, зашто ми (си) ја призна грешката. Години отпосле еј. Толку време требаше да пројде, толку многу требаше да пропуштиме, толку да се лутиме и караме и глумиме, зашто? За глупост, чиста.
Меѓу другото, ми рече и дека сум најубавото нешто што и` се случило, покрај брат и`. И јас и` верувам. Ја сакам и покрај сите идиотшини што ни ги претрпе нашето, заради неа, и и покрај тоа што ми е далеку. Ми недостига ненормално. И криво ми е што порано не и` текна дека сум тука. Можда сум тупа на тоа поле, извинување и барање/давање шанса, и не ме бива за зборење на темата (као шо ме бива за зборење глупости
), ама јас немаше да и` речам не. Никогаш.
Сега... Ќе чекаме да заврши обврските. Во меѓувреме ќе си чекаме одмoри и празници. После, здравје... Иам добри пар години живот да и` ги раскажам.