Bratot
Стоик и Машкртник!
- Член од
- 27 јануари 2007
- Мислења
- 17.089
- Поени од реакции
- 4.499
Современите аналитичари на Британија и Америка за настаните од Втората светска војна тврдат дека токму нивните армии ги победиле нацистите, иако сите податоци сведочат дека новниот придонес за победата бил второстепен.
Историјата е непредвидлива наука. Нејзиното излагање на најважните настани често е врзано како за политичките симпатии на самите учесници, така и за оние кои ги опишуваат. За жал, ни Втората светска војна не ја избегна оваа судбина.
Победата во неа ја однесе антифашистичката коалиција која се состоеше од 50 држави. И секоја од нив има полно право да се смета за една од победниците. Но прашањето за значењето на придонесот на оваа или онаа земја во уништувањето на фашизмот, беше и остана актуелно и многу политизирано.
Меѓутоа, за современиците и оние кои војуваа не постоеше проблем. Никој од нив не се сомневаше во улогата на Црвената армија во победата над фашистичка Германија и нејзините сателити.
“Секој кој ја сака слободата, цел живот нема да стаса да се оддолжи на Црвената армија за она што го стори за нас“ – пишуваше познатиот американски книжевник Ернест Хемингвеј. На истиот став се придржувале и видни политичари и државници. Во врска со тоа се повикуваме на изјавата од 1944 година на премиерот на Велика Британија, Винстон Черчил. Според неговите зборови “американските и британските сојузници никогаш не смеат да заборават на неизмерните услуги, кои им ги пружи Русија во заедничката ствар. Истрајувајќи во тек на долги години на страданија, таа успеа германскиот монструм да го лиши од живот“.
Тоа што беше момент на вистина во воените години, почна да се ревидира по Големата победа. Откако изби стидената војна, западните политичари и историчари тргнаа по патот на преиспитување на воената историја, како би ја намалиле улогата на Советскиот Сојуз во победата над фашизмот. Во повеќе нивни студии се тврди дека овој успех го обезбедиле САД и делумно Велика Британија. Ако се верува на многу американски и британски истражувачи, до пресврт во војната дошло не на боиштата кај Москва, Сталинград или Курск, туку во битката кај Ел Аламеин или како резултат на истоварувањето на сојузничките трупи во Нормандија.
Митовите на пропагандата се многу витални. Но фактите се несоборливи и говорат сами за себе. На Источниот фронт беа концентрирани повеќе од 2/3 од дивизиите на фашистичка Германија и нејзините сојузници. Овде тие претрпеа преку 70 одсто загуби. Размерите и огорченоста на битките на советско – германските фронтови не се споредливи со оние на Запад.
Анализата на воените настани, го доведе англискиот историчар Норман Дејвис до закономерен заклучок. “Современите аналитичари на Британија и Америка во интерпретацијата на тогашните настани тврдат дека токму нивните армии ги победиле нацистите, иако сите податоци сведочат дека новниот придонес за победата бил второстепен“ – пишува Норман Дејвис.
Јевгениј КРИШКИН “Гласот на Русија“, Москва, 09.05.2008.
Историјата е непредвидлива наука. Нејзиното излагање на најважните настани често е врзано како за политичките симпатии на самите учесници, така и за оние кои ги опишуваат. За жал, ни Втората светска војна не ја избегна оваа судбина.
Победата во неа ја однесе антифашистичката коалиција која се состоеше од 50 држави. И секоја од нив има полно право да се смета за една од победниците. Но прашањето за значењето на придонесот на оваа или онаа земја во уништувањето на фашизмот, беше и остана актуелно и многу политизирано.
Меѓутоа, за современиците и оние кои војуваа не постоеше проблем. Никој од нив не се сомневаше во улогата на Црвената армија во победата над фашистичка Германија и нејзините сателити.
“Секој кој ја сака слободата, цел живот нема да стаса да се оддолжи на Црвената армија за она што го стори за нас“ – пишуваше познатиот американски книжевник Ернест Хемингвеј. На истиот став се придржувале и видни политичари и државници. Во врска со тоа се повикуваме на изјавата од 1944 година на премиерот на Велика Британија, Винстон Черчил. Според неговите зборови “американските и британските сојузници никогаш не смеат да заборават на неизмерните услуги, кои им ги пружи Русија во заедничката ствар. Истрајувајќи во тек на долги години на страданија, таа успеа германскиот монструм да го лиши од живот“.
Тоа што беше момент на вистина во воените години, почна да се ревидира по Големата победа. Откако изби стидената војна, западните политичари и историчари тргнаа по патот на преиспитување на воената историја, како би ја намалиле улогата на Советскиот Сојуз во победата над фашизмот. Во повеќе нивни студии се тврди дека овој успех го обезбедиле САД и делумно Велика Британија. Ако се верува на многу американски и британски истражувачи, до пресврт во војната дошло не на боиштата кај Москва, Сталинград или Курск, туку во битката кај Ел Аламеин или како резултат на истоварувањето на сојузничките трупи во Нормандија.
Митовите на пропагандата се многу витални. Но фактите се несоборливи и говорат сами за себе. На Источниот фронт беа концентрирани повеќе од 2/3 од дивизиите на фашистичка Германија и нејзините сојузници. Овде тие претрпеа преку 70 одсто загуби. Размерите и огорченоста на битките на советско – германските фронтови не се споредливи со оние на Запад.
Анализата на воените настани, го доведе англискиот историчар Норман Дејвис до закономерен заклучок. “Современите аналитичари на Британија и Америка во интерпретацијата на тогашните настани тврдат дека токму нивните армии ги победиле нацистите, иако сите податоци сведочат дека новниот придонес за победата бил второстепен“ – пишува Норман Дејвис.
Јевгениј КРИШКИН “Гласот на Русија“, Москва, 09.05.2008.