Кајгана психолог

[Luz]

.Веке три години како сум дипломирана и без работа и поради тоа и други работи што ми се собрале чуствувам се многу лошо,постојано се нервирам,плачам,здебели се и самодовербата ми е на нула моментално.Имам работено хонорарно по неколку месеци и волонтирано ама ништо сериозно.Чуствувам се како товар на мојте дома а плус тоа сум и личност срамежлива,тешко ми оде комуникацијата на почетоко,имам трема,црвенеам и тие работи могу ме кочат да се искажам и мојте способности да дојдат до израз.Тие работи ми се последица на некои стресни ситуации што се случувале во семејството кои сега се зад мене ама едноставно колку и да се сум се трудила да се сменам да се отпустам во комуникацијата едноставно не успевам и тоа ме коче у секојдневнио живот.А по природа сум ведра личност оптимист скромна и вредна ама од тие другите работи не можам да се ослободам и не знам што да правам веќе се ми се собрало.

 

[leandra]

.Веке три години како сум дипломирана и без работа и поради тоа и други работи што ми се собрале чуствувам се многу лошо,постојано се нервирам,плачам,здебели се и самодовербата ми е на нула моментално.Имам работено хонорарно по неколку месеци и волонтирано ама ништо сериозно.Чуствувам се како товар на мојте дома а плус тоа сум и личност срамежлива,тешко ми оде комуникацијата на почетоко,имам трема,црвенеам и тие работи могу ме кочат да се искажам и мојте способности да дојдат до израз.Тие работи ми се последица на некои стресни ситуации што се случувале во семејството кои сега се зад мене ама едноставно колку и да се сум се трудила да се сменам да се отпустам во комуникацијата едноставно не успевам и тоа ме коче у секојдневнио живот.А по природа сум ведра личност оптимист скромна и вредна ама од тие другите работи не можам да се ослободам и не знам што да правам веќе се ми се собрало.

Нормално чувство после дипломирање. Речиси сите го имаме поминато. Додека студираш се гледаш многу високо, кога ќе дипломираш го гледаш дното. Без патетика, крени ја главата горе и аплицирај за секаква работа. Значи гледај една работа да не пропуштиш од чистачка до шеф. Болно е, но само така ќе застанеш на нозе. Не ги пребирај огласите, скоцкај го резимето и праќај секаде. Можеш и од веб страните да им праќаш мејлови, можеш да разгледаш опции да волонтираш во невладини па таму потоа ќе се снајдеш. Последното решение ти е да излезеш од земјава Црна Гора келнери бараат, спакувај си го ранецот и пут под ноге. Сега ќе почне и сезоната за печурки, прашај да не има некоја печуркара, можеш и тутун да береш 500 денари е дневница бараат луѓе, мораш да излезеш од дома и да заработиш. Со дома седење и плачење ем ќе се разболиш од нервоза ем твоите се понесреќни кога те гледаат. Голтни ја гордоста и иди негде работи, па потоа ќе менуваш. Што струка си?

 

[Luz]

Економист сум по струка со лопати да не ринеш,сепак фала на одговоро леандра едноставно потребно ми беше некаде да се искажам за да ми олесне.Тие работи што ги кажуваш се во ред јас веќе ги применувам не бирам секаде се пријавувам ама таков период ме фана на депресија ама во право си со кукање и плакање ништо не бива мораме да одеме дајле и да се бореме.Поздрав

 

[leandra]

Чим си економист неможе да не се снајдеш, барем за тој сектор речиси сите врати се отворени за работа. Главата горе ќе најдеш за брзо верувај во себе.

 

[komunikator101]

Znaci vekje podolgo vreme imam problem so komunikacija so lugeto. Ednostavno ne mozam da se opustam pred luge so koi do vcera sme se zaebavale za se i sesto, sme kazuvale vicevi i zaebancii na nasa smetka. Tuka spagjaat najdobri dugari/drugarki, pa i rodnini. Za lugeto sto malku gi znam ili voopsto ne gi poznavam ne sakam da pravam muabet. Edinstveno pod dobra doza na alkohol bi svrtel nekoi "bosh" muabeti od tipot: kolku e saatot, vie od tuka ste, vi se svigja muzikata, ili sto e najstrasno koga se zapoznavam so nekoja devojka najcesto ostanuva na toa taa da si go kaze imeto, jas moeto i edno bezlicno "milo mi e".

Imam nabieno mnogu kompleksi od tipot sto ke kazam, dali ke go kazam pravilno, dali sum dobro oblecen, dali moeto odnesuvanje im smeta, dali moeto minato/privatnost ke bide predmet na razgovor (nesto od koe posebno se plasam pred se vo pogled na brojot na devojki/vrski), ednostavno ne mozam da najdam zaednicka tema za muabet i so licnosti so koi do pred edna godina sum bil vo dobra komunikacija.

Mislam deka problemot nastana pred 2-3 godini otkako zaminav na fax, i ednostavno poradi dalecinata nekoi luge nepravedno gi oddaleciv od sebe i so toa samiot si staviv precki. Se slucuva da so vcerasnite super dobri prijateli na prasanjeto sto ima novo cestopati da odogovaram: nisto eve ucam, ili nisto eve polagam. Voglavnom odgovori povrzani so fakultet, nesto sto na niv ne im e bas najbitno.

Uste edna rabota povrzana so ova e mojata "nepretstavitelnost", se kompleksiram koga ke se pozdravuvam so bliski luge vo sredini kade ima i drugi nepoznati luge za mene. Cestopati se slucuvalo nekoj blizok ili prijatel/ka sto sum go/ja zapoznal neodamna da me odminat ili da ja zavrtat glavata prepravajki se deka ne me videle. Pa duri i eventualno da se pozdravat se ke bide na toa: zdravo kako si? pozz cao. Koga sum pijan se mi ide pobrzo, mi se pusta jazikot, no naredniot den sum trup, flegma, ednostavno ne mi teknuva sto muabet da pravam so tipkata so koja vecerta sme se ubile od zboruvanje so saati.

Znam deka problemot e vo mene, mojata sramezlivost i vo moite kompleksi, megjutoa sakam da znam dali ima nekoe resenie za mojot problem osven poseta na psiholog/psihijatar? Dali ima nacin povtorno da se socijaliziram, bidejki mislam deka ili sum propustil nekoj del od socijalizacijata ili ednostavno nekoi bitni socioloski naviki sum gi prespal, sum gi zaboravil bukvalno. Se plasam da zboruvam so ova so moite roditeli bidejki ne veruvam deka razgovorot nesto premnogu bi smenil a i mislam deka pogresno bi me razbrale.

 

[Black Guard]

Ќе разговараш со твоите и проблемот ќе се реши,за жал никој од нас овде не може да ти помогне освебн невропсихијатар.

Икмаш симптоми на депресија и нарцистички дисордер,тоа психијатар ќе утврди и ќе ти даде соодветна терапија,немој да очекуваш УАУУ ефект одмна туку по неколку недели ќе се осетиш подобро и алкохол НИКАКО.

Мислам дека за ситуацијава твоја која ни ја опиша најдобра опција е невропсихијатар,само ќе ти треба упут од матичниот лекар.

 

[cruisee]

Абе какви невропсихијатри, ти треба да искулираш малце. Еве како да ги перцепираш другите луѓе тргни од себе си. СЕКОЈ човек е преокупиран со СЕБЕ СИ. На пример колку од луѓето што ќе ги видиш во една вечер ти ќе запамтиш како биле облечени, што муабет свртеле, какви патики имале, или што потези со рацете изиграле?! Да ти кажам јас? Најверојатно ниту еден.
Од работите што ги правиш, луѓето свесно ќе забележат 10 проценти, а на 0.1 процент ќе се сеќаваат.
На сите ни е прв и последен пат на светов, и никој не знае што точно прави. Така да, искулирај озбилно.

 

[Out Of Reality]

јас би ти препорачал ленти за "хипноза" за "total self confidence" каде што ја репрограмираш подсвеста на поинакви реакции, односно веќе се замислуваш каков што сакаш да бидеш, и визуелизираш како тоа навистина веќе си, со голема самодоверба, комуникативен со смисла за хумор, опуштен, смирен, кул..

Тоа е кога ставаш слушалки легнуваш негде и се опушташ до максимално ниво го слушаш гласот и почнуваш да се визуелизираш каков навистина сакаш да бидеш. И како тоа веќе си.

Кога ќе сфатиш дека ти си во тотална контрола со светот и животот околу тебе, и ќе се почувствуваш "семоќен" , тогаш ќе сфатиш дека колку повеќе не ти е грижа што другите мислат за тебе толку повеќе другите ќе те ценат и почитуваат како карактер. Толку попозитивен ќе бидеш, и повеќе харизма ќе се шири околу тебе.
Ќе сфатиш дека и другите се "изгубени" како тебе и размислуваат на ист начин како тебе, размисли што тебе ти се допаѓа кај некоја личност и зошто, тогаш ќе знаеш каков треба да бидеш ти за да има позитивна реакција од околината.

Опушти се и "зграпчи го денот" na почетокот може да ти биде тешко и чудно за тебе и другите, но знај дека навистина делува и после ќе ти биде многу подобро.


А што се однесува до психијатриве.. тие се поизгубени од тебе верувај.. имав случај да отидам кај една психијатар(женско) (ептен јака, млада, срцка) која што почна да се губи (здткува, збунува) од мојот eye contact, смиреност и strong body language.

 

[morbidmkd]

Мислам дека би можело и да ти помогне одреден период, неколку месеци, да пробаш да работиш на некое место каде нон-стоп би се среќавал со луѓе, некоја продавничка или нешто слично. Нема потреба од кој знае колку разговор, можеш да почнеш со само неколку пократки фрази на почетокот, па после и да одиш на некои подолги муабети коа ќе почнеш да се опушташ, да се привикнуваш на новата ситуација. У најголем број случаи ќе станува збор за луѓе кои прв пат ги гледаш и кои се задржуваат само неколку минути таму, па дури и да зафркнеш работа, да кажеш нешто или на начин на кој не би требало нема да биде проблем пошто и онака тој човек ќе си отиде, ќе дое некој нов и ќе имаш нова шанса да повежбаш малце.

 

[komunikator101]

Morbidmkd значи не е проблемот да комуницирам со луѓе што прв пат ги запознавам преку работно место, тоа веќе го имам испробано и до некаде функционира.

мене ми е проблем да стапам во комуникација со луѓе кои ги знам 10-15 години а сум изгубил комуникација со нив, поради моја вина. едноставно не знам што да им кажам дури и во општите муабети пелтечам, несиугрен сум, не знам да се нашалам. во моментов ми се чини дека постојат 4-5 луѓе со кои можам да се нашалам и да се зафркавам за се и сешто, но проблемот е што не се гледам секој ден со нив, прилично сме далеку....

посебно непријатно се чувствувам кога се прават муабети за женски/другарки. тоа ми е слаба страна и најчесто тука молчам бидејќи немам некое позначајно искуство кое би можел да го споделам со нив

 

[cruisee]

Morbidmkd значи не е проблемот да комуницирам со луѓе што прв пат ги запознавам преку работно место, тоа веќе го имам испробано и до некаде функционира.

мене ми е проблем да стапам во комуникација со луѓе кои ги знам 10-15 години а сум изгубил комуникација со нив, поради моја вина. едноставно не знам што да им кажам дури и во општите муабети пелтечам, несиугрен сум, не знам да се нашалам. во моментов ми се чини дека постојат 4-5 луѓе со кои можам да се нашалам и да се зафркавам за се и сешто, но проблемот е што не се гледам секој ден со нив, прилично сме далеку....

посебно непријатно се чувствувам кога се прават муабети за женски/другарки. тоа ми е слаба страна и најчесто тука молчам бидејќи немам некое позначајно искуство кое би можел да го споделам со нив

Луѓето што немаат проблем при социјална интеракција, се и story-tellers. Значи, ќе отидеш да речеме на сафари патување и гледаш како лав убива зебра, ја дупи, и на крај ја јаде (хипотетички, зборуваме за било кој спектакуларен миг). Е сега круцијалната разлика меѓу затворен тип каков што си ти моментално и story-teller, лабав момак е тоа што он прво нешто што ќе помисли е: "Леле ова мора да и го кажам на Марија, она сака лавови, дај да сликам и да и покажам и слики, супер!". Од друга страна, ти сигурно ќе се импресионираш ама веројатно искуството ќе го задржиш за себе или ќе го изнесеш само доколку се зборува на слична тема.
Е сега ова беше пример со повпечатлив настан, ова треба да го применуваш со секој несекојдневен настан. Биди жеден за муабет, ислушај ги другите, и РАСКАЖИ ја својата приказна.

Прв чекор ти е она што ти го пишав погоре, опушти се малку, никој не очекува од тебе ништо:

Абе какви невропсихијатри, ти треба да искулираш малце. Еве како да ги перцепираш другите луѓе тргни од себе си. СЕКОЈ човек е преокупиран со СЕБЕ СИ. На пример колку од луѓето што ќе ги видиш во една вечер ти ќе запамтиш како биле облечени, што муабет свртеле, какви патики имале, или што потези со рацете изиграле?! Да ти кажам јас? Најверојатно ниту еден.
Од работите што ги правиш, луѓето свесно ќе забележат 10 проценти, а на 0.1 процент ќе се сеќаваат.
На сите ни е прв и последен пат на светов, и никој не знае што точно прави. Така да, искулирај озбилно.

Исто така, практикувај small-talk, иако рече дека не ти е толку проблем тоа. Со продавачката, со комшијата у лифт. Дури и најскромен флерт ќе ти крене самодоверба. Да речеме гледаш девојка на факс што ти е симпатична, седни до неа и речи и нешто како: "Може да ми го кажеш името за нареден пат кога ќе те видам низ ходници барем едно здраво да ти речам?". Не мораш ти да гледаш да ебеш се што мрда, едноставно прави муабет само заради муабетот, да го научиш занаетот на муабетење де. Со среќа.

 

[Orion.]

Znaci vekje podolgo vreme imam problem so komunikacija so lugeto. Ednostavno ne mozam da se opustam pred luge so koi do vcera sme se zaebavale za se i sesto, sme kazuvale vicevi i zaebancii na nasa smetka. Tuka spagjaat najdobri dugari/drugarki, pa i rodnini. Za lugeto sto malku gi znam ili voopsto ne gi poznavam ne sakam da pravam muabet. Edinstveno pod dobra doza na alkohol bi svrtel nekoi "bosh" muabeti od tipot: kolku e saatot, vie od tuka ste, vi se svigja muzikata, ili sto e najstrasno koga se zapoznavam so nekoja devojka najcesto ostanuva na toa taa da si go kaze imeto, jas moeto i edno bezlicno "milo mi e".

Imam nabieno mnogu kompleksi od tipot sto ke kazam, dali ke go kazam pravilno, dali sum dobro oblecen, dali moeto odnesuvanje im smeta, dali moeto minato/privatnost ke bide predmet na razgovor (nesto od koe posebno se plasam pred se vo pogled na brojot na devojki/vrski), ednostavno ne mozam da najdam zaednicka tema za muabet i so licnosti so koi do pred edna godina sum bil vo dobra komunikacija.

Mislam deka problemot nastana pred 2-3 godini otkako zaminav na fax, i ednostavno poradi dalecinata nekoi luge nepravedno gi oddaleciv od sebe i so toa samiot si staviv precki. Se slucuva da so vcerasnite super dobri prijateli na prasanjeto sto ima novo cestopati da odogovaram: nisto eve ucam, ili nisto eve polagam. Voglavnom odgovori povrzani so fakultet, nesto sto na niv ne im e bas najbitno.

Uste edna rabota povrzana so ova e mojata "nepretstavitelnost", se kompleksiram koga ke se pozdravuvam so bliski luge vo sredini kade ima i drugi nepoznati luge za mene. Cestopati se slucuvalo nekoj blizok ili prijatel/ka sto sum go/ja zapoznal neodamna da me odminat ili da ja zavrtat glavata prepravajki se deka ne me videle. Pa duri i eventualno da se pozdravat se ke bide na toa: zdravo kako si? pozz cao. Koga sum pijan se mi ide pobrzo, mi se pusta jazikot, no naredniot den sum trup, flegma, ednostavno ne mi teknuva sto muabet da pravam so tipkata so koja vecerta sme se ubile od zboruvanje so saati.

Znam deka problemot e vo mene, mojata sramezlivost i vo moite kompleksi, megjutoa sakam da znam dali ima nekoe resenie za mojot problem osven poseta na psiholog/psihijatar? Dali ima nacin povtorno da se socijaliziram, bidejki mislam deka ili sum propustil nekoj del od socijalizacijata ili ednostavno nekoi bitni socioloski naviki sum gi prespal, sum gi zaboravil bukvalno. Se plasam da zboruvam so ova so moite roditeli bidejki ne veruvam deka razgovorot nesto premnogu bi smenil a i mislam deka pogresno bi me razbrale.

Аммм... биди опуштен, тоа е твојот единствен проблем. Викаш што да зборам кога сум со друштво?? Едноствано праи муабет за нормални тривијални ствари,(мислиш оние меѓу себе богзнае за што зборат ) не треба да назначиш некоја којзнае каква официјална тема која мора да биде незнам колку сериозна, едноставно заебаај се, биди опуштен и со позитивен став и понашај се како да те боли цеф за све. Ова се однесува поддеднакво и за интеракција со машки и со девојки. Другите демек се боље од тебе. .

Your comfort zone is your danger zone, излези одма од неа. За да ти се случи нешто различно мора да се однесуваш различно. Еден живот имаш, не се замарај со глупости, излези и освој го светот !! Почни одма! Какви комплекси имаш? Ако не ти се свиѓа како изгледаш почни да вежбаш...

 

[komunikator101]

Луѓето што немаат проблем при социјална интеракција, се и story-tellers. Значи, ќе отидеш да речеме на сафари патување и гледаш како лав убива зебра, ја дупи, и на крај ја јаде (хипотетички, зборуваме за било кој спектакуларен миг). Е сега круцијалната разлика меѓу затворен тип каков што си ти моментално и story-teller, лабав момак е тоа што он прво нешто што ќе помисли е: "Леле ова мора да и го кажам на Марија, она сака лавови, дај да сликам и да и покажам и слики, супер!". Од друга страна, ти сигурно ќе се импресионираш ама веројатно искуството ќе го задржиш за себе или ќе го изнесеш само доколку се зборува на слична тема.
Е сега ова беше пример со повпечатлив настан, ова треба да го применуваш со секој несекојдневен настан. Биди жеден за муабет, ислушај ги другите, и РАСКАЖИ ја својата приказна.

Прв чекор ти е она што ти го пишав погоре, опушти се малку, никој не очекува од тебе ништо:


Исто така, практикувај small-talk, иако рече дека не ти е толку проблем тоа. Со продавачката, со комшијата у лифт. Дури и најскромен флерт ќе ти крене самодоверба. Да речеме гледаш девојка на факс што ти е симпатична, седни до неа и речи и нешто како: "Може да ми го кажеш името за нареден пат кога ќе те видам низ ходници барем едно здраво да ти речам?". Не мораш ти да гледаш да ебеш се што мрда, едноставно прави муабет само заради муабетот, да го научиш занаетот на муабетење де. Со среќа.

Интересен совет, ми се допаѓа. Значи не е проблем кога ми се случил така голем и несекојдневен настан истиот да го прераскажам. Меѓутоа тоа е само за големи, несекојдневни настани. Значи матура, годишнина од нешто, роденден, ептен јако излегување, патување во странство и сл. Овие големи настани можам да ги прераскажам речиси пред сите. Проблемот настанува што јас не можам секојдневните случки да ги прераскажувам и да ги споделувам како нешто многу битно, освен со одбран круг на луѓе со кои имам најзаеднички работи а тие не се баш многу.

Ова со девојката, интересен феномен ми се случува многупати кога сум бил со луѓето кои најмногу се дружам да флертувам со девојки (честопати и келнерки ) па дури и да претерам со тоа. Меѓутоа кога ги нема околу мене луѓето со кои можам да се нашалам за се, таа самодоверба исчезнува. А како што веќе споменав не можам секој ден да се движам со нив од причина што јас сум поодалечен а тука спаѓаат и финансиските средства.

 

[Magde.]

Ја споив темата со „Кајгана Психолог„

Jezebel препишување апчиња на форум - не. Ако имаш идеја дека на некого му требаат апчиња - предложи лекар.
Ова важи за сите.

 

[edin4o]

Ме интересира вака:
Јас не сум некоја персона “исклучена од општеството“ ниту системот да ме јебе или сл. Одкога отидов во средно имам одлично друштво и супер се снаоѓам во муабети, не ќутам и секогаш сум вклучен во муабетот и било каква интеракција меѓу друштво...Но,
кога станува збор за друштвото од основно и неговото денешно дружење, тука имам проблем.

Имено, во основно бев многу тивок и повлечен, несигурен во себе. Они мене како таков ме запомнија и сега секогаш кога пробувам со нив да зборам, имам чувство како да викаат “ма ко те јебе, крши глава...“. Они меѓу себе си се во супер односи, но секогаш кога сакам нешто да кажам - или го кажувам, они едноставно им е гајле за тоа. Јас кога ќе се најдам во такво друштво веднаш се демотивирам и ако ме прашаш нешто во тој момент, ќе лупнам некоја глупост, кока кола нема да ми биде равен. Дали е ова комплекс некој што упорно сакам со нив да зборувам иако они ме гледаат ко некој мирен, повлечен, или е нешто друго?
Не ми кажувајте да ги одјебам, ја сакам со секого да сум си у фини односи