- Член од
- 31 јули 2006
- Мислења
- 2.537
- Поени од реакции
- 702
Да, да...секој со своето, но јас за мене лично не го прифаќам тој живот...а тие како сакаат.Види, јас се залагам за индивидуалната среќа на секого, ама нивната индивидуална среќа ги довела до степен да се колективно несреќни, а да не зборувам неспособни да се изборат со проблемите.
Сите имаат по еден брак зад себе, па доста долго живеат сами (плус 1-2 деца вонбрачни меѓувремено) и на крај пак се земаат со некого колку да не остарат сами.
Еден проблем на патот, и се разделуваат.
А секако, впечатливи ти се и мајките средношколки, кои не се малку на бројНекаде до крај на средно горе долу контактираат со таткото, после средно пу-пу не важи
Колку се чудеа што имам двајца биолошки родители кои се во брак ехеееНе им беше јасно како тоа може
![]()
![]()
![]()
Хааааа, тие тинејџерки мајки имаа и фејсбук пејџ We Are Teen Moms So What

А што има бракови што седат заедно, има...не можам да кажам нема....ама не знам помладите генерации како и шо ќе прават.
Јас сакам само да кажам нешо за стравот за немаштија, па деца па воа она....па затоа не се зимале.
Луѓе, јас на 20 години се омажив (сега сум 34). Одма одлетав во САД, нова култура, различен живот. Живеев со свекрва и золви во куќа. Работа јок. Сме биле и во немаштија, сме живееле и во раскантана куќа кајшто таванот ни паѓаше на кревет ако врне многу.... Ама откако останав трудна по прв пат, да видите како се се мења. Маж ми одма почна да е позаангажиран за стварање. Сега сме толку горди сами на себе, затоа што све што имаме (а имаме доста) сами заедно сме го створиле....и сите тие срања низ кои поминавме стално ни даваат како едно разбудување и среќа што никогаш таму нема да бидеме пак. И овде чекаат наши, македонски луѓе да створат прво. Ако чекавме ние така, семејството наше немаше да биде она што денес.