Драга,
денес бев сведок на една слика за којашто мислев дека во овој живот нема да дочекам да ја видам.Да дојдеше некој друг и да ми го кажеше она што јас го видов денес, ќе го направев луд и на психијатрија ќе го пратев. 10 души да дојдеа и да ми го кажеа истото, пак немаше да им верував. Тоа денес јас ги видов со свои очи.
Имено додека учев основно во одделението имав соученик кој важеше за најбогат во училиштето, дете на новокомпоновани бизнисмени.Родителите негови беа оној тип на луѓе буквално што од нива во канцеларија ги ставиле. Тој го имаше првиот мобилен телефон со камера во одделението, што во тоа време вредеше колку еден ајфон 6 денес. Неговите секогаш возеа џипови и јаки коли, а тој уживаше да се курчи со парите и да ги потценува другите што имаат помалку или воопшто немаат. Типично разгалено детиште со пари.
Денес шетајќи низ населба го гледам истиот мој поранешен соученик како си оди дома на точак со полни кеси од стокомак. Го ококорив очите да подпогледнам дали е тој навистина или почнува шизофренија да ме фаќа. Он штом ме виде одма со точакот скршна попреку уличката и продолжи по земјениот пат накај дома и ја стави капуљача на глава, од пусти срам да не го приметам дека денес наместо џип и полни торби од Веро си доаѓа накај дома со точак и кеси од стокомак.
Нема ништо срамно во тоа да возиш точак и да купуваш од Стокомак. Јас цел живот патувам со автобус и точак и цел живот немам и сум сосема адаптиран на овие услови за живот, утре и уште помалце да немам нема да ме боли многу затоа што знам какви ми се условите. Ама нема поголема казна во животот од тоа да имаш па да немаш - најтешката еврејска клетва да ти се случи. Најпогубната работа што може на еден човек да му се случи. Подобро цел живот да немаш отколку да завршиш како мојот поранешен соученик од основно.Се се врти во животот и ништо не е вечно, па така и парите. Што би рекол дедо ми како дошло така отишло синко.