Знаеш, возовите се прекрасна работа. Кога треба да идам некаде со воз сум пресреќна. Свесна сум дека големи се шансите возот да доцни со саати, и големи се шансите да нема ниедно слободно место и да стојам до коза или слично, и кондуктерот кој најверојатно ќе биде поднапиен ќе ми дроби над глава зашто наместо до Битола, имам карта до Богомила, а и луѓето во купе не разбираат дека ставањето слушалки значи игнорирајте ме за било каков општ шо-има-интересно-во-твојот-град муабет. Железничките станици, приказна за себе. Еротики, со исклучок на скопската. (yea skopyans, модерна е вашата, го нема шмекот). Околу секоја железничка мора да се мотка некое маче или куче, и додека мирно го чекам возот кој доцни, кутрето трчка по луѓето. Некои си играат со него, некои го бркаат, а јас ќе си ја поделам панцеротата со него и ќе му направам ред муабет. Добро, не ја делам буквално, ќе му дадам од краевите каде што има само тесто, за на крај да го залажам и со некое шунче и печурче. А за муабет, damn right дека му правам муабет. И ме слуша бе.
Додека патувам со воз се имам заљубувано милион пати. Некој рандом човек, без разлика дали ќе правам муабет со него ил не, си го гледам и се заљубувам во начинот на кој ги врти страниците од книгата, во начинот на кој ко теле зјапа низ прозор и ги гледа селцата кои ги одминуваме, начинот на кој си удира со ногата додека си слуша музика... Омилени ми се оние кои се залепени до мене кога има премногу гужва. Кога „ненамерно“ ќе си удриме по неколку лакти или ќе се згазиме неколку пати, за да стигнеме до некој проѕирен муабет. Обично таа љубов ми трае 3-4 дена, и после заборавам на типот комплетно. Дури и Саше од неделата веќе ми е бледо во меморија.
Единствено место за кое имам повеќе љубов од возовите е кровот на мојата зграда, но за тоа место никогаш не зборувам. Толку е совршено, и ако зборувам, се плашам дека ќе го расипам.