Драга, незнаев каде да пишам, а морам да ја канализирам тагава и носталгијава некаде, бидејки во спротивно ќе скинам конци. Ќе звучам патетично, ама don't give a fuck. ТЕШКО МИ Е!
Тешко се дише, се потешко секој ден, а кога ќе помислам на бројката станува најтешко.
Два месеца. Два проклети месеца ме двојат од деновите кога сеуште се надевав. А знаеш што рекле за надежта. Ех Драга моја, рекле дека е најголемото зло, дека го пролонгира страдањето и измачувањето. Не го знаев тогаш тоа, или знаев ама несакав да верувам. Во секој случај, се се врати и не тресна од земја како ништо до сега.
А сега место неколку улици, ладна мерменра плоча не дели исто како светлосни години.
На моменти се чуствувам како да беше само познаник од сон. Секое ќоше во кое сме седеле, секоја солза што ја пролеавме заедно, секоја ноќ во гаражите, секое караоке шоу, секое тавче макарони испразнето за помалце од 5 минути, секое пиво испиено, секоја флаша скршена, секое вино исповратено, секој хамбургер од кватро, секоја прошетка до Прч и назад, секое вирче од плуканици, секој ден поминат низ проклетите бели ходници, телефонските разговори, погледите низ стаклото, секоја порака пристигната и испратена, секој ебан план кој отиде во неповрат, секој проклет разговор за иднината. А неа ја нема, не за него.
А мене еве ме тука, дишам,сонувам,планирам,плачам,се смеам,живеам,без него. Се се движи без него.А тој факт ми смета.
Благодарам што постоеше, благодарам што живееше во правата смисла на зборот, благодарам што ме научи да живеам.