Никогаш не сум ти пишувал кога сум сериозен. Ќе направам исклучок.
Денес сфатив дека е многу заебано кога нема на кој да му се обратиш кога ти е потребна помош. А уште повеќе заебано е кога на некој твој близок му треба помош а ти знаеш дека не можеш да му помогнеш, па бараш некој друг, а нема. Појма неам дали ова што ти го пишувам ќе има смисла. Важно ти пишувам се што ми лежи на срце се така како што е, без да читам од почеток дали некаде сум зезнал.
Знаеш Кајги, никогаш досега не сум бил препуштен да се грижам сам за себе толку време. И се е во ред. Се снајдувам. Ама денес сфатив како им е на родителите кои немаат пари за лекови или кров над глава кога нивното дете плаче од болка. Си мислам, абе кој срање живот го имам јас, а кога го споредам со некој друг, стварно е прекрасен. Прекрасен само кога го споредувам со животот на човек што нема ништо.
Некогаш се случува да паднам во депресија и едноставно да не сакам да ги гледам лугето во очи. Има моменти кога не можам да ги смислам некои луѓе пред мене . Никогаш не сум сакал да бидам човек кој е главен во друштво или пак да имам големо влијание во размислувањата на некој друг. Но кога тоа се случи, се обвинувам сам себе си. Некогаш па и тоа го правам несакајќи, а има големи последици, и потоа ме гледаат мене како главен виновник за тоа.
Знаеш, луѓето ме гледаат како некој поразличен од нив (на лош начин), само затоа што имам различно мислење или пак се одвојувам со карактерот од другите. Мислат си терам некој филм во главата, дека сум подобар од нив. Е не сум подобар. Они се полоши затоа што така мислат за мене. Не сакам ништо да им кажувам, се надевам дека ќе го сменат мислењето.
Друго Кајги, знаеш дека тинејџерите не знаат што е љубов? Имам многу примери каде што се во врска само за да бидат во врска. Пример јас не можам да бидам таков тип. Имам премногу искрена љубов во мене за неа, ама она нема за мене. И сега што да правиме? Ништо. Добро де, можеби ќе се трудам да направам нешто иако џабе е. Ама не ти расправам за тоа оти ќе се накурчам.
Чудно ми е како расположението можам да го сменам за момент. Последнава реченица малце ме доболе ама еве. Сега и да ја бришам и да не ја бришам, таа мисла ќе ми оди во главата. Посакував животот да имаше Undo. Би го искористил толку многу пати, што ќе сватам дека тмногу радост и среќни моменти сум заебал токму јас. Толку многу шанси кои ако би ги искористил немаше да ти го пишувам ова.
Се плашам од иднината, не можам да се замислам во неа со работите што сакам да ги имам.
Ова можеби ќе беше многу добар пост, ама фактот дека ме мрзи да пишувам го уништи.
глупак... кретенннн 
Како можеше тоа да се деси?
тотално несвесно уништив нешто што ми значеше... 
