Драга
Говорам вистина. Не колку можам, туку колку се осудувам. А како стареам, се осудувам се поише....
Вистината не е најсјајна, луѓето полека исчезнуваат од мојов живот. Не сакаат да ја чујат. Место тоа неверојатно е колку сакаат ласкање и дриблање. Гладот по постојано полнење на егото со излишни коментари ме фасцинира колку и како влијае на луѓето, ги прави зависни и лакомници.
Понекогаш ја менува ситуацијата од корен со навидум безначајни зборови по кои лакомоста е голема. Не сум исклучок ниту јас. Се однесувам исто толку лакомо по такви секојдневни ситници.
Во несекојдневните ситуации, се трудам да кажам најгласно што навистина мислам. Тоа го правам за луѓе кои ми значат. Истите тие кога ќе го чујат моето мислење го сфаќаат како навреда, повреда на нивното его, на нивната совршена слика за себе. Затоа и најчесто останувам со празни раце.
Веројатно кога би се однесувала искрено со секој што не ми значи, големи се шансите да добијам ќотек на улица, зашто мислам дека во комбинација црвено и розево не оди, нападниот брк на несреќниците од женскиот пол мора да се издепилира или дека мишките им смрдат. Дека ланчето на колешката е единственото нешто што е добро на неа, додека на комплиментов таа се топи и не го вади од врат. Дека комшиката има многу слатко кученце, ама прва прилика би го задавила зашто постојано лае и ми го ремети мирот. Зошто? Воздржувањето е многу битна ствар драга, но знае да биде и тешко, зашто инаку како ќе добијам скрипта, како ќе го погалам кученцето на скали или ќе бидам прифатена без шамари и навреди, ако кажам што навистина мислам?
Но исто така, се воздржувам и од сопствената помисла за мавање ќотек некому кој ми нагласувал безначајни детали, прилично лицемерно. Секогаш постои нешто зад тоа безначајно, наивњашко коментирање. Луѓето во принцип никогаш не пристапуваат нападно и директно. Тоа го прават само во ситуации, во кои не им е потребно ништо за возврат, а тоа речиси е никогаш. Кога им е навистина потребно нешто или некој, лицемерноста испливува на површина, како говното во вода.
Ако не си лицемерен, тогаш или се работи за напад со потенцирање на мааните кај личноста или пак за обид некому да му помогнеш да ги воочи своите маани. Во најголем број на случаеви, тоа е изгубено време бидејќи личноста и онака свесна е за своите маани и не ја боли она што го има меѓу нозе. Кога би била засегната, не би се навредила, ниту пак заминала.... или сепак би?
Од друга страна пак кога би ласкала на оние што ми значат и би била половично искрена, веројатно нема да ги боли вистината. Но мене навистина ми претставува тешкотија ласкањето на личност што ми значи. Сметам дека емоциите те прават ранлив, искрен и прилично директен што остава доволно простор за дриблање од другата страна.
Лицемерноста служи како оклоп за заштита, фино спопикување кога е потребно, но исто толку и средство за задоволување на потребата во даден момент. Не трае засекогаш... Нормално, како и се останато...