Драга,
Го мразам местово. Ау, како го мразам, не знам уште недела како ќе издржам овде. Ау, го мразам, ми ствара таква негативна енергија и нервоза, не можам ни да опишам. Се осеќам ко затвореник, не можам да ти опишам колку ми ја цица желбата за живот, само прагот кога ќе го поминам.
Уште некој ден ќе се издржи некако, ако не се изгубам скроз на скроз дотогаш. Викаат дека кога си свесен дека забегуваш малце, уствари свесен си за тоа и не е трагично, нема веза дека забегуваш.
Два месеца не сум била дома. Не дека нема после еден ден да најдат начин и од дома да ме нервираат, али едвај чекам да си одам. Ми фалат сите зафрканции што паѓаат во двор попладне, ми фали некој кој стварно ме познава.
Ја мразам жената која ме израснала во такво нервозно и благо мрднато дете, го мразам идиотот кој од чувствителна ме направи студена скоро ко статуа, а можда и фала треба да му кажам, не знам.
Али најмногу се мразам себеси што ни за единствениот човек што го сакам и трпам покрај моите, не можам да го сменам тоа. Јас би го пуштила уште сега, не му треба такво створение ко мене. Ваљда не е тотално свесен уште, а уште помалце ме познава.
Од се ми е смачено.