Драга,
Никогаш не ме бивало за збогувања. Кога знам дека е време да заминам, едноставно го вртам грбот и заминувам без да гледам назад. Не поради тоа што не ми паѓаат тешко разделбите, туку дека никако не научив како да се однесувам во такви моменти. Се оди со солзи или со насмевка на лицето? Прегратка или ракување? „Ќе ми недостигаш“ или само „Довидување“? А зар е важно кога знаеш дека заминуваш за твое добро, кога знаеш дека полека полека ги снемува причините за да останеш, кога веќе речиси ништо не те врзува тука? Едноставно одиш и не се вртиш назад... пошто ако се завртиш знаеш дека е можно и да не заминеш. Затоа што и покрај милионите причини што ти велат дека е време да продолжиш, секогаш ќе можеш да најдеш барем една која ти вели да останеш. А знаеш дека тоа е најлошата опција.
На крајот на краиштата, не сите разделби се засекогаш. Велат секој крај е и нов почеток. Само времето ќе покаже дали е ова крај на една приказна или само почеток на ново поглавје. Луѓето доаѓаат. Луѓето се менуваат. Луѓето заминуваат. А понекогаш и се враќаат. А јас... јас сум речиси сигурна дека ова не е збогум, туку само довидување... на неопределено време. Колку долго? Не знам. Додека не осетам потреба да се вратам.
А дотогаш...
дотогаш...
Адиос.