џимеј
џимилино
- Член од
- 4 март 2007
- Мислења
- 10.409
- Поени од реакции
- 25.288
Драга Кајгана
Деновиве во овој изминат месец како да беа сите размачкани еден до друг на едно исто огромно платно закачено на некој ептен тазе варосан ѕид. Се прелеваа во различни бои со повеќе светло сини нијанси и тешко можеше да се распознае кој ден каде завршил и која ноќ се буди негде под огромно небо со ѕвезди. Интересно е што кога и да погледнев нагоре, сите ѕвезди беа тука. Можев да ги видам буквално сите мои ѕвезди над моето небо во ноќите минатиот месец.
Таквите траат и денес.
Овој месец нарачав ново платно во кое повторно ќе ги прелевам сите мои нијанси, ќе го размачкам денот во ноќта и ноќта во денот во тоа платно кое и овој месец ќе ги содржи сите мои чувства.
Кога деновите очајнички чекав да изгрее сонце, размислував и дојдов до заклучок дека за прв пат во мојот живот времето надвор не влијае на времето внатре во мене. Цел месец не угреа сонце, а длабоко во себе се осеќав сончево. За прв пат, и се чудев на таа појава за еден меланхолик како мене. Можеби некогаш и во право бев кога на шега ќе му речев на еден мој другар "Сонцето денеска го оставив други да го резервираат". Сепак, некои денови, ретки денови кога сонцето ќе се појавеше, јас мислев дека тоа е резервирано само за мене и за оние околу мене. Само за нив би сакал да свети, иако тие уште не го пронајдоа длабоко во себе она чувство кое те тера да мислиш дека имаш резервирано едно мало минијатурно сонцуле само за себе и ти свети само тебе кај и да одиш.
Се обидувам колку толку да го стопам времето на досада и ми оди добро во тоа во последно време. На часевите или читам некоја книга од некој икс автор со икс наслов на некој час по логика во кој никој не ја слуша тажната професорка или ќе зазборувам со Симона која во последно време ја избегнувам поради книгите кои ги читам и таа често се лути на тоа дека и е досадно. Понекогаш се сожалувам на нејзините погледи кои се навистина резултат на некоја длабока рана во нејзиното лице настаната од досадата која е поголема од час во час. Ќе ја земам нејзината тетратка и на крајот на корицата ќе цртам срциња, а во нив С и К, потоа ќе напишам нешто што ќе ја налути. Таа за да ми врати ќе ја земе мојата тетратка и на корицата накрај ќе напише Д и А, испишани во срце кое таа го црташе сто пати подобро од мене. Понекогаш ќе речев дека тоа не годи на лик како мене кој на себе ја носи ахиловата пета и силата на Самсон, ама кога подобро ќе размислев тоа сепак ми беше смешно и интересно. Во животов секогаш сум настојувал да правам паралела меѓу грубото и нежното, доброто и лошото, срамежливоста и упадливоста, ете сепак тоа е еден пример на мојот искомплексиран карактер, воедно и комплициран кој мислам дека да беше поедноставен, немаше да бидам интересен ни за себеси, а не пак за некој друг.
Во последно не ни се трудам да оставам впечаток кај некого.
Должам неколку кладби, милки и кока коли, сето тоа на рачун на изгубата на мојата љубов против најлутиот ривал Интер. Не можам уште да се опоравам и ќе се пронајдам себеси некогаш како размислувам околу таа утакмица, со погледот во кој не сум дефиниран кај гледам и со раката го потпирам уморното лице со очи полни подочници.
Пред некој ден се кладев со Кољче дека тој од 10 пати слободни од тројка, нема да го даде ниеднаш. Се кладевме по илјада денари, и јас ја добив кладбата. Некако ми олесна и сега сите чоколада и пијачки што ги должев им велев на другарите да ги стават на сметка на Кољче и јас ќе му одбивам од неговиот долг кон мене.
Карма.
Не верувам во неа. Цврсто сум убеден дека не верувам во карма. Просто работите се случуваат затоа што правиме ние причинско-последични реакции и тука не станува збор за некој невидлив морал или карма.
Ги поминувам ноќите од оваа измината недела во играчницата на две минути од мене. Всушност, единствената играчница во градов. Јас и мојот најголем ривал Боби, кој во последно очајнички сака да ме победи, играме Фифа по саат или два, па тогаш се чувствувам ко некој пензионер и не ми е гајле за ништо. Понекогаш кога ќе дадам гол со Милан му велам на шега "леле вака и во живо да играа", а тој ќе се пошегуваше исто, ама не на негова, туку на моја сметка. Понекогаш мислам дека Боби е всушност мојот имагинарен другар и дека тој можеби и не постои. Некој рекол "мислам, значи постојам", ако е така, многу луѓе всушност денес и не постојат. Боби мислам дека понекогаш се вбројува во оваа категорија, ама само Господ ми е сведок дека со најдобри и најчесни намери го прави тоа. Нема никаква злоба во него дури и кога вели дека ќе ме прегази со својата формација. Ама Боби секогаш одбира грешна формација, барем скоро секогаш, колку што мислам јас.
А јас порано играв со многу отворена и напаѓачка формација, бев поопуштен и одев без страв да не изгубам нешто. Последниве пати се пронаоѓам себеси како играм со повлечена формација и при секое водство се кријам уште повеќе со страв да не примам јас гол. Метафората е очигледна, без разлика дали се работи за игра или за реалниот живот.
Господ да ми е на помош и да ме варди ако некогаш одбирам да играм со погрешна формација во животов и со играчи кои не се доволно подготвени.
И дома времето го исполнувам прилично добро. Во последниве две-три недели ги изгледав пола од номинираните филмови за Оскар, а секој вторник следам Хаус и 24, а од оваа среда веќе и Лост. Читам. Изминативе две недели прочитав околу 8-9 книги, од Престиж до Пророкот, од Ладлам до Џон Гришам, од психа до трилер. Притоа имам време да ги слушам сите нови албуми што ги спуштам.
Доцна навечер ќе ја згаснам сијалицата и ќе пуштам некој нов рок, на пример Џон Скофилд или некој live концерт на повеќе рок изведувачи. Се опуштам со топол чај кој е најверниот мој другар во доцните часови.
Интересно е што во изминатиов период се пронаоѓам себеси како откривам работи, одам на нешто ново и ново, никогаш не сум пасивен и не застанувам и не тапкам во место. Често деновиве кога читам некоја книга коментирам "дај не умирај сега" или ќе стигнам до дел каде што се опишува како каминот гори во топла пријатна соба негде во Авганистан и ќе коментирам "немој само да предизвикаш пожар". Си коментирам сам со себе. Се прашувам дали и кога зборувам со Боби, всушност зборувам сам со себе и луѓето околу мене се чудат. Ама ме теши фактот што можам да набројам барем уште 6мина кои го гледаат Боби. Можеби тој ни е наш заеднички имагинарен, фиктивен пријател кој сме го повикале кога нашите животи биле тажни и ние сме биле несреќни.
Сега сум многу среќен, а Боби сеуште е тука, па тоа е уште еден факт дека тоа што тој е тука кога сум среќен е можеби и реален тип, со полушатирана природна коса и се разгрбавува кога се поздравува со некого.
Понекогаш размислувам на кој начин се поздравуваат луѓето. Во последно луѓето ги делам на луѓе кои цврсто ја држат мојата рака кога се поздравуваат и луѓе кои никогаш не ги стегаат цврсто и како да немаат сила или нивната рака е составена од плишана дланка.
Имам подарок, нов подарок од мојата најдрага личност, мече, со медаста боја кое спие и во рацете држи перница, а на главата ја има онаа смешна капа која луѓето ја облекуваат кога спијат. Никогаш не сум сфатил зошто го прават тоа.
Во овој изминат месец да бев лимон, ќе бев сочен, голем, дебел, да го исцедиш и да направиш еден литар лимонада со него. Уште не сум исцеден на моја среќа, се осеќам свеж и исполнет и среќен. Во овој изминат месец да бев статус на мсн, ќе бев онлајн нонстоп! Во ниеден момент немаше да поцрвенам, пожолтам или недај Боже посивам.
Во овој период да бев интернет конекција, ќе бев најбрзиот интернет во државава со неограничен даунлоад! Во интересните ноќи да бев универзум, ќе бев бесконечен, и иако никој не ќе можеше цврсто да се увери во тоа, сепак ќе веруваше. Тоа го правам и јас. Верувам, иако немам доволно докази и материјали, ама не ни ми требаат. Јас се слушам себеси и другото јас, или можеби мојот пријател кој сепак и е имагинарен, вели дека постапувам правилно.
Деновиве да бев свет, ќе бев мир и љубов. Миговите поминати со луѓе кои ги сакам ме тераат да размислам дека ако бев филм, ќе бев креација на најголемиот Кјубрик, некое совршено магично дело.
Сега продолжувам назад во реалноста, ама ни пола од она што сакам да го кажам не е потрошено. Ни пола од моите зборови не се потрошени.
Од едни другарки го слушнав крајот на Шехерезад, случајно, не дека сакав. Од тогаш до денес го уценувам татко ми дека ќе му го кажам крајот. Тој е во очај со прстите на ушите и ми дозволува да земам колку сакам пари од новчаникот, само да не му го кажам крајот на серијата кој јас го знам, или барем се надевам дека го знам и дека не ме излажале кога зборувале за тоа.
Јас не го користам тоа, јас сум скромен лик кој се насмевнува на сета таа иронија.
Остани поздравена Драга Кајгана, вечерва да бев пост ќе бев еве олку долг, дури и подолг, ама со време Драга. Овде и Дон Кихот има премногу конкуренција за да можам да пишам подолг пост, ќе се стопи и ќе се изгуби.
Тоа е од мојот имагинарен и реален свет. Некогаш тешко ми е да ги видам границите на овие два, ама не мора, и онака ми е супер!
Деновиве во овој изминат месец како да беа сите размачкани еден до друг на едно исто огромно платно закачено на некој ептен тазе варосан ѕид. Се прелеваа во различни бои со повеќе светло сини нијанси и тешко можеше да се распознае кој ден каде завршил и која ноќ се буди негде под огромно небо со ѕвезди. Интересно е што кога и да погледнев нагоре, сите ѕвезди беа тука. Можев да ги видам буквално сите мои ѕвезди над моето небо во ноќите минатиот месец.
Таквите траат и денес.
Овој месец нарачав ново платно во кое повторно ќе ги прелевам сите мои нијанси, ќе го размачкам денот во ноќта и ноќта во денот во тоа платно кое и овој месец ќе ги содржи сите мои чувства.
Кога деновите очајнички чекав да изгрее сонце, размислував и дојдов до заклучок дека за прв пат во мојот живот времето надвор не влијае на времето внатре во мене. Цел месец не угреа сонце, а длабоко во себе се осеќав сончево. За прв пат, и се чудев на таа појава за еден меланхолик како мене. Можеби некогаш и во право бев кога на шега ќе му речев на еден мој другар "Сонцето денеска го оставив други да го резервираат". Сепак, некои денови, ретки денови кога сонцето ќе се појавеше, јас мислев дека тоа е резервирано само за мене и за оние околу мене. Само за нив би сакал да свети, иако тие уште не го пронајдоа длабоко во себе она чувство кое те тера да мислиш дека имаш резервирано едно мало минијатурно сонцуле само за себе и ти свети само тебе кај и да одиш.
Се обидувам колку толку да го стопам времето на досада и ми оди добро во тоа во последно време. На часевите или читам некоја книга од некој икс автор со икс наслов на некој час по логика во кој никој не ја слуша тажната професорка или ќе зазборувам со Симона која во последно време ја избегнувам поради книгите кои ги читам и таа често се лути на тоа дека и е досадно. Понекогаш се сожалувам на нејзините погледи кои се навистина резултат на некоја длабока рана во нејзиното лице настаната од досадата која е поголема од час во час. Ќе ја земам нејзината тетратка и на крајот на корицата ќе цртам срциња, а во нив С и К, потоа ќе напишам нешто што ќе ја налути. Таа за да ми врати ќе ја земе мојата тетратка и на корицата накрај ќе напише Д и А, испишани во срце кое таа го црташе сто пати подобро од мене. Понекогаш ќе речев дека тоа не годи на лик како мене кој на себе ја носи ахиловата пета и силата на Самсон, ама кога подобро ќе размислев тоа сепак ми беше смешно и интересно. Во животов секогаш сум настојувал да правам паралела меѓу грубото и нежното, доброто и лошото, срамежливоста и упадливоста, ете сепак тоа е еден пример на мојот искомплексиран карактер, воедно и комплициран кој мислам дека да беше поедноставен, немаше да бидам интересен ни за себеси, а не пак за некој друг.
Во последно не ни се трудам да оставам впечаток кај некого.
Должам неколку кладби, милки и кока коли, сето тоа на рачун на изгубата на мојата љубов против најлутиот ривал Интер. Не можам уште да се опоравам и ќе се пронајдам себеси некогаш како размислувам околу таа утакмица, со погледот во кој не сум дефиниран кај гледам и со раката го потпирам уморното лице со очи полни подочници.
Пред некој ден се кладев со Кољче дека тој од 10 пати слободни од тројка, нема да го даде ниеднаш. Се кладевме по илјада денари, и јас ја добив кладбата. Некако ми олесна и сега сите чоколада и пијачки што ги должев им велев на другарите да ги стават на сметка на Кољче и јас ќе му одбивам од неговиот долг кон мене.
Карма.
Не верувам во неа. Цврсто сум убеден дека не верувам во карма. Просто работите се случуваат затоа што правиме ние причинско-последични реакции и тука не станува збор за некој невидлив морал или карма.
Ги поминувам ноќите од оваа измината недела во играчницата на две минути од мене. Всушност, единствената играчница во градов. Јас и мојот најголем ривал Боби, кој во последно очајнички сака да ме победи, играме Фифа по саат или два, па тогаш се чувствувам ко некој пензионер и не ми е гајле за ништо. Понекогаш кога ќе дадам гол со Милан му велам на шега "леле вака и во живо да играа", а тој ќе се пошегуваше исто, ама не на негова, туку на моја сметка. Понекогаш мислам дека Боби е всушност мојот имагинарен другар и дека тој можеби и не постои. Некој рекол "мислам, значи постојам", ако е така, многу луѓе всушност денес и не постојат. Боби мислам дека понекогаш се вбројува во оваа категорија, ама само Господ ми е сведок дека со најдобри и најчесни намери го прави тоа. Нема никаква злоба во него дури и кога вели дека ќе ме прегази со својата формација. Ама Боби секогаш одбира грешна формација, барем скоро секогаш, колку што мислам јас.
А јас порано играв со многу отворена и напаѓачка формација, бев поопуштен и одев без страв да не изгубам нешто. Последниве пати се пронаоѓам себеси како играм со повлечена формација и при секое водство се кријам уште повеќе со страв да не примам јас гол. Метафората е очигледна, без разлика дали се работи за игра или за реалниот живот.
Господ да ми е на помош и да ме варди ако некогаш одбирам да играм со погрешна формација во животов и со играчи кои не се доволно подготвени.
И дома времето го исполнувам прилично добро. Во последниве две-три недели ги изгледав пола од номинираните филмови за Оскар, а секој вторник следам Хаус и 24, а од оваа среда веќе и Лост. Читам. Изминативе две недели прочитав околу 8-9 книги, од Престиж до Пророкот, од Ладлам до Џон Гришам, од психа до трилер. Притоа имам време да ги слушам сите нови албуми што ги спуштам.
Доцна навечер ќе ја згаснам сијалицата и ќе пуштам некој нов рок, на пример Џон Скофилд или некој live концерт на повеќе рок изведувачи. Се опуштам со топол чај кој е најверниот мој другар во доцните часови.
Интересно е што во изминатиов период се пронаоѓам себеси како откривам работи, одам на нешто ново и ново, никогаш не сум пасивен и не застанувам и не тапкам во место. Често деновиве кога читам некоја книга коментирам "дај не умирај сега" или ќе стигнам до дел каде што се опишува како каминот гори во топла пријатна соба негде во Авганистан и ќе коментирам "немој само да предизвикаш пожар". Си коментирам сам со себе. Се прашувам дали и кога зборувам со Боби, всушност зборувам сам со себе и луѓето околу мене се чудат. Ама ме теши фактот што можам да набројам барем уште 6мина кои го гледаат Боби. Можеби тој ни е наш заеднички имагинарен, фиктивен пријател кој сме го повикале кога нашите животи биле тажни и ние сме биле несреќни.
Сега сум многу среќен, а Боби сеуште е тука, па тоа е уште еден факт дека тоа што тој е тука кога сум среќен е можеби и реален тип, со полушатирана природна коса и се разгрбавува кога се поздравува со некого.
Понекогаш размислувам на кој начин се поздравуваат луѓето. Во последно луѓето ги делам на луѓе кои цврсто ја држат мојата рака кога се поздравуваат и луѓе кои никогаш не ги стегаат цврсто и како да немаат сила или нивната рака е составена од плишана дланка.
Имам подарок, нов подарок од мојата најдрага личност, мече, со медаста боја кое спие и во рацете држи перница, а на главата ја има онаа смешна капа која луѓето ја облекуваат кога спијат. Никогаш не сум сфатил зошто го прават тоа.
Во овој изминат месец да бев лимон, ќе бев сочен, голем, дебел, да го исцедиш и да направиш еден литар лимонада со него. Уште не сум исцеден на моја среќа, се осеќам свеж и исполнет и среќен. Во овој изминат месец да бев статус на мсн, ќе бев онлајн нонстоп! Во ниеден момент немаше да поцрвенам, пожолтам или недај Боже посивам.
Во овој период да бев интернет конекција, ќе бев најбрзиот интернет во државава со неограничен даунлоад! Во интересните ноќи да бев универзум, ќе бев бесконечен, и иако никој не ќе можеше цврсто да се увери во тоа, сепак ќе веруваше. Тоа го правам и јас. Верувам, иако немам доволно докази и материјали, ама не ни ми требаат. Јас се слушам себеси и другото јас, или можеби мојот пријател кој сепак и е имагинарен, вели дека постапувам правилно.
Деновиве да бев свет, ќе бев мир и љубов. Миговите поминати со луѓе кои ги сакам ме тераат да размислам дека ако бев филм, ќе бев креација на најголемиот Кјубрик, некое совршено магично дело.
Сега продолжувам назад во реалноста, ама ни пола од она што сакам да го кажам не е потрошено. Ни пола од моите зборови не се потрошени.
Од едни другарки го слушнав крајот на Шехерезад, случајно, не дека сакав. Од тогаш до денес го уценувам татко ми дека ќе му го кажам крајот. Тој е во очај со прстите на ушите и ми дозволува да земам колку сакам пари од новчаникот, само да не му го кажам крајот на серијата кој јас го знам, или барем се надевам дека го знам и дека не ме излажале кога зборувале за тоа.
Јас не го користам тоа, јас сум скромен лик кој се насмевнува на сета таа иронија.
Остани поздравена Драга Кајгана, вечерва да бев пост ќе бев еве олку долг, дури и подолг, ама со време Драга. Овде и Дон Кихот има премногу конкуренција за да можам да пишам подолг пост, ќе се стопи и ќе се изгуби.
Тоа е од мојот имагинарен и реален свет. Некогаш тешко ми е да ги видам границите на овие два, ама не мора, и онака ми е супер!
душки.
инаку за вечер не знам каде ќе одиме. ај одам да те приразгледам и ќе одам да јадам...чао :back:
особено кога некој може да извлече поука од тоа. 