Драга моја кајгана ...
Денеска кога ме праша другарот дали мојот живот има смисла ... јас седе 10 мин не зборував ништо и кога размислив за тие 10 мин. Сфатив дека мојот живот нема никаква смислам се прашувам зошто само јас живеам? зошто уште на самиот почеток на мојот ран живот јас пропаднав како во земја од каде нема каде да излезам? Се што започнав ништо не ми оди од рака ... немаш појма кајгана моја колку само сакам нешто да ме лупне некој шлепер да ме распрачи на прачиња ... најискрено незнам уште колку долго ќе издржам во мене бидејќи собирам, собирам, секој ден се повеќе и повеќе се таложи во мене сите од мене очекуваат премногу од работа, семејство и тн. а незнае никој дека јас во себе си сум мртва личност, личност сум која е расеана која кога се буди се буди безнадежно, безпомошно