Драга.
Денес под принуда на ситуацијата (се ближи апсолвентска екскурзија) и сакала-не сакала, отидов на шопинг.
Ох, тешко си мене, јас и шопинг(во буквална смисла на зборот, со сето мрцварење и шетање), магаре и музика, теле и шифоњер. Молим лепо.
Одам купувам и чао пријатно. Тие безполезни скитања по бутици ми се тотално изгубено време.
Преферирам да седнам лезетско кафе да си испијам за тоа време некаде низ центар.
Знам секогаш каде да најдам тоа што го барам, тоа што ми треба и толку е.
И сеуште не можам да ги разберам жените и нивното задоволство да гледаат 300 различни ствари од кои ќе купат само едно.
Не ги разбирам,ама им завидувам, за тоа требаат нерви.
Порано имав еден дечко, што обожаваше да ака по бутици. Ама буквално обожаваше да се гледа во огледало и да прашува што како му стои, со цел да добие комплименти. А замислете што се дешаваше кога ќе речев, па не ти стои убаво.
А јас пуста, очи превртував и го чекав надвор пред бутик пушејќи цигара од нервоза.
Во ред е да личиш на нешто, да се средиш и слично, но тој мислам дека носеше огледалце во џебот. (ташна или како што милува некој да каже-педеруша, не носеше)
Претеруваше, секој ден да не речам..
А да, ми раскина, за една девојка што носеше огледалце.
Проклето суеверие...
Знаев дека требаше да носам црвени гаки на Нова Година, јас будала, црни
Затоа не ми иде у љубов
Денес гледајќи се во огледало, ми текна на него.
И пријатно ми е кога ќе ми текне, слатко ќе се изнасмеам.
Да не биде за џабе скитањето завршив купувајќи си само една црвена баретка.
Да да, без тоа не можам да тргнам на екскурзија.
Пуста јас, се тешам.
