Мило ми е што знам како да се радувам, понекогаш, и на мој начин, не толку често како што би сакала, ама знам. Веројатно никогаш нема да се оптоварувам со ситници од типот зошто некој друг е подобар од мене или зошто имам неколку бода помалку, у контекст на вчерашната ситуација кога колешките изреагираа за мојот плус бод. Нека го земат, ако ги прави среќни. Ама нема да ги направи затоа што има и друг со повисоки бодови (пак нема да имаат највише). Нема да ги направи среќни затоа што никогаш нема да бидат задоволни. Онака, да се почувствуваат како да постигнале нешто и да се оладат на крајот на денот. Зошто не знаат како да се оладат и што всушност ги прави среќни.
Таа рамнодушност и тој роботизам се феноменален начин да си умреме сите сами и огорчени, заборавени од сите, а најмногу од себе.
Не сум некоја фантазерски настроена фаца, знам дека сизифов е трудот да пробуваме да бидеме разбрани од другите, и дека затоа пријателската комуникација и не се исплати многу, а тоа го знае најдобро човек кога си има мака, но штознам, ми се допаѓа психологијата на луѓето. Ми се допаѓа среќавањето и на глупави луѓе, зошто имаат една неверојатна обичност која ја немаат користољубивите "бизнис" луѓе. Ми се допаѓаат грдите луѓе, затоа што не се замараат да изгледаат поубаво. Ми се свиѓаат и борбените, и паметните, и наивните, и детинестите.......можда изгледа така, али избегнувам да ги дефинирам. Ако веќе го правам тоа, го правам врз основа на нешто што ми се допаѓа кај нив, а може воопшто да не е забележливо отпрво.
Секој има свои причини зошто прави нешто. Не осудувам зошто сум била во секаква ситуација, сум била секаква во различни моменти. И секој обид да се дефинираме себе или некој друг кој го познаваме добро е безвезен, затоа што сите сме се`, во различни моменти.
Немам пишано одамна, зошто изгубив многу од тоа што бев, и полет, и надеж, и сексипил... Не ми е до споделување, иако имам многу што да кажам. Нема сврха, кога пак се` е на мои рамења.
Морам да го сменам ставот.