Драга Кајгана,
кармички гледано јас не заслужувам нешто посебно да бидам среќна. Често си ги заборавам ветувањата кои што си ги давам сама на себе и на другите, на моите и на пријателите. Кога не сум задоволна од текот на настаните и мислите сум во состојба да ги повредам сите кои се обидуваат да ми помогнат само затоа што сум лута на себе, затоа што ме виделе во таква патетична состојба. Зошто егото ми е преголемо, стравот ми е пресилен, а јас имам одвај 21 и тоа никогаш не е валидно објаснување. Се фаќам себе на моменти, како сум се што презирам, премногу често губам контрола, ги заборавам приоритетите, неодговорна сум повеќе кон оние што ми се, наместо кон себе. Ги разочарувам на дневна база бидејќи се уништувам себе, а потоа ја купувам нивната прошка со големи гестови и насмевки, ветувања и зборови, се што сакаат да слушнат за да бидат повторно дел од тој мој свет на хектичност и неспособност. Затоа што ако ги изгубам ќе нема кој да ја рефлектира сликата за мене во мене и ќе се изгубам, исто како никогаш да не сум постоела.
Тогаш поминува полноќ и додека лежам на него не можам да се сетам на тоа колку мостови имам изгорено од каприц. Непромислени непријателства, лоши потези на шаховската табла, неколку грама за да можам да заспијам, неколку за да можам да се разбудам. Колку е само силна манипулацијата кога знаеш дека е единственото што ти преостанува. Па гребеш по себе и другите и пишуваш поеми, компонираш мелодии само за да ти веруваат повторно и повторно и повторно ...
Кога навистина волкот ќе дојде и ќе те изеде.
Навистина се плашам од волкот, не сакам да бидам појадок, ниту ручек или вечера. Не сакам да морам да бирам повторно меѓу пријатели, не сакам да ги губам оние кои ги љубев и најважно од се, не сакам да ги разочарам нив, него и нејзе. Затоа што она ми е сродна душа иако ми е најдобрата пријателка, а они се причината поради која сакам да создавам, за да бидат горди бре, како да им се земам себе со сите површности и конформизми кои на моменти им се гадат, само они и ми останаа. А он, па он е некоја нова приказна, онака, убава, со големи букви на почетокот на книгата. Од оние уметничките.
И чиним праву ствар, не спомињем их ја ... зошто моето минато е преполно со бои, рашлакани по моите и туѓите страници. Но Боже како љубев и бев љубена, изневерував и бев изневерувана, плачев и правев други да плачат, се смеев и давав се од себе за другите да се смеат, бев се и ништо. Толку глупава и толку прудентна.
Затоа што немам повеќе избор драга, среќна сум, со огромна грижа на совест за сите грешки на овој свет, ама бар ме бидува за поправање, ако ми дадат шанса. Кога ми даваат шанса. Затоа подобро да се поделам себе на два дела и едниот убаво да го спакувам, па нека биде што ќе биде од мене и од иднината која што толку очајно сакам да ја изградам. Виновна сум за се што не направив кога имав можност, секако, тоа боли многу повеќе од се што некогаш сум направила. Но бар сум луцидна и свесна. Доволно беше. Трошење време, емоции, пари ... желби.
Можда се и догоди чудо, зошто сум тука и сакам да бидам, никаде на друго место. Драга, хаосот е неминовен, и најмногу што може секој од нас да направи е да се обиде да живее со него, ако е малку посилен да направи промена, секогаш кај себе.
Имај убав ден.
Драга, уште ракометариве да почнат со победа... за радоста да биде комплетна де! 
