D.....Лето, ’69, Скопје. Пекол. Изгор лето. Недела. Пол саат пред 14 часот. Празно. Ливче не се занишуе на дрвава у парков под мене. Виснале ко лилјаци у најсладок сон. Тук там, ќе збрмчи некое ауто. Ене го оној Вартбург чека на семафор кај Уред и ја разбива тишината: ран, тран, тран, рааан, тран, трааан..., чиниш има аритмија и никако да фати саглам да брмчи, ко, москвичине, ко фиќовцине, ко аутобусине. Не, бе. Овој има некој посебен ритам на брмчење, и тамам ќе помислиш дека еве сеа ќе угаси, коа он - рааан..., тран, тран, и ќе продужи да рантантранка. Оној продавачот на Ескимо дреме под чадорот кај Жена парк, божемски чита весник, ама спие, гарант задремал. Ниту работници има позади оградине. Викаа дека тука ќе се градел модерен трговски центар. И таа дупка денес беше празна. Ко сладоледџијава да го чуваше објектот у градба. Нит чуварот на градилиштето се гледаше некаде, а на овој никој не му приоаѓаше. Од прозорецот на последниот кат на Градска, позната као Уред, кај што сум роден пред 17 години, болните чекаа посета. А мене паметот ми е само таму. Само ја знам каде. Никој друг. Нит докториве нит другарите од Evrejsko Maalo, нит моите дома. Никој не знаеше зошто и моево срце работи ко Вартбург на семафор, а со мене е се’ ОК. Речиси се’...