ДК,
ете не чинело да се смееш на туѓа несреќа. Имам едно братучедче, абе милина дете. Ептен лабав младич - мајтапчија. Ако зборува треска зелени, ама ако молчи опасно е. Тогаш сигурно крои нешто. Пред некое време бетонираа нешто и им бев на помош. Времето такво-никакво, заврни-престани, ама работата мораше да се заврши. Во жарот на работата два пати ме зезна. Првиот пат започнува да врне и нормално трчам да ги покријам со најлонска фолија вреќите цемент, а батево се дери: „бурето со вода покриј го“. Јас искрено бев многу близу и без размислување фрлив еден најлон над него. Ми текна, ама беше доцна. Се цепеа од смеење. Добро.
После тоа седиме на шанк во бар и пиеме вино. Прилично испивме, а згора на сѐ свртивме на темно пиво. Луда комбинација. Батево не крепи алкохол, ама баш ич. Спаѓа во онаа група на луѓе, кои се пијанат ако нагазат на пивска тапа. Го гледам почна да гледа со очите на икс и си помислив: „доста му е.“ Ајде го кандисав и си заминавме.
Ден после вечерта ми ѕвони и таков усрамен ми вика: „јас грешка направив, дојди кај мене, да ми правиш друштво да ја исправам.“
Одам кај него, ама си мислам „овој пак нешто крои.“
На крај испаѓа дека ни крои, ни бутур. Наместо телефонот од на шанк му го собрал терминалот за наплата со картички.
Од пусти срам не влегов со него кога им го враќаше.
