Драга Кајгана (виртуелен дневник)

Ilumious

Патник, педер, поет, администратор, масон
Член од
29 јануари 2007
Мислења
84.962
Поени од реакции
195.500
Не знам зошто но ни грам жалење не чувствувам за луѓе кои се хоспитализирани а причината за тоа си дошла од аздис. Фатиле сите и пишат на ФБ на Весна иритантна мама Петрушевска, поздрави го Игор, нека се држи :icon_lol: Сега џабе му е да се држи, требаше да се држи за устата кога локаше ракии и што не.
Треба жалење за деца и ликови со вродени мани и автоимуни заболувања за кои најчесто ни државава не е стручна да им пружи нега, ниту па им овозможува безгрижно лекување надвор. Никогаш нема да видите слика од такво дете или личност на социјална мрежа кога ќе биде во релапс, ниту па таква личност јавно дека ќе се пожали дека нешто не оди како што треба.
 

Hyperz

Изгубен во времето и просторот...
Член од
13 август 2011
Мислења
715
Поени од реакции
423
Sharks swimming in the ocean
My head buried in the sand...
 
B

Borg_Drone

Гостин
Она што досега го научив во мојот живот во врска со луѓето е дека тие кои секогаш се жалат за нешто од некого всушност и најмногу потфрлувале кога ќе им се пружало рака и станувале дури и полоши од тие кои ги имаат опишувано во нивните „приказни за нивното мрачно минато“. Некои поради тоа што си стекнале комплекси поради нивното страдање, а некои пак поради сосем други причини. Којзнае, можеби и јас некогаш сум изреагирал така спрема некого во минатото, али сигурно тоа било несвесно. Ако е така тогаш се извинувам најмногу на свет, но сигурно дека тоа не било со намера. И разликата е тоа што јас знам и да се извинам кога грешам, машки, и не бегам од одговорност како што многумина го прават тоа денеска. Тие што ме знаат ќе го потврдат ова што го велам јас. Затоа и изградив ѕид околу мене последниве шест години. Од вакви личности, а можеби и затоа ми станува ова општество во кое живеам во моментов од ден на ден сè повеќе и повеќе одвратно. Ќе видиме до каде ќе тера ова, во секој случај велат „да не се губи надеж“, иако таа полека од ден на ден умира, како што тихо згаснува пламенот на една свеќа.
 
Член од
13 мај 2010
Мислења
569
Поени од реакции
437
Драга,

Четврта година стварно е најтешка.... најтешка за да станиш од интернет и серии и да седниш да учиш. Леле каква мрза ме имат фатено, уште сега не знам како ќе дозавршам. А си бев арна, ама чоек сега ако е арен не значит дека и до после ќе е истиот :D
Причини за мрзата можам да барам до бескрај, не дек не ги имат, ама дали се вистински или само оправдувања? Се трудам да ја избегнам та стапица, зш имат да заглавам во нејзе и да не знам шо ми се дешават и да припаѓам као - види мене колку ми е мачно У животот - вовлекува цигара - а то да немат никаква врска со реалноста.
А мрзата е нешто толку чисто и искрено! Од ранливо е мноогу далеку, ама е искрено зш ако ме мрзит - ме мрзит, и немат тука драми од типот „Не ме мрзит“ (а ме мрзит)... еве споредба со лутината: „Љута си?“.... „Неееееееееееееееее“.... (!@#$%^&) Yeah right.

Ај уш малку и ќе седнам да учам... ХАХАХА
Ќао
 
Член од
27 ноември 2007
Мислења
31.086
Поени од реакции
74.847
Во новата година дефинитивно сакам само повеќе да ме служи здравјево. Да не преживувам нови забоболки и ебаниот стомачен вирус. Ми го поеба одморот, сега ме скина пред нова година. Кај ме фаќа цело време, па уште ме држи по недела дена :place::place::place:
Свињо една, пак да јадеш се и сешто :вонзем:
 
Член од
19 март 2011
Мислења
12.881
Поени од реакции
14.319
Пред некое време како причина за што не нервира во темата ''ситница што ме нервира'' ти се пожалив дека не можам да го поднесам звукот на (ш)мљацкање, од такт ме вади. Ко за инат у последно време се почесто знае да ме изнервира звуков, ама врвот беше сабајле во бус едно чиче без заби што седна позади мене и цело време шмљацкаше со устата како риба на суво. Десет минути на уво ми шмљацкаше... подобро корни ми ги ноктите, у живец лупај ме, зароби стаорци у кофа врзана на мене и нека ме јадат жив, само немој да ми шмљацкаш. Не е нормално колку ме иритира звуков, жив се изедов денес у пм. :jajce:
 
A

aye

Гостин
Ми викаат дека не можам да ги разберам, дека сум тврдоглава, инаетлива, нервозна и што ли уште не, а еднаш само еднаш се запрашале како ми е мене, колку ми е тешко и колку страв имам собрано во овие последни неколку години?
Никогаш не сум се осетила толку осамено и беспомошно. Еднаш само да им текне дека и јас сум човек и јас имам чувства и дека секој нивни збор премногу ме боли немам место веќе кај да ја чувам таа болка па можеби и затоа така реагирам, ама не зашто да се сетат кога можат фино лепо да те натераат да осеќаш виновно и да те натераат да се каеш што си се родил!
 

Erich Zann

Модератор
Член од
13 мај 2012
Мислења
14.638
Поени од реакции
31.857
Во последно време една банална работа ме вади од такт. Кога рандом луѓе од рандом градови кои заминуваат да учат во Скопјето, ќе го употребат У наместо ВО. Ај за скопјани како ми како, дијалект, традиција, нешто со кое се соочувале секојдневно како деца, низ улици ваму таму. Ама овие другиве, толку ли најдоа нешто кул во тоа у, да му се помочам во у-то да му се помочам.


Инаку ми „забранија" во друштво да кажувам црни хумори и слични работи, од ко му го реков нештово: Си било некое дете и учело песничка на памет. И си дошла мајка му од работа и му рекла-Шо прајш сине?-Еве учам мамо. -Ако сине ако, чоек учи дури е жив. И по некоја секунда детево умрело. Ексик то шо не ја научило песнава, другиот ден му пишале кец на училиште, оти учителката мислела дека избегало од час.

#шопрамсоживотов :toe:
 

Kajgana Shop

На врв Bottom