- Член од
- 1 октомври 2023
- Мислења
- 807
- Поени од реакции
- 2.421
После години и години самоубедување дека тука ќе се снајдам и ќе излезе солидна прилика за перспективна работа и кариера, решив да пресечам и да направам ја направам најтешката одлука во животот. Да заминам и да почнам од 0, сам.
Многу ми е криво зошто во овие 6 години откако дипломирав нема што не направив за да „успеам„ и да се снајдам ама што се повеќе се трудев, се подалеку бев. Од старт имав погрешен мајндсет дека со труд и знаење ќе се снајдам, од старт влегов во „кораци“. Сега сфаќам дека за во државава за се ти треба луѓе и да ти се погоди среќа да влезеш во право време и право место, инаку што и да работиш, ќе црнчиш и ќе викаш фала, бар имам работа и редовна плата, а дали ти стига, дали ти е доволна, сосема друг муабет.
Последниве година ипол дена мислев дека имам и ради кој да останам и да се помирам со судбината ама убаво кажале старите луѓе, на муци се познају јунаци, па и од тоа не излезе ништо, кога требаше највеќе да ме разбере и да издржи, реши дека сум ја кочел во животот, дека сум бил тежок човек и сум бирал работи а не сум бил во позиција да бирам туку сум требало да работам било што ради тоа што сум бил машко, не било се во парите. Со завршен факултет, академија, сертифициран во неколку работи и 6 годишно разновидно работно искуство, од бензинска, до транспорт и логистика, ја сум тој што бирал работа. Човекот што никогаш не работеше во струка, што се мрзнеше на -20 степени и седеше на џакови од пелети и чекаше муштерии, што во лето од издувни гасови и огромна температура неможев да дишам пошто немаше воздух. Човек што во 2 сабајле со црнци во сабота разговараше по телефон затоа што не им се свиѓала неделата и требало повеќе пари да печалат како возачи на камион во Америка. Јас сум бирал, а цело време критикуван како тоа ли било работа, од 2 до 11 секој ден, не ме гледала, не се живеело така, само сабота и недела ли ќе функционирам. Ок.
Последниве 8 месеци, завршив академија, се фокусирав 100% да успеам и да сменам професија, еве од јули после 300 апликации на огласи за пракса/работа ја сеуште не сум ни блиско до било каква позиција, без разлика што секој ден учев како што ни на факултет не сум учел, не се инвестирав 100%, туку 200% и последниве месеци откако дојдов до гола кожа, чекајќи да излезе прилика, решила она дека било доста, дека сум ја кочел и не и се свиѓало како размислувам. Сум требало да прифатам да работам за 22 илјади.
Епа драга, што е доста, доста е.
Чекам одговор за стан/соба и за месец дена, два, почнувам пак од 0 ама стварно од 0 и сам. Па шта буде нека буде, животот е срање и онака.
Многу ми е криво зошто во овие 6 години откако дипломирав нема што не направив за да „успеам„ и да се снајдам ама што се повеќе се трудев, се подалеку бев. Од старт имав погрешен мајндсет дека со труд и знаење ќе се снајдам, од старт влегов во „кораци“. Сега сфаќам дека за во државава за се ти треба луѓе и да ти се погоди среќа да влезеш во право време и право место, инаку што и да работиш, ќе црнчиш и ќе викаш фала, бар имам работа и редовна плата, а дали ти стига, дали ти е доволна, сосема друг муабет.
Последниве година ипол дена мислев дека имам и ради кој да останам и да се помирам со судбината ама убаво кажале старите луѓе, на муци се познају јунаци, па и од тоа не излезе ништо, кога требаше највеќе да ме разбере и да издржи, реши дека сум ја кочел во животот, дека сум бил тежок човек и сум бирал работи а не сум бил во позиција да бирам туку сум требало да работам било што ради тоа што сум бил машко, не било се во парите. Со завршен факултет, академија, сертифициран во неколку работи и 6 годишно разновидно работно искуство, од бензинска, до транспорт и логистика, ја сум тој што бирал работа. Човекот што никогаш не работеше во струка, што се мрзнеше на -20 степени и седеше на џакови од пелети и чекаше муштерии, што во лето од издувни гасови и огромна температура неможев да дишам пошто немаше воздух. Човек што во 2 сабајле со црнци во сабота разговараше по телефон затоа што не им се свиѓала неделата и требало повеќе пари да печалат како возачи на камион во Америка. Јас сум бирал, а цело време критикуван како тоа ли било работа, од 2 до 11 секој ден, не ме гледала, не се живеело така, само сабота и недела ли ќе функционирам. Ок.
Последниве 8 месеци, завршив академија, се фокусирав 100% да успеам и да сменам професија, еве од јули после 300 апликации на огласи за пракса/работа ја сеуште не сум ни блиско до било каква позиција, без разлика што секој ден учев како што ни на факултет не сум учел, не се инвестирав 100%, туку 200% и последниве месеци откако дојдов до гола кожа, чекајќи да излезе прилика, решила она дека било доста, дека сум ја кочел и не и се свиѓало како размислувам. Сум требало да прифатам да работам за 22 илјади.
Епа драга, што е доста, доста е.
Чекам одговор за стан/соба и за месец дена, два, почнувам пак од 0 ама стварно од 0 и сам. Па шта буде нека буде, животот е срање и онака.
