музикава од 2000ти ме врајча на толку убај места и периоди од мојов живот кеј. И прилепски личности кој неизмерно ми недостигаат, дел од нив расселени по америките, кој Канада, кој САД. Денес веројатно комплетно оттуѓени од ова.
Јас ова ќе го рокам до 100ка во колата и во Баден Баден, и во Базел и во Рим. И во Париз.
Го рокам и пред французи и германци и се и сешто. Различноста им ја скокотка имагинацијата за јужните словени, дебело мешани со староседелци. На волумен 100ка, во име на едно беспрекорно детство. Посебен џаминг сме имале на Слаџа. Да имав можност да се видам себе си како дете, од оваа перспктива денес, ќе го кренев малиот јас високо над рамена и ќе го бакнев в чело. Веројатно и моите пријатели, со посебен акцент на една личност која сега живее во САД. Неа би ја гушнал најсилно, 5 минути би стоел потпрен со главата кај неа на рамено. Денес, илијадници километри од оригиналниот Извор, кај што не дарил Бога првично, да сме посебни, различни. Неверојатно силни. Бетер отракани. Инспиративни и интересни во секој сличај. Силата ни лежеше, и тогаш и денес, во нашата готовност да ја прифатиме слабоста. Апсолутно. Без компромис. Засекогаш. Сега на два различни континенти. :/ Јас размислувам да го посетам Луксембург. Таа веројатно Калифорнија. Ништо од нас не остана.
Како и да е. Хајлајт на денов ми беше домашно печена штрудла од јаболка, паркирана во крем од ванила, количната на кремов беше толку, колку површински да ја покрија чинијата, ептен естетки и мајсторски направено. Ми се допаѓа нивната кујна. Не ја наоѓам толку различна на нашата, и ние прајме пити со јаболка на зимо. И тие јадат месо, централен фокус во кујната, и ние исто.
Чус-и, мва.