Ф
Флеш
Гостин
Денеска, влегувам случајно во една банка.Земам бројче и застанувам во ред, за на шалтер.Се појавува мое бројче и идам на шалтер секако.Застанувам.Здраво сакам она она бла бла работа .А у мозок ми се пали сјаличе .
Абе девојчево ми е ептен познато.Извинете дали смеам да прашам,многу си ми позната,името да не ти е Симона?! Учеше во тоа основно,сигурен сум дека заедно 8 години учевме!!! Се дружевме доста,имавме заеднички пријател.Многу ми е мило што те стретнав пак.Од основно,се немаме видено.Како си?
Искрено,девојчево многу го сфиѓав,беше супер другарка,дел од детство и меморија.Многу се израдував кога ја стретнав,немаше гужва и мислев кратко муабет да напраиме.
Сики,ме препознаваш? Гром од ведро небо.
Не !
Големо down Изгубивме контакт зошто се пресели на друго место,доаѓаше у школо да дозаврши година.И имаше пар средби потоа и ја немав видено 14/15 години . Ептен ми беше драга.
Но највеќе ме разочара што извини не те познавам,да учев таму,но тебе не те знам.Извини .И после највеќе шо ме изнервира,е тоа што грубо силно ми се нафрли,господине ако е тоа се,пријатно
Највеќе ме нервира фактот што учевме 8 години,заедно градинка,сум бил кај нејзе 100х дома,живееше 300 метра од мое место.Кажано од пелени.
И оној македонски синдром се појавува одма.Заедно сте деценија,ќе помине година дена и не се знаеме на улица туку така,ни здраво,дури и комшија ми е.Исто и средно.Учите 4 години,се стретнувате на улица или автобус,повторно истото.Туѓинци.Сме биле на роденден,слава,кафичи било што и се забораваме после.
Поентата ми е што не цениме пријателство,близок човек.Го забораваш,како ништо не се 10 години,испаѓа изгледа се е од интерес.За момент тука сме,за иднина забораваме се.Не цениш. Девојчево го сакав,убаво ми беше со нејзе,но како ладен робот да немаш емоција и забораваш е не,не.Лошото е што има многу роботи вакви во Македонија.Македонски синдром .Забораваш роднини и пријатели.Порано роднини одевме кај секој,денес не знам ни кој ми е братучед,освен на свадба здраво и на погреб здраво....
Абе девојчево ми е ептен познато.Извинете дали смеам да прашам,многу си ми позната,името да не ти е Симона?! Учеше во тоа основно,сигурен сум дека заедно 8 години учевме!!! Се дружевме доста,имавме заеднички пријател.Многу ми е мило што те стретнав пак.Од основно,се немаме видено.Како си?
Искрено,девојчево многу го сфиѓав,беше супер другарка,дел од детство и меморија.Многу се израдував кога ја стретнав,немаше гужва и мислев кратко муабет да напраиме.
Сики,ме препознаваш? Гром од ведро небо.
Не !
Големо down Изгубивме контакт зошто се пресели на друго место,доаѓаше у школо да дозаврши година.И имаше пар средби потоа и ја немав видено 14/15 години . Ептен ми беше драга.
Но највеќе ме разочара што извини не те познавам,да учев таму,но тебе не те знам.Извини .И после највеќе шо ме изнервира,е тоа што грубо силно ми се нафрли,господине ако е тоа се,пријатно
Највеќе ме нервира фактот што учевме 8 години,заедно градинка,сум бил кај нејзе 100х дома,живееше 300 метра од мое место.Кажано од пелени.
И оној македонски синдром се појавува одма.Заедно сте деценија,ќе помине година дена и не се знаеме на улица туку така,ни здраво,дури и комшија ми е.Исто и средно.Учите 4 години,се стретнувате на улица или автобус,повторно истото.Туѓинци.Сме биле на роденден,слава,кафичи било што и се забораваме после.
Поентата ми е што не цениме пријателство,близок човек.Го забораваш,како ништо не се 10 години,испаѓа изгледа се е од интерес.За момент тука сме,за иднина забораваме се.Не цениш. Девојчево го сакав,убаво ми беше со нејзе,но како ладен робот да немаш емоција и забораваш е не,не.Лошото е што има многу роботи вакви во Македонија.Македонски синдром .Забораваш роднини и пријатели.Порано роднини одевме кај секој,денес не знам ни кој ми е братучед,освен на свадба здраво и на погреб здраво....