Дали се плашите од смртта, и што мислите за неа?

[The Mad Doc]

Па јас мислам дека ретко некој што ги проживеал годините се плаши,иако знам дека и на старите луѓе не им се умира.


Објасни?

Човекот треба да свати дека смртта е природен процес исто како јадењето.Од тоа не треба да се плаши ниту да се срами.Античките Македонци се радувале на смртта исто како на раѓањето.Тоа е така бидејки тие знаеле дека ние не запираме да живеееме туку едноставно продолжуваме понатаму.

 

[M del Mar]

Има денови кога ќе се задлабочам за момент во мислите во врска со прашањево...и можеби не се плашам од смртта, меѓутоа кога гледам кон сето тоа, некако ништо ми нема смисла...
Живееме со некоја цел и сакаме да ја оствариме, и фиктивно да речеме дека ќе ја оствариме, но што со тоа кога сепак ќе умреме и ништо после нашата смрт...(џабе сите нервози, страдања, падови, разочарувања додека да ја оствариме зацртаната цел)
Нема потреба од страв од смртта, бидејќи никој не е бесмртен, сите не чека истото...(само без мислења во врска со неа и живеење на секој убав момент максимално):wink:

 

[Very Nice Girl]

Да. Страшно се плашам, увек коа ќе добијам некоја страшна физичка болка мислам дека ми доаѓа крајот. А и многу се плашам и некој близок да не ми го снема. Знам дека е природна појава, но ми е страв дека може да биде многу болно.

 

[Џои]

Се плашам да не е бавно и болно.

 

[Ханзо]

Треба да сватите (не да се плашите) дека еден ден ке умрете!

Thank you Tyler, now hand me the vinegar, would you? :smir:
Ми нема логика ова што го викате: џабе нервози, џабе разочарувања и се тоа зашто на крај ќе умреме и тоа нема да биде важно, или поконкретно, нема да биде, па затоа треба да го живееме животот весело и како да ни е последен...ова, ден. На крај ни тоа нема да биде важно, нели, ни тоа нема да биде, така што исто е дали ќе се веселиш или ќе се емосуваш во животот зашто на крај ни сеќавање ќе остане ни бутур...ќе не јадат црви. Добро, некои и риби, кој како си ја наредил.

 

[Инкогнито Original]

Не се плашам.
Само сакам да умрам одкога ќе постигна нешто у животот, ќе оставам нешто позади мене.

 

[AnaMercury]

Не дека се плашам, ама убаво ми е да верувам дека пак ќе се родам некаде...некако...реинкарнација...

 

[iksimkd]

Не се плашам од смртта, туку се плашам душата кај ќе ми оди ( рај или пекол )

 

[DonJas]

Страв од смрт немам, ниту пак што со мене после тоа.
Стравот е тоа што ќе го оставам зад мене, угледот, името, блиските.

 

[moni <3 real]

Дел од мојот потпис кажува нешто во врска со ова, но сепак не се плашам од смртта затоа што сваќам дека животот е едно патешествие каде што сите учиме, добиваме, губиме, ги доживуваме своите возвишувања и падови. Сето тоа е она што сите треба да го проживееме и почувствуваме на своја кожа, а кога ќе дојде денот тогаш ќе треба да се умре...само што единствено од што стравувам е тоа што не би сакала да имам болна смрт, кога веќе би требала да умрам сакам тоа да биде во спиење и нај безболно, бар за мене а за другите е сигурно многу болен и тежок тој начин....затоа си го живеам животов со тоа што гледам мене да ми биде топ, а истовремено и да се докажам и направам нешто за луѓето што ги сакам по што би имале добро сеќавање за мене.

 

[TheGamer]

за мене не се плашам..ако биде пишано уште денес ке умрам...се плашам што ке биде со другите...со оние што ме сакаат,оние на кои што ке им недостигам...(ако воопшто постојат )...инаку не сакам да умрам...само во мене се јавува некаква интерес за тоа дали постои нешто после смртта...

 

[Blue_Boy]

Не се плашам воопшто од смрт,доколку ми е судено денес да умрам нека умрам.Ама затоа се плашам другите да не умрат.

 

[Lady Gaga*]

Не се плашам од смрт. Кога ми е пишано тогаш ќе умрам. Ама жал ми е да гледам невини луѓе да одат на оној свет.

 

[the_BIG_hurt]

Уау, ама се праите сите тука... Да имаше телефон смртта, гарант ќе си резервиравте, зашто од овие неколку изјаснувања што ги прочитав, или не ви се живее или се курчите :pos2:

Он: Јас се плашам од смртта, многу се плашам од фактот дека нема да постојам, дека нема да ме има на овој свет, дека телото ќе ми се распадне, дека ќе бидам закопана длабоко во земјата, ме ежи помислата дека се што сум јас и секое делче од мене ќе стане храна на подземни инсекти и го мразам тоа што не верувам во рај и пекол!


Озбилно, не толку дека ќе умрам, сите ќе умреме, него страв ми е од тоа КОГА ќе умрам...:nesvest:

 

[santelli]

Да! Ме плашат работи кои не можам да ги докажам, немаат јасни емпириски искуства и не се дел од редот на Fourier...