Te неам видено пола година, а чуено три-четири месеци...
Ми беше при рака во најтешки моменти, то не можам да кажам не. Си се рамнел со некој шо го знам по 10тици години и то не можам да кажам не.
Сакам бар уш еднаш да играме биљард и да ми се смејш на мали несмасни грешки. Интересен си ми. Или ми беше, како било.
Сакам да си јајме пак заедно тост и да ме тераш да џвакам на секое твое гризење.
Толку малце време поминвевме заедно а толку долго го осеќам.
Сакам да ми раскажвиш како не мојш да запамтиш музичко и да ти поможвам за учеше во 3 сатот на вечер.
Сакам ко ќе ти го имитирам јакиот дијалект и ко ќе се смеам на некое зборче по една минута без престан.
Сакам... сакам и само да те видам уклучен, бар знам дека си тука.
Сакам да ти ги видам очињата полни со надеж.
Сакам да и маваме ремет на „кикиритката“.
Сакам сè. Ама немат. Немат ни малце, а не па сè.
Ќе речиш... јас сум решила така. Ама шо можев друго да ти речам после тој муабет?
Требаше да дојдам Битола за убо да ти објаснам? Е не можев.
Ама то шо најмалку очекував е нашиот последен муабет да завршит баш така. Искрено, не знаев дек мислиш така.
Обично викам на љуѓе да ми кажвет со време се шо им сметет ама за тебе или сум пропуштила... или ти касно си сфатил.
Сто пати ти иам кажано, мразам недарозбирања.
Најтрагично од се е шо не знам дали воопшто ќе те видам некош пак, а и да те видам ќе е за подолго време и се мислам и дали ќе те препознам.
А и да те видам... не ми мирисат ко да ќе е исто.
T.e. не не ми мирисат, сигурна сум дека нема да е ни блиску до исто.
Ти пожелвам најубо да си го поминиш животов, заслужвиш.
Само ко ќе проценвиш љуѓе, пази малце.
Стихче за тебе...:
You teach me how to see
All that’s beautiful
My senses touch your word I never pictured
Te сакам, каква и да е сеа ситуацијава.