Во врска со љубовта: Сакам да ти кажам дека...

[Од Друг Свет]

се надевам ќе бидеш вредна во овој свет со изгубени вредности

 

[Саншајн.]

Сакам да си дадеме еден на друг уште една шанса.Шанса јас да се поправам..Шанса ти да се поправиш.Знам дека се сакаме силно но дозволуваме гордоста да не прегази.Дозволуваме јазикот да говори побрзо отколку да мислиме што правиме уништувајки се еден со друг.Погледни во моите очи како сјаат додека зборувам со тебе.Погледни во моето срце и кажи ми што ке видиш?Чиста и искрена љубов.Во животот мој никој немам како тебе сакано,нема ни да сакам.Сакам да бидам само твоја...Како што бев досега,како што ке бидам и понатаму без разлика на сето тоа што ке се случи во иднина.

 

[Crazy in Love]

...конечно сфатив дека љубов со сила не бидува, ниту пак треба да ја барам кога е очигледно дека тоа не е за мене. Луѓето не припаѓаат на луѓе. Луѓето припаѓаат на самите себе. И конечно ми падна голем товар од срцето и конечно се ослободив од непотребни анализи и мисли. Си го најдов својот мир, својата цел и конечно сум среќа. Не се сите родени да бидат со некој и една од тие луѓе сум јас. И тоа е тоа. Конечно можам да ја преминам таа бариера и да си го живеам животот во согласност со она за кое навистина сум створена и за кое што ме бива. А љубовта ја оставам за оние кои се родени за тоа. И се уште останувам таа која ќе ја брани љубовта и ќе се радува на туѓата среќа и љубов.

 

[AnA - Anuska]

вистински те сака оној кога покрај сите пречки не се откажува од тебе !

 

[Saladin]

Погледите ни састрануваат, спомените никако. Пробувам да го негирам сето она што беше поврзано од почетокот до моментот кога замина, но останувам слаб. Едноставно сакам да зборам. Не зборови пропратени со очај... Туку едноставно зборови. Да опишувам за едноставни работи, за животот кој тогаш го гледав поинаку. Не сакам да те убедувам повторно и повторно колку те сакам. Туку едноставно сакам одново да се запознаеме. Новите ние. Да разговараме на теми за кои денес имаме сосема различно видување. Да се шегуваме на старите времиња и да мислиме на сегашноста. Утре.... можеби ќе бидеме пријатели. Тоа го сакам. Пријатели. А не странци.

 

[Дејмон]

Ако љубов не е - што ли сега бладам?
Ако е, пак, љубов, Боже! - каква, која?
Добра ли е?.. Зошто има смртна боја?
Лоша ли е?.. Зошто, тогаш, слатко страдам?

Ако пламнав - зошто солзи, клетви бројам?
Ако злото расте - помага ли јадот?
О, ти жива Смрт! О, тие зла од адот!
Јас се гневам на нив, тие ми се ројат!

Ако, пак, ги барам - не сум прав што кукам.
Ветришта ме гонат, сам во дупнат чамец,
најден сред бран, на ветришта, без весла.

Ако невешт талка и од бранот пука
- тогаш не знам сам во каков паднав мамец:
зиме сиот горам; лете в студ се тресам!

Пеер досадно ми е па ја препишав.
Онака инаку, многу срцкаста е. Таа.
И така, ја свиѓам. Ептен. Повеќе од ептен.
Незнам ама врска дали сакам. Абе ќе пробам, ваљда не каса.
Ај.

 

[Redhead*]

Засекогаш заедно. Никогаш нема да те оставам. Благодарам што постоиш. Без тебе мојот живот нема смисла. Ти си сонцето во мојот свет. Јас сум мртов без тебе.

Ако се читаат доволно долго и доволно гласно, овие реченици можеби и ке звучат како вистина. Но никогаш нема да станат,копиле,никогаш нема да станат вистина. Недоносено копиле. Затоа што јас, верував во нив. Не како на филмско сценарио или текст од комерцијална песна или книга од Коељо, ами верував како на исповед на еден човек, кој конечно е создаден за да ме љуби.

Те сакав повеќе од себеси и помил ми беше ти од било кој миг од мојот живот кој поминал пред да те знам. Те сакав со сила на илјада сонца. На илјада нуклераки. Ни самата не знам што се случи, но одеднаш целата слика се замачка и остана само убавата рамка. Позлатена. Убавите спомени ја врамуваа нашата врска која беше, најверојатно најголемата и најдобро презентирана лага на која светот и се восхитуваше. Лугето ме прашуваа каде те најдов.

Всушност ти ме најде мене и го проколнувам тој 29 декемри. Да знаев, да претчувствував дека ти ке бидеш човекот кој ментално ке ме унакаже за цел живот никогаш немаше да излезам од својата лушпа и да ти подадам рака. Да се запознаеме. Да те љубам. Да живеам со тебе. Да те хранам, да ти ги крпам гаките. Никогаш немаше да дадам отказ. Да дојде таа на мое место. И не само што ме замени на работа, туку и во твојот живот. Во твојата глава. Во твоето секојдневие. За пар долги нозе целата наша империја ја пеплоса и ја запали во сопствениот оган. За пар долги нозе и за половина килограм протеини. И за совршен одраз во огледалото. Како не те видов порано? Како не ја препознав празнотијата со која опстојуваш? Кога ке станев навечер да те гледам, освен човекот кој го љубев не гледав никаков друг човек. А во тебе се криеле најгнасните суштества.

Сакам да те прашам, што се случи во август Тино? Што се случи во септември? Кој си и каде одиш? Таков сиот недоделкан, полн со себе и со гревови, полн со его и со планови а со нула амбиција и воља, со нула поддршка од твоите, со нула на салдото. За се те поткревав јас, копиле едно неопеано. За се ти помагав, ти помагав тебе повеке отколку што си помагав себе кога животот ме ебаваше гадно. Ти бев ангел чувар, и совест, и учител, и емотивна стриптизерка, и банка, и Чарли Чаплин кога забораваше да се насмееш... што ли НЕ ТИ БЕВ?

Сакам да ти кажам толку работи ама ми стојат стегнати во грлото како метална кнедла што тешко се потиска со плунка. Сува ми е устата оти, наклукана сум со лекови. Да ти кажам толку вистини, да ти ги раскажам сите мои стихови, планови, каде требаше да стои креветчето за нашето дете во твојот стан од ич метри квадратни, да те потсетам да и дадеш на мачката апче за глисти и да ја носиш на вакцина.Сакам да ти пишам, некогаш и ти праќам пораки на мобилен кои знам дека во тебе предизвикуваат симптоми на гадење, еднаш мислев и да дојдам во твојот град пак, но ке ми текне на овие 2 пати кога ме избрка како да не си живеел со мене под ист покрив и да не си го делел лебот со мене, и ке се спречам себеси. Ке си речам доста е. Уморна сум Тино, сакам да живеам. А ти си ми се попресен, како што изминува времето. Се појасно те гледам. Не сум лош човек ама не ти посакувам ништо убаво. Освен да се удавиш во сопствените гомна,што побрзо.

 

[Маца_мк]

Те сакам? Или само сум заљубена во тебе? Секој ден се повеќе и се повеќе посакувам да ти признаам, ама како? Се плашам дека ако ти кажам тогаш се ќе стане реалност, а во реалноста луѓето повредуваат, а не сакам пак да бидам повредена. Како да ти кажам без да се плашам дека ќе те изгубам? Знам дека вреди да се ризикува за работите што ги сакаш, и сама сум ја држела таа лекција многу пати, ама полесно е да го кажеш отколку да го направиш
Ај веќе сам сфати, зар не ти покажав доволно пати дека ми значиш повеќе од другар, м? Зар треба да ти нацртам дека те сакам? Ако не, нареден пат кога ќе излеземе ќе се начукам здраво и ќе ти покажам што чувствувам


Tonight, take me to the other side
Sparks fly like the Fourth of July
Just take me to the other side
I see that sexy look in your eyes
And I know, we ain’t friends anymore
If we walk down this road
We’ll be lovers for sho
So tonight kiss me like it’s do or die
And take me to the other side

 

[thebuddhatet]

Сакам да ти кажам дека....ужасно ми недостигаш. Ужасно ми недостига меченцето (do you remember...) кое беше грижливо и наоѓаше смешни начини да биде у моја близина. Да ме насмее. Да ме гушне. Да помине повеќе време со мене. Да биде со мене. И притоа, тие обиди да се проследени со многу проблематични ситуации кои не дозволуваа да успееш толку често колку што сакаше... и колку што сакав јас.... за на крај ми станеш двојно или тројно помил, посимпатичен кога ќе те видев разочаран дека не ти успеало.
Ти знаеш....да, знаеш...дека тоа што имавме (иако кратко, прекратко) луѓе не го наоѓаат у милион години, дека е реткост....знаеше....ти читав у очите, у изгубеноста, у целата аура која зрачеше од тебе.
И истото да го видиш и од мене, да ме прочиташ.....
И потоа се случи хаосот. Сакав да те заштитам, да те зачувам за време кога се ќе биде добро и при првата прилика да те изнагушкам...и да осетиш колку многу си ми недостигал у меѓувреме....се надевав дека ќе разбереш зошто мора на одреден начин да реагирам....за мое и пред СЕ ТВОЕ ДОБРО. Не ме разбра....последиците од гревовите на тие што ги имаше пред мене ги истури на мојот грб. Иако, срцето ти викаше друго...ВИСТИНАТА....но....сепак победија твојот разум и его...и не однесоа у пропаст. Дупка од која не излегувам 3 година по ред. Траума која ме измести сосема, заради која не ми се живее и не знам дали некогаш ќе успеам да се вратам назад пак. Среќа што знам колку вредам, се почитувам сама себе доста и многу луѓе ме сакаат и го мислат истото тоа за мене, за да не помислувам на други начини како да си ги скратам маките....
И еве не, 3 години подоцна. Јас сум....жив мртовец. Без волја, без живот, без љубов, без тебе. Те гледам у сите. Уствари не те гледам. Тебе те нема, а околу само камења. Карпи. Таква е мојата емоција кон нив. Затоа и никој не ми се доближи од тогаш. На ниеден не му дозволив. Ни да ме допре.
Можеби ќе сфатиш и ќе се решиш да не бидеш кукавица и да се избориш. Да го истрпиш за пеколот кој го поминав. За да ти верувам. А не за да се повредиме пак.
Who knows......можеби ќе ме чуеш некогаш. Или некој таму, друга моја сродна душа која ќе ме најде и ќе ме излечи засекогаш. Ама се сомневам. За тебе ми требаа 20 години, него (ако имам среќа ќе го најдам на 40 - ка). Времето ќе каже. Иако до сега помина веќе доста, кај мене ништо не се измени и не знам тоа што би требало да значи.
Толку од мене.
А да.....ако не кажав.....УЖАСНО МИ НЕДОСТИГАШ.....
--- надополнето: 25 октомври 2013 во 22:32 ---
Сакам да ти кажам дека....ужасно ми недостигаш. Ужасно ми недостига меченцето (do you remember...) кое беше грижливо и наоѓаше смешни начини да биде у моја близина. Да ме насмее. Да ме гушне. Да помине повеќе време со мене. Да биде со мене. И притоа, тие обиди да се проследени со многу проблематични ситуации кои не дозволуваа да успееш толку често колку што сакаше... и колку што сакав јас.... за на крај ми станеш двојно или тројно помил, посимпатичен кога ќе те видев разочаран дека не ти успеало.
Ти знаеш....да, знаеш...дека тоа што имавме (иако кратко, прекратко) луѓе не го наоѓаат у милион години, дека е реткост....знаеше....ти читав у очите, у изгубеноста, у целата аура која зрачеше од тебе.
И истото да го видиш и од мене, да ме прочиташ.....
И потоа се случи хаосот. Сакав да те заштитам, да те зачувам за време кога се ќе биде добро и при првата прилика да те изнагушкам...и да осетиш колку многу си ми недостигал у меѓувреме....се надевав дека ќе разбереш зошто мора на одреден начин да реагирам....за мое и пред СЕ ТВОЕ ДОБРО. Не ме разбра....последиците од гревовите на тие што ги имаше пред мене ги истури на мојот грб. Иако, срцето ти викаше друго...ВИСТИНАТА....но....сепак победија твојот разум и его...и не однесоа у пропаст. Дупка од која не излегувам 3 година по ред. Траума која ме измести сосема, заради која не ми се живее и не знам дали некогаш ќе успеам да се вратам назад пак. Среќа што знам колку вредам, се почитувам сама себе доста и многу луѓе ме сакаат и го мислат истото тоа за мене, за да не помислувам на други начини како да си ги скратам маките....
И еве не, 3 години подоцна. Јас сум....жив мртовец. Без волја, без живот, без љубов, без тебе. Те гледам у сите. Уствари не те гледам. Тебе те нема, а околу само камења. Карпи. Таква е мојата емоција кон нив. Затоа и никој не ми се доближи од тогаш. На ниеден не му дозволив. Ни да ме допре.
Можеби ќе сфатиш и ќе се решиш да не бидеш кукавица и да се избориш. Да го истрпиш за пеколот кој го поминав. За да ти верувам. А не за да се повредиме пак.
Who knows......можеби ќе ме чуеш некогаш. Или некој таму, друга моја сродна душа која ќе ме најде и ќе ме излечи засекогаш. Ама се сомневам. За тебе ми требаа 20 години, него (ако имам среќа ќе го најдам на 40 - ка). Времето ќе каже. Иако до сега помина веќе доста, кај мене ништо не се измени и не знам тоа што би требало да значи.
Толку од мене.
А да.....ако не кажав.....УЖАСНО МИ НЕДОСТИГАШ.....

 

[AntiSpamMaster]

Поминаа неколку дена откако ми кажа дека не сакаш да имаш дечко но според она што го гледам во тебе кога си со мене не ми изгледа така. Се познава по твоето однесување во мое присуство, зборовите кои ми ги кажуваш, бакнежите дека сеуште ме сакаш како дента кога двајцата си ја признавме нашата љубов но јас сеуште чекам рационално објаснување за тоа што ми го кажа. Што те натера да ми раскинеш, а после тоа сеуште да се однесуваш како порано, ако не и подобро? Те сакам, можеби не те сакав кога стапивме во врска но со тек на време те засакав и сега после толку време сеуште те сакам, а дури и повеќе те засакувам од ден на ден иако она што го претрпев со тебе го немам претрпено со ниедна друга пред тебе. Те сакам љубов моја и многу ми недостигаш, твојата слатка насмевка која ме правеше да се стопам, твојата силна прегратка која секогаш ми носеше насмевка на лицево, твоите слатки, нежни, меки усни кои сакам да ги бакнувам од утро до мрак...

 

[Крусер]

Љубовта е слепа. Пријателството е јасновидно.

Чаре?

 

[bucio]

Еј не застанувај пред мене за да те видам, те видов уште кога влезе ама се правам дека не гледам. И што ти вреди кога сум бесчуствителен коњ .

 

[Максимм]

Уште со колку треба да излезам за да ја заборавам??
5 до сега . .

 

[MIL]

Moja si I samo moja I druga nicija ! Zaroben sum vo tvoeto srce ja toa dobro go znam I dobro te poznavam !

 

[Маца_мк]

Вечерва и официјално сфатив дека сум до уши, ма не, и над уши затрескана во тебе Нестрпливо ги чекав твоите пораки, одамна не сум била толку возбудена,ко да чекав добивка на лото утре ќе излеземе заедно ко што се договоривме па ако треба наредни два дена нема да мрднам од столче за да го положам во среда колоквиумот, ама да пропуштам да те видам нема шанси!Mожеби утре ќе ти го признаам сето ова, само ако соберам доволно храброст(испијам доволно водки )..овој цитат ми е сосем погоден: "It is a risk to love. What if it doesn't work out? Ah, but what if it does." Peter McWilliams..I'm in love <3