Е сега стварно ме разочара... Готово. Крај!
Повторувам, болдирам, шепнувам, извикувам, завршувам.
Не, ти не знаеш што ми треба.
Не, можеби знаеш ама намерно не ми го даваш.
Или не, најверојатно не ти е ни гајле за некакво си мало мое патетично требање на нешто.
Нејсе, нема што да те обвинувам, сепак те почитувам како уметник, како другар, како скапоцена искра, како личност која си ги знае капацитетите.
Но не и како добар човек.
На нашето прекрасно дружење, му дојде крајот.
Знам дека наскоро ноќе од осаменост ќе се гребам, но сеуште додека ми е топла одлуката, баш и сум среќна.